doe niet alsof je neus bloedt

Waar ik me zo ontzettend kwaad over kan maken is dat men bij een aanslag vanuit de Arabische wereld men meteen de schuld op de Koran en de Islam gaat steken en bij deze duidelijke anti-Islamitische aanslag heeft het zogenaamd niks met de anti-Islamitische strekking te maken. Ik geef niet graag een politieke kleur maar elke vorm van fundamentalisme is slecht. Je ziet maar. Kijk naar de geschiedenis. En kijk naar vandaag.

Wilders hééft de haatgevoelens mede aangewakkerd.

Wilder hééft dat echt haat gecreëerd.

Maar ik wil best erkennen dat er problemen zijn. Nu is dat cultureel maar nog niet zolang geleden was dat er ook al. Onder de lokale bevolking.

Mason stu bru

Ik was erbij, in de Paradiso. I'm a fan. M'n favoriete track van de avond was Syncrom.

Mason in Paradiso

Ja, ik heb hem gezien. Tijdens m'n weekje Amsterdam was het zaterdag de beurt aan 9 years Electronation in Paradiso. Een feestje ter ere van, ja, 9 jaar Electronation dat werd opgedragen aan Roy Avni, een van de bezielende krachten achter Electronation die helaas te jong heen ging. Maar het feestje was goed. En de muziek was goed. En de mensen waren geweldig.
Ik moest er wel naar toe. De reden waarom heb ik al es geblogd: van m'n kinderjaren tot m'n studentenjaren was ik namelijk geobsedeerd door dj Mason, dj Mason die toen nog geen dj was. De obsessie hield om en bij de veertien, vijftien jaar stand. Pas toen ik voor mezelf kon toegeven geobsedeerd te zijn verdween ze. Maar hij blijft natuurlijk nog altijd heel speciaal voor me en daarom wou ik naar Paradiso. En ook omdat Mason gewoon geweldig is.
De aanloop naar het feestje was niet echt bepaald geweldig. Ik wou persé gaan maar werd geplaagd door zenuwen: stond op met buikkrampen die pas verdwenen toen het moment van het optreden aanbrak, een uur voor we de feesttempel zouden betreden kon ik wel huilen omdat ik eigenlijk niet dierf te gaan en in de rij dacht ik te gaan overgeven. Nee, het was niet echt geweldig. En nee, het was ook niet m'n eerste keer. Maar de eerste keer had ik een optredenfeestje van Vital dat al 's middags begon. Reden genoeg om geen zenuwen meer te hebben. Ditmaal was ik echter bloednuchter en voelde de spanning tot in m'n vingertoppen. Maar als ik niet zou gaan zou het zonde zijn geweest dus vandaar beet ik op het puntje van m'n tong. En ik was zenuwachtig omdat ik dj Mason eerder uitgebreid had geschreven over m'n vergaande obsessie met hem. It was not like he didn't know.
De Masonset was fantastisch. In Petrol (ik speelde toen met de gedachte de stempel van de show op m'n hand te tatoeëren, iets wat ik toch niet heb gedaan) waren ze zo goed dat een vriendin van me die hen voorheen niet kende meteen fan werd op facebook en nu waren ze nòg beter. Eigenlijk zijn ze echt wel goed, na dit optreden ben ik totaal om en wil hun cd. Ook leuk was dat ze niet op veilig speelden van 'laten we de hitjes effe spelen'. Toen ze begonnen was de dansvloer gezellig niet overbevolkt maar algauw werd dit wel zo. En alle Nederlanders en toeristen dansten vrolijk mee. Er is een filmpje van het optreden, dat moet gaaf zijn.
Na de fantastische Masonset gingen we nog wat dansen in de kelder en konden we het leuk vinden met Amsterdammers. We werden zelfs uitgenodigd op een huisfeestje maar dat ging ons iets te ver. Biezen pakken.
Anyway, ik ben in Paradiso geweest, een van de beroemdste clubs in Amsterdam, en ik heb Mason weer gezien. DJ Mason is like Prince: als hij in de buurt is, ga ik kijken.

Prince's women

Een van de vele zaken waar Prince om bekend staat zijn de zogenaamde Prince vrouwen: ongelooflijk sexy deernes die rond hem heen dansen of zingen of mee jammen. Woensdag hadden we het even over onze favorieten en de meningen waren nogal verdeeld. De meest fascinerenden zijn voor mij:

1. Vanity: Vanity, of course Vanity: she's the nasty girl. Het verhaal gaat dat Prince superverliefd op haar was en haar lange tijd niet kon vergeten. Ik kan dat geloven.

2. Sheila E.: Sheila E. is the most talented one, vind ik, ze kan drummen en zingen en dansen en ze is een Prince girl to the bone.

3. ik kan niet kiezen tussen Apollonia of Wendy & Lisa: Apollonia zit in Purple Rain, de film, dan heb je sowieso een voorsprong. Maar Wendy & Lisa zaten in the Revolution én Purple Rain: en naar het zo zou schijnen hebben Wendy & Lisa meegeschreven aan Purple Rain, de song dan. Ja, net als in de film. En laat ik maar een filmpje met Apollonia plaatsen, een zeldzaam filmpje dat vast weer snel van YouTube wordt gehaald.

Prince in Gent

Keilang niet geblogd: shame, shame, shame.

In elk geval: woensdag mocht ik alweer op de muziek van Prince dansen. Tijdens zijn live show.

We vertrokken al redelijk vroeg naar Gent omdat we persé zo dicht mogelijk bij het podium wilden staan. Jawel, want het gaat om Prince. De euforie was groot toen we als een van de eersten de concertruimte instormden op zoek naar de beste plaats: helemaal vooraan. Ik geloof dat ik zelfs een paar keer de lucht in sprong. Euhm, nee, ik spròng écht een paar keer in de lucht: een plekje vooraan!!!

Na urenlange verveling (ik stond op een andere plek dan m'n lieftallig gezelschap), de blakke zon en dorst te trotseren (tijdens het concert wil je echt niet naar het toilet heen) kwam Shelby en de New Power of Generation eindelijk op en het feestje kon lostbarsten. Clap your hands en scream. Enkele minuten later verscheen onze purperen held. Met in z'n kielzog Andy Allo, op wie elke man instant verliefd werd. Cause this woman is sexy.

Het concert begon rustig met voornamelijk funky, bluesy en soulfulle jamsessies, lekker rustig shaken, tot onze Prince zei: "And now the real show can begin." En zo gebeurde het. De show werd zelfs beter dan wat we in november in het Sportpaleis konden aanschouwen. Het ging van hoogtepunt naar hoogtepunt naar extase.

Enkele te koesteren momenten: The Question of U dat slechts instrumentaal werd ingezet, Misty Blue met Liv en Shelby, Shhh, Prince ingetogen op de piano die een geniale versie van Something in the Water (Does Not Compute) bracht, gevolgd door Under the Cherry Moon en een Let's Get It On duet met Andy, de hitsmedley, de paarse confettiregen tijdens Purple Rain, de afsluiter A Love Bizarre/I Like Funky Music met talloze enthousiastelingen uit het publiek op het podium. Het was schitterend! Na afloop waren we allemaal een beetje van de kaart.