the project to get someone

Ik ben nu 35 en het wordt tijd dat ik me es ga afvragen hoe het komt dat ik ALTIJD op onbereikbare types val. Echt ALTIJD. Ik heb het serieus meegemaakt dat ik op iemand viel en vanaf het moment dat hij ook interesse in mij toonde haakte ik af. Wtf, Katie! Op een Club Med vakantie had ik een crush op de tennisleraar die we, dankzij mijn verzoek, the ass noemden (ik ben een kontenvrouw btw), ik maakte heel duidelijk dat ik op hem geilde maar op een avond in de disco keek hij me nogal zwoel aan en ik haakte meteen af. Sérieus. Vroeger had ik een excuus om me zo op te stellen, ik wou namelijk geen relatie. Net iets voor m'n studententijd had ik het plan opgevat om na m'n studies naar Amsterdam te verhuizen, daar een man te vinden die kunstschilder is en ik zou dan de intellectuele journaliste in de relatie zijn die voor de kinderen zorgt. Dat was dus mijn plan en daar heb ik dus aanvankelijk m'n eerste lange relatie voor afgewezen. Goed bezig.
Toen had ik een flutexcuus maar nu niet. Ik denk dat ik me es ga inschrijven op een datingsite en dat es voor de eerste keer echt es serieus ga nemen.
Wat voor mij best vleiend is dat ik goed in de markt lig bij jonge kerels. Echt heel jong zijn ze soms. Ieder jaar is er op school minstens wel een kerel die wat met me probeert. Maar ik blijf professioneel. Wel vraag ik me soms af wat die jonge kerels toch in me zien. Ik kan me herinneren dat er op een avond in een dancing een jonge leerling echt opdringerig begon te doen en ik daar stond van: 'huh?'. Een paar jaar geleden had ik een leerling in m'n klas die me niet gewoon mevrouw noemde maar steevast sexy mevrouw zei. Ik wist niet zo goed hoe ik daarop moest reageren. Enerzijds was ik gevleid maar anderzijds was het ook best wel onrespectvol. Ach, maar ik had die kerel heel graag.
Sommige leerlingen blijven je bij, anderen herinner je je niet meer. Leuk is wel dat ik met sommigen nog contact heb en sommigen zijn zelfs vrienden geworden. Supiedupie! Vorig schooljaar had ik wel de bijzonderste leerling ever die ik nooit never jamais zal vergeten. Ik ben er best wel dankbaar voor dat sommige leerlingen je gewoon echt ràken en ik uit die dankbaarheid ook graag. Een drietal weken terug speelde ik Sinterklaas en Zwarte Piet tegelijkertijd in die klas. Het was een verrassing en ik wou het zo ontzettend graag doen uit dankbaarheid voor de bijzondere momenten die ik met hen had. En dan voornamelijk met m'n remediëringsklasje met vijf jongens. Stuk voor stuk supergasten die ik mis. Ik keek er altijd naar uit om les aan hen te geven.
Hey, ik geloof dat the ass de eerste Marokkaan is waar ik een zwak voor had. Ik heb het al geschreven dat ik Marokkanen echt wel knappe kerels vind. Ze zijn ook leuk, anders dan Belgen. Een stuk warmer en ook recht voor de raap. Ze weten hoe ze tegen een vrouw moeten praten. Verder hebben ze een fysiek van heb je me daar en waanzinnige ogen. Jaren geleden las ik op een site het liefdesverhaal van een Amerikaanse vrouw die haar grote liefde in Marokko ging bezoeken. Ik was meteen stikjaloers toen ik die warme verhalen las over hem en wat hij zoal deed en zei. Ik vind het leuk dat Marokkanen zo fysiek zijn. *bloos*. Hopelijk kom ik in 2015 een Marokkaan tegen van ongeveer m'n leeftijd waar ik mee verder kan. Zou tof zijn. 2014 was het jaar van de nutteloze Grote Gevoelens laat 2015 zich maar es nuttiger maken.
En bij deze heb ik dus ook maar effe m'n coming out of the closet gedaan: ik val op Marokkanen. Yihaa! Misschien dat ik volgend jaar maar es naar Marokko ga om daar heel Marokko door te trekken. Wat een feest moet dat zijn! Of laat ik maar es onuitgenodigd naar Marokkaanse bruiloften gaan en bij de mannen gaan zitten. Of nee, ik ga gewoon bij hen thuis onverwachts op visite. Aanschuiven bij de muntthee.

35 jaar

Vandaag 35. Ik tel wel 35 winters. Ze zeggen dat je er na je 29e geen moer meer om geeft om jarig te zijn en eigenlijk liever niet. Ach, ik vind het best nog fijn, alleen zouden we er geen leeftijd meer op mogen plakken.
Op een dag zoals vandaag mis ik m'n oma weer. Vorig jaar had ik niet eens de tijd om haar te missen: op m'n verjaardag zat ik toen voornamelijk op de TGV. Maar nu ik in Brussel ben, mis ik haar telefoontje: "Ach kinneke, 't is wèr ni woar! Arrè, dikke kussen van de bomma."
Straks het huis opruimen, inkopen doen, playlist samenstellen, outfit uitkiezen voor het hoog verjaardagsbezoek maar nu wil ik nog effe luieren en me overgeven aan South Park.  

The project to get over someone continues

Ik moet zeggen dat m'n waanzinnig project 'the project to get over someone' totally failed. Twee weken terug zag ik mezelf bijna huilend achter m'n computer. Op het werk. Nu gaat het wel beter maar het blijft me pijn doen. Je hebt verschillende manieren om ernaar te kijken, heb ik gemerkt. Ik kreeg al verschillende reacties. De ene wil er niks over horen, als ik ook maar z'n naam vernoem gaat het van "Stefaniééé!", de ander reageert meteen van "We moeten jou es een bereikbare man zoeken." (alsof daarmee de pijn overgaat), nog een ander staat er compleet voor open "Liefde kent geen grenzen." maar de àllerleukste reactie vond ik deze: "Ik vind het tof dat jij zo grenzeloos bent. Dat je je niet aantrekt wat zogenaamd maatschappelijk wenselijk is." Klopt, ik doe dat niet. Voor de maatschappij zou ik een man moeten hebben die een paar jaar ouder is. Dan is het zogenaamd goed. Sorry, maar daar heb ik dus echt het schijt aan. Ik val doorgaans gewoon op jongere kerels, take it or leave it.  En ook op Mediterraanse types, het lijkt wel of ik een zwak voor Marokkanen heb. Als ik een Marokkaan zie, ga ik extra opletten.
En het is waar, ik trek mij totaal niets aan van wat de maatschappij voorschrijft, integendeel, dan ga ik net op m'n achterste poten staan. Als ze me vertellen "Je moet dat doen want iedereen doet dat." Dan reageer ik met een "Kijk mij es, dat helemaal niet doen." En vrouwen zoals Madonna juich ik keihard toe, I don't call her a cougar, ik noem haar een vrouw die gewoon doet waar ze zin in heeft. Het verhaal gaat dat ze vroeger met een taxi door New York reed, jonge Puertoricanen opppikken. Dat zou ik kunnen zijn. Of nee, cliché maar ik ga voor de Liefde, voor de Grote Gevoelens, alleen doen ze nu best pijn.
Morgen is het m'n verjaardag, I hope he's gonna be my birthday present, maar dat gaat zo hard niet zijn. 't Wordt tijd dat ik es over hem heen geraak, da's nu al een maandenlang gemis en verdriet dat aansleept. In Berlijn voelde ik me een dagje niet lekker omdat ik hem miste. Toen wist ik, "Fok, ik ben verliefd."

Een repostje Hey Say Jump want het is gewoon leuk om naar Ryosuke Yamada te kijken!

Chinees astrologiën, 't is maar wat je gelooft

Volgens numerologie ben ik een 1. Like totally. Altijd 1. Ooit geloofde ik er echt in. Net zoals astrologie. 'k Heb me best lang bezighouden met astrologie. 'k Heb niet zolang geleden een Westers astrologisch portret van mezelf geschetst. Now, the Chinese stuff.

In de Westerse astrologie zijn Steenbok/Schorpioen/Ram mijn belangrijkste tekens, Steenbokzon, Schorpioenascendant en Maan in Ram. In de Chinese is het Geit of Schaap/Rat/Tijger. Zon in Geit of Schaap, Ratmaan en (nog wat in Rat, best veel), Tijger ascendant. En nog wat met Draak. That's it.

Als je een leukere astrologie hebt waarin ik een Boom ben. I like.

respect de stand-up comedian. Today's nar.

Geobsedeerd - zoals ik geobsedeerd raak door alles dat langer dan vijf minuten mijn aandacht kan vasthouden, ik blijf dus bezig - door het hele Bill Cosby gebeuren (voorspelbaar dat ik daar weer geobsedeerd door zou worden) kan ik natuurlijk het feit niet negeren dat de man naast acteur, producer, talent scout, muzikant, auteur, filantroop, opvoeder, PhD holder ook een stand-up comedian is, en wel een van de grootste ooit in the face of the earth. Respect.

Ik weet niet zoveel over stand-up comedians, en ik ben dapper genoeg om dat toe te geven. Who doesn't like humour? Wie lacht er niet graag? Apparantly not me. Nee, hoor, ik vind lachen heerlijk en schuim YouTube regelmatig af op zoek naar grappige filmpjes, maar tegenwoordig is het humoraanbod zo groot, gaande van Late Night Talkshows zoals die met Conan O`Brien (gosh, the man is funny. You should see him, being funny) tot dansende babies op YouTube. Er zijn vast mensen die dat leuk vinden want dansende babies op YouTube krijgen de topratings inzake views. Na de lachende babies, natuurlijk. Of de sadistische babies (Charlie bit my finger, anyone?). 

Het humoraanbod is gewoon zo breed en zo divers dat je al een speciale interesse moet hebben voor stand-up comedians om er met enige kennis van zaken over te kunnen praten. "Johnny Carson? Ik vond zijn humor midden jaren '70 het meest tot volbloei komen. Je weet wel, na het Vegas debâcle." "Oké, dat begrijp ik. Maar hoe zit het dan met zijn social consciousness periode? Punchline na punchline!" Ik kijk wel graag naar stand-up comedians maar heb me er nooit in verdiept om met dat soort kennis van zaken te kunnen etaleren. 

Stand-up comedy is ook een van de moedigste beroepen. Weinig dingen zijn zo pijnlijk dan een grap te maken waar niemand om kan lachen. Bij de meeste mensen gebeurt dat bij een glas bier in een knus cafeetje aan de toog waar je unfunny onder vrienden staat te wezen. Bij stand-up comedy gebeurt dat voor een volle zaal, jij alleen op het podium. En vaak nog es gevideotaped. 

Het ergste lijkt me de pijnlijke stiltes die vallen na elke joke, lijkt me erger dan van het podium afgejouwd te worden. Want dan kan je nog een potje liggen schelden op ze, recht in hun face, en roepen met twee middelvingers in de lucht wat voor een strontpubliek ze eigenlijk zijn "You people suck!" En dan eenmaal achter de coulissen "Wat een bende eikels!" Zie je, je kan je afreageren. Bij pijnlijke stiltes is er niets. Je kan niet op een publiek liggen schelden dat beleefd zwijgt maar je gewoonweg niet grappig vindt. "Hey suckers, can I have some laughs, here! No one? Come on, you people! Laugh, MF'ers, laugh!" Dàt, beste mensen, roep je enkel als je er geen rat's ass meer om geeft en niet meer van plan bent ooit een podium te betreden. Ever. In welke hoedanigheid ook.

Comedy Central gaf een lijstje prijs van de top 100 beste stand-up comedians ooit en het viel me vooral op dat er zo weinig vrouwen in voorkwamen. Grappige vrouwen is zoiets als huilende mannen, there somewhere out there in the dark. But society ain't ready. Tot zover het feminisme. In dit blogbericht. Niet in society welteverstaan. Het lijkt me sterk dat al die feministische voorvechtsters nu gaan zeggen: "Oké, jullie winnen, het is een mannenwereld. Laten we gaan breien." 

Ik geef hier de top 10 van de greatest stand-up comedians volgens Comedy Central. Everyone is dus worth checking out. Afro-Amerikanen, joden, mannen en New Yorkers voeren de toon aan. Daar zal vast wel een of andere theorie achter schuilen.

1. Richard 'always the funniest' Pryor
2. George 'your political conscious' Carlin
3. Lenny 'obscene to the extreme' Bruce
4. Woody 'still exactly the same geek for over 50 years' Allen
5. Chris 'everybody hates Chris because he's black' Rock
6. Steve 'born in Waco and that's a resume for everything he did' Martin
7. Rodney ' feels not respected' Dangerfield
8. Bill 'familyguy' Cosby
9. Roseanne 'I'm fat and look at me joking 'bout the overweight' Barr
10. Eddie 'sex, swearing and some more sex' Murphy



    

What about Bill Cosby

Net als zovelen was ik geshockeerd na het lezen van die 'horrific' allegations jegens onze grootste meest geliefde TV-dad: Bill Cosby. Om eerlijk te zijn kwamen die geruchten al eerder voorbij maar ik weigerde ze te geloven of keek gewoon de andere kant op want, let's face it: Bill Cosby was mijn held. Hét toonbeeld van hoe het moest, de moraliteit in eigen persoon, een van de leukste mannen ter wereld. Naast Robin Williams.  En mijn held, die doet zoiets niet.
Na jaren van speculaties waarin ik telkens de andere kant opkeek moest ik het nu wel onder ogen zien. Grote kans dat mijn held, my childhood hero, my adulthood hero, een serieverkrachter is. Hoe ik zoiets moet plaatsen. Ik weet het niet. Het is als aanhoren dat de Sint niet bestaat. Gisteren las ik ergens de rake zin: 'Nobody wants to live in a world where Bill Cosby is a serial rapist.' Klap er recht op. Vandaar dat velen, net als ik, het weigeren te geloven of de andere kant opkijken. We willen onze All Afro-American Hero niet kwijt.
Kortom, er heerst verwarring, ongeloof, woede en vooral, wat moet ik nu met Bill Cosby? Ik heb besloten om geen afstand van hem te nemen. Daarvoor is hij me te lief (slechte woordkeuze in dit geval, ik geef het toe). Zijn donkere, verfoeilijke, aartslelijke kant weegt niet op voor mij tegen die grandioze, grootmoedige, moralistische kant van hem. Is dat dan allemaal fake? Kan, maar hij heeft het toch allemaal maar gezegd en gedaan.
Wat hij voor de Afro-Amerikaanse bevolking betekende is beyond words. A stand up man die onversaagd wees op het belang van educatie. Die de zwarte bevolking trots maakte en hen in zichzelf deed geloven. Die net als Michael Jackson, Prince en nog andere few blank en zwart herenigde. Wat hij met the Cosby Show verwezenlijkt heeft is eveneens beyond words. 'k Heb alle seizoenen (sommige uitgeleend) en het herbekijken en herbekijken blijft de moeite waard. Het is niet zomaar een funny dijenkletsende show, sterker nog, het is een show met inhoud.
Bill Cosby heeft fantastische dingen gedaan en sorry, neen, ik kan daar geen afstand van nemen. Maar ik bewonder de man niet meer, en mijn hero is hij ook niet meer. Maar 'k heb nog steeds oneindig veel respect voor alle goeie dingen die hij heeft gedaan. En the Cosby Show is me té goed om niet meer te herbekijken. 

Pietitie deel 2

Oh jee, hier gaan we weer: Sinterklaas is algauw jarig en die discussie staat weer klaar. Dé Zwarte Piet discussie. Alsof er geen belangrijkere zaken zijn. Natuurlijk, er zijn vast prangendere zaken dan politieke gewichtigheid brengen aan een jaarlijks kinderfeestje vol kinderliedjes en met veel fantasie want ja, Sinterklaas bestaat. Tuurlijk zijn er vast belangrijkere zaken maar als we elke actie gaan meten aan de relatieve hoogdringerigheid (is er ergens op de Himalaya niet nog een belangrijker probleem te vinden?) dan doen we nooit iets.

 Zomaar ergens op het net gevonden: owning a golliwog as a child in the 70's doesn't make you a racist. Blaming others for finding them offensive makes you stupid.

Vorig jaar schreef ik m'n mening over de Pietitie op m'n blog: ik ben tegen Zwarte Piet in z'n huidige vorm, ben voorstander van een Piet die meer beantwoordt aan onze huidige samenleving en dus niet énkel en alleen zwart is. Nog steeds ben ik niet afgestapt van die mening. Helaas voor de ProPietitiërs maar er is geen enkel argument pro dat me ervan heeft kunnen overtuigen m'n mening te herzien. Waar wordt er alom mee gezwaaid?
Zwarte Piet is zwart omdat hij door de schoorsteen komt. Kom zeg. Kom je zò door de schoorsteen?

Met een extra set krullend haar en dikke lippen? Maar verder overigens kraaknette kleren.

Zwarte Piet is een grote kindervriend. En hij en Sinterklaas zijn goeie vrienden. Het symbool van vriendschap tussen blank en zwart.

Dit is de cover van de Hut van Oom Tom. Oom Tom, u waarschijnlijk wel bekend, is het verhaal van een zwarte slaaf. Na vele strubbelingen werd ook hij een grote kindervriend en kon hij het goed vinden met z'n 'master'. Doch, de verhouding knecht meester blijft een scheve verhouding maar volgens de Pietitiërs is dat een non argument als het om een kindervriend gaat.

Zwarte Piet is van oorsprong helemaal geen koloniaal gegeven. Kan zijn maar hij is er wel naartoe geëvolueerd. En vervolgens gestagneerd in de koloniale voorstelling van blank en zwart. En dat wordt dan jaarlijks opgevoerd en met hand en tand verdedigd. Pretty offensive. Het mag dan oorspronkelijk niks te maken hebben gehad met racisme in z'n huidige vorm kan je het niet anders dan associëren met racisme.



Zwarte Piet is traditie, moet je afblijven. Alles wat traditie is, is daarom ok ofzo? Vroeger werden vrouwen steevast voorgesteld aan de haard of in de keuken. Ook in het woordenboek stonden bij huishoudelijke lemma's uitsluitend zinnen als 'Marie wast af.' Daar lachen we nu om, of we vinden het offensive. Maar de knecht van de Sint die moet wel gewoon een zwarte blijven.
En wat daar allemaal bijhoort: het nostalgieargument. Dat meisje op de cover van Oom Tom zal vast met nostalgie aan die momenten terugdenken. Nostalgie doet al het onrecht verdwijnen omdat we ons nu eenmaal nostalgisch voelen. Weet je nog, toen vrouwen gewoon alles deden wat we zeiden? Dat dus.

En dan het clichematige der clichématige antwoorden, de kampioen der eindigen van discussies op de meest clichématige wijze ever: er zijn belangrijkere zaken in de wereld. Zoals de lijdende honden in China. Natuurlijk, ook zij zijn belangrijk, ik word ziek van dierenleed, maar kan én wil niet begrijpen waarom het een het ander uitsluit. Who cares if Zwarte Piet racistisch is of niet want er gebeurt allemaal dat en dat en dat in de wereld. Onbegrijpelijk dat men niet doorheeft dat dit argument echt geen steek houdt. Waar hadden die AfroAmerikanen het er toenertijd toch over? Er was wel een Vietnamwar aan de gang! 


 

voor mijn geweldige fantastische superbomma

Allerzielen/Allerheilgen, een tijd om stil te staan bij hen die weg zijn. Nooit echt weg.
Vorig jaar is m'n oma overleden. Het doet me nog steeds pijn. Maar ik ben dankbaar dat zij mijn oma was. Zal ik over m'n oma vertellen?
Mijn oma was een gewéldige vrouw, een feministe avant la lettre. Ze deed en kocht waar ze zin in had en zo ijdel, 't had geen naam, op z'n Antwerps gezegd. Ik mis haar.
Ze deed alles voor haar kinderen, voor haar kleinkinderen. Mijn oma was best asociaal maar haar kinderen en kleinkinderen waren àlles voor haar. Mijn oma was mijn vriendin en ik ben haar kwijt. Of niet echt, ze staat in m'n kast en iedere dag kijkt ze naar me. Ik kan haar niet missen.
M'n oma was ook een heel lieve vrouw. Toen m'n opa twijfelde over de adoptie gaf zij haar zegen. Dat vertelde ze me zoveel malen en ik ben blij dat ze het me vertelde.
Dagen gaan voorbij en het verdriet om haar heengaan slijt, maar nooit echt helemaal. Als ik bij m'n oma stilsta huil ik weer als een klein kind. Mijn oma was gewoon mijn vriendin, mijn fantastische vriendin van wie ik wist dat ze zoveel van me hield. En die liefde was zo wederzijds. Maar ik ben haar niet kwijt want iedere dag kan ze zien wat ik doe en meermaals kijk ik naar haar: "Hey, bomma." 

Astrologieën, Briggs Meyeren

Vandaag vroeg ik een vriendin om haar horoscoop. Al jaren zijn we bevriend en toch heb ik haar er nooit om gevraagd. Het valt me trouwens op dat veel vrienden van me een vuurteken ascendant, Ram en nog het allermeest Leeuw hebben. Bijzonder. 
Ikzelf ben een Steenbok zonneteken. Als je me oppervlakkig zou kennen zou je dat never nooit jamais raden, veel mensen denken trouwens dat ik een Tweelingen zou zijn terwijl ik net heel weinig of eigenlijk geen invloed heb van dat teken. Maar als je goed kijkt, kan je het wel zien. Steenbokken gaan vaak goedgekleed op een soort effortless manier, kijk maar naar Kate Moss, David Bowie, hebben een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zijn trouw en komen zonder wikken en wegen voor hun mening uit. Op een soms vrij botte manier. Qua uiterlijk zijn ze vaak wat dunnig. Aan dat soort dingen merk je wel dat ik een Steenbok ben maar ik geef toe dat het niet zo makkelijk te achterhalen is.   
Mijn ascendant is Schorpioen en volgens twee verschillende astrologieinterprestaties is dat ook meteen mijn dominante teken. 27% Schorpioen ofzo, wich is veel. Vroeger kon je die sterke Scorpioinvloed beter zien, nu eigenlijk nauwelijks maar ik voel het wel. En als je me beter leert kennen merk je het wel. In dat doortastende, onderzoekende haast fanatieke en ook dat heel tedere en trouwe. Mijn derde belangrijke teken naast Steenbok en Schorpioen is mijn maanteken en dat staat in Ram. Die invloed is wel duidelijk. Ik ben zo ongeduldig als een klein kind, impulsief en niet bepaald altijd uit op harmonie. Ook wil ik altijd alles zelf doen, op het irritante af. En ik ben ook niet bepaald angstig voor nieuwe situaties. Dat zie je ook aan mij dus die invloed is duidelijk, de andere tekens zijn meer verborgen.
Verder zou Maagd ook een belangrijk teken voor me zijn aangezien ik meerder planeten in dat teken heb staan maar dat zie je niet zo. Het uit zich alleen maar in het perfectionisme dat ik aan de dag kan leggen in dingen die ik graag doe en ik ben ook nogal snel vies van veel zaken en een ware hypochonder. Ook vrij analytisch en methodisch. En zal ik het zeggen? Preuts. Haha, misschien is die invloed toch duidelijker dan ik aanvankelijk dacht.
De planeet Uranus speelt ook een grote rol in m'n horoscoop: ik ben een Uranusmens. Haha. And I'm like totally een Uranusmens. Dat zie je pas écht helemaal en die invloed ervaar ik ook zeer sterk. Uranus staat op m'n ascendant en is m'n dominante planeet, 23% Uranus wich is ook veel. Uranus is de provocateur, de revolutionair, de rebel, de avant gardist, de superintellectueel, het hoogegaafde genie, de technoloog, de computergeek. Het is wel heel duidelijk dat ik die sterke invloed heb. Uranus kan ook plots omslaan en in een minuut een ander pad kiezen, compleet onvoorspelbaar. Verder spelen Mercurius en Pluto ook een grote rol in m'n horoscoop. Mercurius eveneens op de ascendant, die invloed is ook keikeikeiduidelijk. Alweer intellectualisme, voorliefde voor communicatie, het geschreven woord, lijkt sociaal maar niet echt diepgaand sociaal. Veel mensen denken dat ik Tweelingen ben of het op de ascendant heb staan, Mercurius is de heersende planeet van de Tweelingen dus vandaar die gedachte, neem ik aan. Pluto is m'n tweede planeet na Uranus, en ja Pluto en Uranus lijken een beetje op elkaar. Het staat voor het magnetische, het heimelijke, destructie, reconstructie en passie. Dit alles mogen wel duidelijk zijn bij mij. Ik vind Shannen Doherty bijvoorbeeld een absoluut typisch Pluto- en Uranusmens, wat ze ook is.
Ik geloof dat bij mij de Uranusinvloed het allerduidelijkste is. Nog niet zo lang geleden had ik een gesprek met collegae en ze vertelden me dat ik open lijk maar tegelijkertijd ook heel mysterieus ben. Ik viel zowat van m'n stoel maar achteraf begreep ik het wel: ik laat niet zo snel het achterste van m'n tong zien, hou veel zaken voor mezelf. Als je naar m'n horoscoop kijkt zijn zowat àlle tekens buiten de Ram van dat kaliber. Scorpio en Pluto, de heersende planeet van de Schorpioen, zijn supergesloten, Steenbok eveneens supergesloten, die twee tekens zijn zowat de meest gesloten tekens van de hele fokin dierenriem, Maagd is gesloten en Mercurius en Uranus praten niet over hun gevoelens. Ik voel me soms zelfs ongemakkelijk als mensen over hun gevoelens praten terwijl ik er tegelijkertijd ook wel zeer sterk achter vis. Ik kan lang over mezelf nadenken en ook over andere mensen, ik probeer altijd achter iemands drijfveren te vissen en heb vaak geen rust tot ik iemand heb doorgrond. Maar daar praat ik niet over en je ziet het ook niet aan mij dat ik dat doe. Maar ik let wel heel goed op, haha.  Er hebben me al mensen verteld dat ik een talent heb voor psychologie, psychologie en filosofie.
Ik hou heel veel informatie voor mezelf en soms komt het er wel es uit als mensen erachter vragen ofzo. Dan zie je zichtbaar schrikkken of verbaasd kijken. Weet je dat allemaal over mij? Maar ik doe het onbewust, het is iets dat ik automatisch doe, geloof ik. Ik ben ook introvert, heb een grote invloed van de meest introverte tekens, maar om dat te achterhalen moet je me al goed kennen. Volgens de meeste mensen ben ik net extravert terwijl dat helemaal niet zo is. Ik praat raar of zelden over m'n gevoelens, hou veel meningen, ideeën voor mezelf tenzij ik me opwind over iets, dan volgt er een uitgebreide weloverdachte botte tirade.
Als je naar de Briggs-Meyer typologie kijkt, die wetenschappelijker is dan astrologie, zie je dat mijn type, INTP, samen met INTJ het meest introverte is van de hele fokin Briggs-Meyer typologie. Aan INTP merk je dat niet altijd omdat ze meester zijn in het spiegelgedrag. Ik doe dat ook, al bijna zolang als ik weet, en het gebeurt onbewust, automatisch. Maar hierdoor kan je wel heel makkelijk je introvertie verbergen. Dat ik spiegel zie je ook niet aan mij, tenzij je de hele dag m'n ontmoetingen met andere mensen gadeslaat, dan merk je dat er iets niet 'klopt'. Toen ik als student in een krantenwinkel werkte en daarna in een klerenwinkel deed ik dat heel sterk, dat spiegelen. Nu ook nog maar niet meer zo uitgesproken. Soms merk ik dat ook heel sterk bij mezelf. Dan ben ik 's morgens op de tram niet aanspreekbaar, de asociale zelve, de afstandelijkheid in eigen persoon of net voor de les hetzelfde dat mensen echt gaan denken, zij is niet aardig maar als ik dan tegen je moet gaan spreken dan verander ik een kwinkslag en lijk ik supersociaal, warm, une personne aimable. Terwijl ik in weze gewoon mega-asociaal ben. Maar ik ben wel heel empathisch en vind dat ook belangrijk.
Het is nogal wat, astrologie. Ik kan er soms urenlang mee bezig zijn terwijl ik niet weet of ik het echt moet aannemen. Volgens wetenschappers dus niet. Maar het heeft niettemin toch een invloed op me.

      
   

Over Japanse en Koreaanse mannen

In mijn top zoveel van sexy men zijn de Aziaten totaal ondergesneeuwd. Wat onvergeeflijk is. Een kleine rechtzetting.

My not so guilty pleasure, my nummer 1 voor the moment: Ryosuke Yamada!

Gosh, wat is hij sexy! Ryosuke kan zingen, dansen, acteren, charmeren en heel erg cute zijn. Kawaii! Kijk vooral naar dat expressief gezichtje.

 
Dan verder in niet willekeurige volgorde.

Kim Jaejoong.

 
Foto zegt voldoende. Wordt in China, Zuid-Korea en Japan als most handsome beschouwd. We zien best waarom.

Kamui Gakuto:

In de categorie like unreal handsome.


Jin Akanishi.

En ook hier zegt de foto alles. Ik heb een zwak voor Japanse en Zuid-Koreaanse mannen en dat gaat vaak ook om stijl, waar deze Jin er te over van heeft.

Fujiki Naohito.

 De eerste Japanse acteur wiens naam ik bewust ging opzoeken.


 Masaki Okada

Takumi Saitoh

 
Oh Ji Ho

Ryeowook

Jun Matsumoto

Haruma Miura

Kai

the project to get over someone. Dag vier, vijf, zes en zeven.

Niet geblogd wegens tijdgebrek maar wel m'n opdrachten vervuld. Het was enkel nog wat schrijven, nog wat uitgaan en nog wat rebounden. Schrijven heb ik meer dan een klein beetje gedaan. Gisteren twee verjaardagen gevierd met het bijhorende dansje. En rebounden doe ik met Willy Cartier. I wish. Laat ik het maar hebben over Willy Cartier.

Introducing Willy Cartier.

Dit onwijs mooie Franse model staat in m'n top van mooiste mannen ooit aangeschouwd. Stel je voor dat je hem zomaar op straat zou ontmoeten. Ik zou over m'n woorden struikelen en hem onbeschoft nastaren. 'k Heb de vervelende eigenschap dat ik knappe mannen onbewust lig aan te staren. It's only nature, you know. Eigenlijk weet ik niet meer dan dat hij Senegalees is, Frans en Vietnamees. En een danser, acteur, model. En gay.

Eigenlijk valt het me wel wel op, zeer recent, dat ik best een type heb. Momenteel ben ik een beetje pissig op Johnny, Johnny Depp (wat hij gedaan heeft met Vanessa kan echt niet) maar Johnny is wel m'n type. Of Lenny. Kravitz. Ik val doorgaans op Zuiderse mixed people met een edgy kantje, mooie ogen en een bijzondere aparte uitstraling. Brad Pitt vind ik zo'n mooie vent maar hij is dus niet mijn type.
Als ik op blond val is het een George Michael kloon of het type Australische surfboy. Jaren geleden, tijdens m'n tienerjaren was ik helemaal gek op Christophe. Da's ook weer een bijzonder verhaal. Ik zag hem voor het eerst op een Steinerse kerstbeurs, hij ging toen met Marieke, en 'k was meteen verkocht. Hij had blond krullend haar en een stel grote sprekende ogen. Ik had hem al van ver gespot maar toen kende ik hem niet eens, die knappe kerel. Een tijdje later belandde ik zowaar bij hem aan tafel: klasvriendinnetjes van me kenden Marieke met wie ze in de lagere school zaten. Of all the people van de hele kerstbeurs in de vroegere gigantische handelsbeurs kenden ze net Marieke. Toevallig. Maar het maakte wel dat ik subtiel kon kijken en het viel me op dat het jonge koppel niks zei en vooral verveeld voor zich zat uit te staren. Waarschijnlijk wilden ze vooral daar niet zijn. 
Twee jaar later ging ik met een vriendin naar Werchter en het toeval wil dat Christophe er ook was met z'n zus, we hebben dezelfde naam, z'n beste vriend en nog wat volk. Ja, natuurlijk want geen enkele alternatieve jongere ging toen naar Werchter maar het was wel toeval nummer twee aangezien ik en die vriendin van me een dagje met z'n tweetjes naar Werchter gingen. Wisten we veel of we iemand er zouden ontmoeten. Het was nog het tijdperk voor de mobiele telefoon de wereld overnam. Je kan je al voorstellen hoe ik me daarbij voelde toen ik die leuke jongen van de kerstbeurs weer zag, natuurlijk had ik hem herkend. Die ogen van hem. Mijn vriendin en z'n zus zijn jeugdvrienden dus ja, ditmaal leerde ik hem kennen maar dierf niks tegen hem te zeggen. Bovendien zat hij met m'n vriendin te flirten. Uit alle macht probeerde ik m'n jaloezie, teleurstelling, verdriet te verbergen en dacht: die zien we nooit meer terug. Dacht ik toen.
Enter het Bananenrepubliek, dat najaar. Het Bananenrepubliek was een populair café in Antwerpen door en voor jongeren. Een soort jeugdhuis voor kinderen van 't stad. Christophe z'n zus werkte in het Bananenrepubliek alsook z'n beste vriend. Het was echt zo'n café waar je altijd dezelfde mensen zag, ik kan me herinneren dat je er een kerel altijd zag. Echt altijd. Altijd. Maakte niet uit om hoe laat je er binnen stapte, die jongen zat er. Tijdens de zomermaanden had ik een boel Antwerpse jongeren leren kennen en een meisje nam me mee op sleeptouw, we zaten in de Spaghettiworld of het Bananenrepubliek of op de route op weg naar een van de twee cafés: Oude Korenmarkt, Kammenstraat, Vleminckveld. Gesprekken in het Bananenrepubliek gingen zo: "Heb je Catherine gezien?" "Ja,  die zit met Lange Jan in de Spaghettiworld." "Oh, Lange Jan. Gaan we straks effe goeiendag zeggen?" "Ja, da's goed. Daarna komen we wel effe terug naar hier want Muriel komt zo."
Christophe zat dus ook geregeld in het Bananenrepubliek en toen leerde ik hem écht kennen. En werd dolverliefd op hem. Van het soort dat je niet zomaar uit je hoofd kan zetten. Als we effe astrologie voor waar aannemen: doorgaans heb ik een zwak voor Watermannen en Leeuwen maar Christophe is een Tweelingen. Die hebben ondertussen ook een felle hap van de amoureuze boterham gekregen. Tweelingen. Zucht.
Ik ben een jaar lang zwaar verliefd op Christophe geweest. Tijdens de middagpauze gingen ik en klasvriendin speciaal naar het Bananenrepubliek voor hém. We hadden zo'n tweehonderd cafés op vijf minuten stappen van de school maar het Bananenrepubliek it is. Klasgenoten lachten ons uit: "Gaan jullie alweer naar het Bananenrepubliek?" of geërgerd "Jullie en jullie Bananenrepubliek!". En het draaide allemaal om Christophe. Al is het wel bijzonder dat hij er zat aangezien zijn school nog veel verder lag dan de onze. Hij was altijd de vriendelijkheid zelve, z'n ogen waren heel expressief en hij kon lachen met z'n ogen, wat hij vaak deed. Dat trok me zo hard aan bij hem: de manier waarop hij je begroette met die lachende ogen. Een jaar lang zwaar onbeantwoord verliefd. Toen ik me realiseerde dat hij nooit op mij zou vallen heb ik volledig gekapt met het Bananenrepubliek, Spaghettiworld en Surplus (toen een populaire dancing waar ook echt iedereen naartoe ging) en ging als een dwaas naar musea, theater, alles met Cultuur. Zo ben ik hem stilletjesaan vergeten maar nooit echt natuurlijk. Anders zou ik nu niet over hem bloggen, hij was de eerste kerel van wie ik het zo zwaar te pakken had en die eerste keer vergeet je nooit meer. Bloed, zweet en tranen heeft het gekost en vele middagen en avonden in de Singel. Inmiddels heeft hij een vrouwtje, is al op vrij jonge leeftijd aan kinderen begonnen en doet met z'n beste vriend aan muurklimmen. Dat weet ik allemaal van horen zeggen want ik heb hem nooit meer gezien. Bijna iedereen van het toenmalige Antwerpse jongerenmilieu kom ik zo nu en dan nog es tegen alleen hem niet. Misschien maar goed voor m'n gemoed.       

En Willy Cartier dus. Willy in een clip.

the project to get over someone. Dag 3. Annyeong haseyo!

Dag drie in het uitzinnige project. 'How to get over someone'. Today it's hard to pick, ik ga me namelijk storten op een passie en ik heb zo ontzettend veel passies dat de gedachte alleen al er een uit te moeten kiezen me volstrekt deed verstijven. Ja, al sinds de dag toen ik me bedacht met dit project te starten. Kan je nagaan: al drie dagen lang de volstrekte zinsverbijstering: oh jee, straks een van m'n passies selecteren. Maar na drie nerveuze dagen: I got this one. K-Pop.
In het verleden heb ik al over voor m'n voorliefde voor K-Pop geblogd, way before Gangnam Style (vergeet niet dat ik een coole avantgardist ben), er staat dus helemaal niks nieuws. Katie houdt van K-Pop. Klaar. En ik vind het net iets te goed om het een guilty pleasure te noemen.
Vandaag kruip ik dus helemaal terug in de wereld van de K-Pop. Op 't internet is er zo'n site gewijd aan J-Pop, K-Pop en C-Pop. Sporadisch luister ik es naar de J-Pop omwille van mijn Japanfixatie maar het is veeleer de K-Pop die ik daar wil beluisteren. Japan voor de animé, manga, mode, architectuur, cultuur, tadadam, tadadam en Zuid-Korea voor de muziek. Annyeong ye!






De ironie wil dat ik nu net meer J-Pop dan K-Pop post. Dat heb je met bloggen voor de ervaring. Bloggen voor de ervaring. Dat heeft vast nog niemand zo neergeschreven. AsiaPop zet onverwachtse horizontes open.
En wat about de ervaring? Helpt het om tegen het verdriet aan te schoppen? En of het helpt! Ik geef wel toe dat je voor het genre moet zijn maar eigenlijk ging dit over passies, jezelf effe verliezen in je passie. Ye, dat helpt. Je voelt de adrenaline door je lijf stromen en you just. can't. stop. Heerlijk. Net als het aanschouwen van volgende song en clip waardoor ik weer helemaal weet waarom ik zo van Japan hou. Echt, Japanser kan het niet. 

the project to get over someone. Dag 2.

Dag 2 in m'n waanzinnig project: ice, ice, baby. Ice, ice, baby. Dat wordt pas een gigantische uitdaging van heb je het me daar aangezien ik niet gek ben op ijs. Ik eet het eigenlijk nooit. Maar aangezien ijs cruciaal blijkt te zijn in het verwerkingsproces van treuren om een, in mijn geval, wonderboy, moet ik eraan geloven. Weet je, iedereen eet dan ijs.

Ik heb een sofa, ik heb een lepel en 'k heb ijs. Let's roll!

Het bewijs: ik heb ijs gegeten:

Mmm man, wat was dat lekker! En waarom eet ik eigenlijk al jaren geen ijs meer? Oh, waarom toch? I must have been outta my mind.
Maar helpt het bij het treuren? Ja, wees maar zeker, tenminste als je het goedje blijft eten. Zodra die overheerlijke smaak verdwenen is hou je er alleen maar barstensveel calorieën aan over. Dus als je dat oké vindt en je blijft het eten om het verdriet tegen te gaan kan je na weken niet meer door de deur. Als u dat allemaal oké vindt dan hebben we hier een effectiever middel gevonden dan die love songs van gisteren. Let's cool the sadness down with a spoonful of ice cream! Mmm... ice cream.
En blijven eten die hap - bijt u doorheen de misselijkheid - want de droevenis komt razendsnel terug. 

  

the project to get over someone. Dag 1.

Dag 1 van mijn onzinnig project. Dat wordt een dag vol melige druiperige lovesongs. En niet my Endless Love want daar word ik nòg droeviger van, een nog meer confronterende song bestaat er haast niet. Een dag vol lovesongs dus. Denk Mariah Carey, denk Whitney Houston en denk alsjeblieft niet Celine Dion. Sorry, Celine. Of nee, zeg jij maar sorry tegen ons.







En hoe we ons voelen na een ongezonde dosis love ballads? Hardly better, even worse. Leuk om een dagje effe out te zijn, je wentelen in het verdriet maar absoluut geen aanrader om over iemand heen te geraken. Nee, werkelijk niet. Hopelijk bent u niet geshockeerd.

the project to get over someone

Ik heb besloten het 'just can't get over this guy' beetje nuttig te gebruiken: met een project. 'How can you get over someone?' Velen hebben het zich afgevraagd, niemand heeft het ooit bewust gedaan. En daar kom ik. Ik ben eigenlijk nog niet zo vaak verliefd geweest. Op een hand te tellen en het is drie keer. Crushes, ontelbare, obsessies, ahum twee, en verliefdheden dus drie. Een crush ben ik zo vergeten: uit het oog, uit het hart, ja. Soms denk ik nog es met weemoed aan hen terug als een soort leuke faits divers. Onrespectvol uitgedrukt. Obsessies zijn al een andere koek. Crushes zijn leuk, obsessies niet. En het vergeten gaat heel moeilijk en heel langzaam. Een obsessie kan ervoor zorgen dat ik een dag lang in bed lig, niet in staat om iets te doen. Ik bedoel, mezelf gewoon verliezen in iemand en geloof me, da's niet leuk. Verliefdheden zijn daarentegen wel leuk.  Zolang het maar geen pijn doet maar dan zet ik gewoon Olivia Newton-Johns 'Hopelessly devoted to you' op repeat. Alleen volstaat dit deze keer niet.
Dus probeer ik wat uit. De trucs om to get over someone. Zo uit het blote hoofd:
ijs eten
de rebound: op iemand anders verliefd worden, crushen en nee, aan obsessies doen we niet meer
storten op een passie
zwaar uitgaan
schrijven
huilen
sad lovesongs luisteren

Oké, ik ga het allemaal proberen. Ijs met tegenzin, echt waar. Ik ben geen fan van ijs. Not so much a fan. Het is koud. De rebound: zaterdag ga ik hartstikke veel mensen zien in wel drie verschillende provincies, in al die drie provincies moet er wel een leuke jongen zijn. Storten op een passie, dat doe ik elke dag maar kom. Nu heb ik een excuus. Zwaar uitgaan: zaterdag heb ik drie festiviteiten op een avond. En hierbij dus ook geen enkel uitvlucht meer. Schrijven, hallo? Ben ik mee bezig. Huilen, ach ja, en sad lovesongs luisteren. Zolang het maar niet die melige song is van de Titanic I'm pretty ok with that. Benieuwd wat de beste remedie zal zijn. Ik gok op ijs.
 



   

voor mijn wonderboy

Liefdesverdriet zet aan ons aan tot het schrijven van de allerslechtste proza. Soms zijn de gevoelens gewoon zo groots dat je ze moet neerschrijven. Ik heb ook zo'n jongen die me het voorbije jaar stevig in de ban hield. Normaal kan ik me erover heen zetten na een maandje te veel melige lovesongs te beluisteren, te posten maar ditmaal volstaat dit niet. I just can't get over him. 

voor mijn wonderboy (I think you're amazing)

Ik wou je in een tekst neerschrijven maar geen enkele tekst doet jou eer, zoals ik je zie. Je bent fantastisch. Mijn fantasie. Hoelang is het geleden, twee maanden, twee weken? Of twee maanden, drie weken. De pijn blijft me beroeren zoals jij me maandenlang beroerd hebt van hoogtes naar laagtes. Je gewoon bij me te hebben verwarmde alles. De spanning, tenminste mijn spanning door m'n lijf voelen daveren als ik bij je was, jij die alles verwarmde, jij die met prachtige stem de mooie dingen met woorden kon benoemen. 
Soms ben ik down en moet ik huilen. Nog altijd want ik mis je. Wat heb ik. Foto's. Ik wou dat ik jou had.







  

ALS Ice Bucket Challenge

Ik heb de Ice Bucket Challenge gedaan en deed dit voor een vriendin van me wiens vader vorig jaar overleed aan de gevolgen van deze vreselijke ziekte. De ziekte was toen redelijk onbekend en via wegen probeerde ze mensen bewust te maken om zo geld in te zamelen voor onderzoek. Helaas kreeg ze weinig weerklank. ALS is een verschrikkelijke ziekte en je sterft een pijnlijke langzame mensonterende dood. Aan alle critici: het is fantastisch, fantastisch gewoon dat mensen zich massaal bewust zijn en geld storten. ALS Ice Bucket Challenge on. En stort geld alsjeblieft.

Me and my love for Andy. Andy Warhol.

 
Ik heb eigenlijk nooit, hoe bizar het ook is, nooit over m'n voorliefde voor Andy Warhol geblogd. Neem het van mij aan: ik ben een follower. Andy Warhol, the Warhol Superstars, the Factory. Just love it all.
Ik hou tot in de bijna extremis van Andy Warhol. Sinds een aantal jaren draag ik een Warhol badge, zover gaat het dus. De dag dat ik het niet draag, ben ik het kwijt, en ga ik weer op zoek naar een ander. Het grappige is dat er nog nooit mensen lacherig hebben gedaan over het feit dat ik da-ge-lijks een Warhol badge draag.    
Hoe is het begonnen? Best wel vroeg. Toen ik een jaar of zestien was. Op m'n vijftiende ging ik mezelf onderwijzen over de Kunst, van de Renaissance tot de Moderne, en op m'n 16e kwam ik dus uit bij de PopArt. And lovin' it straight away. Vooral Roy Lichtenstein. En vooral Andy Warhol.
Op m'n zeventiende ging ik naar de Documenta in Kassel, wist ik veel over Hedendaagse Kunst, niks eigenlijk. Toen ik terugkwam wou ik er meteen àlles over weten. Over Contemporaine Art. Maar Andy Warhol bleef ik trouw. Het hoogtepunt van m'n Warhol liefde kreeg ik toen ik op m'n verjaardag een overzichtstentoonstelling van z'n werken bezocht. Onvergetelijk. Kocht daar ook hét boek, Andy Warhol, a Factory. Daar staat zowat bijna alles in.
Ondertussen heb ik ook The Philosophy of Andy Warhol en zou ook graag The Diaries of Andy Warhol hebben. Al heb ik er wel stukken uit gelezen: 'Today Debbie went to the hairdresser and her hair looked so fabulous'. Of zo ongeveer. Andy Warhol is so cool.

Waarom ik van Andy Warhol hou? Niet zo eenvoudig uit te leggen. Hij verlegde grenzen, z'n leven was een kunstwerk. Ook was hij een visionair, had weinig boundaries. Hij hield ook van extreme zaken, zowel zoet als rauw. Was een van de grondleggers van de trash movies.
Andy Warhol heeft volgens mij de kunst écht opengegooid. Duchamps probeerde het wel met Dada en het Objet Trouvé maar uiteindelijk vervreemde dat de niet-kunstbeminnende man nog meer van de kunst, alle goeie bedoelingen ten spijt. Ik hou van Dada maar 't is pas echt met de Pop Art en vooral Andy Warhol dat kunst een massaproduct werd. Het elitaire karakter van de kunst werd uitgehold. Maar tegelijkertijd bleef het ook zichzelf in vraag stellen: met name met die zeefdrukken die er in de Factory gebeurden. In hoeverre bleef dat nog kunst? Vind ik o zo boeiend. Andy Warhol exploreerde culture. And he took us on a journey like oh my god!     

the great Robin Williams

Geroerd door het vroege heengaan van Robin Williams, de man die ons 'Goooooood morning, Vietnam!" bracht en zoveel anders moois. Robin Williams, een van de grootste komische talenten van wel vijf decennia lang, raakte kinderzieltjes, mensenzieltjes, wie weet misschien ook dierenzieltjes. Ik leerde hem kennen met 'Gooooooodmorning, Vietnam!' en voor ons was hij toen de coolste guy ever. Met Dead Poets Society de meest inspirerende leraar ever. En in Friends kregen we van hem de beste cameo ever. En zal ik nog doorgaan? Hij is de meest komische talkshowguest ever die andere grote komische talenten met verstomming doet slaan met z'n fenomenale improvisatieskills. Maar achter al dat komisch talent schuilde er dus een even grote tragiek. Steve Martin schijnt privé ook niet de meest vrolijke man te zijn, net als Jim Carrey.
Robin Williams, John Keating, oh captain, my captain. Forever. En laten we dan nu allemaal op onze banken gaan staan.





    

Lana Del Rey: OMG, is she stupid? About Del Rey and her Masters

Zonet las ik uit interesse de Wikipedia page van Lana Del Rey en stond versteld van zoveel onwetendheid, gebrek aan muziekkennis, van haar kant. Girl can write a song but girl knows nothing 'bout music history. En wel hierom: haar invloeden bestaan uit wat zij de 'masters of the genre' noemt. En het lijstje betreft: Elvis Presley (debatable but check), Amy Winehouse (beg you pardon?), Janis Joplin (check), Nirvana (check), Eminem (beg you even bigger pardon?), Bruce Springsteen (check), Britney Spears (are you're kidding me ?). Ik beweer niet dat mijn voorgaande in twijfel getrokken 'masters of the genre' slechte muziek maken, integendeel. Maar om hen de titel van 'master of the genre' toe te bedelen is een beetje te veel eer of liever gezegd, zelfs offensive.

Nee, geef mij dan maar Daft Punk. Die noemen hun invloeden gewoon Teachers, zonder het gebral over 'masters of the genre'. Zoiets blijft altijd betwistbaar. En zeker als je, zoals in haar geval, zomaar de halve muziekgeschiedenis vergeet.

Pharrell Williams is so sexy!!!

Ik kan me herinneren, vorig decennia, dat The Neptunes the biggest producers thing waren. Chad Hugo en Pharrell Williams. Ze hingen rond alle coole people in the bussiness maar zelf bleven ze zoiets aandoenlijk behouden, iets scoutsboyachtig of gewoon plain nerd. Toeval of niet, N.E.R.D. werd de naam van hun eigen band en hun debuutalbum was de bomb! Ondanks de onsubtiele graphic clip van Lapdance en de verder weinig onschuldige popsongs bleven het onschuldige boys. Het eeuwige skateboard en de coole BMX-fietsen zullen daar wel voor iets tussenzitten. Pharrell leek een verre uitloper van wat hip was in de 90's: skateboard en BMX.
Rond die tijd kwam Kanye West ook uit met z'n briljante debuutalbum en ook hij leek aanvankelijk een nerderige outsider binnen het gangsta hiphopmilieu. Me gusto. Ondertussen heeft hij er heel wat aan gedaan om z'n imago like totally hiphop te maken en is hij even 'real' geworden als Jay-Z ofzo.
Niet zo met Pharrell en de zijnen. Vergelijk een recente foto met een van 10 jaar terug en je ziet praktisch hetzelfde jongetje. Hij lijkt zelfs niet ouder te zijn geworden! Fashiongewijs is het wel wat serieuzer geworden maar dat speelse blijft. Die Westwood hoed, geniaal toch.
He is hot, zoals hij huilend op de sofa van Oprah zat. He is hot zoals hij van het hele groepje het emotioneelste reageert op de toverkunsten van onderstaande. Hij is definitely niet stoer. And he doesn't need to.



          

Rage against racism, discrimination

Am I really the only person who's not racist or doesn't discriminate?
'k Zat gisteren met superleuk gezelschap op een terrasje in multicultureel toeristisch Brussel (waar ik inmiddels iets meer dan een jaar woon) en dan hoor ik ineens vallen, niet letterlijk maar iets soortgelijk: "'t Zijn weer Chinezen. Ik heb iets tegen Chinezen." Het was me niet eens opgevallen maar het ging over een stoel die men ongevraagd had weggenomen. Tja, het waren inderdaad Chinezen maar om die onhebbelijkheid op een hele bevolking te gaan steken? Ik was geshockeerd, die vriend van me is verder heel open: hij omarmt moslims, joden, zwarte Afrikanen, Turken, Latijns-Amerikanen en hij is blank. Dus ook blanken. Maar Chinezen dus niet. Ik ben het ook niet eens met de Chinese politiek en sommigen van hun gebruiken (hoe ze dieren behandelen is gewoon like the worst) maar om dan de hele Chinese bevolking door de mangel te halen?
Daarna werd het nog leuker. Ik riep racisme en moord en brand uit, hij bleef bij z'n standpunt wat hem anderzijds ook wel siert. Ik had op dat moment geen valabel tegenargument en mensen hoeven voor mij niet voor de zogenaamde politieke correctheid te gaan als ze er zelf niet achterstaan. Maar het werd dus leuker toen het meisje me vertelde: "Ik ben geen racist maar ik heb wel iets tegen moslims."
Ik zei en dacht: "Jawel, jij bent wel racist." Zij had blijkbaar altijd problemen met moslims. Op zich vind ik die uitspraak heel bizar, alsof je met elke moslim die je tegenkomt een probleem hebt. Vaak weten mensen zelfs niet welke religie die andere persoon heeft dus vind ik dat een beetje een vage uitspraak. En wat er dan verder werd gezegd omdat ik ertegen fulmineerde: "Ik heb het gewoon niet op de Islam." Wat? Ze kènnen de Islam zelfs niet. Ik vind de Islam een heel mooie religie net zoals ik andere religies heel mooi vind maar het probleem is dat ze zo vaak misbruikt worden. Maar da's iets cultureel.  Steek het alsjeblieft niet op de Islam. En verder vind ik respect voor een ander gewoon belangrijk.
Ik doe niet aan racisme, vind het iets dom en primitief hebben. Bang voor het onbekende en je kan niet verder kan kijken dan de oppervlakte. Het enige wat ik zelf, geef ik toe, niet prettig vind zijn van die ingepakte vrouwen. In België. Ik heb niks tegen een hoofddoek en meer maar in Brussel zie je soms van die vrouwen (helemaal in het zwart, niks tegen zwart want da's mijn lievelingskleur en draag het bijna altijd) die net geen burka dragen. Ik vind dat vrij extreem. Oké dat je in Saoudi Arabië zo rondloopt alwaar vrouwen niet eens met de auto mogen rijden maar in België? Waarschijnlijk zint me dat niet omdat het me doet denken aan die extreme vrouwonvriendelijke regimes.
Ik ben dus antiracist, antidiscriminatie. Ooit werkte ik op een stedelijke school in Antwerpen en daar moest de moslimcollega mét hoofddoek het ontgelden. Terwijl zij net zulke interessante dingen had te vertellen. In Antwerpen hoor ik soms ook iets tegen joden. Ik heb best wel wat joodse vrienden die blank, geel, zwart, iedereen appreciëren. Toen ik in het Antwerpse volwassenonderwijs stond kwam er een joodse man op onze opendeurdag. Bijna de hele avond zat ik aan z'n lippen gekluisterd, boeiende vent.  Die ook zo ontzettend open van mind was. Dan vraag ik me af wat de anderen hun probleem is.
Antiracist, antidiscriminatie: bij mij moet je ook niet afkomen met: "Ik haat homo's." Mijn leerlingen doen dat wel es en dan krijg je van mij een: "Je veux pas entendre ça dans ma classe." te horen of "Dat wil ik niet horen in mijn klas." Ik ga al een paar jaar in Amsterdam naar de gaypride. 's Gewoon een keileuk feestje and I'm supportive! Daar maakt het echt niet uit wat je bent: lesbo, homo, bi, hetero en alle andere kleuren. Daar hou ik van. Maar het homomilieu mag ook wel een mea culpa slagen want velen discrimineren bisexuelen. Of ontkennen (!?) zelfs dat het bestaat. Da's zo ziek.

De aanleiding van deze tekst was eigenlijk een facebookberichtje over een zwart Afrikaanse intellectueel die me wel interessant leek: "Europa is een baken van racisme, van nieuwe vormen van racisme die zich uiten in haar immigratiepolitiek, in het optrekken van Europese buitengrenzen, in het stigmatiseren van de Islam, die niet langer met religie wordt geïdentificeerd maar met cultuur."
Ik zou het niet beter kunnen zeggen.

          

My hiphop lyric

Ik probeer een raptekst te schrijven:

Yo Wow Yow Wow

Now here it goes

You don't know shit about me. Well, I'm you're mothafukin' MC.
Best rapper in the crew. Like the days before 'n the block, you kwew.
Bitches know how to get down. On my sound. Uha. Uha. Bitches know how to get down.
I used to make money on the block. Now I make money on the spot.
Rapping. Party. Gave me the flow for my big time parking lot. 

And still those bitches know how get down.

Growin' up on tha streets, ya'll know, I had not a fuckin' thang.
Xcept for getting down on bitchiz and cruising with my gang.
Here comes my shizzle. Oh, with my fizzle. Uha. Those bitches know how to get down.
Now I m the best rapper in the world. From NY to LA to the sound, really dirt.
We party 'n da Bronx like we party anywhere. With some dope: fly atmosphere.

And still those bitches know how to get down.

Now I wanna admit this to you. I suck as a rapper and I don't have a crew.
But I like hiphop, rap, it's all the same. I think it's a very important game. 
But talkin' real: now many lyrics 're so superficial. Uha. Uha. Like nuthin' special.
And all those diss records what's about that? Yet still I know: I'm also at.
And so I wrote this outta pure love. For hiphop, rap, t's what I was thinkin' of!

And still we all know how to get down and party.