Teachers

 Morgen ben ik 44 jaar. Een dag voor mijn verjaardag vind ik een moment om stil bij te staan. Het is mooi om ouder te worden maar je moet wel, vind ik, leren van de fouten die je hebt gemaakt en durven luisteren naar anderen. 

Mijn grootste leermeesters: mijn ouders, sowieso. Zie je mijn ouders, dan zie je mij. De haat tegen onrecht, het gevoel voor kunst, mode, boeken, film, culinair, reizen, avontuur, openstaan voor andere culturen, etcetera etcetera heb ik allemaal van mijn ouders. 

Andere leermeesters, ik noem niemand bij naam: mijn broer. Qua muziek. Ik was de jongere zus die muziek van haar broer ging stelen. Of hij zei: “Stefanie, je moet daar naar luisteren.” 

Mijn eerste vaste relatie: hij heeft me een sociaal bewustzijn meegegeven. We hadden er lange avonden zware discussies over. Ten lange ten leste is het er ingepompt. Hij mag (een beetje) trots zijn dat ik jarenlang vrijwilligerswerk heb gedaan. 

Fashion. Ik ben opgegroeid met mode maar er was zo’n toffe madam die het mij leerde om avontuurlijk te zijn met kleren. Die mij heeft leren combineren. Ze zei nooit: “Je moet dit, je moet dat.” Maar ik smulde met m’n ogen toen ik naar haar keek hoe ze kleren droeg. 

Another leermeester: een goeie vriend van me is gay, wat ik van hem heb geleerd is dat het niet overal zo makkelijk is om gay te zijn. Ik probeer me soms te plaatsen in zijn schoenen. Ik ben opgegroeid in Antwerpen, in een kappersmilieu. Elke geaardheid was niet abnormaal. Een van mijn leukste leerlingen heeft zelfmoord gepleegd, mede omdat hij worstelde met zijn geaardheid. Wees je er alsjeblieft bewust van dat het niet altijd overal zo gemakkelijk is. Berlijn vond ik fantastisch. 

Teachers: mijn vriend is op allerlei vlakken een leermeester. Ook smullen met de ogen. Qua vergevingsgezindheid is hij ongelofelijk. Daar moet ik zelf nog van leren. 

Ik heb zoveel leermeesters, ook mensen die ik niet heb vernoemd. Op een positieve manier gevormd worden door je mensen die dicht bij je staan. Prachtig. 

Man on the moon: Andy Kaufman

Onlangs keek ik voor de tweede keer naar Man on The Moon, een film over Andy Kaufman van Milos Forman met een geniale Jim Carrey in de hoofdrol. Dan vraag ik me af: wie had die rol nog beter kunnen vertolken? Only Meryl Streep comes to mind. 

Andy Kaufman is voor mij een van de meest mysterieuze figuren uit de showbizz, een waar enigma. Tegelijkertijd ook een van de meest fascinerende. Hij speelde zijn types zo echt dat je als toeschouwer geen idee kan hebben wie de echte Andy Kaufman in werkelijkheid was. 

Mijn favoriete act van hem: The Foreigner Man

Ook al is hij voor mij echt hi-la-risch, Andy noemde zichzelf geen komiek, eerder een entertainer. Ik moet hem daarin gelijk geven: Hij zong, danste, entertainde, op allerlei soorten manieren. Een echte moppentapper was hij echt niet. Robin Williams was een wel een komiek, een meester der improvisaties die de grappen in een razendsnel tempo uit z’n mouw kon schudden. Tip: zijn allereerste televisieoptreden in The Tonight Show met Johnny Carson. Het Wonder Williams. Zo ook heb je het Wonder Kaufman, een geniale hilarische impersonator die geen komiek genoemd wou worden. 

Andy Kaufman is ook een tragisch figuur. Als niet-roker stierf hij vrij jong aan een zeldzame vorm van longkanker. Wat het nog erger maakte, is dat men hem niet geloofde toen hij zijn ziekte in de openbaarheid bracht. Zijn carrière bestond voor een groot deel uit ‘mensen beetnemen’, stunts uitvoeren die in scène werden gezet. Dus men dacht dat het om zijn zoveelste stunt zou gaan, ditmaal wel een ziekelijke. En waarschijnlijk de minst grappige. 

Tot op de dag van vandaag zijn er die geloven dat Andy in een grootse show ooit nog zal verschijnen met als opening: “Ik heb jullie allemaal wel heel straf beetgenomen.” 

Wat hij hier in  “Letterman” deed, vind ik bijna ongezien. Een van m’n meeste favoriete televisiemomenten ooit. It is Fun. Respect, Andy.