Narcisten, sociopaten, psychopaten heb ik van dichtbij gezien. Er is een verschil: sociopaten gebruiken het brute geweld, zijn niet berekend. Aanvankelijk merk je niks, ze zijn charmant en je vrienden vertellen dat ze zo leuk zijn. Tot, tja. Narcisten gedragen zich ook aanvankelijk goed, maar hier is er meer sprake van manipulatie, leugenachtig gedrag. Maar écht berekend, dat kom je pas tegen bij een psychopaat.
Psychopathie vind ik het allerengste, een sociopaat kan ik aan, een narcist ook, een psychopaat, nee. Blijf alsjeblieft van hen weg. Het is ongeneeslijk. Ze draaien iedereen rond hun vinger, ik heb gezien hoe zelfs professionele hulpverleners rond de tuin werden geleid. En het lef om me te vertellen: “Ik kom met alles weg.”. “Met psychologen speel ik een spel.” Dàt is psychopathie. Geen geweten, geen schuldbesef. Je isoleren en iedereen wijsmaken dat jij de schuldige bent. En let op: het lukt hen! Je bent sowieso al getraumatiseerd en je wordt amper geloofd. Dàt is psychopathie. In zeldzame eerlijke momenten vertellen ze je op omfloerste wijze psychopaat te zijn. Een seconde erna ontkennen ze het weer.
Maar ondanks àlles, ondanks àlles ben ik niet kwaad op de psychopaat die ik van dichtbij heb meegemaakt. Hij kan het niet helpen. Gekneed door zijn jeugd. En zolang zijn nabije omgeving excuses zoekt voor zijn gedrag, de ogen dichtknijpt, slachtoffers naar de vinger wijst, de vernederingen die ze je aandoen wegslikt. Tja. Niemand hoeft vernederingen te slikken. En zeker niet als je al getraumatiseerd bent.
Ik blog graag, ongeveer drie uur per dag ben ik ermee bezig. Nuchter. Wat krijg je dan te horen: “Jij bent precies altijd dronken als je schrijft.” of : “Je schrijft als een kind uit de lagere school.” Het allerergste was het gebrul: “Trut, ge kunt ni schrijven!”, ik blijf het nog horen. Mijn hart en ziel kruipt in het bloggen, mijn passie, waarom moet ik zo vernederd worden?
Sinds 2008 blog ik, geen enkele vernedering heeft me tegengehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten