vrijdag 29 mei 2009
zaterdag 23 mei 2009
donderdag 21 mei 2009
klein petite mini
Kleine vrouwen hebben doorgaans de gewoonte om over hun lengte te klagen. Of op z'n minst zijn ze onzeker over het feit dat ze niet zo boomlang zijn zoals al die modellen op de catwalk. Nu helpt de buitenwereld niet echt mee: ze worden er vaak ook op afgerekend, bij Kylie staat dan steevast Minnie Minogue te lezen enzo, dat soort grappig bedoelde bijdehandse dingen dus.
Ik ben ook klein, ongeveer zo groot als Minnie Minogue en heb daar in tegenstelling tot m'n andere lotgenoten zelfs de minste problemen mee. Als vent zijnde dacht ik er wellicht anders over maar als vrouw ben ik liever klein dan groot. Het zijn net de anderen die er meer problemen mee hebben dan ik: onlangs kreeg ik op de tram - totaal uit het niets - een paar beledigingen te horen waaronder "Short and stumpy.". Het enige wat klopte was short, stumpy niet echt: ik ben klein maar heb in verhouding geen korte gedrongen ledematen ofzo. Het waren een paar meisjes die niet echt intelligent overkwamen en me om geen enkele reden wilde kwetsen (ik zou echt niet weten waarom, ik kende hen niet eens en had hen niets misdaan, erg bizar dus) alleen had het dus geen enkel effect.
Tegenwoordig verkiezen we eerder een meter 80 lange gespierde panlat (al dan niet met sillicone basketballen in een te klein bikinitopje) boven de jonge Liz Taylor. Ik mag dat gerust 'disturbing' vinden. Het is net heel vrouwelijk om kleiner te zijn, rondingen te hebben,... Ja, al die dingen waarover wij vrouwen ons onzeker voelen. Waarom? Is het verkeerd om er als vrouw vrouwelijk uit te zien? Langzaam aan is de wespentaille aan het verdwijnen, heb ik onlangs in een artikel gelezen, we zijn dus goed op weg! Nu nog die lengte de hoogte in en straks zien we er allemaal uit als mannen.
zondag 17 mei 2009
Q-tip Tribute
Omdat ik graag een lans breek voor goeie muziek en Q-Tip (van A Tribe Called Quest, je weet wel, die goeie hiphop van toen) het verdient. Effe Q-tippen:
woensdag 13 mei 2009
wijsheid uit het potje
Je anders voor doen dan wie je werkelijk bent loont niet, op lange termijn toch niet. Het is beter om even de korte pijn van de afwijzing te slikken en door te gaan, als jezelf (wat natuurlijk niet impliceert dat je niet aan jezelf mag werken). Het is namelijk helemaal niets als mensen gaan houden van de persoon die je niet bent. In zekere zin zal iedereen zich wel verstoppen, daar 's ook niets mis mee, het is pas erg als je leven een grote leugen wordt. Kan je daar dan werkelijk trots over zijn? Wow, wat heb ik goed gelogen, iedereen alles wijsgemaakt. Lijkt me vrij dubieus als je daar trots over bent.
Het moet gewoon heerlijk zijn om volstrekt egoloos te zijn zodat je eindelijk aandacht kan schenken aan de echte belangrijke zaken. Het beste dat ik vandaag ('t is wel nog vroeg) mocht lezen (komt niet uit een potje): "Wees nederig zoals een boom wiens takken omlaag hangen door de zware vruchtenlast. Het is juist de dorre boom die hoog uitsteekt in lege grootspraak.". Ja, ja. Heb ik gelezen en vond ik fantastisch. Ik hoop, u ook. En anders begrijpt u er niets van (plagerig toontje).
maandag 11 mei 2009
queeste n° zoveel
Een van de allermoeilijkste zaken in het leven is jezelf te durven zijn.
Ik ben nu bijna dertig dus wordt het tijd dat ik es die weg ga bewandelen, die van mezelf. Voorheen ben ik er af en toe wel es in geslaagd maar telkens weer kwam ik door omstandigheden op aanlokkelijke zijwegen die niet helemaal van mezelf waren. Maar ik moet dat niet meer. Ik ga zware knopen doorhakken en stoppen met excuses te zoeken en bang te zijn. Maar iedereen moet daar wel es door, tenminste, iedereen die zichzelf wil zijn.
donderdag 7 mei 2009
the great style icons
Onlangs las ik dat de grootste stijliconen van de tweede helft van de vorige eeuw, eigenlijk te beginnen bij de naoorlogse jaren, werden verkozen (een poll georganiseerd door Clothes Show London fashion event). Ik kan mij volledig, volledig vinden in de lijst die voor elk decennium een andere winnaar uitroept.
Zij leerden ons hoe we ons moesten aankleden:
de jaren ’40: Marlene Dietrich: sex appeal in een maatpak
de jaren ’50: Audrey Hepburn: Breakfast at Tiffany’s
de jaren '60: Brigitte Bardot: initials BB
de jaren '70: Debbie Harry: punk rock pop rap disco diva
de jaren '80: Madonna: lady with an attitude
de jaren '90: Kate Moss superrockmodel
En omdat ik altijd graag extra favorieten toevoeg
de jaren '90: Bjork: she comes from the fairy land of style
En dan mijn suggestie voor deze eeuw, dit decennia, de jaren '00: Kylie Minogue: cuz’ we like her like this
zondag 3 mei 2009
the truth about size zero
Zonet zag ik een soort 'awareness' documentaire over de gevolgen van crashdiëten met als doel in een Amerikaanse size zero te passen. Size zero: het gemiddelde mannequin-, Victoria Beckham-maatje. Europese maat 32. Ik ben klein en zelfs in m'n studentenjaren toen ik 38 kilo woog en een BMI had van 16,8 droeg ik nog steeds maat 34 (ik heb wel nooit een eetstoornis gehad, na een dikke periode kwam gewoon een hele dunne periode, al geef ik toe dat ik toen, ondanks het feit dat ik alles at en verslaafd was aan chocolade, heel erg op m'n voeding lette en elke dag op de weegschaal stond). Nu weeg ik gemiddeld 43 kilo heb maat 36, BMI 19,1 vind het prima en begrijp zelfs niet dat ik het ooit prettig vond om 38 kilo te wegen. In maat 34 leek ik te dun, dan vraag ik me af hoe iemand met size zero er dan wel uit mag zien. Schande dat er zulke eetstoornismaten gefabriceerd worden en voor volwassen vrouwen tot maatstaf worden gepromoot. Maat 32 is een pubermaat voor een onvolgroeid meisje dat erg dun is.
Om al die ongezonde dieetrages tegen te gaan vind ik toch belangrijk om 'The Truth About Size Zero', de documentaire hier te posten. Misselijk detail is wel dat sommige meiden hier net een richtlijn in zagen hoe ze die size zero konden bereiken. Ik hoop maar dat er hier niemand zo over gaat denken: vrouwelijke rondingen boven. Say it loud: wear your ladies with proud! :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)
