Op enthousiaste wijze geïnspireerd door de IQ-testen op facebook heb ik zelf maar es een psychologische ‘test u zelve’ opgesteld, ter ontdekking van het genie dat misschien in u schuilt. Wie zal het zeggen? Deze test vanzelfsprekend! Als u een genie bent dan herkent u, dus vanzelfsprekend, uzelf hierin:
- u sprak vroeg of juist laat en heel correct: je ouders keken vast raar op toen je je allereerste woorden uitsprak :”Het langste woord tot op heden in het woordenlexicon, pardon, excuseer me voor het pleonasme to the max, dit half in ValsSpeak gezegd zijnde, het langste woord in het woordenboek is zandzeepsodemineraalwatersteenstralen. Dat zeiden ze gisteren in Ter Zake, de buren zetten de televisie altijd heel luid."
- u kon al vroeg correcter tekenen dan de rest van je leeftijdsgenoten: hyperrealistsche portretten. You’ve been there, you’ve done that. Vanuit de wieg. Easy, makkie, deed je zo. Vanuit je wieg.
- Al op jonge leeftijd had je een hobby/interesse waar je bijzonder veel over wist: je spontane spreekbeurten over de relativiteitstheorie werden niet meteen geapprecieerd door je medepeuters in de crêche. En ook niet door je kinderverzorgster. En ook niet door je directeur. En ook niet door de toevallige voorbijganger die even, vertederd door een bende peuters, door het raam naar binnen keek, jou bezig zag en dus snel wegliep. Eigenlijk door niemand.
- Je legt een hoge mate van creativiteit aan de dag: 50 ways to tease de kleuterjuf. Jij was de spindokter voor minder briljante geesten die desalniettemin de behoefte voelde om zich aan te stellen.
- Een groter rechtvaardigheidsgevoel dan de rest: waarschijnlijk zit je nu in de gevangenis of ben je voortvluchtig omwille van je vrede-, dieren-, milieu- ongeveer alles wat bestaat-activisme
- Al op jonge leeftijd ben je gefascineerd door letters: De Divina Commedia, Shakespeare citeerde je op het potje. To pee or not to pee. Soms was je ook wel es grappig.
- Overgevoelig: je kan de lucht op je huid voelen, en mensen hebben de gewoonte nogal raar op te kijken als je dat zegt.
- Apart gevoel voor humor: Geert Hoste, Theo Maassen, vooraleer jullie jezelf tot genie uitroepen, ook de andere punten moeten overeenstemmen. En daarbij komt nog: er staat humor.
- Je denkproces is sneller (en lijkt chaotischer): je gaat vliegensvlug van a naar c en je kan niet meer terug omdat je niet meer weet hoe je er geraakt bent. Daarom laat niemand je nog achter het stuur plaatsnemen.
- Je voelt je onbegrepen: en da’s zuiver omwille van het gegeven dat niemand je ook maar begrijpt.
Al diegenen die zich niet in de 10 punten hierboven herkennen zijn vanzelfsprekend dus ook geen genieën. Proficiat. Als ik u was zou ik nu maar beginnen juichen want, ik weet niet of u bovenstaande goed begrepen hebt (u bent tenslotte ook geen genie) maar blijkbaar is het geen pretje om als genie door het leven te gaan. Juich maar heel hard om uw gemiddelde IQ.
Hall of fame der genieën: Goethe en Einstein weet iedereen al dus een verrassender lijstje volgt. Mensen waarvan u nooit had gedacht dat ze briljant waren:
Madonna, Nicole Kidman, Jodie Foster, Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger, Marilyn Monroe, James Woods, Sharon Stone, Mira Sorvino, Geena Davis, Steve Martin, Quentin Tarantino, Jayne Mansfield, Dolph Lundgren
The millitary crap
Some fans of the next song
It takes a whiskey drink, it takes a vodka drink, it takes a lager drink, it takes a cider drink to make a song like that
The lesson learned here is: if you got an important message to sing, at least make a song we wanna listen to
Net als een nog een paar (vele) anderen onder u ben ik verslaafd aan de dolkomische avonturen van onze twenty-, thirtysomething vrienden uit The Village. Friends, u kent ze wel, de vrienden die er voor elkaar zijn en elkaar daarbovenop nog regelmatig een goeie warme ‘hug’ geven, net als in Full House, alleen wat minder, toch wel tien ton minder, melig. Via conversaties on- en off line ben ik er achtergekomen dat ik niet de enige ben die het jolige olijke onafscheidelijke vriendental vanbinnenstebuiten uit helemaal ken. Sterker nog, we zijn met z’n velen zo! En ik vraag me ook werkelijk af wat het grote succes is achter Friends. Even al schrijvende nadenken.
Het soapgehalte: Friends is eigenlijk een soap met een lachband of een sitcom met een hoog dramagehalte. U herkent vast de toespelingen als “We were on a break!”, “I don’t think it’s a good idea we get back together.” of “The question of us.” . Juist, het Ross en Rachel-verhaal. Hét kernverhaal binnen de hele serie dat al in de pilootaflevering werd geïntroduceerd en als rode draad door de 10 seizoenen loopt, doet ons ongeduldig tien seizoenen lang uitkijken naar het moment dat ze eindelijk weer samen komen. En dat moment moet vanzelfsprekend spectaculair zijn.
De personages: met uizondering van Joey en Phoebe zijn de overige vier personages knappe uitgewerkt die doorheen de seizoenen een evolutie doormaken. Met name Rachel en Chandler. Monica en Ross evolueren ook niet echt maar zijn in ieder geval niet zulke eendimentionale lachspierpersonages als Phoebe en Joey. You can relate to them. Overigens storen de meer karikaturale personages (Joey en Phoebe dus) niet, integendeel, het voorspelbare ‘out of touch’- gedrag van laatstgenoemden zorgt net voor een komische noot.
De acteurs: niemand zal ontkennen dat er sprake is van een grote chemistry tussen roommates Monica en Rachel en tussen roommates Chandler en Joey (J-man and Channie, zoals Joey hen ooit es noemde). Vooral de jongensachtige maffe situaties waarin de J-man en de Chan Chan man tijdens de eerste seizoenen verzeild raakten en de manier waarop ze op elkaar inspeelden was magistraal. Echte vrienden.
Verder lijkt het alsof elke acteur in de serie geboren is voor z’n rol in Friends. Misschien zijn ze niet allemaal even veelzijdig, buiten de serie dan, maar die rol spelen ze gewoon uitmuntend. Verrassend is dat bijvoorbeeld Lisa Kudrow (Phoebe) eigenlijk een heel intelligente vrouw is met een diploma biologie op zak. Als je naar haar filmrollen kijkt zie je wat voor een veelzijdige actrice ze wel is.
De celebrity special guest bijrollen: elke zichzelf respecterende populaire serie/sitcom heeft wel z’n special guestparade en zo dus ook Friends. Enkele daarvan hadden memorabele optredens: Christina Applegate als zus Amy (won ze overigens een Emmy voor), Sean Penn (kan die acteur ooit, ooit geen virtuoze prestatie neerzetten?) als de naïeve verloofde van Ursula, Alec Baldwin als de te optimistische one time boyfriend van Phoebe, Tom Selleck als Tom Selleck in de aantrekkelijke huid van Richard, Monica’s langdurig vriendje, een campy Robin Williams en Billy Crystal in een over the top conversatie in Central Perk, Winona Ryder als egocentrische Rachels college sorority sister, Paul Rudd als droge sarcastische lieve Mike, Phoebe’s uiteindelijke metgezel en kers op de taart: Kathleen Turner als Chandlers travestiete dad.
Verder kan ik nog recurring one liners als ‘How do you doin’ ?’ , telkens weer het feit dat niemand weet wat Chandler doet voor werk, het ‘Chandler is a girl’-complex, het feit dat de vrienden op een gegeven moment dertig en onsuccesvol zijn enz.. aanhalen als succesfactor. Maar eigenlijk komt het hier op neer:
hun oprechte vriendschap voor elkaar geeft je een warm gevoel, het dramaelement maakt je nieuwsgierig en het hoge komische gehalte maakt je vrolijk. Da’s volgens mij de succesformule van Friends, samen met de herkenbaarheid. BFF’s.
The one where it all began (pilot):
Reality TV, ik ga me hier niet als moraalridder opstellen aangezien ikzelf met volle overgave aan het genre verslingerd ben. Yup: Nikki’s Geheim, Undercover Lover, Temptation Island, The Bachelor, Paradise Hotel, … Smullen. Sensatie, voyeurisme. Mensen domme dingen zien doen en zeggen kan heerlijk verslavend zijn, Jambers wist dit meer dan een decennium geleden ook al. Je wàcht gewoon op het moment dat de deelnemers zich weer es belachelijk zullen maken want dan kan jij ze, veilig achter het scherm, uitlachen, ik weet het, heel zwak. Belangrijk is dus ook dat die deelnemers zich ver van de normale gedragingen houden. In (het relatieve rustige) The Bachelor worden al die meiden dolverliefd bij de allereerste ontmoeting met hun bachelor, op Temptation Island gedragen de koppels zich alsof ze vrijgezel zijn en niet gefilmd worden (goed wetende dat hun partner de beelden te zien zal krijgen),… Net die ongelooflijke, onwaarschijnlijke ‘Nééé! Nééé!’ maakt zulke programma’s leuk.
Afgezien van Temptation Island en Undercover Lover zijn Vlaamse realityseries doorgaans braaf in vergelijking met Amerikaanse. Daar heb je programma’s als Celebrity Rehab waarin voormalige beroemdheden proberen af te kicken van drank, drugs. Nee, dus niet van een gewoon sigaretje. Na 5 minuten heb ik de show moeten stopzetten: iemand helemaal heen zien door drank of drugs is niet echt een pretje om naar te kijken, zoiets gaat voor mij net iets te ver. In Amerika waar het sensationele realityconcept ondertussen al heel normaal is, heet het een hit te zijn. Welteverstaan, een hit in de overvolle realitymarkt waar carrières worden gemaakt en gekraakt: misschien weet u nog niet dat er heuse Amerikaanse realitytv celebrities bestaan die van de ene naar de andere show lopen om ‘zichzelf ‘ te spelen. Sommigen noemen zichzelf ‘actors’. En het is dan aan de kijker om uit te zoeken wie er echt of fake is. Daarbij wordt hij geholpen door de programmamakers die er telkens weer in slagen iemands vuile was uit het verleden in het programma te krijgen. Sensatie, jawel.
Reality TV: vergeet al dat gebral over interessante sociale wetenschappelijke experimenten. Het is niet meer dan drank, verleiding, drama en sociale uitschuivers. En als je dan nog een beroemdheid of een, twee kan strikken die alles doet voor publicity heb je helemaal een hit.
- The longest abbreviation
NIIOMTPLABOPARMBETZHELBETRABSBOM
ONIMONKONOTDTEKHSTROMONT
Meaning: Laboratory for Shuttering, Reinforcement, Concrete and Ferroconcrete Operations for Composite-monolithic and Monolithic Constructions of the Department of Technology of Building Assembly Operations of the Scientific Research Institute of the Organization for Building Mechanization and Technical Aid of the Academy of Building and Architecture of the USSR.
- The longest aerobics class marathon
was held for a twenty-four hour stretch and was taught by Duberney Trujillo in the parking lot of Olimpica Mall, Dosquebradas, in Columbia.
The event took place from February 26 - February, 27, 2005. Now that’s feeling the burn!
- The longest after dinner speech
Never invite Dr. Donald Thomas to dinner and if you do, make sure you never ask him to speak.
Dr. Donald Thomas performed an after-dinner speech at City College in New York from April 01, 1988 until April 03, 1988 about Vegetarian Athletic Nutrition.
Not including a bunch of 5 minute rest breaks, Dr. Donald Thomas' speech lasted an unspeakable 32 hours and 25 minutes.
We have to question whether this really was the world's longest after-dinner speech or was it just an after-dinner speech, an after-breakfast speech, an after-lunch speech, an after-dinner speech, an after-breakfast speech, an after-lunch speech, an after-dinner speech.....
- The longest time for balancing on one foot
Simon says, “Balancing on one foot.” Simon says, “Now balance on one foot for over three days.” That is exactly what Arulanantham Suresh Joachim, from Sri Lanka, did to be entered into the Guinness World Records for the longest time spent balancing on one foot.
Joachim achieved this feat at Vihara Maha Devi Park Open Air Stadium in Sri Lanka. He balanced on one foot for seventy-six hours and forty minutes. It took him from May 22, 1997 – May 25, 1997 to set the new record.
- The world's longest cell phone throw
If you find yourself tired of your old cell phone then book a trip to Savonlinna, Finland in August for the annual Mobile Phone Throwing World Championships which have been going on since 2000.
Make sure you get plenty of practice as the record for the longest cell phone throw was set on August 27, 2005 at the 6th annual Mobile Phone Throwing World Championships by Mikko Lampi and stands at 311 feet 7 inches or 94.97 meters.
-The world’s longest dancing
The roots of marathon dancing go as far back as the mid 14th century, but as a sport it never really took off until the 1920's.
To find the record for the world's longest dance we have to shuffle our way back to August 29 1930 when Mike Ritof and Edith Boudreaux started dancing at the Merry Garden Ballroom, Chicago, Illinois.
They did not stop until April 01 1931 after clocking in 5,152 hours and 48 minutes, claiming the dance marathon record and $2,000.00 cash.
Every dance marathon has it's own rules and we are not sure of the exact rules of this one, but we are pretty certain they were given breaks. We are also pretty sure that this record may never be broken.
- The longest diary in the world
Back in 1972 Robert Shields started jotting down his life, making an entry into his diary every 5 minutes. He made note on everything, including his trips to the bathroom, which were described in many unique and colorful ways.
Now stored in over 80 boxes, Robert Shields 's diary measures in at an estimated 37 million words.
-The world's longest eBay auction
A typical eBay auction runs 7 - 10 days so that would not be a bad guess, way off, but not a bad guess.
The world's longest eBay auction was listed on January 13 2000 and is set to expire on December 31 2030 coming up just short of 31 years.
Listed by: skippy
Title: OPS TEST ITEM, DO NOT BID, DO NOT CANCEL1
Item #: 237479800
Catagory: Everything Else > Test Auctions > General
Starting bid: US $0.50
Description: Yup. It says DO NOT BID. That means do
- The world's longest hangover
In October 2006 a man checked himself into a hospital in Glasgow, Scotland complaining of headaches and blurry vision which had troubled him for the past 4 weeks.
Doctors ran a battery of test but could not find anything wrong with the patient until he finally revealed that after a domestic dispute he turned to beer and over the course of 4 days consumed 60 pints or 35 liters of the frothy ale.
The over consumption of beer resulted in a rare condition called cerebral venous sinus thrombosis which can cause seizures, impaired consciousness, loss of vision and neurological damage.
Treatment of his condition included long-term blood-thinning and after slightly more than 6 months the patient was cured of his vision problems and headaches, but he managed to capture the record for the world's longest hangover.
- The world longest name ever
We also managed to find what is possibly the longest full name ever:
Adolph Blaine Charles David Earl Frederick Gerald Hubert Irvin John Kenneth Lloyd Martin Nero
Oliver Paul Quincy Randolph Sherman Thomas Uncas Victor William Xerxes Yancy Zeus
Wolfeschlegelsteinhausenbergerdorff
- The longest movie title ever
This is an easy one:
Title: Night of the Day of the Dawn of the Son of the Bride of the Return of the Revenge of the Terror of the Attack of the Evil, Mutant, Alien, Flesh Eating, Hellbound, Zombified Living Dead Part 2: In Shocking 2-D
-The world's longest name
2008 was a crazy year and a 19 year-old from England formerly known as George Garratt did his best to add to the craziness.
George Garratt spent £10.00 and had his name legally changed and by so doing captured the record for having the longest, and quite possibly, dumbest name ever.
George Garratt is now know as Captain Fantastic Faster Than Superman Spiderman Batman Wolverine Hulk And The Flash Combined.
- The longest taxi ride in the world
By: Carlos Arrese, Jeremy Levine, Mark Aylett
Start: London, England
End: Cape Town, South Africa
Date: June 03 - October 17 1994
Length: 34,908 Km - 21,691 Miles
Cost: $64,656 USD
- The world's longest distance walked backwards
When it comes to walking backwards American Anthony Thornton is king.
Anthony Thornton spent December 31, 1988 and January 01, 1989 walking backwards around Minneapolis, Minnesota and when he was done walking backwards Anthony Thornton had covered a record setting 95.4 miles or 153.5 kilometers with an average speed of 3.9 MPH or 6.4 km/h.
- The longest place name is that of a hill in New Zealand at 85 characters:
TAUMATAWHAKATANGIHANGAKOAUAUOTAMATEATURIPU
KAKAPIKIMAUNGAHORONUKUPOKAIWHENUAKITANATAHU
“Catch you later!” “Yeah, see you at TAUMATAWHAKATANGIHANGAKOAUAUOTAMATEATURIPU
KAKAPIKIMAUNGAHORONUKUPOKAIWHENUAKITANATAHU!” "Where do you say?" "
Je kan de bevolking gerust kort door de bocht onderverdelen in vijf types:
- zij die doen wat ze moeten doen en meer zelfs: je kent ze wel. Dé voorbeeldige types die hun taken een week voor de afgesproken tijd binnenbrengen. Maakt niet uit hoe zwaar die taak ook moge zijn: veel te vroeg af zal ze zijn! Oh ja, en daarnaast hebben ze er nog wat extraatjes aan toegevoegd. Zomaar. Aan hun werklust zou je ’t ze niet aangeven, toch hebben ze ook nog een druk sociaal leven: agenda volgepropt met activiteiten, activiteiten én activiteiten. Maar gestresst zie je ze nooit. Nee, hoor, met twee vingers in de neus hebben ze het daarnaast nog klaargespeeld een boek te schrijven. Ja ja.
- zij die doen wat ze moeten doen en niets meer: je herkent ze aan de leuze: “Wat zaag je n(o)u, het is toch klaar?”. Hinderlijk, want het is inderdaad klaar. En toch zou je “Maar” willen zeggen waarop zij zuchten en de televisie aanzetten. Want het is klaar. Ze hebben alles gedaan van wat er van hen verwacht werd en nu is het tijd voor hen. Hun tijd. Een tijd waarin niks gedaan wordt.
- zij die niets doen van wat ze moeten doen en alles van wat ze niet moeten doen: je kent ze wel: zij die met alles en nog wat in de weer zijn maar als je hen vraagt of het werk klaar is wordt het stil. Of misschien volgt er wel een langgerekte “Euhm.” Maar in ieder geval, niet lang daarna hebben ze zich uit de voeten gemaakt omdat ze niet willen zeggen dat het werk nog niet klaar is. En volgende week ook niet want dan gaan ze een week op circusschool. En na die circusschool volgt er vast wel iets anders, zanglessen voor een auditie bij de Vlaamse opera ofzo.
- zij die niets doen: je kent hen waarschijnlijk niet want eigenlijk kan het niet echt: je moet al heel zwaar ziek zijn om werkelijk niets te doen. Ook TV-kijken is namelijk een activitieit.
- Daarnaast heb je nog de schijntypes: zij die doen alsof ze veel doen maar eigenlijk alleen maar in hun luie zetel hangen of doelloos rond het koffiezetapparaat rondjes maken (de koffiezetapparaathelden!). Of zij die doen alsof ze werkelijk alleen maar hangen en luieren “Het gaat allemaal vanzelf. Dat is toch gemakkelijk.” maar stiekum zich een bult rondcrossen. Maakt niet uit, beide schijngroepen zijn even hinderlijk.
Dit soort dingen krijg dus te lezen als iemand die van zichzelf vindt inzicht te hebben in het menselijk gedrag zich aan mensentypebeschrijvingen gaat wagen.
Omdat velen zichzelf van geweldige goede smaak vinden getuigen, ook wat het vluchtige, oppervlakkige betreft, scheppen velen er genoegen in om hun lijstjes van lijstjessterren prijs te geven. U weet wel, dé lijstes waarin namen als Gisèle Bundchen, Brad Pitt enz veelal hoog in prijken. Ik ben niet anders hierin, ook ik geef het mijne graag prijs. Als u beeldmateriaal wil kan u doorklikken.
En oh ja, omdat vrouwen er minder problemen mee hebben om hun zelfde genotes aan te prijzen doe ik het voor de beiden.
Meer dan een top 10:
Mannen:
Vrouwen:
Ooit zei iemand tegen me “Fantaseren is slecht, je moet in de realiteit leven.” Ondanks het feit dat het de woorden waren van een zeer intelligente, geleerde en interessante man waar ik en vele anderen bewondering voor hebben waren het niettemin een van de domste woorden die ik ooit heb gehoord. Waarom?
Een ander woord voor fantasie is het Nederlandse woord verbeeldingskracht. Zonder verbeeldingskracht geen uitvindingen, geen romans, geen schilderwerken,..., geen cultuurproducten dus. De realiteit is: je hebt een zaadje en je hebt de aarde. Je hebt dus aarde en je hebt een zaadje. Dat is de realiteit en daar moet je het maar mee doen, met het zaadje en de aarde. Er kan, met andere woorden, geen nieuwe plant groeien want dan moet je je verbeeldingskracht gebruiken. En da’s niet goed.
(Overigens, de reden waarom velen geen romans lezen is net omwille van het fantasiegehalte. Ik weet niet hoe met uw bibliotheek staat maar de mijne telt toch talloze romans die een werkelijkheid weerspiegelen, die me zaken hebben bijgebracht, die op een fantasierijke manier de werkelijkheid op hun eigen manier benaderen.)
Zonder fantasie ook geen verwezelijkingen want ‘stel als...’ is al een brug te ver. “Aan ‘stellen’ doen we niet. Denk er maar niet aan dat je ooit de Mount -of wat voor hoge- Everest zou kunnen beklimmen. Niet fantaseren. Fantasie is slecht.” Zie je, niemand zou nog iets buitengewoons doen.
Wat velen vergeten is dat fantaseren ook therapeutisch kan werken of net je angsten kan doen overwinnen. Vooral kleine kinderen doen eraan: ze zijn bang dus ze verzinnen dat hun beer heel machtig is. Met die beer naast zich kunnen ze de wereld aan. Denk Never Ending Story.
Daarom dus. Men zou mensen juist moeten stimuleren om te dùrven dromen, dùrven fantaseren. Zolang ze er niet in wegvluchten zie ik het probleem niet, integendeel. Waarschijnlijk bedoelde die interessante man het niet zo letterlijk aangezien hij zelf enorm veel verwezenlijkt heeft, mede dankzij zijn verbeeldingskracht, zijn fantasie. Alleen vergat hij gewoon dat het mede dankzij zijn fantasie was.
Ik geef het toe: ik vind Jan Leyers sexy as in the meaning of the word sexy. Ik weet best dat hij ouder, grijs, getrouwd met kinderen is maar dat doet er allemaal niets toe. Als hij in beeld komt kan ik echt niet luisteren naar wat hij allemaal te zeggen heeft, gewoon magnetisch sexy dus. En in het echt zelfs nog meer dan op m’n scherm. Alleen heb ik wel een minder positieve ervaring met hem, in het echt. Maar da’s mijn schuld.
Jaren geleden had ik het geweldige idee om samen met een vriendin een krantje op te richten. Wij zaten op het terras van het Hoppercafé (een Antwerps jazzcafé op het Zuid waar iedereen bekend wel es komt drinken) toen ik Jan Leyers in het vizier kreeg. Met z’n vrouw binnen in het Hoppercafé. Ja dus, ik kan best wel vertellen dat ik m’n blik niet van hem kon afhouden maar daar ga ik het nu niet over hebben, het bakvisgehalte hier mag best naar beneden. Een uurtje later ging hij door en hij passeerde ons. Net op dat moment zei die vriendin van me nogal luid “Wel geen BV’s! (BV: bekende Vlaming)” met een air van ‘dat soort lui moeten we echt niet hebben’ (waarmee ze bedoelde in onze krant). Het was gewoon nogal een ongelukkig moment om dit te uiten als Jan Leyers je passeert (ze had hem niet gezien maar ik dus wel). Ik zag de hilariteit er wel van in en schoot in de lach. Jan Leyers en z’n vrouw keken nogal raar en quasi verbaasd naar ons, hij was zonet onbedoeld keihard beledigd door een stel brutale twintigers. Ik denk niet dat ze dat zo fijn vonden, uitgelachen te worden. Achteraf vond ik het wel een beetje vervelend maar oké, dat was weer een beschamend BV-moment meer. Ik heb er zo nog een paar.
Hier, Jan Leyers met Antwerps accent. Prachtig!
Af en toe heb ik wel es heldere momenten. Iedereen heeft dat wel es, van die zeldzame momenten waarin je meent dat je eindelijk het antwoord hebt op grootse existentiële vraagstukken. Jammer dat je dan niet altijd pen en papier bij de hand hebt om die belangrijke woorden op te schrijven want later ben je het zo weer kwijt. Maar soms onthou je het wel es.
Neem nu deze ochtend vroeg: de wolken gingen open (dat gebeurt ook wel is in ons miezerige Vlaamse landschap), de zonnestralen kwamen door en dan stromen de gedachten binnen. Het antwoord van de dag:
je verraadt je gevoelige plekken door je reactie op wat anderen zeggen. Heel simpel maar toch juist. Als je goed in je vel zit kunnen anderen zeggen wat ze willen, het raakt je toch niet. Ik bedoel ermee, je balans is niet uit evenwicht. Mensen kunnen zonder en met woorden zoveel verraden over zichzelf.
Als iedereen es meer naar elkaar zou kijken én luisteren én rekening met elkaar zou houden, zouden er onnodige ruzies worden vermeden. Maar blijkbaar is dat ontzettend moeilijk. Omdat je altijd hetgene wil doen wat er in jouw hoofd zit.
Uiteindelijk is de mens het enige zoogdier (correct me if I'm wrong) dat z'n eigen soortgenoten vijandig bejegent omdat we zo individualistisch zijn. Omdat we zo intelligent zijn dat we ons bewust zijn van onze eigen 'ik'. Ikke, ikke, ikke. En jij moet doen wat 'ikke' zeg.
Ik zeg: laat iedereen zijn eigen lied zingen. Ook al past het niet in jouw melodie, in elk origineel gezang is wel iets moois te vinden. Ik zing het mijne, jij het jouwe en zolang de melodie onze ondergang niet betekent wil ik het gezang best wel aanhoren. Het kan 'de ervaring' alleen maar 'rijker' maken.
Soms kan je een houding doen keren. Vandaag zat ik op een bus te wachten, op het Valaar in Wilrijk, een wijk binnen een district van de stad Antwerpen. Toevallig heb ik in die wijk, in de Letterkundestraat, mijn kleuterjaren doorgebracht. Misschien ben ik daarom ook Taal- en Letterkunde gaan studeren, omwille van m'n prille herinneringen aan de naam Letterkunde, Letterkunde. Daarna verhuisden we naar een straat die in de wijk Markgrave ligt (althans toch volgens de site van de stad Antwerpen), binnen het Antwerpse district: de Jan Van Rijswijcklaan, een straat met een eigen blog (de Singel werd daar m'n tweede thuis). Enzo kan ik nog een poos doorgaan met heimatassociaties, alleen hebben we het daar nu niet over.
Al wachtende op de bus, vroeg een vriendelijke dame naast me, een dame die ik overigens niet ken, “Bent u Marrokaans?”. Ik was geshockeerd. Niet omdat ik iets tegen Marrokanen zou hebben maar het verschil tussen een neger en een Marrokaan moet toch, alleen aan de huidskleur al, duidelijk zijn (maar ik geef toe, ik ben nogal ‘vaag’. Om mijn precieze afkomst te raden moet je een kràk zijn: ik heb van alle rassen wat). Ik zei dus :”Nee, ik ben een Afrikaanse.” Een dom antwoord want Marrokanen komen evengoed uit Afrika. Maar ja, een Marrokaan is geen Afrikaan: een Marrokaan is immers een moslim en een Afrikaan is zwart. Zo is het toch, in de volksmond.
Oh, dan was het goed want mevrouw had iets tegen Marrokanen én Spanjaarden. Ik, weer geshockeerd, zei (wat ik normaal nooit doe, normaal reageer ik zelden op zulke uitspraken maar mevrouw was zo aardig dat ik dacht: nu mag ik het best zeggen) “Ik heb niks tegen niemand.” Of in m’n Antwerpse tussentaal klonk het eerder: “Ik eb niks tege niemand nie.” Dat zei ik dus. Mevrouw schrok lichtelijk van m’n antwoord en haastte zich “Ja, maar als ze boos worden ...” waarop ze direkt daarna van toon veranderde: “Maar eigenlijk heb je overal goede en slechte mensen. Ook bij Vlamingen.” En even dacht ik dat ik door mijn “Ik eb niks tege niemand nie.” de wereld kon veranderen.
Van alle snobismes meen ik het culturele snobisme eigenlijk het allerleukste te vinden. Waarom? Omdat het een hele lifestyle omvat en zo elitair is dat het eigenlijk verboden zou moeten worden. Cultureel snobisme is het übersnobisme: evenals geldsnobs zijn culturele snobs ook dol op statussymbolen, maar dan mag het enkel gaan om verdoken statussymbolen die alleen de kenners, insiders herkennen. Evenals intellectuele snobs houden culturele snobs ook van intellectuele prestigieuze begrippen, ideeën, ideologiëen en obscure Russische werken, evenals culinaire snobs reageren ze geshockeerd als hun tafelgenoten, etiquetteregels met de voeten betreden en de juiste wijn bij het eten vinden ze ook zo ontzettend belangrijk. Daarnaast gaan ze naar het betere theater, de betere film,... En ze praten geaffecteerd. Hoegenaamd, culturele snobs zijn zich vaak niet eens bewust van hun snoeverij, want immers, alleen zij doen het zoals het hoort.
Een portret:
Na de beschermde ASO/VWO-richting trekt onze culturele snob naar een oudere traditionele universiteit alwaar hij een richting zal kiezen die hij zal volgen meer omwille van intellectuele motieven dan om wat er later op zijn salarisbriefje zal staan (met economiestudenten en rechtenstudenten, de geldsnobs, die later echter veel meer dan hen zullen verdienen, wordt gelachen). Filosofie is een typische richting. Geschiedenis ook. Maar eigenlijk elke richting die men kan volgen in de Faculteit der Letteren en Wijsbegeerte /Geesteswetenschappen. Het reservaat.
Niettengenstaande de volkomen wereldvreemdheid voor het grootste gedeelte van het academiejaar is het net in die studententijd dat de culturele snob voor het eerst in contact zal komen met de doornsee Jan, namelijk tijdens de studentenjob. Wat hen in de meeste gevallen zal uitlokken tot de volgende uitspraak, een uitspraak die bijna elke student zal uiten na zijn werkervaring bij de doorsnee Jan: “Het was een rijke ervaring want nu weet ik wel waarom ik studeer.” Zelf hebben ze niet eens in de gaten hoe degoutant die uitspraak wel klinkt, nee integendeel: hun werkervaring heeft hen een nieuw inzicht bijgebracht (dat ze het leven van de doorsnee Jan niet willen). Wat aandoenlijk.
Wat culturele snobs bij uitstek typeert is hun hekel aan het populisme. Ze zijn links: socialistisch, groen, heel soms zelfs communistisch, maar aan Steve Stevaert, dé populairste socialist, hebben ze een hekel, want da’s een populist. Ze hebben dus een hekel aan het populisme en bij uitbreiding alles wat heel populair is en/of een uiting is van onze kapitalistische consumptiemaatschappij: fastfoodketens, populaire Hollywoodfilms, strandvakanties,... Ook aan televisiekijken doen ze niet, tenzij het Canvas/Nederlands 3 heet, en als je ze al eens betrapt op het bekijken van populaire televisie (bv Big Brother) dan is dat ironisch bedoeld, om met de mensen te lachen of omdat het Big Brother- gegeven een interessant fenomeen is. Op die manier lezen ze ook de Story, Dag Allemaal, Het Laatste Nieuws,... ironisch.
Een culturele snob denkt tolerant, multicultureel, voor diversiteit. Alleen hebben ze nauwelijks contact met de andersculturelen. Sommige culturele snobs zie je, progressief als ze zijn, verhuizen naar een multiculturele buurt om ook daar dan vervolgens in een cocoon te leven met de even vooruitstrevende culturele snobs in de buurt.
Verder beperkt hun consumptiegedrag zich tot: ecologisch verantwoord, antiglobalistisch en No Logo... Tenzij het om een logo gaat dat alleen andere ingewijde culturele snobs zullen herkennen. Want dan mag het wel. En heel graag zelfs. Je ziet een culturele snob dus ofwel tweedehands (de zogenaamde bohemiens) kopen of anders zet hij z’n 'knowledge & know how lifestyle' om in z’n koopgedrag: ronkende designnamen maar, once again, alleen voor een insider te herkennen. Een culturele snob kijkt neer op protserig gedrag, het etaleren van herkenbare dure statussymbolen, dat vindt hij vulgair en dom.
Waar tref je ze buiten de universiteit nog aan? Tweedehandswinkels, designwinkels, bibliotheken, boekenhandels, kleine onafhankelijke muziekwinkels, koffiehuizen, jazzcafés, Parijs, Italië, grootsteden, ... en overal waar de drempel hoog is: hedendaagse musea, moderne theaters, poëziepodia, indie-, klassieke en jazzconcerten, kleine cinéfiele bioscopen,... Da’s immers hun natuurlijke biotoop: hoge cultuur onder hoge cultuur. En zolang ze daar blijven, heeft niemand anders last van hen.
Het bekendste voorbeeld van een culturele snob dat me nu te binnen schiet is Sideshow Bob van The Simpsons. Afgezien van z'n verkeerde politieke voorkeur (Republikeins, een culturele snob is liberal, Democraat dus) en criminele praktijken spreekt uit alles wat hij doet en zegt 'Cultural snobism, I'm yours!'. Ik zou zelfs nog verder gaan en durven beweren dat de hele Simpsonsshow, waarvan geweten is dat de schrijvers een diploma op zak hebben van de betere Amerikaanse universiteiten, een cultureel snobistisch vehikel is, maar dan wel een heel goeie: de ironische benadering van de 'lagere populaire cultuur', de inside jokes en vele culturele verwijzingen herkenbaar voor culturele snobs, het personage van Lisa Simpson,...
A friend of mine pointed out that the magic of ‘The Simpson’s’ is that its humor works on three levels. On the bottom rung are people who laugh at coconuts falling on folks heads. These are the same people who laugh every single time Homer says ‘D’oh’. No matter what. The second level are the more clever, oft times subtle hidden humorous political messages and pop-culture references that makes up the large portion of the what has driven ‘The Simpson’s’ through all these years. At the highest level of the Simpson’s humor chain are the much more cryptic theological, high brow literary and extremely obscure social references that will only be caught by the upper 10% of our societies intellectual trust.
Cultureel snobisme bij uitstek.
Oh ja, dat en de personages uit een doorsnee Woody Allen film.
