Liefdesverdriet zet aan ons aan tot het schrijven van de allerslechtste proza. Soms zijn de gevoelens gewoon zo groots dat je ze moet neerschrijven. Ik heb ook zo'n jongen die me het voorbije jaar stevig in de ban hield. Normaal kan ik me erover heen zetten na een maandje te veel melige lovesongs te beluisteren, te posten maar ditmaal volstaat dit niet. I just can't get over him.
voor mijn wonderboy (I think you're amazing)
Ik wou je in een tekst neerschrijven maar geen enkele tekst doet jou eer, zoals ik je zie. Je bent fantastisch. Mijn fantasie. Hoelang is het geleden, twee maanden, twee weken? Of twee maanden, drie weken. De pijn blijft me beroeren zoals jij me maandenlang beroerd hebt van hoogtes naar laagtes. Je gewoon bij me te hebben verwarmde alles. De spanning, tenminste mijn spanning door m'n lijf voelen daveren als ik bij je was, jij die alles verwarmde, jij die met prachtige stem de mooie dingen met woorden kon benoemen.
Soms ben ik down en moet ik huilen. Nog altijd want ik mis je. Wat heb ik. Foto's. Ik wou dat ik jou had.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten