hoezo is Juno geen plagiaat

Vorig jaar zag ik bij een vriend de Koreaanse film Jenny, Juno. Het verhaal: Jenny is een vijftienjarige die zwanger blijkt te zijn van Juno en de baby wil houden. Toevallig ontdekte ik enige tijd terug (via een facebookprofiel van Jennifer Garner) dat de Amerikaanse film Juno, ook over een tienerzwangerschap, twee jaar na de Koreaanse Jenny, Juno werd uitgebracht. Eerst dacht ik: leuk, een remake, maar nadat ik las dat de screenwriter er prat op ging niet op de hoogte te zijn geweest van de Koreaanse film en op de koop toe nog een oscar kreeg voor best original (!) screenplay werd ik boos. Er zijn zoveel gelijkenissen tussen beide films dat je echt niet meer kan spreken van toevallige overeenkomsten (Juno is overigens een Koreaanse naam, dat alleen al is een give away). De scenarioschrijfster noemt het 'inspirational sisters', ik noem het plagiaat. Downright plagiaat.

Toen ik wat meer ging opzoeken over de screenwriter Diablo Cody kwam ik tot de vaststelling dat haar tweede film, Jennifer's Body, gebaseerd is op the 80's flick Student Bodies (de poster is bijna een regelrechte kopie!). Zij noemt het een ode aan horrorfilms uit de 80's, ik noem het alweer plagiaat. Alleen over haar tv-serie The United States of Tara heb ik zoiets nog niet kunnen vinden maar het zal vast ook erg 'origineel' zijn.

Ik begrijp niet dat iemand hier zomaar mee kan wegkomen. Toegeven, bijna iedereen in de showbizz pikt ideeën maar ze geven dat op z'n minst toe en vormen het originele om tot het echt iets van hen wordt. Zoniet heet het een remake en dus krijgt de originele maker er credit voor. Een carrière bouwen op kopiëren en dat niet eens willen toegeven is gewoon zo immoreel, downright immoreel.

Hier nog een linkje over Cody's plagiaat.

ooit was ik een meeloper

Eenmaal de puberteit in kom je tot een muzikale volwassendom, lijkt het wel: uit ondervinding merk ik dat velen onder ons blijven 'hangen' in de muziek van toen, uit hun puberjaren. Niet zozeer dezelfde artiesten als wel dezelfde genres: eenmaal een New Waver, altijd een New Waver ofzo. De muziek uit mijn pubertietijd was veelal alternatief: Studio Brussel, Afrekening, Indie, dus no wonder dat de meesten van mijn leeftijdsgenoten nog altijd in die alternatieve sfeer blijven (of het moet iets te maken hebben met het rockisme). Zonder er een negatief of positief oordeel over uit te willen spreken.

In die jaren was ik een van de grootste alternatieve music aanhangers (geen hitlijsten toen voor mij) want dat hoorde toen gewoon zo maar eigenlijk was ik vooral een meeloper: het liefst zette ik gewoon Björk of Jamiroquai op (dat mocht nog net, toen). Rock was alles en enkel voor namen als Björk, Jamiroquai, the Prodigy, Cypress Hill en the Beastie Boys kon je een uitzondering maken.

Ik was dus een meeloper. Toen het plots hip werd om naar Top 40 House te luisteren schakelde ik no problemo over naar hitparade House en met de Disco Revival werd ik helemaal Disco (en ik ben nog altijd Disco maar dan meer van die Rare Groove Disco).

Pas eenmaal verlost van de groepsdruk van de middelbare schooljaren ging ik m'n eigen muzikale weg op en ik heb best wel wat muzikale paadjes bewandeld waarvan ik telkens dacht dat het hélemaal mijn ding was: Klassiek, Jazz, Bossa Nova, Rare Groove Disco, FunkDisco, Hiphop. Echt, telkens opnieuw weer had ik mìjn genre gevonden. Voor een maand of twee, drie. Pas toen ik The Funk ontdekte stopte die muzikale stuurloosheid. Funk was gewoon mijn ding en is gewoon mijn ding. Ik hou best van andere genres (Hiphop, Soul, Dance etc.) alleen is Funk mijn supragenre.

En ik heb er misschien langer over gedaan dan anderen maar onderwijl heb ik wel parels binnen (nu niet echt mijn) bepaalde genres ontdekt die anders aan me zouden voorbijgegaan zijn. Zoals deze:

Prince op Werchter (3)

Operatie gelukt: ik heb m'n ticket voor Prince! De voorbije drie dagen waren emotioneel heel belastend: eerst de euforie (onzer Prince komt in ons land), daarna meteen de angst en de stress (wat als we geen ticket kunnen krijgen) en dan alweer die euforie (we gaan naar Prince toe). Het is misschien maar goed dat het concert zo laat werd aangekondigd. Rollercoaster.

Je kan Prince moeilijk beschouwen als een cult figuur, daarvoor is hij te populair, maar wat me al heel snel opviel is dat zijn aanhang zo fanatiek is al was hij een cult icoon (misschien heeft het met populariteit weinig te maken: The Sound Of Music en The Wizard of Oz worden ook beschouwd als cultfilms, net om hun fanatieke fans). Ik ken maar weinig artiesten, afgezien van the Beatles, met zo'n grote groep fanatici achter zich en op zich is het wel een interessant gegeven, dat bepaalde artiesten zo'n grote devotie teweeg kunnen brengen (ik ken zelfs iemand die uitsluitend naar Prince luistert).

De reden die ik bij Prince kan aanbrengen is zijn genialiteit: hij beheerst elk genre en is de beste performer (van zijn generatie lees ik, maar ik geloof zelfs van meerdere generaties). Hij kan een show brengen maar hij kan ook een intieme performance geven. Da's maar weinig artiesten gegeven. Ik hou natuurlijk heel veel van P-Funk en George Clinton ìs veelzijdig maar de beste man kan maar de helft van wat Prince doet. En da's al zo ontzettend véél!

De tweede reden die ik kan bedenken is dat luisteren naar Prince heel bevrijdend werkt (P-Funk ook). Hij gaat voorbij grenzen, zowel muzikaal als inhoudelijk, en vertelt je wat je al lang aanvoelde maar niet voor dierf uit te komen. Da's ook een van de reden waarom ik ook naar P-Funk luister en van Manga en Animé hou. Prince is tekstueel heel erg goed en dat wordt te vaak over het hoofd gezien. En verder is Prince ook sexy. Misschien vind je de man op zich wat klein en op foto niet zo aantrekkelijk, hij danst sexy, hij beweegt sexy, hij zingt sexy, hij schrijft sexy nummers en in het echt is hij nog sexier. We like that!

Yeah, we definitely like him.

Prince op Werchter (2)

Om de geniale artiest die naar België komt nog es te eren (zie bericht hieronder) heb ik mijn persoonlijk top 30 lijstje samengesteld. Niet dat er niet veel werk dat ik supergoed vind in ontbreekt (er is tot nu toe ook nog geen enkele complete verzamelcd van hem, ook die driedubbele niet), niet dat het morgen weer kan veranderen en dat het eigenlijk een onmogelijke opgave is, maar toch. Mijn zeer persoonlijke top 30 (I'm mostly all about funk en dus ook dit lijstje):

1. Uptown (Dirty Mind)

2. Lady Cab Driver (1999)

3. Private Joy (Controversy)

4. Diamonds And Pearls (Diamonds And Pearls)

5. I Wanna Be Your Lover (Prince)

6. Chelsea Rodgers (Planet Earth)

7. She Loves Me 4 Me (The Rainbow Children)

8. I Feel For You (Prince)

9. Anna Stesia (Lovesexy)

10. Baby, I'm A Star (Purple Rain)

11. Computer Blue (Purple Rain)

12. Dirty Mind (Dirty Mind)

13. Controversy (Controversy)

14. Nothing Compares 2U (Prince schreef die song en ik bedoel zijn live versie)

15. Why You Wanna Treat Me So Bad? (Prince)

16. When Doves Cry (Purple Rain)

17. Let's Pretend We're Married (1999)

18. I Love You, But I Don't Trust You Anymore (Rave Un2 The Joy Fantastic)

19. Free (1999)

20. Melody Cool (Graffiti Bridge)

21. Extra Lovable (bootleg)

22. The Most Beautiful Girl In The World (The Gold Experience)

23. Sexy Dancer (Prince)

24. Pop Life (Around The World In A Day)

25. Soft And Wet (For You)

26. Just As Long As We're Together (For You)

27. Jam Of The Year (Emancipation)

28. Raspberry Beret (Around The World in A Day)

29. Adore (Sign 'O' The Times)

30. Starfish And Coffee (Sign 'O' The Times)

Prince op Werchter

Vorig jaar Madonna en nu Prince. That's right, mijn allergrootste idool samen met Parliament/Funkadelic komt naar België. Dat wordt weer spannend om een ticket te bemachtigen maar ja, I don't care. Of I do care, ik wil echt wel dat ticket. Vaak is het wel zo dat je via e-bay en dergelijke nog tickets achteraf kan krijgen maar laat ik gewoon maar bellen. Donderdag. 9.00. I'm so gonna call!

Eerst kwam er de euforie, kort erna de stress: want wàt als ik geen ticket kan bemachtigen? Wat dan? Laten we daar maar even niet aan denken.

En omdat ik zin heb om nog es mijn top 5 funklijstje prijs te geven (funk is mijn favoriete genre):

1. Funkadelic

Die liefde begon tijdens mijn studentenjaren. Niet lang ervoor had ik Prince ontdekt, en was er zo excited over. En dan kwam Funkadelic. Ik wist niet waar ik het had: Funkadelic en Prince in een jaar tijd ontdekken. Maandenlang luisterde ik naar niks, niks anders en wilde ik over niks, niks anders praten.

2. Prince

Ik moet zo'n jaar of negentien, twintig zijn toen ik 'out of the blue' uit nieuwsgierigheid de driedubbele Prince voor m'n verjaardag vroeg. Niet lang daarna kocht ik elke week een nieuwe Prince en riep hem uit tot m'n favoriete artiest. En ik moét het schrijven: Prince is zo'n artiest (net als die anderen in m'n lijst) waar ik absoluut geen onderscheid kan maken tussen de singles en de andere songs: veel reguliere songs vind ik beter dan veel singles en visa versa.

3. Parliament

Met Funkadelic komt natuurlijk Parliament. Kan onmogelijk veel lager in het lijstje eindigen.

4. Sly & The Family Stone

Ik ben er niet echt uit of ik meer van Stevie Wonder of van Sly & The Family hou. Een album als Songs in the Key of Life valt natuurlijk bijna niet te overtreffen, maar toch. Sly & The Family Stone hebben zo'n bepaalde sound die me aan P-Funk en Prince doet denken (Sly heeft dan ook samengewerkt met Parliament/Funkadelic). Dus ja.

Hen leerde ik ook weer kennen in m'n studentenjaren, nog voor Prince en P-Funk trouwens.

5. Stevie Wonder

Als ik naar de hoeveelheid songs van Stevie Wonder kijk die ik adoreer dan voel ik me bijna schuldig dat hij op 5 staat. Maar het is dus een close one. Stevie Wonder werd kort na m'n studententijd een van m'n favoriete artiesten al had ik wel die magische Songs In The Key Of Life in bezit. Ik zal toen net iets te veel met Prince en P-funk bezig zijn geweest. Niet dat zoiets erg is.

classic design sunglasses

Ik hou van designklassiekers. Ik hou van klassiekers en van design dus designklassiekers maken het hele plaatje. Voor m'n dertigste verjaardag kreeg ik een boek met (bijna) alle klassiekers uit de designwereld en er wordt wel meermaals ingekeken, love it. In het verleden blogde ik over m'n fiere aankoop van de Mondaine Swiss Railway Watch (ik draag hem nog steeds trots rond m'n pols en die oude vintage Swatch heb ik nog altijd, voor als hij ooit te reparen valt) en sinds kort is er een fiere aankoop bijgekomen: de Ray Ban Wayfarer. Ook zo'n designklassieker met een persoonlijk verhaal.

Op m'n twaalfde was ik in in het bezit van zo'n Wayfarer maar twee jaar later liet ik hem achter op een strandje en de volgende dag was hij natuurlijk weg. Weliswaar was het een andere kleur dan ik nu heb, echt zo'n jaren '80 model, maar hij bleef me altijd bij. En vorige zomer zag ik hem weer en wou hem toen aanschaffen, alleen was het toen einde zomer. Niet echt een moment om een zonnebril aan te schaffen maar ik nam me wel voor de zomer erna een Wayfarer in huis te halen, and I just did! En hij zo fantastisch! En everybody knows dat ik hem nu niet ga achterlaten op een strandje.

facebook

Ik ben een nieuw facebookaccount begonnen. Alweer. Eigenlijk is het uit een soort 'experiment' ontstaan: ooit vertelde iemand me dat hij een fictieve blog was begonnen waarin hij zich voordeed als een sexy vrouw en in mum van tijd had hij talloze bezoekers op z'n blog. Nieuwsgierig als ik ben wou ik dat zelf ook es uittesten alleen bleven die bezoekers wel uit. Om m'n blog een illusie van realiteit mee te geven begon ik een nieuwe account op facebook niet echt met de bedoeling daar iets mee te doen maar omdat facebook saai is zonder facebookvrienden begon ik hier en daar wat celebrities verzoeken te sturen. Verified account celebrities. Wel, het is nu een paar dagen geleden dat ik die account startte, met de profielfoto van een sexy dame, en ik heb al meer dan 100 vriendschapsverzoeken, mostly from men. Meer dan honderd! Ik schrok me rot toen ik m'n account na twee dagen opende en 68 nieuwe verzoeken zag. Da's best heel veel als je weet dat ik op anderhalf jaar zo'n 41 vriendschapsverzoeken heb verzameld van door mij onbekende mensen. Ik kreeg ook al m'n eerste por binnen van een oude Amerikaan, een ouwe vieze geilen bok.

Maar ik heb best wel fun met m'n nieuwe account met een celebritylijst (ik krijg ondertussen ook al verzoeken binnen van celebrities, die denken vast dat ik zelf ook een celebrity ben met die celebritylijst). Je voelt soms plaatsvervangende schaamte als je zo'n celebrity wall leest: sommige mensen vinden het nodig om om de paar dagen 'I just wanna say hi' te posten, anderen gaan er dan weer compleet over en schrijven puberaal gebral. Ik snap niet dat zo'n beroemdheid zo'n post niet deletet en die user meteen blockt om hem tegen zichzelf te beschermen. Is soms echt nodig. Dat verified account dingetje is eigenlijk echt wel zalig en bij sommigen kan je gewoon zien dat ze 't zelf doen en niet een of andere assistent. Zo ben ik onderhand bevriend met David Bowie die constant video's over zichzelf ligt te posten. En ondertussen ben ik ook bevriend geraakt met mijn number one man sinds m'n twaalfde: Johnny, Johnny Depp. En hij is bijzonder open op facebook. Yes! Always Johnny Depp.

Vergeten Hits: Reeks 21

great legs

Ik ben zo iemand die alles in formules en theorieën wil zien gegoten. Academische achtergrond maar is waarschijnlijk voornamelijk mezelve. Zelfs voor het banale zoek ik een theorie maar de laatste die ik vond maakte me kwaad, zo kwaad. Het is en blijft banaal: men heeft de ideale dij- en kuitbreedte gevonden (ahum). Ik zou - volgens de formule- een bijna (halve cm te dik) ideale kuitbreedte hebben en m'n dijen zijn too much. Not so much liking it. Ik heb namelijk zo'n dunne kuiten, ik zie ze eerder als stokken omdat ik enige definitie daar ontbeer (ik ben niet echt trots over m'n kuiten: I have a small frame en heb geen kuiten) en volgens die formule zouden ze nòg dunner moeten zijn. Als ze nog dunner zouden zijn wordt het gewoon eng!

Zulke dingen kunnen me best wel kwaad maken: ze zetten gewoon mensen aan tot een onrealistisch (echt wel eigenlijk geen) zogenaamd ideaal. Die 'ideale' kuiten wil je niet zien, hoor. Die van mij zijn al zo, not great. Maar blijkbaar te dik, hèhè.

Geef mij maar Jennifer Aniston of Blake Lively.