Vorig jaar is m'n oma overleden. Het doet me nog steeds pijn. Maar ik ben dankbaar dat zij mijn oma was. Zal ik over m'n oma vertellen?
Mijn oma was een gewéldige vrouw, een feministe avant la lettre. Ze deed en kocht waar ze zin in had en zo ijdel, 't had geen naam, op z'n Antwerps gezegd. Ik mis haar.
Ze deed alles voor haar kinderen, voor haar kleinkinderen. Mijn oma was best asociaal maar haar kinderen en kleinkinderen waren àlles voor haar. Mijn oma was mijn vriendin en ik ben haar kwijt. Of niet echt, ze staat in m'n kast en iedere dag kijkt ze naar me. Ik kan haar niet missen.
M'n oma was ook een heel lieve vrouw. Toen m'n opa twijfelde over de adoptie gaf zij haar zegen. Dat vertelde ze me zoveel malen en ik ben blij dat ze het me vertelde.
Dagen gaan voorbij en het verdriet om haar heengaan slijt, maar nooit echt helemaal. Als ik bij m'n oma stilsta huil ik weer als een klein kind. Mijn oma was gewoon mijn vriendin, mijn fantastische vriendin van wie ik wist dat ze zoveel van me hield. En die liefde was zo wederzijds. Maar ik ben haar niet kwijt want iedere dag kan ze zien wat ik doe en meermaals kijk ik naar haar: "Hey, bomma."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten