Upper East Side

Als ik écht helemaal vrij zou kiezen, en écht helemaal vrij, dan zou ik hebben gekozen om in Manhattan, in de Upper East Side op te groeien. Een wereld die tot mijn verbeelding spreekt. Niet Sex and The City (Carrie woont in de Upper East Side. Hoe zij dat appartement kan betalen met haar column én de designer clothes én de Manolo Blahniks én de fancy etentjes én de Vogues én de Cosmopolitan cocktails is een van de grootste mysteries in TV-land). Charlotte, ok, die komt van een rijke Connecticut familie, Samantha heeft een high earning job en Miranda is een drukke advocate. Maar Carrie?), Gossip Girl is een inspiratie. Alhoewel, voor ik die serie ooit zag wist ik al about life on the Upper East Side, the Park Avenue people en ik vind het fascinerend. 

Als jonge studente kocht ik Vanity Fair. Ik kocht massa’s kranten, tijdschriften over politiek, fashion etc. en dus ook Vanity Fair. Lang voor Paris Hilton en Donald Trump internationale beroemdheden werden, kende ik hen al: van Vanity Fair. En eigenlijk had ik al veel eerder over Donald Trump gelezen. In m’n schooljaren al. Toen hij nog een Democraat was. 

In Vanity Fair las ik over prinses Marie-Chantal van Griekenland met haar Park Avenue feestjes, Vanity Fair ging toen eigenlijk hoofdzakelijk over de New Yorkse Upper East Side en net zoals ik bijna alles fascinerend vind, die wereld dus ook. Een wereld waarin Diane von Fürstenberg hogepriesteres is, Holden Caulfield (The Catcher in the Rye), de rebel. 

Hoe is life on the Upper East Side (Woody Allen filmt hoofdzakelijk in the Upper East Side of Greenwich Village, ‘The Village’)? Je woont in een town house (herenhuis), een brownstone (The Cosby Show, is daar wel in Brooklyn Heights), een appartement met doormen of een hotel. Je gaat naar een (jongens-/meisjes-) privéschool (met uniform): Dalton school, Chapin etc. of een preppy boarding school in New England (Connecticut, Massachussets, Rhode Island, Vermont, Maine, New Hampshire). Phillips Exeter Academy is heel bekend. Heel moeilijk om binnen te geraken. 

Je ouders doen veelal iets artistiek (alhoewel dat meer Upper West Side is) of zitten in de financiële wereld. Juridische wereld kan ook natuurlijk evenals geneeskundige of ondernemers, zakenlui, industriëlen. Vanzelfsprekend ken je wel een van de Kennedys, de Vanderbilts, de Whitneys, de Rothschilds en de Rockefellers: Upper East Side royalty, die vind je niet in California (daar zijn het de Gettys). Die kwamen op je verjaardagsfeestje. 

De zomer breng je door in the Hamptons (Long Island, New York), Cape Cod of Martha’s Vineyard (Massachusetts) in je zomerhuis (“Where do you summer?” is een bekende Upper East Side vraag). Later ga je naar een East Coast Ivy League universiteit bij voorkeur Harvard of Yale, Princeton en Columbia kunnen ook. Darmouth ok. Cornell ok. Brown is al minder net als de University of Pennsylvania. En indien het geen Ivy is, dan tenminste toch een kleine Ivy, Sarah Lawrence bijvoorbeeld. Een prestigieuze west coast college als Stanford kan ook maar eigenlijk heb je een hekel aan California. 

Shoppen die je op Fifth Avenue (“on Fifth”) en feestjes worden gegeven in the Plaza, Waldorf Astoria en als je heel chique wilt doen: The Pierre. Daar boek je van tijd tot tijd ook es een kamer om je te laten verwennen. The Russian Tea Room, daar ben je kind aan huis. En je geraakt zo de fancy restaurants en clubs binnen. Omdat je nu eenmaal in het social register staat. Je moeder wordt ook wel es een socialite genoemd. 

Op 18 jaar heb je je debutantenbal. Ben je officieel klaar om te daten. Sporten zijn tennis, watersporten (roeien, zeilen, windsurfen, waterski), wintersporten (ski, snowboard), paardrijden, schermen en golf. Oh ja en squash. En charity is een hobby. 

In deze blog schreef ik als een fictioneel typisch Upper East Side karakter: aladomuch aksent (een journalist naar wie ik het doorstuurde vond het echt goed) 

Wie is typisch, typisch Upper East Side? Jackie Kennedy. Ze werd geboren in The Hamptons, groeide op in de Upper East Side. Ging naar een prep school, kleine Ivy (studeerde een jaar aan de Sorbonne) en trouwde met een Kennedy. Later woonde ze een tijd in Cape Cod maar is toch vooral verbonden met de Upper East Side Park Avenue crowd. 

over moedige risico gymnasten

Kunstschaatsers, gymnasten mogen dan in de publieke opinie niet als superhelden worden vereerd (want het zijn geen voetballers), ze verdienen het wel. Ik vind het onwaarschijnlijk dappere sporten: de moed, de risico’s, de elegantie, de precisie, de kracht, de mentale zelfbeheersing, de concentratie, de gigantische druk op hun schouders, het rigoureuze trainingsschema. 

Bijzonder tragisch is het verhaal van Elena Mukhina. Als veelbelovende Russische gymnaste wist ze een persoonlijke twist aan de bijna onmogelijke en inmiddels verboden Kurba flip te geven (vernoemd naar Olga Kurba die hem als eerste deed): de Mukhina flip, logischerwijze nu ook verboden. Haar trainer dacht vervolgens met haar Olympische geschiedenis te schrijven door haar in 1980 als eerste vrouw de uiterst moeilijke en gevaarlijke Thomas salto (Kurt Thomas) te laten uitvoeren. 

Elena protesteerde maar werd onder druk gezet. Op de training kreeg ze gelijk en brak haar nek. Bijzonder tragisch. 

Onbegrijpelijkerwijze werd de Thomas salto voor vrouwen niet meteen verboden. Na ‘92 wel, de laatste die hem nog uitvoerde is de Chinese He Xuemei. 

Volgende routines werden verbannen, als u naar de video kijkt weet u waarom. 

Bijzondere live momenten

 

Precies 9 jaar geleden zag ik Madonna live in het Koning Boudewijnstadion (Facebook is mijn geheugen voor dat soort dingen). Hoogtepunt was Like a Prayer. Vandaag is het Nationale Feestdag in België, als het goed zit is een concert ook een feestje en mogen we straks weer dit soort feesten gaan houden. 

Enorme spijt had ik, nadat Michael Jackson was gestorven, hem nooit live te hebben gezien. Nochtans had ik die kans. Sindsdien heb ik me voorgenomen naar elke artiest te gaan die ik bewonder. De wereld ga ik er niet voor rondvliegen maar als ze in m’n stad, land, net over de grens komen, probeer me dan niet tegen te houden. 

Ondertussen mag het lijstje er dus best wel wezen. En ja, ik ben een enthousiaste concertganger: dansen, meezingen, lachen, soms huilen uit ontroering en de volgende dag de hese euforie. De hoogtepunten, die vergeet je niet. 

Je hebt de rasentertainers: The Rolling Stones, Prince, Cher. De geniale artiesten: Fleetwood Mac, ook weer Prince. De doorgewinterde artiesten: Jamiroquai, Simply Red en de rasentertainers. Zij die een heuse show opvoeren: Madonna, Kylie Minogue, Roger Waters (op geheel andere wijze, dat wel). De ingetogen artiesten met prachtige nummers: Paul Simon, Björk.

En zoveel meer artiesten die me een geweldige live optreden gaven. Merci! 

Oh ja, en Lenny Kravitz is about peace and love.

Voor mij zijn hoogtepunten momenten die me kippenvel bezorgen, wanneer dat ene nummer zoveel meerwaarde krijgt en je telkens weer aan dat gelukzalige moment doet denken als je het later beluistert. 

Mijn drie onvergetelijke hoogtepunten (niet dat het de enige zijn maar die drie, geen woorden voor)

(aangezien van m’n eigen concertmomenten geen goede opnames zijn, heb ik video’s uit dezelfde tour geselecteerd)

Roger Waters met The Happiest Days of Our Lives/Another Brick in The Wall. Als typische zwartgallige puber die de wereld op haar schouders moest dragen, ging ik elke nacht slapen met The Wall van Pink Floyd, walkman onder de lakens. Dit nummer dan te horen op die manier opgevoerd ging de magie voorbij. 

Madonna en ik. Het eerste album dat ik kocht van een artiest was van haar of Kylie Minogue, het overlapt een beetje. Voor het gemak heb ik het even opgezocht, en net wat ik dacht: Like a Prayer! Mijn eerste album dus, en er was veel controverse rond. Tuurlijk, Madonna. Niet onbelangrijk: de titelsong is daarnaast ook mijn favoriete song van haar, het moést dus een hoogtepunt worden. 

Het was zo voor de hand liggend dat het allergrootste hoogtepunt een Prince nummer zou zijn. Minder voor de hand liggend is dat het Purple Rain  is, niet meteen mijn favoriete nummer van hem. En toch: op de wei van Werchter in de gietende regen met het paarse licht dat erop schijnt dit nummer live te horen. De echte purple rain te ervaren. In Gent op het Sintpietersplein als onverwachtse climax een regen van paarse confetti de lucht in zien schieten, paarse confetti over heel het plein, dat doet iets met je. De tranen kon ik niet tegenhouden. 

Omdat bijna alles wat je vroeger van Prince online zette er meteen werd afgehaald, heb ik elf jaar geleden een account op vimeo aangemaakt. Onder verdoken naam postte ik er bijvoorbeeld dat soort momenten, van de optredens waar ik tussen stond. Ik link gewoon door: link vimeo

The Artist as Known as a Great Artist: Prince

 

Michael Jackson was moeilijk te verteren. Een Michael Jackson avond gehouden in m’n appartementje. Prince was nog harder te verduren. Het mooie was wel dat een vriend het me vertelde, geen onpersoonlijke radiostem.  

Prince heeft me zoveel bijgebracht, nog steeds. Spanning voor een concert: Prince gaat komen! Tickets! Voor hem heb ik van een middag tot na middernacht gewacht voor de Paradiso, in Amsterdam. Niet binnengeraakt. In Brussel ook lang gewacht voor de concertzaal. En ja, na concerten de hele nacht lang wakker blijven om te horen waar de aftershow is (ook nooit gelukt). Allemaal de moeite want het is Prince. 

The Artist meermaals gezien. Soms leerde je er mensen kennen, of je zag dezelfde mensen terug: jullie zijn er ook weer bij! En tijdens het concert zoveel hoogtepunten. « Do you wanna have a funky time? » « Yeah! » 

Zoveel goede songs heeft The Artist geschreven, je blijft ontdekken. 

Film in de kijker: Badlands

Terrence Malick, je vindt weinig zo’n eigenzinnige regisseurs. Terrence maakt weinig films. Sommige van z’n acteurs zijn nog kwaad op hem omdat hun rol geknipt werd. Ik begrijp wel dat dit niet tof is, ben zelf geen actrice (effe dictie en voordracht gedaan), ooit een figurantenrol gehad en werd geknipt. Slikken maar kwaad, nee.

Badlands. Paar keer opnieuw bekeken, een jonge Martin Sheen met nog een jongere Sissy Spacek acteren zich de hemel in de wereld (beiden goeie acteurs). 

Badlands is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en Terrence is een goeie regisseur. Het naïeve meisje met de bad guy. Bonnie and Clyde, in de Badlands. 

Allergie, allergiemoe

 

Hooikoortserig, allergie voor huistofmijt. Ik mag geen honden, en katten, vergeet het. Ik probeer ‘braaf’ mijn ding te doen. Alhoewel, ik zit òòk graag in de eerste lentezon. En dieren tja, ik maakte er in Amsterdam een pùnt om van om samen wakker te worden met een langharige kat. Elke ochtend een verstopte neus, m’n allergie mocht me niet tegenhouden voor Lillth. 

Na je dertigste zou bij veel mensen hooikoorts overgaan. Bij mij niet. Bij mijn vader ook niet. Ik WEIGER toe te geven aan m’n allergieën. 

Eten is wel iets anders. Overgeven, of bijna van je sus gaan. Je vooruit slepen omdat je iets hebt gegeten/gedronken wat niet mocht. Dààr ben ik voorzichtig in.  

Ik ben allergiemoe. 

Is er een pil die allergie wegneemt? Let me know! 

George Michael ofte eerste crush

Vaak word je wakker met een idee op je verjaardag. Als kind: « Waar zijn mijn pakjes? ». Tiener: « Nog effe en ik ben 16! » Twintiger: « Straks fééstje!!! » Dertiger: « Oeps, ik word ouder. » Veertiger: « Ik ben blij dat jullie op m’n verjaardag zijn! » 

Ik ben 41. Heb het geluk, of de malchance om een dag na kerst jarig te zijn. Geluk: wat is er mooier dan jarig te zijn in een kerstsfeer? De warme zon ofzo? Malchance: je wordt vaak vergeten. Snap het wel. 

George Michael is wél een gegeven Ik breek het af , wou het netjes zeggen maar: ik ben gewoon idolaat. Op m’n vijfde zag ik hem met Wham! op televisie. Ik was verkocht. George Michael en als kleine kleuter was hij m’n eerste celebrity crush. Michael Jackson was cool, George Michael was iemand wat in m’n kleuterkop kon doorgaan voor sexy. M’n eerste crush. 

Om dan wakker te worden op je 37e en het eerste wat je leest: George Michael is gestorven. Happy Birthday. 

Die dag heb ik letterlijk m’n verdriet uitgesteld. 

En nu pas, na twee relaties die zijn misgelopen begrijp ik waar hij over zingt. 41. So much more to learn. (qua lyrics: nuance: ik wil niet meer dat soort relatie maar heb ook goeie dingen geleerd)

Warhol Superstars, een greep

 

Andy Warhol is een man die me boeit, de man, zijn kunst, his way of life. En ik hoù van scenes, de Rolling Stones scene met Anita Pallenberg, Marianne Faithfull etc. (lees de etc. als een hele stoet modellen), de scene rond Serge Gainsbourg met Jane Birkin, Brigitte Bardot etc. Scenes.  Andy Warhol hoef ik niet voor te stellen maar kent u ook the Warhol Superstars? 

Eigenlijk volstaat het bijna om naar Lou Reeds Take a Walk on the Wild Side te luisteren. Bijna. Een gooi:

Ik begin met Baby Jane Holzer, de original Warhol Superstar. Acrice/ zangeres/ model/ kunstverzamelaar/ filmproducer/ entrepeneur/ It girl Jane Holzer. Als je door Tom Wolfe Girl of the Year wordt genoemd in zijn essay over jou dan behoor je tot de in crowd van de hippe New Yorkse scene. Diana Vreeland van Vogue, Vogue dat onbelangrijke modeblad, omschreef haar als ‘The Most Contemporary Girl I Know’.

Jane, grootgebracht in the high society, verveelde zich in het Park Avenue wereldje en toen Andy haar vroeg of ze in films wou spelen, sprong ze ermee in. Enzo werd Baby Jane geboren. Jane Holzer met een edge. 

De bekendste Warhol Superstar is Edie Sedgwick. Nichtje van Kyra Sedgwick, vrouw van Kevin Bacon. Zij was dus minder dan 6 degrees seperated van Kevin Bacon. Got it? Kort: er is een spel dat aantoont dat iedereen in de filmwereld zes vrienden/kennissen/vijanden doen ook mee verwijderd zouden zijn van Kevin Bacon. En je kan dit gerust doortrekken naar de ‘gewone’ wereld: ik ben drie graden verwijderd van Kevin Bacon, bijvoorbeeld, to my surprise. 

Maar we hadden het over Edie Sedgwick. 

Edie Sedgwick komt uit een familie van ‘American Royalty’ (denk aan de Vanderbilts, de Kennedys, de Gettys). Hun geschiedenis met mentale problemen was net zo groot als hun beroemde stamboom. Edie zelf kampte vooral in haar jeugd met anorexia en werd daar verschillende keren voor opgenomen. 

Op haar 21e verkaste ze naar the City, een modelcarrière achterna, en het was maar een kwestie van tijd eer ze Andy Warhol tegen het hippe kunstzinnige lijf liep. A star was born. 

Edie verscheen in z’n films, kreeg hoofdrollen en ondanks het underground trash karakter van Warhol films (heeft iemand van jullie bijvoorbeeld Sleep gezien?) trok zij vooral de aandacht met haar flamboyante It girl verschijning. Andy Warhol noemde haar zijn Superstar. 

Leuk detail: op een gegeven moment werd Edie de spreekbuis van Andy. In talkshows was zij diegene die antwoordde in Andy’s plaats, charismatisch als ze was. 

Viva, the strict Catholic girl gone wild. Janet Susan Mary Hoffman groeide op in een pro army, contra communisme, ultrastrict katholieke familie. In haar jeugd wou ze het klooster in. Gods wegen zijn mysterieus, kan je wel zeggen. Als student in Parijs gooide ze haar ultrastricte keurslijf af, werd model, kunstenares en kreeg vervolgens een zenuwinzinking, niet dat het ene ook maar iets met het andere heeft te maken. Zeker niet volgens Janet want in New York ging ze dezelfde kunstzinnige weg op. 

Het verhaal gaat dat het tot drie ontmoetingen heeft moeten leiden eer Andy Warhol met haar wou werken. In porn chic. Janet zag er geen graat in. Voor Andy Warhol was het fascinerend om de knappe hoogopgeleide Viva met erudiete gesprekken in een soft porn te plaatsen. Geen idee of haar ouders die films hebben gezien. Vast niet op groot scherm. 

Candy Darling had een moeilijke start: haar vader dronk, later verhuisde ze met haar moeder naar Long Island waar ze op school vreselijk werd gepest . De dingen kunnen beter, zeg maar. Geboren in een mannelijk lichaam voelde ze zich altijd op en top vrouwelijk. Gefascineerd door Hollywoodsterren zat ze urenlang gekluisterd aan de buis, en, Candy, ik geef je gelijk: ook ik heb een fascinatie voor Old Hollywood zoals ze dat nu noemen. Als geen ander wist ze deze fabuleuze dames te imiteren, volgde een beauty school in Long Island, haar moeder zei dat ze too gorgeous was om haar  tegen te houden. Vervolgens nam ze de trein richting Manhattan. Andy Warhol zag haar in een theaterstuk (met een jonge Robert De Niro overigens) en bood haar spontaan een filmrol aan. Inspiratie van vele songs, Candy ‘Sweet’ Darling. 

Isabelle Collin Dufresne, aka Ultra Violet, komt net als Viva uit een strict katholiek milieu. Ditmaal in Frankrijk. Geen good girl gone wild want Isabelle werd als rebel geboren: van haar stricte katholieke school naar een reform school (opvoedingsgesticht klinkt in m’n oren zo hard). Ze studeerde Kunst en raakte verzeild in de niche van de niche van de toenmalige kunstwereld. Onder andere Salvador Dali bombardeerde haar tot z’n muze. Eenmaal in New York, om zogenaamd getemd te worden (getemd worden in New York, naīviteit ten top) introduceerde Dali haar bij Andy Warhol. Isabelle zat al helemaal ingebakken in de kunstwereld: Rauschenberg, Jasper Johns, Warhol met zijn factory en films was een welkome toevoeging. 

Er zijn nog meerdere Warhol Superstars maar een blogbericht mag geen boek worden. 

The Great Miss Jodie Foster

 Jodie Foster is een van de meest mysterieuze actrices in Hollywoodland. En dat is opmerkelijk voor een dame die haar hele leven lang al in de spotlights staat. In Hollywood zou ook niemand haar telefoonnummer hebben (misschien haar goeie vriend Mel Gibson wel), Jodie schermt zich af. Wat ik zo bijzonder aan haar vind: mevrouw Foster is een dame met karàkter (zelfs dat is een understatement). 

Ze begon als toddler op driejarige leeftijd als de Coppertone girl in 1965. Da’s jong! Alhoewel, de Olsen Twins waren 9 maanden toen ze op hun eerste auditie zoveel andere babies versloegen. 

Toen ze als tienjarige haar filmdebuut maakte in de Disney Napoleon and Samantha was ze eigenlijk al een doorgewinterde  veteraan, met een cv van wel 50 televisieshows. 

Tussen lessen door op het prestigieuze Lycée Française in Los Angeles (waar ze overigens als beste leerling van haar jaar afstudeerde), lessen in twee talen, de sky is the limit zeg maar, wist ze een doorbraak te forceren in haar rol als kindprostituee in Taxi Driver. Jodie was veertien. Ze grapte hierover: « Toen de film uitkwam, mocht ik hem niet zien. » True fact. 

Datzelfde jaar nog schitterde ze als nachtclubzangeres in Bugsy Malone, een parodiekindermusical op de Roaring 20´s gangstamovies. U weet wel, tijdens de Drooglegging waarin niemand alcohol dronk. Eveneens een indrukwekkende prestatie: ze moest plots sensueel doen en Jodie liep in het dagdagelijkse leven naar het schijnt vrij bruut. 

Nog vele filmrollen volgen (waaronder de Disney Freaky Friday) tot Jodie Foster haar carrière on hold zette om in Yale Franse Literatuur te gaan studeren. Ze is trouwens sinds haar schooljaren vloeiend in het Frans en spreekt zelf haar Franstalige gedubde versies in. 

Over haar tijd in Yale is ook ‘iets’ te zeggen. Misschien wist u dat niet maar Jodie staat ook bekend omwille van haar stalkers. Geen gewone stalkers (alsof dit gewoon gedrag zou zijn), de stalkers der stalkers. 

Pas in Yale, kwetsbaar in haar studentendorm, kwam ze erachter. Brieven onder de deur die steeds enger en enger werden. Moedig als ze is, speelde ze toch met verve haar hoofdrol in een Yalestuk, goed wetende dat ze het doelwit was van een mafkees die haar wou neerknallen. Haar spirit brak pas echt toen ze hoorde dat die mafkees, John Hinckley, een moordaanslag had gepleegd op de toenmalige president Ronald Reagan om indruk te maken op Jodie Foster. Jodie en haar knettergekke mafkezen, je spirit zou voor minder breken. 

Ze heeft er een interview over gegeven en sindsdien weigert ze er nog publiekelijk over te praten. En ik vermoed dat daar haar teruggetrokken leven van komt: ikzelf ben ook gestalkt geweest door een psychotisch persoon. Als je dat meemaakt, word je écht voorzichtiger.

Met diploma op zak, trok ze terug naar Hollywood, deed een film die enkel het bezien waard is omwille van de belachelijk knappe Rob Lowe (sorry, moést ik gewoon schrijven), The Hotel New Hampshire, echt goeie filmrollen vond ze niet meteen. Enter The Accused. 

Niemand geloofde in die film, Jodie wel. En hoe: ze vocht om de film te realiseren, kwam, zag en overwon. Als u het verhaal van the Accused kent zal u de life imitates art hierin misschien niet ontgaan. Kelly McGillis (Tom Cruise’s lover in Top Gun) wist ze te strikken voor de rol als advocate en zijzelf, Miss Foster, won zowaar haar eerste Oscar. Haar volwassen Hollywoodcarrière was gelanceerd. 

Een paar jaar later acteerde ze zich een tweede Oscar in The Silence of the Lambs, een van de beklijvendste thrillers ooit. De naam Hannibal Lecter moét u wel iets zeggen (« I ate his liver with some fava beans and a nice chianti. »). The Accused, The Silence of the Lambs, allemaal veraf van haar adorable Coppertone begin. 

Niet veel later waagde ze haar kans als regisseuse, stond naast haar vriend Mel Gibson toen die persona non grata werd verklaard in Hollywood, en ja ze werd met de jaren wat loslippiger, relaxter over haar privéleven. Het was Een Moment toen ze op een award show haar liefde verklaarde aan haar lover sinds meer dan een decennium Cidney Bernard. Haar coming out had ze al eerder gedaan. 

Jodie Foster lijkt me een integere dame, ze is griezelig intelligent, multigetalenteerd, loyaal. Ze doet waarin ze gelooft. Knappe vrouw, op veel gebieden. 

Safari: ik hou net wel van dieren

 Dit is een van de moeilijkste blogberichten. Er zijn bepaalde misverstanden over me: zou niet kunnen fietsen, niet van dieren houden, ofzo. Alsjeblieft, net wel. 

De mooiste trip die ik had was op safari. Een zijn met de natuur, met dieren. Ik vind het moeilijk om neer te schrijven hoe fantastisch het was, onbeschrijfelijk en daarom waag ik me er niet aan. In foto’s. (eigen fotocollectie)