Ik heb een liefde voor taal en een liefde voor letteren. De 'scone' letteren, de literatuur. Voor ik werkelijk kon lezen was ik al een boekenwurm en toen ik eenmaal begreep wat er verteld werd las ik wel drie jeugdromans tegelijkertijd. Overal las ik: op de tram, bij de kapper, in de bibliotheek, voor de televisie en natuurlijk in bed. Ik was een van die kindjes die van de bibliothecaris jeugdboeken mocht ontlenen die niet voor haar leeftijd bestemd waren "Want je bent een flinke lezer." en dat was ik zeker want ik las wel zo'n boek of vijf per week.
Voor de eigenlijke leeftijdsgrens ging ik de volwassen afdeling exploreren, maar dat verliep niet echt van een leien dakje: ik liep gewoonweg verloren tussen die ellenlange rijen romans en bekeerde me tot de non fictie. Esotherische en medische en biografische boeken ging ik lezen. De enige fictie die ik ter hand nam was enkel voor school en dat waren dan tienerboeken, tienerboeken die ik eigenlijk al ontgroeid was.
Een nieuwe school, een nieuwe wind: in het derde middelbaar leerden we op de nieuwe school over Goethe, Voltaire en Van Den Vos Reynaerde. Heerlijk. Ik had gewoon een gids nodig als opstapje naar de volwassen fictie want ik ging het allemaal met plezier lezen samen met Dickens en Shakespeare. De liefde voor literatuur bloeide weer helemaal open, zo ontdekte ik het toen nog jonge literaire geweld van Herman Brusselmans, Tom Lanoye, Paul Mennes en in Nederland Ronald Giphart en Leon De Winter. Van die jonge auteurs ging het naar Connie Palmen, Remco Campert, Harry Mulisch, poëzie van Baudelaire, Gerrit Komrij en iedereen. Ik was weer lettergek en hield een ambitieuze spreekbeurt over de Nederlandse literatuur vanaf de Vijftigers. Lekker gek dus, het was gewoon veel te veel.
Maar literatuur is dus m'n eerste cultuurliefde. Of misschien is dat muziek. Doet er niet toe, het is een passie.
Kartonnen Dozen van Tom Lanoye vandaag weer herlezen. Een van de mooiste liefdesverhalen ooit geschreven. En nu, voor het eerst, zou ik es willen weten wie die Z. eigenlijk is. En wat Z. ervan vindt dat Lanoye een heel boek aan hem heeft gewijd waarin hij openhartig over al z'n gevoelens schreef. Ik ben zelf ook al zwaar verliefd geweest maar zo'n jarenlange amour fou, nee toch niet. Maar ik begrijp het wel. En ik zou Kartonnen Dozen vaker moeten herlezen.
1. Rita Hayworth: Rita Hayworth is de vleesgeworden verleiding en stond mede model voor sexy bomb Jessica Rabbit. Van oorsprong een New Yorkse Latina uit Brooklyn. Maar omdat de V.S. en Hollywood zo racistisch is als wat, ik schrijf de dingen op zoals ze zijn, veranderde ze haar naam in het Angelsaksische Hayworth en werd een megaster. Put the blame on noone, she's a fox.
2. Audrey Hepburn: voor mij is ze Breakfast At Tiffany's. Voor anderen is ze misschien My Fair Lady of Roman Holiday voor mij is ze gewoon Breakfast At Tiffany's. Audrey Hepburn is very stylish. Gisteren was ik aan het opscheppen dat ik zo goed ben in make overs en ooit styliste wilde worden. Men vroeg me om kledingtips en ik zei: investeer in klassiekers. En Audrey deed dit als geen ander: the little black dress is zo Chanel en zo Audrey. En Audrey Hepburn is ook een beetje Belgisch, jawel. Ook Nederlands.
3. Judy Garland: ik was werkelijk geshockeerd toen bleek dat men eerder de coverversie van Somewhere Over The Rainbow kende dan het origineel. Het origineel! Niks kan tippen aan het origineel! Judy Garland was, wild guess, 14, en zong met een volwassen stem een van de mooiste liederen ooit geschreven. Hollywoodroyalty met vele huwelijken. En heeft veel 'friends of Dorothy'.
4. Greta Garbo: de meest mysterieuze van ze al: Greta Garbo. Een Zweedse schone die vooral zweeg. 'I want to be left alone.' Maar achter de coulissen zou ze net als Marlene Dietrich vele minaars en minaressen hebben versleten. Weinig is gekend over haar privéleven omdat ze erover zweeg. Geen autobiografie dus.
5. Kirk Douglas: Kirk Douglas, Michael Douglas. Michael Douglas is een held maar Kirk, sorry, nog net iets meer. Knappe vent met een talent om u tegen te zeggen. Niet voor niets werd hij een van de favorieten van Stanley Kubrick. Stanley, de legendarische perfectionist.
6. Betty Grable: Betty Grable staat vooral bekend om haar benen. Tijdens de oorlogsjaren trok men een pin upfoto van haar en die foto werd vervolgens de meest legendarische pin upfoto ooit. Populaire actrice die later in televisieshows verscheen waarin ze ook, jawel, haar benen liet zien.
7. Lana Turner: t-shirt girl. Echt waar, Lana Turner stond aanvankelijk bekend als de t-shirt girl omdat een t-shirt toen nog niet algemeen goed was en ze goed stond met een t-shirt aan. Haar liefdesleven was turbulent want haar dochter schoot op haar minnaar. Ik zou dat ook doen, no doubt. Don't mess with us.
8. Vivien Leigh: Gone With The Wind, oh yeah. De rol die haar beroemd maakte. Ze had een ja/nee relatie met ja/nee gay actor sir Laurence Olivier. Volgens mij was hij gay. And life imitates art: ze speelde met verve de gekgeworden Blanche in 'A Streetcar Named Desire', in real life was ze ook niet echt stabiel. Maar wat een actrice! Go see that movie.
9. Tracy Spencer: de man van Katherine Hepburn. Fact: ze was niet echt de vrouw want Tracy Spencer bleef bij z'n vrouw maar ging met Katherine. Dat was geen geheim. De tranen van Katherine in 'Guess Who's Coming To Dinner' zijn echte tranen want ze wist dat Tracy ging sterven. Hollywoodkoppel, dat niet mocht. En beiden in de lijst van the All Time Greatest Movie Stars van AFI.
10. Doris Day: de eeuwige maagd van Ohio en Britney Spears volgde in haar voetspoor. De immer kuise Doris Day was zo populair dat ze een postergirl was en het voorbeeld voor puriteins Amerika maar achter de coulissen ging het er natuurlijk heel anders aan toe.
Zomeruur. Ik hààt zomeruur. Winteruur, I love maar zomeruur I hate with a big detest. Nieuwwoord.
En gisteren was alweer bizar. Eerst eten in de Shilling with my girl. Nice. Dan naar het Zurenborg with my girl en een foto krijgen met sms van een zekere Kevin van Idool? Eerlijk, ik had gister gewoon het papiertje in m'n zak gefrommeld en er verder niet naar gekeken. Pas nu zie ik het: Kevin van Idool? Ik kijk niet eens naar Idool. Maar 't is wel een knappe jongen, die Kevin van Idool.
Gisteren was bizar omdat we naar het politiebureau konden. "Ik rij mee!" "Keileuk!" "Dude, where is your car?" Op naar het politiebureau en daar vernemen dat de auto is weggesleept. Wat een antiautoavond want my girl was een paar uur ervoor tegen een paal gereden. Anyways. Me and my boy and tse girls te voet naar het homewijkje. Gelukkig moesten we naar hetzelfde homewijkje en konden we de afstand in 20 minuten overbruggen. Ikke 25 minuten.
Ooit ben ik verliefd geweest op mijn leraar Frans. Ik was een jaar of zestien, voor Frans was ik de primus van de klas en we konden het goed met elkaar vinden. We hadden lol. En dan werd ik verliefd. Vreselijk. Mijn klasgenoten plaagden me ermee want natuurlijk kon ik het niet voor mezelf houden en dan kwam het uit: met m'n stomme kop had ik voor een video verklaard dat ik verliefd op hem was en dan draaien ze die video af in de klas. Waar hij bijzit. Ik ging door de grond, vreselijk. En nog altijd kan ik die video niet zien. Het jaar daarna verliet hij onze school omdat hij in Frankrijk ging lesgeven en ik heb nooit meer iets van hem gehoord.
Och, veel meisjes worden wel es verliefd op hun leraar. Ik was vast niet de allereerste.
Elizabeth Taylor is zo'n dame die in elk legendarisch rijtje past: kindsterretje, Hollywood Golden Age filmster, een van de allergrootste sexsymbolen ever, tweevoudige Oscarwinares. Vandaag is Liz Taylor heengegaan en de herinnering aan haar is blijvende.
Elizabeth Taylor. Zij is diegene die haar vriend Michael Jackson heeft gekroond tot King of Pop, wat hij ook is. Ze staat bekend om haar huwelijken, haar juwelencollectie. Maar wat nog het meest tot de verbeelding spreekt zijn haar grote violette ogen met dubbele rij wimpers die een luchthavenloketbediende die letterlijk oog in oog met haar stond ontlokte tot de volgende forumpost: Elizabeth Taylor. Amazing eyes.
Ik hou van Disco, ik hou van Funk. Ik hou van Discofunk. Maar nu heb ik het al es een keer te vaak over Funk gehad, tijd voor de Disco:
De grote ontdekking gebeurde rond m'n 16e, 17e of misschien wel 15e. Disco beleefde midden jaren '90 een retrobeweging en naar Earth, Wind & Fire luisteren was hip. Ik kocht toen Discocompilatie na Discocompilatie na Discocompilatie en kon niet wachten tot ik eenmaal 16 was want dan kon ik naar die hippe Discofeestjes, in de Pacific.
Twee jaar heb ik zo naar de populaire Disco geluisterd: Earth, Wind & Fire, The Jacksons, Chic, Kool & The Gang, Donna Summer en meer tot ik het gevoel dat ik het wel een beetje kende. En dan ontdek je de Underground Disco, de Disco die de huidige artiesten leegplunderen omwille van de samples. En dat beste mensen, is een gebied dat ik nog steeds ontgin. Ook al ben ik er nu al meer dan tien jaar zoet mee, er is nog zoveel dat valt te ontdekken in het wereldje van de minder bekende Disco. Voor een muziekfreak is dat cool.
Daar heb ik dus ooit over nagedacht, over m'n top 10 favoriete films. En aangezien ik ze, op een paar uitzonderingen na, meermaals heb bekeken kan ik er best vanuit m'n herinnering over schrijven.
1. Once Upon A Time In America (1984): belangrijk: alleen de versie van 229 minuten!
Regisseur: Sergio Leone
Cast: Robert De Niro, James Woods, Joe Pesci, Elizabeth McGovern, Jennifer Connelly
Hoe vaak bekeken: tel kwijt maar ongeveer een keer of zeven
Once Upon A Time is een epos over de vriendschap tussen twee joodse gangsters in het New York van de eerste helft van de vorige eeuw. U mag vooral niet de verkorte versie bekijken: de lange zit van bijna vier uur is de beste ofschoon ik de korte nooit heb bekeken en me er ook niet aan wil wagen. De film is werkelijk een gesamtkunstwerk: de indrukwekkende fotografie, de prachtige muziek van Morricone, de geniale opbouw van het verhaal en niet te vergeten, de magistrale acteurs. Regisseur Leone is een geniale perfectionist die de tijd neemt om een geweldig verhaal te vertellen en het is misselijkmakend dat men daarin gaat snoeien en zo de prachtige scenes verwoest. Zo'n film die met elke zit nog beter wordt.
2. Magnolia (1999):
Regisseur: Paul Thomas Anderson
Cast: Tom Cruise, Julianne Moore, William H. Macy, Philip Seymour Hoffman, John C. Reilly, Jason Robards, Philip Baker Hall
Hoe vaak bekeken: 1 keer
Inderdaad slechts 1 keer bekeken en toch op twee. Magnolia heeft indruk gemaakt maar een tweede keer hoef ik hem niet meteen te zien want het is zo'n film die onder je huid kruipt en je meer aangrijpt dan je eigenlijk zou willen. Dat had ik toch. Waar gaat het eigenlijk over? Het is een verhaal over schuld en boete en vergiffenis en zuivering. Heel bijbels eigenlijk. En de sterrencast stààt er. Maar het is vooral Tom Cruise die overdonderend verrast.
3. 2001 A Space Odyssey (1968)
Regisseur: Stanley Kubrick
Hoe vaak bekeken: moet ook zo'n keer of zeven zijn. En ik denk misschien zelfs meer.
Ook zo'n film die beter wordt met elke zitbeurt. Na m'n eerste zitbeurt begreep ik werkelijk niks van het verhaal en vond het een beetje een rare film. Maar ja, ik wou hem wel hebben gezien want 2001 is zo'n film die je gezien moet hebben, net zoals je Citizen Kane gezien moet hebben. Hoe ik er dan bijkwam om hem na die rare ervaring nog es een tweede keer te bekijken weet ik niet. Ik volgde in de tweede licentie Filmgeschiedenis dus dat zal wel de oorzaak zijn geweest. In elke geval: de tweede keer vond ik hem gruwelijk fantastisch. En dan ga je erover lezen en dan bekijk je hem nog es en wordt hij alsmaar beter en beter en beter. Ik verwijs vaak naar 2001, omdat hij zoveel vertelt over nu.
4. All About Eve (1950):
Regisseur: Joseph L. Mankiewicz
Cast: Bette Davis, Anne Baxter
Hoe vaak bekeken: ik gok op vijf keer
De eerste zag ik hem heel, heel erg laat op televisie. Ik had gewoon zin in een oude zwart wit maar wist niet echt wat het zou geven. En dan word je meegesleept vanaf de eerste minuten. All About Eve vertelt het verhaal van een theaterdiva op retour en de bijhorende concurrentie in dat wereldje. Uiterst intelligente, witty dialogen verpakt in een meeslepend verhaal met een geniale slotscene. En toeval: dat jaar werden zowel All About Eve als Sunset Boulevard genomineerd voor een Oscar. U weet misschien wel dat het geweldige Sunset Boulevard van Billy Wilder met Gloria Swanson ongeveer hetzelfde verhaal vertelt en eveneens een geniale slotscene kent. Sunset Boulevard won de Oscar en is ook bekender dan All About Eve. Beide films verdienen evenveel aandacht imho.
Cast: Harrison Ford, Daryl Hannah, Rutger Hauer, Sean Young
Hoe vaak bekeken: drie keer
De eerste keer riep ik meteen uit: "Dit is de beste film die ik ooit heb gezien!" Daarna ga je natuurlijk relativeren, maar hij staat toch wel zeker in m'n top 10. Blade Runner is net als 2001 een filosofische SF alleen vertelt het natuurlijk wel een ander verhaal en ligt het tempo hoger. Het verhaal: een toekomstverhaal waarin politieagenten worden ingezet om androïden (menselijke robots) uit te moorden. Daar komt het eigenlijk kort gezegd op neer. In de long run is het een verhaal over menselijkheid in een decadente jungle die de Westerse maatschappij geworden is. Geniaal, geniale slotscene, geniale acteerprestaties, geniale setting. En Sean Young die een traan huilt. Kippenvel.
6. Forrest Gump (1994)
Regisseur: Robert Zemeckis
Cast: Tom Hanks, Robin Wright, Sally Field
Hoe vaak bekeken: ik gok op een keer of vijf
Forrest Gump is zo'n feel good movie die iedereen toen in de bioscoop ging kijken en die iedereen gewoon gezien heeft. Mensen blijven Forrest Gump citeren met die doos chocolades. En als iemand: "Run, Forrest, run!" roept weet iedereen meteen waar je het over hebt. Toch wel een film die z'n iconische status verdient. Wat een verhaal, eigenlijk. Sommigen zien er flarden uit Being There (superfilm met een geweldige Peter Sellers) in maar Forrest Gump is toch nog ietsie fantasierijker. Meen ik.
7. Byôsoku 5 Senchimêtru (5 Centimeters Per Second) (2007):
Regisseur: Makoto Shinkai
Hoe vaak bekeken: drie keer
Japanse animé (animatiefilm) over de liefde. Over twee mensen die van elkaar zijn gaan houden in de middelbare en het verdere verloop van hun liefdesverhaal. Met nog een nevenverhaal. Wondermooi. De muziek, het verhaal, de beelden spelen prachtig op elkaar in en de (onuitgesproken) gevoelens zijn levensecht. Animatie maar niet voor kinderen.
8. Shichinin No Samurai (The Seven Samurai) (1954): belangrijk: de versie van 207 minuten
Regisseur: Akira Kurosawa
Hoe vaak bekeken: een keer
Kurosawa heb ik vorig jaar pas echt ondekt. Dreams had ik wel eerder van hem gezien maar da's niet echt de beste film om met z'n oeuvre te beginnen. Af en toe haal ik klassiekers in huis die ik absoluut wil zien en Rashômon en The Seven Samurai behoren tot dat soort klassiekers, een schitterende introductie tot Kurosawa. Beide films zijn ongeveer even sterk alleen is The Seven Samurai een epos en daarom meeslepender. Een verhaal over het ridderschap, trouw, moed. Een oude film die verrassend modern aandoet.
9. Raging Bull (1980):
Regisseur: Martin Scorcese
Cast: Robert De Niro, Joe Pesci
Hoe vaak bekeken: twee of drie keer
Het verhaal van de bokser Jake LaMotta. Scorcese is zo'n regisseur die net als Kubrick vaak de waanzin in z'n vele gedaantes verfilmt en hier is dat niet anders. Alleen kan je met de antihelden van Scorcese meeleven, krijg je medelijden met ze. En zo ook dus met de waanzinnige Jake LaMotta. Wederom een meeslepend epos.
10. Dr. Strangelove: Or How I Learned To Stop Worrying And Loved The Bomb (1964):
Regisseur: Stanley Kubrick
Cast: Peter Sellers
Hoe vaak bekeken: een keer
Een van de grappigste films die ik ooit heb gezien: zwarte humor, hilarische toestanden en een geweldige Peter Sellers die zowaar drie rollen op zich neemt. Het verhaal gaat over de Koude Oorlog waarin Amerika Rusland effectief aanvalt maar het loopt niet zoals gepland. Een zwart wit satire die over de top gaat met ook hier een geweldige slotscene. En het personage dr. Strangelove zal u alvast nooit vergeten.
Goeie muziekzaken trekken een voor een weg uit het Antwerpse. Op den duur moet je wel downloaden via ITunes ofzo want de grote ketens halen enkel binnen wat er goed verkoopt, of je moet het bestellen. En muziek ontdekken via de platenboer zit er bijna niet meer bij. Ik weet niet of u dat deed: regelmatig op ontdekkingstocht trekken in de platenzaak op zoek naar die ene goude schijf. Ik wel en regelmatig was om de zoveel dagen.
In Gent heb je de Music Mania, dat was vroeger een megacdstore van twee of drie verdiepingen groot waar je een kamer vol funk had. A wild dream. Als muziekliefhebber kon je niet anders dan er maandelijks effe rond te snuffelen en al die geweldige, in mijn geval, funkpareltjes te ontdekken. Regelmatig zag ik er een van de broertjes Soulwax, of de helft van 2ManyDJ's, naar u belieft, een praatje doen met een van de Music Maniamensen. En dan weet je dat het een kwaliteitszaak was. Music Mania is nu verhuisd, las ik, maar zal ongetwijfeld nog geweldig zijn.
Terug in Antwerpen vond ik m'n gading in de Popkelder: een cd-winkeltje onder den Bilbo met alweer een uitgebreide collectie van de 'andere' schijven. En dan verdween de Popkelder. Huh?
Maar ik mag ook niet te hard klagen: Fnac kan ik gerust binnenstappen en vragen: "Kan je me iets goed aanraden?" De mannen achter de pop kennen mijn smaak ondertussen. En de mannen achter de pop zijn muziekfanatici. Altijd leuk om door kenners geholpen te worden. Maar ik geef toe: muziek ontdek ik tegenwoordig bijna uitsluitend via internet. En ik ga hier ook niet over klagen. Alleen, als muziekliefhebber zie je niet graag die speciaalzaken verdwijnen. Echtig niet, hoor.
Jamiroquai moet een van die weinige artiesten zijn waarvan ik alle albums bezit en een album van de band with Jay haal ik gerust zonder ook maar een single op voorhand te hebben beluisterd want with Jay, you know whatcha gonna get: funky rhythms.
De algemene visie luidt: z'n eerste album is de beste en daarna werd het minder. Bull: ik vind net zijn tweede album The Return of the Space Cowboy geniale hoogtes bereiken. Daarna klopt het wel dat hij een meer poppy richting insloeg maar dat is niet iets waar ik enige problemen mee heb.
De tweede algemene visie luidt: Jamiroquai is een 'mindere' Stevie Wonder kloon. Bull: me dunkt dat ik beide artiesten wel behoorlijk ken en beweren dat Jay Kay een beetje Stevie Wonder ligt na te doen is een beetje te kort door de bocht: want dan deden al die Jazzdanceartiesten (Incognito, Brand New Heavies) Stevie Wonder na.
U merkt het: ik verdedig Jamiroquai graag. Jamiroquai, die altijd 'lekker' klinkt. The return of the funky drager van funky hoeden is altijd welkom.
Vandaag had ik m'n Rachelmoment. Ken je die scene uit Friends dat Rachel bruidmeisje is en haar kleed in haar onderbroek zit? Wel dus. Ik heb een leuke jurk die vanonder half open is. Je moet daar dus een legging, een broek, een rok of een kleed onder dragen zoniet ziet men je onderbroek. Wel dus. Ik deed er een kleedje onder en vond die combinatie top. Na een toiletbeurt kroop echter dat kleedje naar boven zonder dat ik het merkte. En dan loop je zo met zwarte panty die doorschijnt waar je onderbroek zit over een speelplaats vol leerlingen en sta je zo een uurtje les te geven. Je hoort zulke verhalen wel van andere mensen maar zelf denk je dat je voorzichtig bent. Ooit heb ik es meegemaakt dat m'n wikkelrok vanachter helemaal open stond en ik zo voorbij een rij auto's wandel. Dat was genant.
Maar die bestuurders kende ik niet eens. Dus ik zou schrijven: meiden, let op je rokjes en kleedjes na een toiletbezoek!
You're So Vain was David Geffen, een belangrijke muziekproducent.
Gewoon effe vermelden. Generaties hebben er hun nek over gebroken en Carly heeft dit eindelijk toegegeven. Toegegeven. Terwijl ik nog altijd denk dat het over Warren Beatty gaat, want, let's be honest.
Top zoveel de music video
Laten we er ook niet over liegen: dit is gewoon de beste video ever. Everybody know nose.
Ik blog, still blog, maar de tijd laat me niet altijd bloggen. Vandaar dat ik soms korte nietszeggende berichten post of helemaal niks schrijf.
Vandaag is anders:
Ik ga niet alleen naar Green Lo Green maar dus ook naar Björk. En dat laatste speelt zich vooral af in m'n dromen. Ik ga naar Björk: laat ik daar nu over fantaseren. Mijn Björkconcertje. With the Björk.
En ze spreekt ons toe met een verlegen: " Helllo, good evening. Aand tenk you!":
Ik had een ex die deze song als een afscheidsong van het leven wou en vervolgens heb ik nooit meer naar die song geluisterd. Tot nu.
Een van m'n favorieten. En niet alleen van Björk.
Die clip en de song zijn gewoon, like in a awe. Love en Love. Björk bezingt de Love en het feit dat je een bruidsjurk in je huid zou kunnen maken als je in Love bent. Love is like must be Love.
Ahum. Ik ga dus naar Cee Lo Green. Het komt allemaal heel overwachts en heel welgekomen. En misschien kan ik hem backstage ontmoeten en hem vertellen dat ik een grote fan ben sinds z'n Cee Lo Green is The Soul Machine. Een rondje Cee Lo, ja ja:
Zou iedereen moeten kennen. Maar 't is al fantastisch dat hij z'n welverdiende doorbraak kreeg. Nu Tsabrondrije Mega Don Gustasa Tjsow nog (stomme video by the way).
Al die berichten over Japan doen pijn, zo erg man. Een jaar ofzo geleden, of misschien twee jaar geleden heb ik me geuit als Brazilofiel en Japanofiel. Ik zou er dus nu voor kunnen kiezen om over de natuurramp te schrijven maar dat doe ik niet. Laat ik Japan gewoon effe in de bloemetjes zetten. Dingen die ik niet heb belicht zijn de Japanse literatuur, Japanse eetcultuur en nog zoveel maar dat echt niet onbelangrijker is. Verre.
Kalligrafie is een universele kunstuiting maar wordt in het Oosten nog vele sterker beoefend dan bij ons. De productie op zich is een performance art op zich, zeg maar. Als je me niet gelooft moet je maar es naar The Pillow Book gaan kijken.
Ikebana is de kunst van het bloemschikken. Ik ben niet zo dol op bloemen tenzij ze volgens de art of Ikebana geschikt zijn. Werkelijk, wauw! De kunst van het minimale organische.
Bij traditioneel theater horen nu eenmaal maskers, da's zo universeel als wat. En iedereen kent wel de Japanse geisha die moet kunnen zingen en dansen en de elegantie zelve zijn. Geisha's doen ook aan theater dus. Daarnaast heb je natuurlijk eveneens het poppentheater met z'n Japanse Geppetto's.
Japanse tuinen horen ook een beetje onder architectuur thuis en Japanse tuinen zijn zo populair dat we ze overal vinden. Ook in België. Japanse architectuur is zo fasinerend omdat ze in zekere mate rust uitstraalt. Begrijp me niet verkeerd, grote Japanse steden lijken allesbehalve rustig maar dat heeft meer te maken met de mensen, de neonlights, het speelgoed enzovoort.
J-pop is hetzelfde als Japanse pop. Je hebt ook J-Rock, Japanese rock dus. Het klinkt zo Westers en tegelijkertijd ook zo cultuurgebonden. Het is leuk als je open staat voor niet-Engelstalige songs want heus, er valt daar wat te ontdekken. Dus niet alle typische Japanse muziek is harpmuziek en fluitmuziek. Of karaoke.
Van de Kimono naar de catwalk met Yamamoto, Miyake en Kawakubo, naar de straat. Als er een land is dat een divers modebeeld kent is het Japan wel. Iedereen kent wel de Harajuku girls maar eigenlijk zijn zij slechts een gedeelte van al die magische subculturen die je vindt in Japan. Werkelijk fascinerend: je hebt zelfs een subcultuur die zich als animéfiguren uitdost. Nu jij.
Animé en manga. Big love for me. Animé zijn Japanse tekenfilms en manga Japanse strips. Daar komt het eigenlijk op neer. Je hebt manga's en animés voor kinderen, tienerjongens, tienermeisjes, volwassenen, homosexuelen, huisvrouwen. Elke manga/animé zijn publiek.
Laat ik iedereen maar aanmoedigen om geld opzij te zetten voor Japan. En natuurlijk niet alleen Japan want overal gebeuren er wereldrampen maar Japan is nu zwaar getroffen en alle beetjes helpen. Dat wou ik eerst schrijven.
Het andere: eigenlijk is het toch zo vreselijk dat wij als eenentwintigste eeuwse mensen nog steeds niet kunnen verdragen dat anderen een beetje anders zijn, doen, spreken enzovoort. Erg, toch. Onlangs was ik in Gent en werd meteen weer aangesproken op m'n Antwerps. Door een dame met een dik Oostvlaams accent, in mijn oren. Gisteren luisterde ik naar een ouder radioprogramma waarin sommigen zich mateloos irriteerden aan de franse r en er grove dingen over moesten schrijven en een paar dagen voordien werd dan die hoofddoek verboden in den Hema.
Het feit dat je niet voorbij die uiterlijkheden kan kijken is eerder een uiting van ons menselijk of dierlijk instinct en niet van onze intelligentie. Want als je een beetje voorbij die uiterlijkheden kan denken kom je tot de conclusie dat ze niets zeggen over de kwaliteiten van een persoon. Da's een cliché en in veel gevallen zo waar en toch lukt het velen niet. Jammer voor hen.
Ik ben eigenlijk wel een beetje kwaad om het feit dat de Genkse Hema een interim ontslaat omdat ze een hoofddoek draagt. En let wel: het gaat puur om die hoofddoek. Er is zelfs geen sprake van racisme want mevrouw is autochtoon. Geen racisme dus maar discriminatie is een ander paar mouwen. Een autochtone met een hoofddoek, oew! Dat kan niet en mag niet, er zouden te veel klachten zijn gekomen van mensen die aanstoot nemen aan die hoofddoek. Waar the f*ck ben je dan mee bezig, man? Nee, ik ben niet kwaad op Hema want die denken gewoon aan hun winsten. Ik zou anders reageren, ik zou zeggen: "Zij blijft en verder wens ik hier niet meer op in te gaan. Prettige dag."
En dan lees je in een online poll dat meer dan de helft pollers het niet zouden kunnen hebben bediend te worden door iemand met een hoofddoek. Grow up, people. Wat maakt het nu uit als je goed bediend wordt? Weet je, ik kan ook aanstoot nemen aan het feit dat jouw parfum mij niet aanstaat. Laat ik daar maar es over gaan klagen. En, het is niet omdat je een hoofddoek draagt dat je onderdrukt wordt. Ja, er zijn vrouwen die het moeten maar evengoed zijn er ook moslima's die er zelf voor kiezen en het beledigend vinden dat er een massa mensen staat te roepen dat ze onderdrukt zijn. Tussen haakjes denk ik niet dat al die Hemaklagers er ook maar een fluit om gaven of die vrouw nu onderdrukt wordt ja of nee. Die zagen gewoon iets dat niet Westers is en kregen de kriebels. Of misschien zagen ze een potentiële terroriste want elke moslim is een potentiële terrorist. Net zoals elke Duitser een potentiële nazi is en elke Vlaming een potentiële collaborateur. Zie je, het slaat gewoon nergens op. Net gelezen en prachtig: Sigmund Freud: "Ik beschouwde mezelf als een Duitse intellectueel, totdat ik de toename van de antisemitische vooroordelen in Duitsland zag. Sindsdien geef ik er de voorkeur aan mezelf een jood te noemen."
Laat iedereen gewoon es zijn wie hem wil zijn, binnen de wet welteverstaan en met respect voor zijn/haar medemens. Dus dit wil niet zeggen dat ik hoofddoeken zomaar zou tolereren waar niemand enig religieus teken mag dragen want iedereen gelijk voor de wet. Maar de wet zegt ook dat iedereen vrij is zijn godsdienst te beleven. Da's een humanistisch recht, man. Tja, vrouwen met een hoofddoek zijn minder gelijk dan zonder zullen we maar zeggen. Legendarische zin uit George Orwell's Animal Farm: 'All Animals are equal but some are more equal than others.' Juist, ja.
Ik merk dat de film anders eindigt dan het boek. Het boek (spoiler) eindigt met die merkwaardige leuze en de varkens die op twee benen gaan lopen. Met deze post doel ik daarop niet op de filmversie.
Een van de celebrities die me fascineert, ook al is ze al jaren weg uit de spotlights, is Lisa Bonet. Ik zou willen dat ze haar comeback maakt evenals Shannen Doherty, elke week in een nieuwe Hollywoodfilm in alle bioscopen. Waarlijk.
Er zijn gewoon van die bekende lui waar ik niets over hoef te weten, ook al ken ik ze niet persoonlijk en anderzijds hen waar ik te veel mee heb. Ook al kan ik niet precies zeggen waarom.
Lisa Bonet, het flowerchild. Over haar achtergrond weten we niet zoveel, enkel dat ze haar jeugd verdeelde onder San Fransisco, Los Angeles en New York City. Ze al acteerde in haar jeugdjaren en bekend werd door de Cosby Show. Die geweldige show. Tijdens haar Cosbyjaren kwam ze een seizoen in de spin off, a Different World, terecht. En ze speelde een bijzondere sexy rol in een film met Mickey Rourke. Na haar haar Cosby Showtijd kwam ze vooral in het nieuws vanwege haar relatie met Lenny Kravitz, die ironisch genoeg bekend werd omwille van z'n relatie met Lisa Bonet. Lenny trad naar de voorgrond, Lisa naar de achtergrond. Een van de dingen die je kan zeggen over haar is dat ze altijd zichzelf is gebleven, net als die andere geweldige meid: Neneh Cherry, en misschien wel daarom minder goed in de Hollywoodse markt lag. Ik vind haar super en geef haar vele foto's op m'n blog:
Merde, ik zit altijd met die electriciteitsfactuursh*t. Door de Electrabelmaffia, jawel, maffia, ben ik overgestapt naar Lampiris waar men mij plechtig had beloofd mijn voorschot in te schatten op m'n vorig verbruik. Vergeet het, mijn eindfactuur bedraagt meer dan 700 euro. En dan durven ze achteraf me nog de schuld in de schoenen te schuiven: "Maar mevrouw, u weet toch ook dat dat geen realistisch bedrag is?" Tja, als men mijn voorschot schat op m'n verbruik denk ik wél dat dit een realistisch bedrag is, alsof ik meer zou weten dan die energieleveranciers. Kunnen ze dan op voorhand niet inschatten dat het gewoon niet grappig is om zomaar effe 700 euro te moeten ophoesten omdat men niet heeft gedaan wat men je nochtans had beloofd. "Geen probleem mevrouw, wij schatten dat correct in." "Haha, maar eigenlijk zeggen we dit gewoon om te lachen." Damn, ik ben woest.
En alweer een week niet aanspreekbaar. En heb zin om in een warm land in de bossen te gaan leven en te leven van de visvangst en vruchten enzo. Damn, ik ben woest.
Als ik die video's bekijk van m'n post gisteren kan ik alleen maar besluiten dat Beyoncé toch wel goeie songs heeft geschreven of ingezongen. Laat ik haar maar vieren met een top 10. Ik ga die video's niet meer opnieuw posten, of misschien een paar.
1. Green Light (Freemasons remix): is voor mij een perfect nummer met een perfecte clip. Zwaar verslavend, zowel nummer als clip. En die clip bewijst nog maar es waarom ik Beyoncé een van de prachtigste ladies ooit verwekt noem. Ooit ging ik es uit eten met een man die haar maar niks vond. Tot hij deze clip zag.
2. Crazy In Love: wat wil je als Jay-Z mee verantwoordelijk is? Dan krijg je sowieso wel een dijk van een song. Ook clip is meer dan geweldig. Want als Beyoncé gaat dansen dan moet je kijken.
3. Bootylicious: het maakt niet uit wie die term heeft uitgevonden, al denk ik wel dat Snoop niet liegt als hij dat beweert, feit is dat Beyoncé Bootylicious is in de video. En met haar iedereen in de video. Nummer vind ik overigens ook geniaal. Echt waar.
4. Nasty Girl (Maurice remix): voor mij liefde op het eerste gehoor deze versie, al hoorde ik slechts een fragment ervan. Genre: soulfulnummer dat gewoon op repeat moet. En ik heb kweeniwa gedaan om dit nummer te vinden.
5. Independent Woman part I: niet alleen Charlie's Angels' anthem gewoon een anthem tout court. Met andere woorden: nummer dat de film overstijgt. En naar Lucy Liu kijken is altijd een evenement.
6. No No No: de eerste song die ik hoorde van Destiny's Child want voorheen waren ze nog redelijk onbekend in België. Het was de tijd waarin R&B nog cool heette te zijn en je naar MTV Amore moest kijken, hét R&B-programma van de hipste zender. Deze song hoeft nog maar te beginnen en je bent mee. This is the remix.
7. Single Ladies (Put A Ring On It): er was een ontzettende rel nadat Kanye West het had aangedurfd Taylor Swift te schofferen toen ze de award voor de beste video kreeg. Maar mensen, eigenlijk had hij gelijk. Alleen had hij gewoon moeten zwijgen of het desnoods alleen tegen z'n bevallige Amber fluisteren. Want Beyoncé had in het genre populaire muziek inderdaad de song van het jaar geschreven of ingezongen en die video is gewoon fenomenaal. Een van de beste videos ever, inderdaad. Maar ja.
8. Say My Name: dat liedje is zo mooi. Tussen een slow en uptempo en ja, ik vind het ook geniaal. Zo'n nummer dat ik elke dag zou willen posten enzo. Of zingen of playbacken ofzo.
9. Bills, Bills, Bills: laat ik best maar es schrijven dat ik de lyrics verwerpelijk vind maar verder is het een dijk van een song. En video. Gewoon cool, zo ontzettend cool.
10. Bug A Boo: een bug a boo is een vervelend ventje en dit nummer is zo cool dat MTV het een lange tijd gebruikt heeft voor een MTV-reclame of een MTV-programma. Wat een eer en MTV had gelijk. Aanstekelijk nummer en het hoogtepunt in de video is als ze gaan dansen. Want Beyoncé zien dansen is een geweldige ervaring. Serieus, Beyoncé is een geniale danseres en zo is het maar net.
What about B? Begrijp me niet verkeerd, ik ben fan van B, Beyonce en eigenlijk voornamelijk van haar Destiny's Child periode. Maar als ik nu lees dat ze alsmaar lichter wordt denk ik, B, b, b. Waarom toch? Blank en zwart omarmden je dus waarom? Om Loreal? Loreal vind ik overigens schijt, als er een firma hypocriet racist is dan is het Loreal wel en ik weiger iets van hen te kopen. Loreal zal wel verkeerd geschreven zijn maar da's niet iets waar ik om geef.
Waar ik wel om geef is dat B zich heeft laat misleiden en er steeds platenfirmavoorbeeldig uitziet: lees lichter. Rihanna heb ik al langer losgelaten, sinds haar grote succes en call me a snob want dat lijkt wel zo, maar B leek lang authentiek. Wat we authentiek mogen noemen in het wereldje. Kortom: ik mis Beyonce.
Gisteren las ik een berichtje dat Javier Bardem, hij die met Penelope Cruz (Penelope!) het bed deelt, een man crush heeft op Brad Pitt. I'm just like, ja! Hij sprak vrij openlijk met ons jeugdidool Jay Leno over zijn man crush en werd nog sexier dan hij al is. Voor mij althans. Ik mag Penelope benijden, hier en nu.
Man crushes en girl crushes en (vrouwelijke) bromances: ik ken het.
Mijn eerste girl crush had ik in het eerste middelbaar en het was een mega girl crush. Ik had haar al opgemerkt toen ze pas bij ons op school kwam, al sinds haar eerste dag als nieuwe leerling in het vierde leerjaar van de lagere. Maar het was pas toen ze bij me in het eerste middelbaar in de klas kwam dat ik megahard ging girl crushen. En ik weet best waarom: het waren haar ogen. Groot, kastanjebruin en expressief. Met lange volle wimpers. Ik heb een zwak voor expressieve ogen.
Natuurlijk probeerde ik het geheim te houden, want ja, maar dat ging niet zo goed. Om de een of andere reden vertelde ik haar dat ik heel vaak over haar droomde. Goeie zet. Ze wist niet hoe te reageren. En nog later keek ik gedurende lange minuten te dromerig naar haar. Ook geen goeie zet. Maar we waren vriendjes, geen beste maar wel vriendjes dus ze wist dit keihard maar kon ermee omgaan. Waarvoor dank.
De tweede girl crush had ik niet veel later maar is tot nu dus geheim gebleven. I don't mind als 't zou uitkomen want 't is al zo lang geleden. Ik crushte ook weer op haar sinds de eerste keer ik haar zag: klein, fijn en sexy. Een echte lolita. En we werden effe best friends, ik bedoel, ik had in die jaren een trio best friends met haar erbij. Voor haar zestiende verjaardag kocht ik een veel te dure aansteker, van vijftien euro en u moet weten dat dit ondertussen al bijna twintig jaar geleden is. Gewoon een te duur cadeau en iedereen sprak er schande over. Maar ik gaf hem graag. En ik mis haar nu wel. Niet omwille van de girl crush maar gewoon omdat ik haar mis. Superlieve girl. Ik wist niet of ik haar wou zijn of gewoon heel graag bij haar bij wou zijn en ze droeg altijd van die kledij die voor haar gemaakt leek. Ze staat overigens tussen m'n nieuwjaarsvideo net als de girl hieronder. Na m'n middelbare schooljaren heb ik haar een keer of twee, drie gezien, of misschien net iets meer, en we babbelden elke keer als vanouds veel te lang. Ze is super.
Vrouwelijke bromance: een (vrouwelijke) bromance is een vriendschap die meer is dan dat. Alleen platonisch. En ik heb dit ooit beleefd, danku de lieve Mirdi (fake name). We hadden onze liekes, onze trouwring en toen het 'gedaan' was heb ik lang gehuild. Maar een (vrouwelijke) bromance gaat nooit echt helemaal over want tijdens de klasreunie bevond ik me wonderwel weer constant in haar gezelschap alsof we weer het olijke duo waren. I love her. En vraag me soms af of we nu even goede vriendjes opnieuw zou kunnen worden en het antwoord is: "Ja.". Het was geen girl crush maar een girl romance. Werkelijk en echt. Zoveel liefde voor haar.
Die twee meiden weten niks over mijn biezondere vriendschap met hen. Misschien dat ik het hen ooit schrijf. Wat vrij onwaarschijnlijk is wegens niet durven.
Ik heb iets met legendarische Hollywoodsterren. Legendarisch is mijn persoonlijke definitie van Hollywoodmensen voor de jaren '70. Nog niet zo heel lang geleden zei iemand me: "Ik krijg hoofdpijn van zwart wit-films." Ten eerste kan ik me niet voorstellen dat iemand ooit hoofdpijn krijgt van zwart wit, ten tweede: wat mis je dan allemaal met zo'n ingebeelde hoofdpijn!?
Elizabeth Taylor was vervolgens onbekend, volgens hen. En da's bijna onverteerbaar. Om maar een onvergetelijk iemand te noemen want iedereen weet dat ik kick op Monroe. Marilyn. Of nee, sorry, eigenlijk weet bijna niemand dit.
En ik merk dat ik de klassebak klassevolle Audrey Hepburn niet heb vernoemd. Of de legendarische Rita Hayworth. Check hen out too!
Klassiek interview met de grootse Katherine. Excuses voor de reclame.
Snelcursus Hollywood legendes met Katie:
Katherine Hepburn: Katherine Hepburn is ooit es verkozen tot de beste actrice ooit. Meryl Streep kwam erna. So you know what about this is.
Humphrey Bogart: als je nog nooit van Humphrey hebt gehoord hou dat dan alsjeblieft voor jezelf aangezien niemand hierom gaat juichen. Niemand. Humphrey is cool en je weet niet wat cool is tot je een Humphreyfilm hebt gezien.
Charlie Chaplin: iedereen kent hem, if not: leuk dat je internet hebt ergens waar niemand ooit komt. Voor de bewoners van deze wereld: ik heb The Great Dictator liggen en nog steeds niet bekeken. En ik schrijf dit met ezelsoren vanuit de hoek.
Marilyn Monroe: bijna alles aan haar imago was fake. Ik bedoel, ze was een intelligente boekenwurm. Imagine that. Marilyn Monroe is een dame met rondingen. En ze had ook een acteercarrière. Al ben ik vooral fan van haar intelligentie, check haar citaten en u zal begrijpen waar ik op doel. Onderschat genie.
Clark Gable: hij was de knapste man waar vrouwen voor naar de cinema gingen. Mannen ook, hoor. Weet je, ik zag de meest romantische film since ever volgens de filmgeschiedenis en eigenlijk is die meest romantische film since ever totaal niet romantisch. Ik heb het nu over Gone With the Wind. Goeie film, oscarwaardig en 'Frankly my dear, I don't give a damn.'
Elizabeth Taylor: Eliza, Liza, Beth Taylor. Alles wat ik verder zou schrijven zou afbreuk doen. Toch: ze staat mede bekend om haar violette ogen met een dubbele rij oogwimpers. Snowflakes that stay on my nose and eyelashes (My Favorite Things). Wimpers is iets waar we songs over schrijven.
Marlon Brando: hij is mijn favoriete acteur en ik wil gerust toegeven dat ik meerdere keren verliefd op hem ben geweest: 'A Streetcar Named Desire', hij die z'n t-shirt uittrekt. Rawr.
Bette Davis: volgens het kennerswereldje de beste actrice na Katherine Hepburn en voor of met Meryl Streep. Zegt het kennerswereldje. Check haar films of check haar citaten. Of check gewoon haar.
Marlene Dietrich: natuurlijk haar. Was het Betty Grable of Dietrich die de mooiste Hollywoodbenen heeft? Is like Dylan of Brando? Vragen die generaties bezighoudt.
James Dean: I Love him. En zo is het maar net. Rebel without a cause. Totally James. 'You're tearing me apart!'
Cary Grant: ik ken hem niet goed en wil me er best voor schamen. Maar zelfs ik die hem niet goed ken wil zijn belang onderschrijven. Overigens, je hebt Clark Gable, Cary Grant en sir Laurence Olivier. Mannen die nu Brad Pitt heten. Sir heb ik trouwens bewust met kleine letter geschreven want ik ben tégen de praktijk dat mensen in de adelstand worden verheven. Ik zou weigeren, echt waar. Want zo wordt weer eens onderschreven dat adelmensen meer zijn dan het gewone ons volkje. Ik zeg awoe! Still love sir Mick Jagger though.
Mae West: ze komt uit New York en iedereen weet waar New York voor staat: sex and the city. En da's wat ze deed: 'Is that a gun in your pocket or are you just happy to see me?' Mae op en top.
Gisteren onvergetelijk gaan eten, echt waar, zo onvergetelijk, niet in de laatste plaats omdat ik nog steeds ziek was en ben. Als ik ziek ben krijg je drie mogelijkheden: ofwel kruip ik achter het scherm en zie enkel video's of anders doe ik een soort van 'ik ben ziek maar whateva'. Gisteren deed ik het laatste: ja, zeg, àls ik de kans krijg uit eten te gaan laat ik dat niet aan me voorbijgaan (ik ben een uitetenfreak), desnoods ga ik alleen. Uit eten.
Maar gisteren was ik in supergezelschap. Ik wou naar superOlivier gaan, je weet wel, van superParticolare, een van m'n lievelingsadresjes in 't Stad maar omstandigheden die er paars uitzagen, of de schijn van een beetje bordeaux hadden, genoopten me in supergezelschap naar I Famosi te gaan. En ik heb dit geweten. Ik heb dit geweten! Ik ben nog steeds sprakeloos.
Wat ik at en dronk:
apero: een Italiaanse cava wat Prosecco heet, lekker fris
wijn: naam vergeten maar er kwam een sommelier (wijnkenner, vinofiel) aan onze tafel! Met uitroepteken: als er een sommelier aan je tafel komt dan krijg je een lekkere aangepaste wijn. Wijn is niet belangrijk, tenzij hij lekker en aangepast is.
voorgerecht: carpaccio met ruccolasla. Normaal is dat met kaas maar aangezien ik iemand ben die altijd moeilijk moet doen met eten en sommige dingen gewoon niet mag eten (en er is een verschil tussen niet lusten en niet mogen, echt wel) kreeg ik truffels in plaats van kaas. Te lekker maar slechts een voorproefje als ik naar m'n hoofdgerecht kijk.
hoofdgerecht: kalfszwezerik met artichok en pasta natuur. Ik ga niet overdrijven en het opschrijven zoals het is: toen ik m'n eerste hap nam van die zwezerik kreeg ik een nostalgisch gevoel. Naar het kunsteten in de Comme Chez Soi. Kunst omdat echt culinair eten een kunst is. Niks minder dan een kunst. En ik had het gisteren op m'n bord.
Mijn supergezelschap kende de hele crew achter I Famosi en dat was wel leuk en leuk want ze waren ook allen leuk en vooral bewonderendswaardig. Maar het allerbelangrijkste is dat ik een nieuw adresje heb in 't Stad. I Famosi, love you dear.
Keel. Ontsteking. Da's niet echt hetgeen wat je wil en daarom ga ik m'n blog verwennen met nog wat muziek. Muziek van nu en leuk. Asjeblieft. En op YouTube blijf ik me ergeren aan die reclame voor Gaga en Rihanna. F*** off. Ik bedoel, Gaga en Rihanna mogen blijven maar die reclame moet echt wel weg.
Andy Warhol, Pablo Picasso, Wassily Kandinsky, Nan Goldin, Cindy Sherman, Martin Margiela, Ann DeMeulemeester, Bernhard Willhelm, Yohji Yamamoto, Rei Kawakubo
Once Upon a Time in America, Magnolia, 2001 a Space Odyssey, Blade Runner, All About Eve, Forrest Gump, Dr Strangelove, Psycho, 5 Centimeters Per Second, Princess Mononoke, Spirited Away, Raise the Red Lantarn, Christiane F. Wir Kinder vom Bahnhoff Zoo, Apocalypse Now, Taxi Driver, Raging Bull, Welcome to the Dollhouse, Shortcuts, M*A*S*H, the Last Picture Show, the Never Ending Story, Gone with the Wind, Butch Cassidy and the Sundance Kid, Cidade de Deus, Mars Attacks, the Big Lebowski, Barton Fink, A Clockwork Orange, La Haine, Annie Hall, Bullets over Broadway, Sunset Boulevard, What's Eating Gilbert Grape?
De Gebroeders Karamazov, De Ontdekking van de Hemel, De Donkere Kamer van Damocles, Het Parfum, Bint, Who's Afraid of Virginia Woolf?, A Streetcar Named Desire, On the Road, The Catcher in the Rye, 1984, Animal Farm, The Secret History, De Ondraaglijke Lichtheid van het Bestaan, Vergeten Straat, De Voorstad Groeit, Kartonnen Dozen, Maus, Barefoot Gen, Fruits Basket, Nana, Persepolis, Thorgal, Suske en Wiske, Calvin and Hobbes
Madonna, Prince, Funkadelic, Parliament, Sly & The Family Stone, Kylie Minogue, Stevie Wonder, Michael Jackson, The Supremes, Björk, Daft Punk, Bob Marley, Eric B & Rakim, Grandmaster Flash, N.W.A., The Rolling Stones, The Beatles, Billie Holiday, Chet Baker, Keith Jarrett, Bach
