Toxisch

Ik weet wat het is om bij een narcist te zijn. 

Je krijgt te horen dat je zo blij mag zijn dat hij bij jou wilt zijn omdat niemand anders je wilt. 

Je wordt voortdurend afgekraakt. Niks is goed wat je doet. 

Fysiek geweld en jij bent altijd de schuldige ervan. 

Je werk, je ambities, je passies afkraken. 

Voortdurend gekleineerd worden. Beschuldigd worden van leugens. 

Al het zelfvertrouwen dat je had/hebt word je ontnomen. 

Het (verbaal) geweld is binnenshuis. Buitenhuis gedragen ze zich als de ideale partner, een ideale man. 

En het begint met de lovebombing. 

over hiphop cultuur (alweer)

 

Hiphop is een cultuur. Klaar. Het is niet alleen muziek, het is een hele beweging. Muziek, dans, kunst, mode, taal, het zou me een plezier doen als velen hiphop niet zouden minimaliseren en het afdoen als zijnde: bitchez, dope, money and gangsta. Want alhoewel vele rappers een bendeverleden hebben, The Bloods of The Crips (aanrader: film over de mede-oprichter van de bende waar het allemaal mee begon, Redemption: The Stanley Tookie Williams Story), is dat bijlange niet het verhaal van hiphop. 

De roots van Hiphop liggen in Afrika, in de eeuwenoude orale ritmische overlevering van Afrikaanse volkeren. In the States ontwikkelde het genre zich intellectueel met de voorlopers: The Last Poets, Gil Scott-Heron. Het verhaal gaat dat Gil Scott-Heron The Last Poets op zijn universiteit bezig zag en hen vroeg of hij die stijl mocht kopiëren. Vervolgens schreef hij een van de belangrijkste nummers uit de hele popmuziekgeschiedenis: The Revolution Will Not Be Televised. Wat ook niet echt heel bekend is: in de Flower Power periode van Woodstock had je een serie muziekfestivals in Harlem , Harlem Cultural Festival, de documentaire hierover is overinteressant. Dit terzijde. 

Officieel begint Hiphop met dj Kool Herc: een New Yorkse Jamaïcaan die het toasten (MC’s die praten over dancehall) vanuit Jamaïca naar de block parties in de South Bronx vertaalde. Rappen over een discobeat, een breakbeat, een beetje kort door de bocht. 

Hiphop is een hele cultuur. De dans, wordt gezegd, is gecreëerd door dansers in The Bronx en L.A. maar het kleinste kind kan zien dat de basisritmes uit Afrika komen. Je zou hiphop dance misschien het best kunnen omschrijven als een fusion dance met een Afrikaanse basis. En ergens is het ook niet zo vreemd dat Afrika als de bakermat dient, goed wetende wat de geschiedenis is van de Afro-Amerikanen die de cultuur creëerden. Jazz, bijvoorbeeld, heeft ook zijn hele vroege vroege roots in Afrika. Het zijn vooral de Afro-Amerikanen en de Puerto-Americanen die de dans creëerden, ontwikkelden en in leven hielden. 

Hiphopkunst: graffiti. Jean Michel Basquait is een heel bekende naam. Zijn goede vriend die iets later volgde, Keith Harring ook. Graffiti zelf bestaat al sinds de muurschilderingen uit de oertijd en tot tweemaal toe mocht ik de grotschilderingen van Pech Merle bewonderen, het is indrukwekkender dan het lijkt. Moderne graffiti valt eerder te situeren in de jaren ‘60, ‘70 op New Yorkse metrostellen, niet iedereen was en is er even blij mee. 

Hiphop cultuur, heel interessant om je er in te verdiepen. Wat me momenteel, op dit eigenste ogenblik, het meest fascineert is de Hiphop fashion. Als je naar the Godfathers of Rap kijkt, droegen zij niet wat we nu als Hiphop fashion beschouwen. Is het ‘populair’ dragen van sportkledij begonnen met Run DMC die hun Adidassen verheerlijkten? Het lijkt me een trend die eerder begon en weinig is onderzocht? Mode wordt sowieso al, naar mijn gevoel, nog steeds te weinig belicht. 

Om dit ‘vaag’ bericht af te sluiten: ik kom vandaag uit een Leuvens ziekenhuis. Vroeg op dus heel helder ben ik niet en toch persé een blogbericht willen schrijven.

Afsluiten wil ik met Kendrick Lamar, al zoveel jaren hou ik hem in de gaten. 

Ik hou niet persé van diss tracks, dit is wel een hele goede (video is wel beschikbaar, je kan gewoon klikken) 

mensenkennis

 Ik heb heel veel mensenkennis, dit schrijf ik niet op om te pochen, het is gewoon zo. Het is niet omdat ik bepaalde zaken niet uitspreek dat ik het niet weet. Ik hoef er geen moeite voor te doen het is iets dat automatisch gebeurt. En ik denk dat ik weet hoe het komt. Als kind, zelfs peuter, was ik enorm wantrouwig. Ik vertrouwde letterlijk bijna niemand. Op den duur ga je dan bepaalde systemen ontwikkelen om snel te achterhalen hoe iemand is. 

Als ik echt een grote liefde voor iemand heb dan is de inborst van die persoon prachtig. Door woorden, daden, ik kijk daar los doorheen. Maar evengoed als iemands inborst lelijk is, zie ik dat heel snel. Ik kan vriendschap faken, dat is geen mooie eigenschap maar ik kan het wel. Onlangs heb ik meer dan zes jaar een vriendschap gefaket. Iemand die dacht dat die tot mijn beste vrienden behoorde. Niet dus. Iedereen zou schrikken als ik zou zeggen over wie het gaat. Maar het heeft altijd een reden: als iemand tot tweemaal toe grensoverschrijdend gedrag vertoont en ik niet kan zien dat die persoon een goede inborst heeft dan is het voor mij gedaan. Het is niet zo dat ik iets zomaar gratuit ga faken. 

Als ik iets nooit ofter nooit ofter nooit ofter nooit zal vergeten en vergeven in die mate dat ik nooit iets nog van die persoon nog moet hebben (ook al fake ik dat we vrienden of maatjes zijn of dat ik die persoon gewoon aardig vind), is als iemand probeert te stoken tussen mij en een grootste liefde. Ook al fake ik nog zo hard dat we het goed kunnen vinden en ik blij ben je te zien, dat is dus niet zo. 

In mijn eerste jarenlange relatie vond ik dat al onvergeeflijk, die persoon heeft nooit meer iets goed voor me kunnen doen, laat staan voor een grootste liefde. En met stoken bedoel ik dus met een intrigant te spelen, bewust ruzie creëren, bewust in onmogelijke situaties brengen die geen enkele relatie overleeft. Ik heb een emmer vol stookgedrag gekregen en ja, dat heb ik ALLEMAAL onthouden en neen, dat heb ik NOOIT vergeven. 

Sommige stookgedrag is vrij onschuldig, ik zie ook wel het verschil. Maar zwaar stookgedrag keer op keer op keer dat een relatie wankel maakt. Neen. 

Vergeten Hits: the birth of contemporary R&B

 Omdat het zo lang geleden is een speciale editie van de reeks Vergeten Hits. Contemporary R&B, een genre dat net als hiphop, house en techno een hoge populaire vlucht nam in de jaren ‘90 en - al wordt het soms wel heel erg uitgemolken - nog steeds populair is. 

Laten we eerst naar het prille begin kijken, de voorvaders, de oermoeders. Contemporary R&B kent zijn wortels in hiphop, soul, disco, funk, electronic: al die genres in de mix overgoten met een smooth sausje. 

Carl Carlton - She’s a Bad Mama Jama (1981). Jaren ‘80 disco. Een voorganger. 

Voor er sprake was van Contemporary R&B had je New Jack Swing. Een overgangsgenre als het ware tussen de jaren ‘80 pop/disco/soul sound en de huidige R&B. De eerste records die hierin genoemd worden zijn Oh Louise van Junior Giscombe en Alice, I Want You Just For Me, Full Force, allebei uit ‘85. 

Oh Louise vind ik niet goed dus post ik eigenzinnig een ander nummer van Junior. Als je een beter nummer wilt horen in dezelfde Oh Louise sound is I Need Love van L.L. Cool J. een betere keuze. 

Junior - Mama Used to Say 

Full Force - Alice, I Want You Just for Me (dit nummer had een grote invloed op het producers-, songwritersduo Jimmy Jam and Terry Lewis. Klopt, die van Janet Jackson). 

New Jack Swing is dus een feit. Eveneens een pionier in het genre: Teddy Riley. Muzikaal is hij schatplichtig aan Oh, Louise van Junior en met zijn poulain Bobby Brown brak het genre pas echt door. 

Bobby Brown - On Our Own ‘88 (single ‘89, van de andere New Jack Swing/Contemporary R&B pioniers, LA Reid en Babyface) 

Bell Biv DeVoe - Poison (1990). Bell Biv DeVoe oftewel de voormalige New Edition, de band waar Bobby Brown wegens bad behaviour (oh, Bobby toch) werd uitgezet. New Jack Swing maar je hoort alsmaar meer de huidige R&B sound er doorheen klinken. 

En dan is het maar een kleine stap naar de Contemporary R&B. 

SWV - Weak ‘92

TLC - What About Your Friends ‘92

ongewenste droom op repeat

Ook al is het zo lang geleden (meer dan 20 jaar), het laat me blijkbaar niet los. Van tijd tot tijd word ik weer onderworpen aan die verschrikkelijke examenangst. In mijn dromen. En natuurlijk ben ik dan niet voorbereid. Er is geen enkele keer in m’n dromen waarin ik zeg: “Ik kén de stof! Laat maar komen!” en vervolgens zelfzeker het examenlokaal betreed (niet dat er in real life ooit zo’n moment is gekomen). 

Ik ben niet de enige die af en toe droomt dat die weer op de schoolbanken zit en examens moet afleggen. Blijkbaar is het een universeel gegeven. Een nachtmerrie kan je het bezwaarlijk noemen maar echt prettig dromen is het niet. De opluchting is groot als je luttele minuten na ontwaken beseft: hey, ik hoef dat niet meer te doen. 

Nochtans had ik een heel prettige studententijd: een vaste relatie met mr. Almost Perfect (écht waar! Overigens geen verwijzing naar de film), een kleine heel, héél hechte kliek van vrienden (ik heb over hen geblogd http://katiemorosky.blogspot.com/2021/10/het-olijke-viertal-in-gent.html?m=0  ), een mooie studio, deed een interessante studie en in m’n laatste jaren kon ik de vervelende studentenjobs achterwege laten en mocht in H&M bijklussen. Er waren ongetwijfeld veel downs maar het was verre van een studententijd from hell. 

De examenperiodes zijn gewoon stressvol. Net omdat er zoveel op het spel staat: je toekomst, bijvoorbeeld. In de middelbare school besef je dat niet eens (of misschien moet ik hierin louter voor mezelf spreken), eenmaal tijdens je hogere studies krijg je pas echt te maken met Examens. Tijdens een tweede zittijd ben ik ooit meer dan 10 kilo verloren want het zijn Examens. 

De examendroom is heel herkenbaar en ongewenst … Alhoewel. Je begint wel met een ‘oef, blij we daarvan af zijn’ gevoel aan je dag. You can’t beat that feeling.