Sexual assault is geen gimmick noch een spel

Naar aanleiding van de heisa rond die Franse banale hersendodende show Touche Pas à Mon Poste schrijf ik deze post. Touche Pas à Mon Poste is zo stompzinnig als wat, ik heb vaak het gezwets moeten aanhoren omdat ik met een televisieverslaafde domme klojo een appartement deelde die ie-de-re dag naar dat volstrekt ongrappig hysterisch gedoe keek. Nadat ik verhuisd was dacht ik van dit programma verlost te zijn maar helaas, het blijft me achtervolgen. En bleef dit programma maar enkel stompzinnig en banaal. Nee, het niveau moest nog maar es verlaagd worden.
Soraya Riffi, een rondborstige dame die ik niet ken, en na haar weigering om na haar vermeende aanranding klacht neer te leggen, het af te doen als een 'het was maar een spel' of misschien gewoon betrokken was bij een 'opgezet' spel, denk ik echt niet dat ik nog enige verdere interesse in deze dame kan tonen, laat staan respect. Soraya Riffi werd tegen haar wil door een perverse Jean-Michel Maire vol op de borst gekust. Tegen haar wil is wat de kijker moet geloven want inmiddels gaan er stemmen op dat het allemaal in scène werd gezet. Bàh en bàh zeg ik als vrouw en vooral als mens. Hoe kunnen wij het ene moment met z'n allen een onfiguur, een walgelijk pervers heerschap als Trump veroordelen en dan het volgende moment sexual assault als een gimmick afdoen? Hoe ziek is dat? Het is door dàt soort praktijken dat slachtoffers van aanranding nog altijd niet serieus worden genomen want kijk: het is maar een spel. Danku Touche Pas à Mon Poste om sexueel geweld voor de zoveelste onnodige keer alweer eens te banaliseren tot een spel. In het juiste humoristische kader kan ik er ook om lachen, hier echter werd het opgevoerd als écht. En daarna als maar een spel.
Sexueel geweld is allesbehalve een spel. Allesbehalve. Als je het zelf meemaakt, tegen je wil in je waardigheid wordt betast, dat beetje privé dat enkel van jou is en waar jij alleen zeggenschap over hebt, als dat deeltje van jou en enkel van jou bedreigd wordt, daar ben je ziek van. Het is écht geen spel: het maakt je kwaad, machteloos en er komt een vies gevoel over je. En vaak , dus nog es bedankt Touche Pas à Mon Poste, neemt je omgeving het niet serieus.
Àls er al aangifte wordt gedaan wordt er vaak niets mee gedaan. En ik schrijf dit op uit ervaring: niet een keer maar drie keer heb ik zelf aangifte gedaan naar aanleiding van drie verschillende situaties waarin ik dacht dat de feiten ernstig genoeg waren. Niets mee gedaan. Is dat niet triest? En dan staan wij als maatschappij wél op onze achterste poten als Donald Trump een diepvunzige opmerking maakt over met plezier vrouwen aanranden maar tegelijkertijd doen we als maatschappij zoveel, écht zòvéél te weinig tegen sexueel geweld. En Touche Pas à Mon Poste voert het gewoon op als een spel. Gefeliciteerd.

celebrity crush Jimmy Fallon

Ik heb een totally celebrity crush voor Jimmy Fallon. Like to-tal-ly. Hij is mijn nummer twee op mijn lijstje. Jimmy Fallon, de host van de Tonight Show. Ik vind hem gewoon leuk, écht leuk, schattig. Toen hij in Saturday Night Live zat was hij die jonge adonis, misschien wel samen met Eddie Murphy en Robert Downey Jr., de knapste vent in de geschiedenis van SNL. Maar waar Eddie Murphy die onweerstaanbare sex god leek, Robert Downey Jr. wanneer niet op de set in nachtclubs leefde, de onweerstaanbare sensuele adonis van het uitgaansleven, was Jimmy Fallon die onweerstaanbare game nerd die niet beseft hoe knap hij wel is. Zelfs Nicole Kidman viel voor z'n charmes. En dat had hij niet eens door, how cute.
Jimmy Fallon is het type man dat mij wel bevalt. Hij is grappig maar wil niet persé de àllerleukste jongen van de klas zijn, je hebt het gevoel dat hij niet die ene celebrity is die Paris Hiltons enzo date, nee, hij date eerder haar publicist ofzo, hij neemt zichzelf niet al te serieus: hij schiet meermaals adorable in de lach tijdens zijn shows, hij is getalenteerd zonder dat hij uitstraalt van: kijk mij es, hét Talent, en hij is aantrekkelijk, op de meest adorable manier.
He's my number two. Ik zou daar ook Johnny Depp kunnen zetten. Maar dat zou dan weer niet realistisch zijn. 😉

Allergie: het hele jaar door griep

Ik heb het geluk, pardon, de pèch om zowel hooikoorts te hebben als allergisch te zijn voor huisstofmijt (ook voor honden maar ik heb geen last van ze, wel van katten. 😂). Werkelijk, dan heb je dus het hele jaar door last. En het stomme is, al lijd ik eronder sinds m'n 12e, ik heb het nooit meteen door, denk altijd eerst dat ik grieperig ben. Stom want als ik meteen het juiste middel heb zijn die klachten (bijna) zo verdwenen. Maar het blijkt dus echt heel moeilijk voor me te zijn om eerst aan allergie te denken alvorens te denken dat ik griep heb. Die gedachte is dus echt iets onoverkomelijks voor me. Zo blijkt.
En oh, ik heb heus wel klachtenvrije periodes: de zomermaanden augustus en september. En van januari tot april kan ik ook niet klagen, al is het dan wel koud. Uiteindelijk gaat het over 6 maanden van de 12. Ik noem dat gerust het hele jaar door.

golfbewegingen

Nu ik er wat meer afstand van neem, het Wanhopige Mislukte Liefdesverhaal kritischer kan bekijken besef ik des te meer in wat voor soort golfbeweging ik eigenlijk zit. Dingen die altijd maar terugkomen. Er is altijd een periode van het Grote Lijden waarin je geen einde aan het Latijn ziet. De Help Mij periode ofte de Ik Kan Het Niet periode. Pijn alom. Voortslepend door de wereld. Vechten tegen de tranen. Door een diep dal gaan.
Die wordt meteen gevolgd door de Hilariteit periode waarin ik het allemaal vanop een afstand kan bekijken en het belachelijke van de situatie kan inzien. "Kijk mij es dom bezig zijn! Hoe is het mogelijk dat ik dat mezelf aandoe? Dit is een compleet belachelijke hilarische situatie. Te dom voor woorden!" Dat zeg ik dan allemaal tegen mezelf en ik kan dan alweer voorzichtig lachen. Ik zeg het ook tegen anderen en zij beamen gretig: "Eindelijk zie je het in!" Misschien iets te gretig. Tenslotte heb ik nog wel gevoelens voor die kerel die zij niet kennen.
Daarna komt de fase van het Licht in de Tunnel. Ik zie een uitweg. Da's een heel esotherische periode waarin ik het leven door een poëtische bril bekijk. De Kracht van het Kunnen enzo. De Wil om uit die Kast te komen enzo. Zo praat ik dan met vrienden of schrijf ik op m'n blog. Grootse woorden want ik heb de Oplossing gezien. Al ben ik er nog niet helemaal, er ìs een oplossing. Als ik er maar in geloof en het wìl.
Waarna de periode van de Ingebeelde Verlossing komt. Ik schreeuw en roep het uit: "Ik ben over hem heen! Feestje, feestje, feestje!" Iedereen keiblij voor mij: "Wat goed, Stefanie!" Mensen zijn oprecht heel blij voor me. Zingen, dansen, erop uit trekken om nieuwe mensen en vooral jongens te leren kennen. Ik heb zin om m'n zinnen te verzetten want er breekt een nieuwe Lichte periode aan "Weet je nog, toen ik hopeloos om hem zat te treuren? Haha!" waarna ik weer keihard met een smak terugval in de periode van het Grote Lijden. En ik weet niet hoe dat komt.
Misschien heeft het gewoon tijd nodig (hoeveel tijd kan zoiets nodig hebben? 😳). Misschien moet ik maar es stoppen ertegen te vechten want dat heb ik van day one dus gedaan. Het is niet makkelijk om te aanvaarden dat je gewoon zo Onmogelijk Hopeloos Onbereikbaar en Wanhopig verliefd bent. Dat is niet makkelijk te aanvaarden. Hoe kan ik nu aanvaarden dat ik mijn Grootse Gevoelens zit te verspillen? Da's zo moeilijk. Maar misschien moet ik dat gewoon maar doen. Ok, het is nou zo. Nou en? Ik zìt nu eenmaal in die golfbeweging, nou en? Van jezelf te ontkennen is nog nooit iemand beter geworden. En ben ik nu zonet van de Hilarische fase in de Esotherische fase terechtgekomen? De Kracht van de Zelfbevestiging, de Wil tot Aanvaarding, het Inzicht in het Zelf, de Macht van de Terugkerende Golf, de Macht van het Verslindende van de Alomtegenwoordige Liefde.

wat ik wil

Ik begrijp best in wat voor vreemdsoortige situatie ik me bevind door nog steeds in contact te staan met m'n vier sujets. Eigenlijk is met de dj het contact miniem, als je facebook een contact wil noemen. Verder zijn de contacten meer op persoonlijk level. Dat is vrij apart. En ik heb over hen allemaal geblogd. Al hou ik het nu beestig lang vol naar m'n eigen zin. Jeetje, al sinds september 2014 zit ik over hem te bloggen.
Als ik m'n blogberichten teruglees merk ik het wanhopige, de goede wil om eruit te geraken, het euforische als ik denk het overwonnen te hebben en dan weer de keiharde terugval. Wat me dan weer radeloos maakt. Maar voor het eerst sinds 2014 merk ik ook een lichte vooruitgang, nu ik weer opensta voor andere jongens.
Waarom ik zo volstrekt onbeschaamd zit te bloggen? Het is waar het hart van vol is waar de pen van overloopt, zeg maar. Ik kan er ook niet over praten. Mensen zijn het beu gehoord. En ik heb er eigenlijk nooit echt over kunnen praten omwille van z'n jonge leeftijd (het is geen kind, hé. Laat staan een jonge tiener. :-) ) Mensen kunnen er ook met hun kop niet bij dat je zo hard voor iemand kan vallen die zo onmogelijk is. 😢 Maar ik weet wel wat het is om bijna dagelijks met zo iemand in contact te treden. Iemand die je kop zo zot heeft weten maken. Toch wel bijzonder dat ik aanvankelijk niet eens geïnteresseerd was. Niet eens! En drie maanden later gaan de poppen aan het dansen.
Ik wil eigenlijk iemand ontmoeten die kràk hetzelfde met me doet, die hetzelfde bij mij losmaakt. Ik heb eigenlijk lang gezocht omdat ik niet goed genoeg wist wat ik wou, veel jongens waren niet goed genoeg, ik haakte af voor het minste. Nu weet ik écht wat ik wil!
Ik wil iemand die mij kan leiden, die het heft in handen durft te nemen en waar ik me veilig en geborgen bij voel. Iemand die me de waarheid zegt. Iemand aan wie ik in een roes alles kan vertellen en me op geen enkel moment me ongemakkelijk doet voelen. Iemand die me omfloerst uit de put weet te halen en me als geen ander aan het lachen weet te brengen. Iemand die in mij een verlangen weet los te maken waarvan ik nog niet wist dat ik ze had. Iemand die er gewoon maar moet zijn en dat is al genoeg. Iemand die mij onverschrokken diep in de ogen kijkt. Iemand die de meest verrassende onverwachtse antwoorden geeft. Iemand die zich overal lachend op z'n gemak voelt. Iemand waarvan zelfs m'n vrienden zeggen: "He's got something special." Iemand met een wondermooie glimlach, een wondermooie stem, een wondermooie blik en m'n naam op de meest wonderlijke manier uitspreekt. Iemand die zo schattig is en tegelijkertijd zo volwassen, zo mannelijk en zo vrouwelijk. Iemand wiens puurheid zelfs het mijne overstijgt. Iemand die mij ziek van verdriet maakt als het contact verdwijnt. Iemand die mij letterlijk doet zweven van geluk in z'n bijzijn en mij verandert in een ongeremde giechelende schoolmeid. Iemand die ik onbevreesd durf aan te raken. Iemand waarbij elke seconde puur genot is. Iemand wiens karakter z'n uiterlijk overstijgt qua schoonheid. Iemand die mij zo diep raakt dat het einde niet meer in zicht is. Iemand die ik HELEMAAL, TOTAAL en ELK ASPECT van wil.
Zou ik die persoon nogmaals vinden? Als hij dit keer niet onmogelijk mag zijn.

waarom hij (2)

Ik heb hier op m'n blog geschreven dat ik een zwak heb voor Marokkanen. Maar dat is eigenlijk totaal niet waar. Hoe kan ik zulke soort onzin hebben geschreven? Ik val gewoon op Mediterraanse types en daar vallen Marokkanen ook onder. De Amsterdamse dj is een half Nederlandse half Griekse volbloed Jood, dan komen de twee Belgen allebei Antwerps, katholiek opgevoed maar niet meer praktiserend en dan heb je de Schaarbeekse Marokkaanse moslim. Berber. Ik discrimineer dus absoluut niet.

Ik denk dat ze allevier voor een levensfase staan. Met de Amsterdamse dj was ik een naïeve student en het was de eerste keer dat ik zo voor iemand ben gevallen. Een obsessie. Later kreeg ik opnieuw een full blown obsessie voor de ingenieur. Toen dat eenmaal voorbij was zei ik tegen mezelf: dat nooit meer. Dat heb ik heel lang volgehouden, tenslotte heb ik de eerste jongen op wie ik verliefd werd ook makkelijk kunnen loslaten toen ik hem niet meer te zien kreeg. En nu zou ik het geen obsessie durven noemen maar een verslaving.

Hij stelde me voor om een tijdje geen contact te hebben omdat het voor mij moeilijk is maar daar mag ik al helemaal niet aan denken. Dan moet ik weer aan die elf contactloze maanden denken en dat vooruitzicht is gewoon gruwelijk. Ik ben me pas beter beginnen voelen toen ik weer contact kreeg. Wat is dat toch met mij? 

Hoe weet ik dat het geen obsessie is? Het rare is: een obsessie is makkelijker om mee om te gaan. Het is kort en krachtig. En uiteindelijk ebt het weg, zonder dat je er iets voor moet doen. Het is wel zo dat je gedurende al die tijd jezelf niet bent, dat iemand anders je leven beheerst. Maar het gaat wel weg. 

Een verslaving is anders: je keert àltijd maar terug naar je verslaving, ook tegen wil en dank. Dan zit je te schrijven en je weet dat je verkeerd bezig bent. Het gebeurt zelfs onbewust. Dat je denkt: oh fuck, ik heb weer een bericht gestuurd. 

Het is een drang dat je eigenlijk niet onder controle hebt en zonder voel je je slecht. Elk ontvangen bericht is voor mij net een heroineshot, het maakt me high. Vreemd. 

Toen ik in juli in Berlijn me zo slecht voelde en toen pas voor het eerst realiseerde verliefd te zijn had ik gedurende weken geen contact gehad. Ik was low omdat ik m'n supply miste. En daarna werd het maar erger. Ik weet niet wat ik kan doen want ik kan niet eeuwig supply krijgen. Misschien inderdaad, een nieuwe Liefde?

Het is ook goed dat ik er nu analythischer over kan nadenken. Dat ik wéét waarom ik zo aan hem verslaafd ben, dat ik mijn gedrag begrijp. Da's misschien de eerste stap in de goeie richting. Tot twee terug zag ik door de bomen het bos niet én het is inderdaad niet makkelijk. Dan denk je er verlost van te zijn en dan heb ik weer een keiharde terugval. Een week was ik ervan verlost. En nu zit ik er weer helemaal diep in.

Wat voor mij ook moeilijk is te vatten is het feit dat iemand mij zo high kan maken. Zo ontzettend high. En dàt is hetgene wat ik mis als ik geen contact meer heb. Dat gevoel van compleet high te zijn, op de toppen van het gelukzalige gevoel te leven, totaal gehypnotiseerd te zijn door een intens warm gevoel. En dan pas uren later kom je down: fuck, ik mis hem. Dat iemand mij zò high kan krijgen. 

Daarvoor dacht ik eigenlijk dat niemand mij zo gek kan krijgen als die ingenieur heeft gedaan. Wrong. Met hem optrekken was leuk maar het was geen intens geluk van het begin tot het einde. En ik voelde me soms ook niet echt op m'n gemak. Da's nu wel anders. Het is raar te beseffen dat iemand totaal weet hoe jij over hem denkt en je er toch bij de eerste seconde je er volledig bij op je gemak voelt. Dat gevoel is onbeschrijflijk. 

Ach, misschien moet ik wel blij zijn dat iemand mij zulke onbeschrijflijke gevoelens kan bezorgen. Al is het niet makkelijk.

 

Waarom hij

Ik weet nu wat het is om verslaafd te zijn aan iemand, ook al zie je die persoon niet. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Bij die Amsterdamse dj duurde het hooguit een half jaar dat ik maar niet wist hoe ik hem van mij af kon schudden, de ingenieur vergat ik zachtjesaan telkens als ik hem wekenlang niet zag, de eerste verliefdheid was ik na een dag al vergeten en nu blijft dit gevoel maar duren en duren en duren. Al ga ik wel vooruit want ik sta sinds kort ook echt open voor andere mannen. Dat is al een hele stap vooruit als je kijkt hoe gesloten ik wel was.
Maar het is dus een verslaving. Welgeteld een week heb ik het volgehouden geen contact meer te zoeken. Een week. 😏
Ik vraag me af waarom hij? Ik weet nog dat ik in september, net voor ik hem leerde kennen, onder de douche stond en vurig wenste eindelijk es MIJN ideale kerel tegen te komen. Ik had erbij moeten wensen dat ook z'n leeftijd navenant moest zijn want kijk. Geen onbelangrijk detail. Waarom ben ik toch zo verslaafd aan hem? Ik wil het echt weten.
Hij is iemand die me opheft. Als ik me slecht voel weet hij precies het juiste te zeggen, in enkele woorden, die me uit de put halen. Me zelfs doen lachen. Hij kan me ook het hardst doen lachen. Het is alsof je telkens shots krijgt van zijn drug. Als ik zonder kom te vallen voel ik me mi-se-ra-bel. Ik heb me 11 maanden in de contactloze periode miserabel gevoeld, een hoopje ellende.
Wat nog: hij zei me ook constant dat hij me graag zag. Niet op een creepy manier maar op een leuke onbevangen toon. Dat heeft me wel geraakt en diep geraakt. Ik had eigenlijk nog nooit dat soort liefde gekregen. Van iemand die onverschrokken en onbevangen laat merken dat hij je graag heeft. Iedereen heeft wel een masker maar het was net alsof hij geen masker had en dat vond ik zo mooi.
Wat nog: die complete onbevangenheid. Hij flapt er alles uit, lijkt het wel maar anderzijds is er ook een zweempje van mysterie. Veel dingen vertelt hij niet. En dat hebben alll mijn sujets gemeen: ze lijken open, op het onbeschaamde af, maar tegelijkertijd ook totaal niet. Zijn het de meest mysterieuze personen die ik ken. Dàt fascineert mij eindeloos die tegenstrijdigheid.
Net omwille van die onverschrokken openheid laat ik telkens mijn schild zakken. Helemaal. En dat doe ik normaal nooit. Het is ZALIG om je schild helemaal te laten zakken en àlles te kunnen zeggen wat je wil zonder dat er iemand je veroordeelt. Of zelfs maar raar bekijkt. En ik mis dat gevoel. 😢
Wat nog: natuurlijk is er dat onwaarschijnlijk mooi gezichtje. Grote onbevangen ogen, een open blik en de allermooiste glimlach. Een glimlach die doet smelten, dat zie je zelfs op foto's.
Wat nog: ik voel me ook onwijs fysiek tot hem aangetrokken. Dat realiseerde ik me net voor Kerstmis toen ik iets in hem zag dat ik ervoor nog nooit had gezien: een rauw dwingend sexappeal. Ik weet niet hoe hij het doet maar ik ben als was voor hem. Normaal ben ik een meisje dat altijd op haar hoede is, ja, ik zoen wel makkelijk maar m'n hoofd verliezen doe ik niet. Dat is me alleen nog maar bij de ingenieur overkomen maar het was zelfs niet zo dat ik mij moest inhouden als ik zelfs maar met hem sprak. Ajersson uit Portugal was ook iemand die mij op de tanden deed bijten en mij deed barsten van verlangen door alleen maar naast hem te zitten. Bij die te jonge Marokkaan krijg ik het gevoel van: no matter what he does. I FOLLOW.
Ik weet niet wanneer ik de ultieme steek kreeg die mij zo hard aan hem doet binden. Was het net voor kerstmis toen hij woest aantrekkelijk verscheen in zwarte leren jekker en grijze skinny jeans? Wilde haarbos, baard van drie weken maar on-waar-schijn-lijk aantrekkelijk. Zo jong en al zoveel rauw sexappeal. Of was het in februari toen hij onbeschaamd z'n borst zat te inspecteren voor m'n neus? Iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Ik wist niet wat ik zag. Of was het gewoon van al die keren dat hij lijflijk met mij omging? Ook iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Of was het zelfs dit jaar in augustus toen hij me onverschrokken en vorsend diep in de ogen keek, met een blik zoals nog nooit iemand naar mij had gekeken? Alsof hij m'n gedachten wou lezen. Als ik nog es iemand zou tegenkomen moet die persoon mij ALTIJD  zo aankijken.
Ik denk dat ik het eindelijk weet, het is de optelsom van al die zaken. Hij is iemand die me kan doen zweven door gewoon maar een paar woorden te zeggen. Door gewoon maar iets kleins te doen. Dat konden noch die dj, noch de ingenieur, noch de eerste verliefdheid. Die lijken menselijker, echter het is niet dat zij altijd mij een topgevoel gaven. Daarom was het ook makkelijker om hen te lossen; ik moest gewoon aan die voze dingen denken die zij mij gelapt hebben. Bij die te jonge Marokkaan is er niks dat hij mij heeft gelapt, integendeel. En hij is ook de enige persoon bij wie ik m'n schild volledig laat zakken en het idee dat die enige persoon dan toch niet de Liefde van je leven mag worden is gewoon keihard.

Vier op een rij

Eigenlijk is het toch onwaarschijnlijk haast ongeloofwaardig dat ik vier keer op een rij afgewezen ben geweest met een afwijzing die totaal niets weg heeft van een afwijzing. Ik biecht m'n gevoelens op, die gasten glùnderen maar maken toch duidelijk dat het niet wederzijds is en vervolgens spreekt niets uit hun daden dat ze me afwijzen. Integendeel. Ik ben dan ook drie van de vier keer er depressief om geworden. Wat wil je? Je wordt keihard aangehaald, je hoofd wordt zot gemaakt en toch word je afgewezen.
De aap die uit de mouw komt is dat ze niet verliefd op me zijn maar me wel mooi en aantrekkelijk vinden. Een keer zei die ingenieur me zelfs, nadat hij naar me aan het staren was "Ik kijk graag naar mooie mensen." Of die jonge Marokkaan die op een dag wel 10 keer zei dat hij van me hield. Of de eerste verliefdheid wiens ogen ik zie oplichten als hij me ziet. Kijk, dat helpt dus allemaal niet. Gossie, vier keer op een rij.
Maar, ik wil het eigenlijk niet anders. Het geeft me het gevoel een speciale band met hen te hebben. Die te jonge Marokkaan is zelfs mijn private joy want buiten een heeft niemand van m'n vrienden hem ooit gezien. Terwijl ik m'n diepste zieleroerselen aan hem vertel. Die andere gasten zaten bijna allemaal wel compleet in mijn leefwereld, al onderhield ik via mails stiekem contact. En bij die ingenieur ging ik gewoon nachtelijk langs.
Jee toch, vier keer op een rij. En het maakt ook precies niet uit wat voor shockerende stoten ik uithaal. Zij ondergaan. Op cruciale momenten proberen ze het me wel duidelijk te maken maar vaak gebeurt dat ook niet. Niet moeilijk dat ik aan hen blijf hangen.
Ik vind het eigenlijk wel een mooi rijtje, die vier. Stuk voor stuk speciale gasten. Allevier de vriendelijkheid zelve (toch tegen mij), allevier een open geest en allevier voor mij woest aantrekkelijk. Wat ik heel bizar vind is dat buiten de Hollandse dj ze zelfs dezelfde lichaamsbouw hebben! 😳 Smalle schouders, neiging tot een buikje en redelijk zware benen tegenover hun frêle bovenlijf. De mannelijke peer. Dat klinkt niet zo aantrekkelijk maar believe me, ze zìjn aantrekkelijk.
Vier op een rij. Misschien heb ik het geluk telkens te zijn gevallen voor iemand die mijn Liefde wel naar waarde weet te schatten. Die weet wat het is om dolverliefd te zijn en daar dus voorzichtig mee omspringt, ik bedoel dan, met de afwijzing.
Vier op een rij. En ik kom er maar niet vanaf. Als ik eenmaal verliefd word, blijf ik verliefd. Op den duur vind ik wel een manier om ermee om te gaan, om het leefbaar te houden. En de hele Grote Verzwelgende Gevoelens ebben maar nooit helemaal weg. Ik maak mezelf wat wijs als ik zeg dat ik iemand vergeet. En ik weet dat ik mezelf wat wijsmaak. En nochthans heb ik dat vier keer op een rij gedaan. Ik ben niet meer verliefd, ik voel niets mee voor hem. Vergeet het. In het beste geval heb ik gewoon een manier gevonden om ermee om te gaan. In het slechtste lig ik een seconde later huilend in bed.

Leeftijd is meer dan een nummer

Ik denk dat sommige types gewoon zo woest aantrekkelijk zijn dat hun leeftijd er niet toe doet, ik heb het nu niet over kinderen. Sean Connery blijft een aantrekkelijke vent, evenals Bruce Willis. Aan het andere uiterste heb je dan die te jonge Marokkaan. Mensen zeiden me vaak:"Stefanie, ben je gek?" Tot ik een foto liet zien: "Oh maar. Wow!"
Natuurlijk is het vervelend, types die leeftijd overschrijden. Je gaat nl. aan jezelf twijfelen. In het verleden heb ik een heleboel jonge kerels afgewezen: "Ik toch niet?" En zie mij nu. Een surrealistisch moment was in een discotheek toen een van m'n leerlingen om mij aggressief begon te worden. Hij wou me niet loslaten en ik dacht: "Huh?" Of die keer toen een acht jaar jongere kerel - echt een plaatje, zelfs model geweest - zijn vriendin met mij wou bedriegen. En ik dacht "Huh?" Je ziet, ik ben niet iemand die op jonge gastjes ligt te azen.
Het leukste vond ik wel toen ik les gaf aan volwassenen en een kwijlgast, echt een gast om op te kwijlen zo sexy, 10 jaar jonger, van het begin tot het einde met mij stond te flirten. Ik ging daar niet  op in maar dat was LEUK. En nu staat die kerel in een kalender sexy te wezen. Of die veertien (!)
jaar jongere kerel (met het aanbiddelijke lijf) die mij uitvroeg. 😳 Waarom zeg ik nee? Stefanie toch.
Ik zeg dus nee omdat ik dan wél aan leeftijd kan denken. En ik vind het bizar dat ze me vragen. Maar met die te jonge Marokkaan is dus niks te bizar. Zelfs m'n lesbische kennis viel bijna in zwijm toen ik een foto toonde. Niks is dus te bizar. Of die tien jaar oudere nuchtere vriendin die helemaal dol werd "Wow, il es beau! Franchement, il est beau! " en dat dan ook nog es tegen anderen begon te vertellen. Die keer was ik het niet. Niks is dus te bizar.
Ik vond het ook wel leuk toen ik m'n gevoelens opbiechtte en hij daar helemaal niet raar op reageerde. We schillen echt een pàk. Een kennis zei me, als je in de film dit scenario hebt dan zou iedereen zeggen dat het compleet ongeloofwaardig is. Right on. En het is wel een beetje zoals in een ongeloofwaardige film, deze drie jaar. En misschien vind ik dat ook wel leuk: iemand die geen kick geeft om mijn bizarre verboden gevoelens voor hem.
Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik nog nooit (ik spreek nu over mijn volwassen jaren) nog nooit op een harde manier ben afgewezen geweest. Ik heb nog steeds contact met alll mijn sujets. Drie. :-) Of als ik die Hollandse dj erbij reken. Vier. Geen een ervan heeft mij op een harde manier afgewezen. De Hollandse dj las graag m'n mails, de ingenieur verraste ik te pas en te onpas met nachtelijke bezoeken :"Kom maar af!", de eerste echte verliefdheid weet het zogenaamd niet maar eigenlijk wel en hij vindt dat leuk en dan de te jonge Marokkaan was in de wolken toen ik opbiechtte verliefd op hem te zijn. Hij vond dat leuk. Zie, ik ben nog nooit een keer keihard afgewezen geworden. Integendeel.
Misschien pik ik er ook altijd types uit die je op de leukste manier ever afwijzen. Ik stond ervan te kijken toen die ingenieur altijd de telefoon opnam wanneer ik hem belde. Dag en nacht. Kan je op een leukere manier worden afgewezen?
Uiteindelijk is het niet makkelijk om je gevoelens op te biechten - ik heb er bijna een fucking jaar over gedaan om dan zwaar onder dwang mijn gevoelens op te biechten aan die jonge kerel. Dan is het natuurlijk wel BANGELIJK (toch kenbaar maken dat ik Antwerps ben) om op een lieve manier afgewezen te worden. Ik denk als het nog es gebeurt, ik geen jaar meer ga wachten. Misschien twee weekjes. 😉
En nu ik er verder over nadenk: eigenlijk is het compleet crazy de manieren waarop ik telkens ben afgewezen. Eigenlijk is dat niet normaal. Ik kan je wel zeggen dat het leuk is maar bij een normale afwijzing houden mensen afstand. En dat gebeurt bij mij dus totaal totaal totaal niet. Vier keer op een rij. En ik heb nog steeds contact na al die stoten die ik heb uitgehaald met m'n vier sujets. Misschien vinden ze het schattig, aandoenlijk m'n gedrag. Misschien ben ik iemand die als ze eenmaal verliefd op je wordt je contact mee houdt.

de complete totale onvoorspelbaarheid

Het voelt raar om uit dit avontuur te komen van drie jaar. Ik weet zelfs niet wat ik moet voelen. Feit is dat hij geen belemmering meer is voor mij om er op uit te trekken, horizontes te verkennen. :-) Maar ik wil hem ook niet kwijt, als vriend. Weet je, de mafste vriendschap ooit: iemand die je nooit ziet maar wel alles tegen zegt. Check. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Iemand waar je alles tegen kan zeggen en je totaal op je gemak bij kan voelen. Da's toch ook mooi?

Ik heb me al vaak afgevraagd wat ik zo leuk vind aan hem: ik hou er gewoon van dat hij anders is dan de anderen, de complete totale onvoorspelbaarheid, de allergrootste verrassing ever. Ik denk dat het dat is. Plus het feit dat ik gewoon alles tegen hem kan zeggen. Als ik kijk naar m'n verleden, naar de jongens waar ik op viel, zie je altijd hetzelfde: tikkeltje arrogant, gevoelig, lief en onvoorspelbaar. Dat fascineert me. 

Jaren geleden, toen ik helemaal gek was op een ingenieur wist hij me te boeien door het feit dat hij expres bier ging bestellen nadat ik hem zei:"Bier na wijn is koppijn." Ik vond dat ongelooflijk die onbeschaamde brutaliteit. Daar hou ik van. Dat tikkeltje arrogantie.

Waar ik verder ook nog ben achtergekomen, iets totaal anders, is dat ik hoe ouder ik word, hoe vrouwelijker. Letterlijk dan. In m'n studententijd was ik een extreem magere zandloper en hoe ouder ik word hoe meer m'n heupen en tieten en kont uitdijnen. Ik ben zelfs op het punt gekomen dat mensen zeggen dat ik een stevig stel borsten heb. Dat was vroeger nooit. Ik weet niet hoe het komt want normaal gezien zou het net omgekeerd moeten: zou ik net m'n taille moeten verliezen. Ik klaag niet.

Maar dus de complete totale onvoorspelbaarheid. Ik ben niet echt iemand die op het uiterlijk valt. Of jawel, natuurlijk wel, natuurlijk ga ik wel keihard voor het uiterlijk maar toch, als ik erop terugkijk. De ingenieur is wel knap maar daar ben ik totaal niet op gevallen. Z'n karakter. Manier van doen deden het. Dan de eerste keer verliefd. Die kerel is niet echt knap. Ok, hij heeft wel iéts maar een adonis is hij zeker niet. En dan de Marokkaan, ja, die is wel echt knap. Enrique Iglesias type. Ik weet nog goed dat ik dat aan iemand vertelde "Echt, hij lijkt écht op Enrique Iglesias." en zij dat persé wou zien. Want ja, Enrique Iglesias. Of toen mijn homosexuele vriend even vergat dat hij met open mond hem geil stond aan te gapen. Dàn ben je knap. Maar daar ben ik totaal niet op gevallen. Ook karakter, ook manier van doen. Verrassend, onvoorspelbaar. 

Passie ten volle

Ik heb ondertussen na decennialang gemerkt, en godzijdank heb ik dat gemerkt zoniet zou er iets fundamenteels en zelfs alarmerends aan m'n opmerkingsgave en zelfkennis schorren, dat ik een fanatieke persoonlijkheid heb. Ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Het is iets, het kan een object zijn of een persoon of een idee of een artefact, noem maar op, het is iets dat je niet los kan laten. En je rolt van de ene obsessie in de andere. Een album een maand lang iedere dag beluisteren. Op ieder moment als het kan. Bijvoorbeeld.
Nu begrijp ik best dat mijn gedrag niet doorsnee is; de meeste mensen noem ik kabbelende riviertjes: ze vinden iets leuk:"Ach ja, da's leuk." En laten we er morgen maar verder over lezen. Dat boek loopt niet weg. Bij mij is datzelfde niet gewoon leuk maar het EINDE van de wereld en haal een hele nacht door met dat boek te lezen, vervolgens opzoekingswerk te verrichten over dat boek, de auteur, de receptie en bla bla bla, en desnoods lees ik eenzelfde artikel over dat boek tien keer opnieuw. Dit tot er weer een volgende obsessie komt.
Je vindt iets, iemand bijzonder en je wil er meteen AL-LES over weten. En niet morgen maar nu!
Ik kan het pseudowetenschappelijk verklaren en schrijven dat ik als volhardende Steenbok met een vurige Maan Ram en een hartstochtelijke Schorpioen ascendant NIET ANDERS dan fanatiek kan zijn. Ik kan het psychologisch verklaren en schrijven dat bij een hoogbegaafd/hoogsensitief persoon de emoties sterker doorwerken. But whatsoever what: overdrijven doe je gewoon.
Is het fanatiek? Passioneel? Hartstochtelijk? Geobsedeerd? Verslaafd? Verslingerd?
Het is vermoeiend. En toegeven, ook wel leuk.

drie domme jaren lang

Langzaam maar zeker begint ook het besef door te dringen hoe DOM ik wel niet ben geweest. Eerlijk, van alle domme dingen die ik heb gedaan en geloof me ik heb écht héél domme dingen gedaan staat dit hoog in de top 5. Gossie, ik heb me gewoon drie jaar lang de kans op liefde, geluk, affectie of plezier ontzegd. Omg, Stefanie. Echt wat een achterlijke zet. Zo dom zal je niet vaak meemaken.
Uiteindelijk ben ik niet kwaad om de verloren jaren want die krijg ik toch niet meer terug. Het heeft ook geen zin om daarover te zitten kniezen. Het beste is gewoon mezelf keihard uit te lachen met het feit dat ik domheid naar ongekende hoogtes heb getild. Als je er een boek zou over lezen zou je je te pletter gieren. Wie is dat meisje toch? Wat is zij dom!

drie jaar stilstaan

Echt, als ik er nu op terugkijk vind ik het ongelooflijk dat ik gewoon drie jaar lang heb stilgestaan. On-waar-schijn-lijk. Misschien heb ik wel een record verbroken van de meeste wanhopige verliefde ooit. Misschien wel. Ook on-waar-schijn-lijk dat ik die zo'n grote losbol ben (echt, ik heb verhàlen), probleem is dat ik jongens gewoon heel snel beu ben (al na een nacht zie ik het niet meer zitten) drie jaar lang, afgezien van een avond, niets heb gedaan. Gewoon niets. Niet moeilijk dat sommige jongens gewoon kwaad op me werden.
Drie jaar lang dus gewoon echt stilgestaan. Toen ik geobsedeerd was door een Nederlandse dj heb ik maximum een jaar stilgestaan en met die Vlaamse ingenieur hooguit een paar maanden met verschillende pauzes. En de eerste keer dat ik werkelijk verliefd werd heb ik gewoon helemaal niet stilgestaan. Dit is dus nieuw voor me. Ik hoop niet dat het me nog es overkomt.
Uiteindelijk is het wel belangrijk voor me om me aantrekkelijk en geliefd te voelen. Dit weekend kreeg ik weer dat gevoel dat ik al zolang had gemist. En besefte ik waar de fuck was ik mee bezig? Het was dom om me dat gevoel drie jaar lang te ontzeggen. En echt moeilijk te verkrijgen is het niet. Ik begon maar net de jonge Marokkaan zachtjesaan los te laten en ben er al meteen ingevlogen. :-)
Ach, verhalen dat ik heb. Ik heb SERIEUS liggen aanpappen met kerels. En ik heb me de jaloezie van sommige vrouwen op de hals gehaald; zelfs als ik niet aan het flirten was, leek het alsof ik flirt.
Maar niettemin, als losbol was ik ook best nog wel kieskeurig. Ik denk dat ik ondertussen wel een aardig cv kan voorleggen. Misschien kan ik nu gewoon verderbouwen aan dat cv en misschien word ik en passant weer verliefd. Wederzijds.

I used to be different

Het is amazing hoe het menselijke brein kan werken. Na drie jaar bijna zo kuis als een non te hebben geleefd, de periode van De Grote Verspilling der Gevoelens, de era van het Niets Gebeurt Er op Liefdesvlak, De Driejarige Liefdestilte, Het Grote Lijden van Het Onbereikbare, Le Miserable, was ik haast vergeten hoe ik die jaren daarvoor was. Laten we zeggen, het tegenovergestelde. Voorzichtig uitdrukt. Respectvol gezegd. Misschien wel een slet. Of dat misschien nog net niet.
Jaja, ik was pretty wild, nam elk weekend jongens mee naar huis of werd wakker in een vreemde kamer. Een keer heb ik het klaargespeeld om in Beveren wakker te worden. Dan weet je het wel.
Eigenlijk kennen veel mensen die kant van mij niet want ik deed dit allemaal wel heel verborgen. Een keer kreeg ik wel de opmerking van een vriendin: "Hoe komt het dat jij ALTIJD andere kerels hebt?"
Ach, serieus was het allemaal niet. Het was meer spelen. Al zal ik wel een paar harten hebben gebroken. En ergens was ik ook wel braaf want als ik verliefd werd op iemand dan deed ik dat allemaal niet: ik ben zo trouw als een hond. Maar vrij van verliefdheden ben ik supervrij.
Toen ik dit weekend weer uitbundig met een jongen lag te zoenen besefte ik, ik ben van mijn gevoelens voor die jonge Marokkaan verlost. Feestje! Het was nog wel effe slikken toen hij duidelijk maakte dat er totaal niets wederzijds is maar dat was het dat ik nodig had om helemaal van hem verlost te zijn. Feestje.