Leuke jeugdherinneringen, steek je hand op als je je herkent.
Elisabeth, vind ik een mooie naam, haar werkelijke naam is ook pràchtig. Mooie meid, actrice, regisseuse, inmiddels verhuisd naar Israël. Belachelijk mooie stem.
En Inkta, ik noem haar zo, vernoemd naar iets waar je mee kan tekenen. Kunstzinnig, kleuterjuf, lieve kleuterjuf! Als kind verlegen, nu niet meer.
Met Elisabeth en Inkta zat ik op de tekenschool. Iedere woensdag en zaterdagochtend in Berchem. Ik zat op ballet, ging naar de scouts en de tekenschool kon er ook bij. Voor mijn verjaardag had ik een kistje gekregen met tekengerief, en een kaft met papier: als je het doet, moet je er écht voor gaan.
De tekenschool was in Berchem, te voet een twintig minuten. Toenertijd had ik een jas van Kenzo: ik schaamde me er een beetje voor want niemand had zo’n aparte kleurrijke jas. De duffel-coat vond ik leuker.
De tekenschool. Ik nam het niet al te serieus: Katie werd een gimmick, ze doet nooit wat er gevraagd wordt. Daar werd echt om gelachen: “Wat ben je nu weer aan het doen?” Tekenen deed ik graag, maar als ik zin had om een olifant te tekenen, dan deed ik dat gewoon. M’n ouders vonden het oké: een kind met een eigen wil. Pas op het unief werd ik ‘geplooid’.
Inkta en Elisabeth waren mijn vriendinnetjes, na de tekenschool gingen we vaak naar het jeugdtheater op het Theaterplein, het KJT, naar de jeugdbioscoop in de Cartoon’s. Met mijn broer, Max.
Elisabeth had als kind al gevoel voor drama. Niet verwonderlijk dat ze actrice werd. Inkta was meer bescheiden. Het zijn mijn jeugdvriendinnen.
Mijn verjaardag valt moeilijk te vieren, een lastige datum. Mijn moeder had hen geronseld om als verrassing te komen. Fanta, Ice Tea, chips op mijn kamer in de Jan Van Rijswijcklaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten