De DMZ Korea

 (Foto’s uit eigen collectie) 

4 jaar geleden beleefde ik een van m’n meest indrukwekkende reiservaringen ooit. Een onvergetelijke reiservaring is voor mij een ervaring die je door elkaar schudt, een waarna je nooit meer dezelfde bent, een ervaring die je alles wat je voordien kende doet vergeten, een duik in het grote onbekende. Ik mag dankbaar zijn dat ik verschillende zulke reiservaringen heb gehad en de DMZ was er zo een van.

Voor zij die het niet weten: de DMZ Korea is de Demilitarized Zone Korea, het onbewoonde gebied dat de grens vormt tussen Noord- en Zuid-Korea, ondanks haar naam, een van de zwaarst gemilitariseerde zones ter wereld. Natuurlijk werd het mij om veel mogelijke redenen afgeraden maar ja, ik wist gewoon: dìt moet ik doen. Mijn hele Seoulreis had ik naar dié dag uitgekeken. Nog drie nachten slapen, nog twee nachten slapen, … Het was natuurlijk wel tricky: als er die dag net geweld opflakkert dan kom je er natuurlijk niet in. En het is niet zo dat je er eventjes met je wagen heen rijdt. Enkel onder begeleide touroperators mag je binnen. 

(Lokaal in Seoul alwaar we onze instructies kregen)

Natuurlijk had ik wel het idee dat het gevaarlijk kon zijn maar het was pas toen we ergens in een Seouls lokaaltje stonden en we papieren moesten ondertekenen waarin stond dat we zelf verantwoordelijk waren indien we neergeknald werden ofzo dat het pas echt doordringt: this is for real. We kregen een hele uitleg in dat lokaal the do’s en vooràl de don’ts, waarna de bus in. Een hele bus voor een klein groepje: een gezin uit Texas, een jonge dame uit Rio de Janeiro die net als ik op doortocht was naar Japan, ze had speciaal een ommetje gemaakt om de DMZ te zien, een jonge Duitse dame en een gezin uit Frankrijk. En ik dus. Met ons een Zuid-Koreaanse gids en - dit was heel bijzonder - een dame die jaren geleden zo moedig was geweest om vanuit Noord-Korea via China naar Zuid-Korea te vluchten. Ze vertelde ons in geuren en kleuren over haar ervaringen waarbij ze, natuurlijk, overrompeld werd door onze vragen.

Noord-Koreanen in Zuid-Korea leven nog altijd in angst opgepakt te worden door Noord-Koreaanse spionnen. Vaak hebben ze jarenlang ondergedoken gezeten in China omdat Chinezen hen nog wel es willen verlinken. In Zuid-Korea zijn ze in principe ‘veilig’ maar dus niet heus. Je begrijpt dat we van haar helemaal geen foto’s mochten trekken.

(Traditionele Zuid-Koreaanse maaltijd, dit soort keuken vind je dus ook in Noord-Korea)

Alvorens de DMZ te betreden kregen we een typische traditionele Koreaanse maaltijd. Eerlijk, mijn ervaring is dat de Zuid-Koreaanse keuken slechts twee smaken kent: zoet of pikant. Voor beiden ben ik niet te vinden. Dus ja, dat was wel tof maar … 

De DMZ binnenrijden is ook wat. Alle paspoorten etc. worden streng gecontroleerd door gewapende militairen op de bus en als je eenmaal binnen mag, weet je: vanaf nu moet ik de gids 100% gehoorzamen. Vrijelijk rondlopen, forget it. Als je niet neergeknald wordt, trap je misschien wel es op een landmijn. Het is bevremend om langs die lange weg met hekken, wachtposten, prikkeldraad te rijden. En, no one told me, blijkbaar is het illegaal om er foto’s van te trekken. Wat ik dus keihard heb gedaan, en niet zomaar een foto. 

(Aan de overkant ligt Noord-Korea)

Onze eerste halte was het Odusan Unification Observatory alwaar je de kans krijgt om werkelijk Noord-Korea in te kijken. Een uniéke kans: het meest afgeschermde land ter wereld inkijken. De voorwaarde die werd gesteld voor deze unieke kans is om non stop Zuid-Koreaanse propaganda af te spelen, anders ging het mooi niet door. Niet dat we er ook maar iets van verstonden. 

Na een historische documentaire weer de bus in op naar een inmiddels afgesloten ondergrondse tunnelverbinding met Noord-Korea, alwaar we niét mochten filmen. Door een gaatje aan het eind van de tunnel kon je alweer Noord-Korea inkijken. Men gokt dat er meer dan twintig invasietunnels werden gegraven door het Noord-Koreaanse leger, slechts vier ervan zijn tot nu toe ontdekt. 

(Ondergrondse tunnel vanuit Noord-Korea)

De hele dag was indrukwekkend. Een vlaag van zogenaamde ongehoorzaamheid kregen we toen we een op een brug de Civilian Access Control voorbijliepen. Maar ja, wat je ongehoorzaamheid noemt: de dame die het in kwestie controleerde liet àlle toeristen door en de militairen verderop gaven geen kick. Zelfs toen we foto’s namen, lachte de dame ons toe. In Noord-Korea had je zoiets niet moeten proberen, vrees ik. Daarna konden we vanuit de Dora Observatory alweer een blik op Noord-Korea werpen, meer bepaald op Propaganda Village (in Noord-Korea noemen ze het Peace Village), de enige toegestane gemeente in de DMZ.  En propaganda it was: de luidsprekers schallen er voortdurend propaganda vanuit Noord-Korea. Waar we ook natuurlijk geen woord van begrepen. 

(Hier mocht je dus best wel ongehoorzaam wezen)

Het mooiste meest utopische project was voor mij het verlaten station Dorasan met de trein naar Pyongyang. Onze gids daar droomde van een verbinding Seoul-Parijs. Wie weet, ooit. 

Onlangs zag ik een reisfilm van een Britse toerist in Pyongyang. Opvallend: ik meende er toch herkenningspunten aan te treffen: de architectuur, het eten, het groen, de uitgestrektheid, en, niet verwonderlijk, de traditionele klederdracht. En dan weet je weer dat het om een gescheiden Korea gaat. 

Over Japan, Zuid-Korea, J-Pop, K-Pop

 Met gemengde gevoelens aanschouw ik het alsmaar meer populair worden van het K-Popgenre. Waar het vroeger nog een genre was voor de ‘insiders’, de Korean mob, prijkt het nu hoog in de hitlijsten. Toen ik jaren geleden vertelde dat ik van Zuid-Koreaanse popmuziek hield, werd ik gewoon uitgelachen alsof ik naar obscure alienmuziek luisterde, vandaag weet haast iedereen wat het is. 

Net als de Belgische promotor van K-Pop begon het voor mij ook in 2009, in Dublin. Ik logeerde er bij een vriend en nadat ik hem vertelde dat ik naar J-Pop (Japanse popmuziek) luisterde reageerde hij enthousiast: “Dan moet je ook es echt naar K-Pop luisteren!”, vervolgens werd er avondenlang K-Pop gespeeld, naar Koreaanse films en series gekeken, kortom, ik werd helemaal ondergedompeld in de Zuid-Koreaanse cultuur. Na die logeertrip wist ik: ik wil òòk naar Zuid-Korea. Wat ik dan ook heb gedaan. 

Men zegt vaak dat BTS de eerste K-Pop band is die internationaal doorbrak. Klopt niet. Dat was Big Bang. 

K-Pop dus. Het is een industrie zo groot als Bollywood om maar es lekker te overdrijven. In het Westen denkt men vaak dat Zuid-Korea en Japan inwisselbaar zijn. Totààl niet. Zelfs ik die zich al jarenlang bezighield met beide culturen schrok zo hard van de verschillen eenmaal in Seoul (Japan had ik al bezocht). Zuid-Korea is hét land van de plastische chirurgie, zelfs in de luchthaven wordt er reclame rond gemaakt, in Japan wordt net de schoonheid van de imperfectie bejubeld. Zuid-Korea is meer naar het Westen gericht (dat hoor je ook aan K-Pop), Japan vooral naar de eigen Japanse cultuur. Zuid-Koreanen zijn mondiger, Japanners beleefder en gereserveerder. De manga-, animécultuur, de cultus van het schattige (kawaii) is alomtegenwoordig in Japan, in Zuid-Korea minder. Enzovoort. 

Wat wel sterk overeenkomt is natuurlijk hun werkethiek en de werking van de muziekbizz. In Japan worden jonge kinderen al ingelijfd (10 jaar is echt geen uitzondering) en bikkelhard getraind om later idolen te worden. In Zuid-Korea zijn ze gemiddeld iets ouder, doch is de training eveneens keihard. Ze slapen in dorms en zijn van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat in de weer om klaargestoomd te worden voor een ‘debuut’ dat misschien nooit komt. Eenmaal gedebuteerd is het nog geen luilekkerbestaan: u weet misschien wel hoe hard het leven van een idool kan zijn in Zuid-Korea en Japan. Oververmoeidheid, ondervoeding hoort er gewoon bij. 

Wat overigens wel grappig is, is dat je zowel in Tokio als in Seoul districten hebt om idols te spotten. In Tokio is dat Akihabara, in Seoul Gangnam. In beide districten geweest en neen, geen idols gezien. 

Alhoewel BTS niet de eerste K-Pop band is met internationaal succes (wat ik ook humor vind is dat Japanners het totaal niet lijkt te interesseren of ze internationaal scoren) is het natuurlijk wel de eerste band die zo waanzinnig goed verkoopt. En dat voor een band waarvan er slechts een vloeiend Engels spreekt. Geniale zet van hun label om naar het Engels over te stappen want ja, veel Amerikanen vinden het gewoon leuker als iedereen gewoon in het Engels zingt. Spaans kàn nog. 

Voor mij persoonlijk heeft het Zuid-Koreaans z’n charme, ook al weet ik niet eens waar de song over gaat. Zo heb ik BTS ook leren kennen, lang voor het overdonderende succes. Als een leuke K-Pop band met knappe gasten die muzikaal boven de andere groepen uitstak. Ik werd instant fan. En nu ligt de wereld aan hun voeten. 

In een K-Pop, J-Pop band heeft elk lid z’n taak, ook daarin zijn ze onnoemelijk hard. Je hebt de knappe leden die voor de visuals zorgen, de rappers, de dansers, de vocals en de leader. Iedereen heeft vrede met z’n plaats omdat het gewoon zo ìs. Daar beslist het label over. Zelden is het zo dat een lid àlle rollen bij elkaar sprokkelt maar dat is dus alweer buiten de superidols van BTS gerekend: het jongste lid, Jungkook, is er alles behalve de leader. Het meest verlegen lid van ze allen die amper een woord durft uit te brengen werd het meest naar voren geschoven. En het wérkt. 

covid certificaat, check!

Een paar dagen vroeger dan verwacht, kon ik vandaag mijn covid certificaat downloaden. Niet zonder enige vreugde. Aangezien op veertien juni mijn tweede vaccinatie was, zou ik dus vanaf achtentwintig juni over meer vrijheid van persoonsverkeer genieten. Ik tel de drie dagen al af. Echt in voegen treedt het pas vanaf een juli in. En nee, ik ga niet meteen op een juli op reis en nee, ik vaccineerde me niet enkel om te reizen en evenementen bij te wonen, straffer: ik deed het ook vanuit een soort burgerzin. 

Geen probleem als je antivaxxer bent, maar breng anderen niet in gevaar. 

En tja, die argumenten: 

Het argument: ik doe het niet want ik ben geen risicopatiênt slaat voor mij helemaal nergens op. Ja, jij wordt niet ziek maar laat een ander dan maar (ernstig) ziek worden. 

Het argument: als we allemaal maar es gezonder gaan leven dan hebben we geen vaccin nodig. Ok, geef de risicopatiênt maar de schuld van z'n ziekte. Mooi zo. Tuurlijk, niet elke risicopatiënt wordt ziek (wel meer kans, dat heet een risico). Maar schijnbaar niet-risicopatiênten kunnen ook heel ziek worden als ze extra op het virus reageren. 

Het argument: het is een complot van de pharmaceutische industrie. Tja, het is waar, de pharmaceutische industrie zal er zeker en vast een hoop geld aan verdienen. Maar om te beweren dat dit allemaal bekokstoofd is omdat u een artikel hebt gelezen op een of andere website die bijgehouden wordt door complotdenkers? 

Verder hecht ik geen geloof ik aan complottheorieën. Tenzij een, die van Skulls and Bones. En dan nog. 

Het argument: we moeten niet al te bang zijn, we worden al bang genoeg gemaakt. Het is niet omdat u onbevreesd door het leven gaat dat u dat het recht geeft om anderen, die zich liever meer beschermd zien, in gevaar te brengen. Alsjeblieft, zeg. 

Het argument: ik wil geen gif in m'n lijf. Het vaccin werd niet gisteren op de markt gebracht, België is werkelijk niet het eerste land dat gevaccineerd is geworden. Ik kan begrijpen dat u zich zorgen maakt om de werking op lange termijn maar hoe lang heeft u nodig? Drie jaar? Vijf jaar? Twintig jaar?

Het argument: ik wil m'n eigen vrijheid. U heeft inderdaad recht op uw eigen vrijheid, net zoals anderen ook het recht hebben om zich meer beschermd te voelen en het virus niet onnodig verder te willen verspreiden. Als u van uw vrijheid wilt genieten, laat u dan testen zodra u in een omgeving/situatie wilt komen met een hoger besmettingsgevaar, of onthoud u van die omgeving. 

Het argument: het vaccin beschermt niet echt. Huh? Ik zou graag die bronnen willen lezen. In elk geval geeft het minstens een bescherming van meer dan 50%, waarbij Moderna en Pfizer zelfs 95%. Hoezo niet beschermen? Is 95% dan zo verwaarloosbaar? Het is maar 95%, laten we het dan maar niet doen, jongens. 

Op het religieuze argument wil ik zelfs niet ingaan. 

Een verhaal dat me steevast is bijgebleven, jaren voor er zelfs maar sprake was van covid las ik het schrijnende verhaal van een dame die haar baby had verloren. Ze zat bij de arts in de wachtkamer en haar kind had nog niet de kans gekregen om een vaccin tegen de mazelen te krijgen. In diezelfde wachtkamer zat een andere dame met haar kind. Om een of andere reden, vast een van bovenstaande argumenten, had het kind van de andere dame ook geen vaccin gehad tegen de mazelen (geen idee of die dame in kwestie toen al wist of haar kind besmet was). Jammer genoeg werd bij die ene dame van wie de getuigenis kwam haar baby ook besmet en het overleed aan de mazelen. Dat verhaal, een waargebeurde getuigenis, ben ik nooit vergeten, dat was lang voor covid. Je hebt het recht niet om anderen in gevaar te brengen. 

Ridiculously stupid celebrity quotes voor u verzameld

 

Je had destijds een populair programma: ‘Kids Say the Darndest Things’. Naar analogie en omdat oerdomme quotes zo leuk zijn: de stupid celebrity quotes versie. 

Bovenstaande quote is voor mij een absolute winnaar, alsof je driejarig neefje aan het woord is: ‘the heavens’ en ‘Somebody actually saw Adam and Eve’ 

Nog quotes: 

James Franco

Dennis Rodman

 Jean-Claude Van Damme     

Beyoncé

Charlie Sheen verdient in deze categorie eigenlijk een apart bericht maar toch, laat ik hem maar plaatsen. Jammer dat ik deze quote niet van hem heb gevonden waarin hij een college baseball team toespreekt: ‘Stay off the crack. Drink a chocolate milk. That’s all I got.” 

over het genot van het bingewatchen

Een van de geneugtes des levens is voor mij het zogenaamde 'bingewatchen'. Ik zou nooit zover gaan om mij de Binger te noemen (die nickname zag ik overigens onlangs passeren, dan weet je wel met wie je te maken hebt), doch ik geef me er gaarne aan over. En met mij velen als je naar het succes van Netflix kijkt. 

Eigenlijk, en dit schrijf ik niet zonder enige trots, deed ik al aan bingewatchen voor we zelfs maar enige notie van dit begrip hadden. 17 was ik, halverwege de nineties, met een groepje vrienden gingen we soms middagen bij iemand thuis non stop Simpsons afleveringen bekijken. Iemand had die allemaal op band opgenomen. Gé-ni-aal vond ik het idee dat je non stop naar The Simpsons kon kijken (destijds was het al heel wat dat VT4 dagelijks wél twee afleveringen na elkaar uitzond (!)). 

Fast forward naar m'n studententijd. Series aankopen was bij mijn weten niet echt iets wat je deed rond de eeuwwisseling, àls het al kon (zal te maken hebben met de capaciteit van de videocassette). In een poging de volledige filmografie van Lars Von Trier te exploreren hadden m'n toenmalige vriend en ik Riget (The Kingdom) ontdekt, een miniserie bestaande uit twee seizoenen. En ja, dat was m'n allereerste echte bingemoment. Bingen met Lars Von Trier. Een volledig seizoen per avond. Dat zou je nu zelfs geen bingen meer noemen, de Binger lacht daarmee. 

Eenmaal na m'n studentenjaren werd het wel helemaal bingen all the way. Series werden gekocht, gedownload of op een of andere site online bekeken. Je vond altijd wel een manier en als de ene site 'plat' ging, rees de volgende dag er een andere site op. Ja, dat was in een tijd dat YouTube nog anarchistisch was. Wat schrijf ik? Het internet was anarchistisch. 

Tegenwoordig is het wel beter gereguleerd, alleen, met de komst van de streamingsdiensten wordt wél bepaald wat we juist bingen. Waar ik halverwege jaren 2000 My So Called Life en Freaks and Geeks kon bingen (gedownload dus), is dat nu haast niet meer mogelijk. Series die toch nog steeds zwaar de moeite zijn, al was het maar om Jared Leto en James Franco in hun beginjaren te zien. Ook toen al waren die twee ongenaakbaar cool. Hun beginjaren waren zelfs cooler dan die van Johnny Depp, alleen Sean Penn en Matt Dillon outdid them. Maar ja, die zouden zelfs Full House cool en edgy maken.