Daft Punk, the legendary legacy

 Wat een shock! Daft Punk splitst. Ik heb er amper woorden voor. Ooit maakte ik een lijst met m'n favoriete artiesten. Daft Punk stond op 4. Onder Prince, Parliament/Funkadelic en Stevie Wonder. Je kan dus begrijpen dat de shock heel groot is. Een eigenzinnige top 38 artiesten.

Maar laat ik dan achteruit kijken en hen bedanken met dit bericht. 

Geen idee wanneer ik hen precies heb leren kennen, ik was geloof ik nog net geen zestien. Ze waren toen zelfs niet echt doorgebroken in België. Het jaartal wil ik kwijt, het was in elk geval voor Da Funk een hit werd. M'n toenmalige beste vriendin leerde via oudere vrienden veel elektronische muziek kennen en wij dan met haar oortjes achteraan in de bus luisteren naar muziek waar nog geen enkel klasgenootje van had gehoord. 

Later op m'n zeventiende, Daft Punk was al een tijdje doorgebroken in ons land, bracht ik veel weekends door bij een vriendin thuis, Kir drinken, Leonardo DiCaprio films terugspoelen en dansen op Daft Punk. Oh, die 90's.  

Tijdens m'n studentenjaren verloor ik hen ietwat uit het oog. Tot ik in m'n thesisjaar Discovery mocht lenen van een toenmalige werkgever. Sindsdien was het 'on'. Absolutely ON. 

Om hun geweldige muziek te vieren een top 10 van m'n favoriete Daft Punk nummers. 

1. Beyond - Random Access Memories

 

 

2. I Feel It Coming - with The Weeknd - Starboy

 

3. Around The World/Harder Better Faster Stronger (live) - Alive 2007  

4. Digital Love - Discovery 

5. Mothership Reconnection - Scott Grooves (Daft Punk remix) - Musique Vol 1 1993 - 2005

6. One More Time - Discovery

7. Musique - Musique Vol 1 1993 - 2005

8. Motherboard - Random Access Memories

9. Lucky - with Pharrell Williams and Nile Rodgers - Random Access Memories

10. Human/Together/One More Time/Music Sounds Better With You - Alive 2007

 

Not your typical woman

 For al de ladies die niet beantwoorden aan het typische patroon van de 'Vrouw'. 

 

Als kind heb ik me nooit echt vragen gesteld bij verwachtingspatronen qua geslacht. Ik was geen tomboy, vrij meisjesachtig. Ik las Tiny, speelde met Barbies etc. . Wat misschien wel appart was: ik was stoerder dan de meeste jongens; klom hoger in een boom dan m'n broer, had meer lef dan jongens die ouder waren dan mij. 

In m'n studentenjaren heb ik me er ook nooit vragen bij gesteld. M'n toenmalige vaste relatie kookte, deed het huishouden. Ik was niet echt bezig met rolpatronen. M'n ouders hebben me dat ook nooit opgelegd: het was meer van, je moet gewoon doen wat je graag doet. Mijn broer houdt van koken, ik keek met m'n vader naar de nieuwste Apple lancering van Steve Jobs. 

 

Let wel, ik ben ook niet jongensachtig. Voetbal zegt me niets. Uit een van de zovele psychologische testen die ik heb gedaan, las ik dat ik in een grijze zone zit. En ja, dat snap ik wel. Een typische dame ben ik niet, noch een typische man.

 

Ik hou van fashion, vind het leuk om leuk gekleed te gaan. Maar ik 'rush' door een kledingswinkel. Een paar keer ben ik met vriendinnen gaan shoppen omdat zij mij dat vroegen. Na een tijd krijg ik hoofdpijn, heb het aan m'n maag, zit op een stoel niks te doen. Me te vervelen. Fashion vind ik echt leuk, hoor! Mensen aankleden vind ik superleuk en ik ben niet te beroerd om op straat te vragen waar die leuke schoenen vandaan komen. Maar om een hele dag zinloos kleren te gaan shoppen, daar pas ik voor. 

Ik wou wel een modestyiliste worden. De beste stukken die ik heb zijn van Martin Margiela. 

 

 

Ik draag elke dag parfum en (bijna) elke dag minimale make up. Voor ik dat koop zoek ik het eerst op op het internet, want ja parfumeries, ik voel me er altijd ongemakkelijk.

Wat ik écht heel leuk vind zijn boeken, kunst, theater, dans, muziek, ik schrijf graag, zie graag cinefiele films, waar ik nog van hou: fashion zoals bijvoorbeeld Martin Margiela, reizen, restaurants, wijn, gerechten ontdekken, design. En, da's verder ook een zwak van me technologische gadgets: ik was thuis de eerste die de video kon programmeren.  

 

Geef me dat. 

 

(is Cyndi Lauper)

 

dansjes verzinnen

 Onlangs passeerde The Bucketheads The Bomb (These Sounds Fall Into My Mind) op m'n Facebook. Natuurlijk kan ik dan niet anders dan nostalgisch worden. Dat was de tijd toen ik net begon uit te gaan en ik en m'n partner in crime dansjes verzonnen op de speelplaats. Op deze song hadden we ons dansje. Geweldig, eigenlijk. 

Verder ook op Boom Shake Shake Shake The Room. Toen Will Smith nog de Fresh Prince heette. 

 

En hieruit spreekt onze voorkeur wel voor het absurde want 80's Was (Not Was) Walk The Dinosaur passeerde ook de revue. 

 

 

Ach, als ik denk aan de dingen die ik toen deed. Wow. Op m'n zeventiende in volle Leomania ging ik bijna ieder weekend naar een vriendin. Het enige bijna het enige wat we toen deden was films met Leonardo DiCaprio terugspoelen, pauzeknop drukken en dansen op Daft Punk. En dit maandenlang. Wow. 

Leonardo DiCaprio was duidelijk echt een item. Met een groepje klasgenootjes gingen we naar de cinema Romeo and Julia. De zaal zat afgeladen vol meiden. Vanaf het eerste moment dat Leo in beeld kwam (grootse close up) hoorde je de zaal in volle bewondering 'Oh' zuchten. Legendarisch moment. 

Sommige momenten vergeet je gewoon niet. Rond m'n zestiende was er een grote disco revival en werden disco feestjes enorm populair. Zo gingen we met een bende klasvriendinnen naar een discofeestje in de Pacific maar eerst een drankje in de Southside. En daar luidkeels woord voor woord meezingen (met dramatische handgebaren en al) op En Vogue My Lovin' (You're Never Gonna Get It).

 

Of in The Spaghettiworld eveneens dramatisch op Moloko Fun For Me playbacken. En maar lachen. Ik weet niet wat ons bezielde. But Fun it was.