Top 50 songs van 2000 - mei 2019

Ik hou van lijstjes en muziek. Hier is mijn top 50 hitsongs van de twee laatste decennia. Toen ik het schreef stond het recht. De schots en scheve uitkomst is ook voor mij een verrassing.

1. I Feel It Coming - The Weeknd ft Daft Punk
2. I Want You - Erykah Badu

3. Crazy - Gnarls Barkley 

4. Through The Wire - Kanye West
5. I Might Be Wrong - Radiohead
6. Diary - Alicia Keys

7. One More Time - Daft Punk
8. Rolling In The Deep - Adele
9. The Time is Now - Moloko
10. A Seven Nation Army - The White Stripes
11. Lady (Hear Me Tonight) - Modjo
12. Get Lucky - Daft Punk ft Pharell Williams

13. Forever More - Moloko

14. Roses - Outkast

15. Pagan Poetry - Björk
16. Crazy In Love - Beyoncé ft Jay-Z 

17. La Rock - Vitalic
18. Baby, I’m Yours - Breakbot

19. Runaway - Kanye West
20. My Love - Justin Timberlake
21. F*ck You - Cee Lo Green
22. King Kunta - Kendrick Lamar

23. Push Up - The Freestylers
24. Like I Love You - Justin Timberlake
25. I Want Your Soul - Armand Van Helden

26. Hideaway - Kiesza

27. Humble Mumble - Outkast ft Erykah Badu

28. Mad About You - Hooverphonic

29. Hollereer - De Jeugd Van Tegenwoordig

30. Kiss My Trance - The Subs
31. Dont’t Mess With My Man - Lucy Pearl
32. Anyway - Armand Van Helden
33. No Letting Go - Wayne Wonder
34. Sex on Fire - Kings of Leon
35. Boys - Britney Spears (single version ft Pharrell Williams)
36. Happy - Pharell Williams
37. Tears Dry On Their Own - Amy Winehouse
38. Lose Control - Missy Elliott ft Ciara and Fat Man Scoop
39. Rather Be - Clean Bandit ft Jess Glynne

40. Another Day - Jamie Lidell

41. This Girl - Kungs vs Cookin’ On 3 Burners

42. Slow Jamz - Kanye West ft Jamie Foxx
43. We Found Love - Rihanna ft Calvin Harris
44. Work - Ciara ft Missy Elliott
45. Simple Feelings - Puggy
46. The Magic Key - One T
47. Never Love Again - Anthony Hamilton
48. Coma Cat - Tensnake
49. Dance Wiv Me - Dizzee Rascal
50. Poetic Justice - Kendrick Lamar

in de ban van BTS en toch geen Army

Je bent nooit te oud om je je aan een boybandsensatie te vergapen, zal ik maar met de mantel der liefde schrijven. Ondertussen nader ik de veertig, wat me overigens niet doet panikeren. Dat soort onzinnige paniek heb ik vast allemaal opgebruikt in de aanloop naar m’n dertigste verjaardag dat ik toen bewust zo hard heb gevierd dat ik die ‘overgang’ niet eens merkte. Maar ik dwaal af. Want dit bericht gaat over m’n prille lichtpuberale overinteresse in de de Zuid-Koreaanse band BTS.

Laat ik er maar een serieuze draai aan geven om mezelf op m’n eigen blog niet belachelijk te maken en er aldus een verklaring aan geven. 

1. De muziek: BTS hoefde me niet te overtuigen om naar K-Pop te luisteren. Iets meer dan 10 jaar geleden ontdekte ik het genre in het regenachtige Dublin (of all places) via een vriend. Instant Love. Twee jaar geleden was m’n voornaamste drijfveer K-Pop om Zuid-Korea te bezoeken. Dat ik ‘iets’ heb met het genre is dus vrij licht uitgedrukt. En dat BTS, voor mij persoonlijk, als de beste K-Pop band klinkt waar ik ooit naar heb geluisterd maakt het absoluut niet moeilijk om verder naar hen te luisteren. 

2. De boys: BTS is een zevenkoppige band waarvan ik alle zeven leden gaande van leuk tot uitzonderlijk leuk vind. Dat hoge aantal is op zich is al uitzonderlijk. Don’t blame me, ze hebben iets wat me aanspreekt, aantrekkelijk vind. Op een rij:

RM: (de leider): hoogbegaafde getalenteerde rapper die in interviews charmanter overkomt dan in videoclips. Hij wéét het altijd zo goed te verwoorden dat je denkt van: “Ah, dat heeft hij toch weer goed gezegd!”. Suga: het muzikaal talent dat dagelijks een nieuwe song zou kunnen componeren. Ingetogen, introvert en dan weet hij je plots onverwachts te ontroeren. J-Hope: steengoede danser wiens charisma zich ook beter vertaalt in interviews en live shows. De grapjas die er dan altijd een leuk freestyle dansje bij doet. Jin: mooie jongen, Zuid-Koreaanse Ken (prototype mooie jongen) en hij heeft meer talent dan hij zichzelf toeschrijft. Zeer droge humor (which we like).
Jimin: Oozes, Oozes sensualiteit. Is dat niet genoeg? Hij lijkt op die Zuid-Koreaanse/Japanse flashy modetypes waar ik m’n hoofd met plezier voor omdraai. V: de reden waarvoor ik aanvankelijk, naast de muziek, natuurlijk, gebiologeerd naar het scherm keek. Een onwaarschijnlijke haast onaardse schoonheid. Maar dan zonder enige ‘mooi boy’ allures. Jungkook: ik zou liegen als ik hem niet tot mijn allernieuwste, ditmaal beheerste en gezonde, obsessie heb uitgeroepen. Na m’n eveneens beheerste gezonde obsessie vorig jaar voor Call Me By Your Name, komt Jungkook, zeg maar. Ik had dit blogbericht dus ook evengoed In de ban van Jungkook kunnen noemen.

Ik ben dus fan van BTS, in de ban van BTS, maar wat ik me zeker niét wil noemen is Army. Ja, hun fans worden Army genoemd (zucht). Voor dat soort dingen ben ik écht wel te oud geworden en is ook gewoon mijn stijl misschien niet. De enige Army waar ik met fierheid toebehoor is de Purple Army, de achterban van Prince. En ja, ik ben natuurlijk ook wel een Funkateer. P-Funkaanhanger. Maar het zou waanzin zijn om Prince op dezelfde hoogte te zetten als BTS. Al heb je natuurlijk wel mensen die beweren dat bijvoorbeeld Beyoncé en Justin Bieber beter zijn dan Michael Jackson. Er zijn zo’n mensen.
En daarnaast blinkt die Army ook vooral uit in onvolwassen gedrag: andere artiesten aanvallen bijvoorbeeld. Om simpelweg niets. Toe maar. Monsterlijker gedrag dan de Little Monsters van Lady Gaga. Dus nee, geen Army.