Vier op een rij

Eigenlijk is het toch onwaarschijnlijk haast ongeloofwaardig dat ik vier keer op een rij afgewezen ben geweest met een afwijzing die totaal niets weg heeft van een afwijzing. Ik biecht m'n gevoelens op, die gasten glùnderen maar maken toch duidelijk dat het niet wederzijds is en vervolgens spreekt niets uit hun daden dat ze me afwijzen. Integendeel. Ik ben dan ook drie van de vier keer er depressief om geworden. Wat wil je? Je wordt keihard aangehaald, je hoofd wordt zot gemaakt en toch word je afgewezen.
De aap die uit de mouw komt is dat ze niet verliefd op me zijn maar me wel mooi en aantrekkelijk vinden. Een keer zei die ingenieur me zelfs, nadat hij naar me aan het staren was "Ik kijk graag naar mooie mensen." Of die jonge Marokkaan die op een dag wel 10 keer zei dat hij van me hield. Of de eerste verliefdheid wiens ogen ik zie oplichten als hij me ziet. Kijk, dat helpt dus allemaal niet. Gossie, vier keer op een rij.
Maar, ik wil het eigenlijk niet anders. Het geeft me het gevoel een speciale band met hen te hebben. Die te jonge Marokkaan is zelfs mijn private joy want buiten een heeft niemand van m'n vrienden hem ooit gezien. Terwijl ik m'n diepste zieleroerselen aan hem vertel. Die andere gasten zaten bijna allemaal wel compleet in mijn leefwereld, al onderhield ik via mails stiekem contact. En bij die ingenieur ging ik gewoon nachtelijk langs.
Jee toch, vier keer op een rij. En het maakt ook precies niet uit wat voor shockerende stoten ik uithaal. Zij ondergaan. Op cruciale momenten proberen ze het me wel duidelijk te maken maar vaak gebeurt dat ook niet. Niet moeilijk dat ik aan hen blijf hangen.
Ik vind het eigenlijk wel een mooi rijtje, die vier. Stuk voor stuk speciale gasten. Allevier de vriendelijkheid zelve (toch tegen mij), allevier een open geest en allevier voor mij woest aantrekkelijk. Wat ik heel bizar vind is dat buiten de Hollandse dj ze zelfs dezelfde lichaamsbouw hebben! 😳 Smalle schouders, neiging tot een buikje en redelijk zware benen tegenover hun frêle bovenlijf. De mannelijke peer. Dat klinkt niet zo aantrekkelijk maar believe me, ze zìjn aantrekkelijk.
Vier op een rij. Misschien heb ik het geluk telkens te zijn gevallen voor iemand die mijn Liefde wel naar waarde weet te schatten. Die weet wat het is om dolverliefd te zijn en daar dus voorzichtig mee omspringt, ik bedoel dan, met de afwijzing.
Vier op een rij. En ik kom er maar niet vanaf. Als ik eenmaal verliefd word, blijf ik verliefd. Op den duur vind ik wel een manier om ermee om te gaan, om het leefbaar te houden. En de hele Grote Verzwelgende Gevoelens ebben maar nooit helemaal weg. Ik maak mezelf wat wijs als ik zeg dat ik iemand vergeet. En ik weet dat ik mezelf wat wijsmaak. En nochthans heb ik dat vier keer op een rij gedaan. Ik ben niet meer verliefd, ik voel niets mee voor hem. Vergeet het. In het beste geval heb ik gewoon een manier gevonden om ermee om te gaan. In het slechtste lig ik een seconde later huilend in bed.