Ik ben een beetje een underdog, word vaak onderschat. Klein, fijn, lacherig, verstrooid. Naïef.
Mijn verantwoordelijken geloofden wel in mij, mijn ouders ook, sommige vrienden ook. De psychopaat niet.
Op een examenronde wou ik vooral mezelf blijven: spontaan met een NT2-achtergrond, creatief, een Germaniste die snel kan antwoorden op taalkundige zaken. Mijn diploma kreeg ik echt niet cadeau. Door m’n schooljaren fietste ik heen, pas op het unief heb ik geleerd wat studeren is. Blij toe.
Op de examenronde zette ik er een extra tandje bij. Ik werd de tweede. Naar mijn vader bellen: « Papa, papa! »
Vaak ook mensen geholpen: ik help graag mensen: naastenliefde, op de Dams geleerd. ‘Gaudere et Bene Facere’, Zelfs als het stom werd: zelden zoveel gegeten als tijdens de Vasten. Eten voor het goede doel.
Als je klein en fijn bent denken mensen vaak dat je niks kan. “Je bent zo schattig.” Je doet een relaas en: “Je bent zo schattig.” Een Bulderstronk ben ik niet.
Wie is Katie? Klein, fijn, een ineengestampte Tutsi. Een mix, lijk meer Ethiopisch. De zusters in het weeshuis schreven dat ik een mix ben, een mix die weet wat ze wilt. Via een DNA-test bleek ik ook Masaai te zijn. Mijn natuurlijke haarkleur is zelfs rossig, je snapt het niet.
De underdog die alleen op reis ging, op verre reis. Natuurlijk was ik bang én terecht! Bijna door een vliegtuig omver gemaaid, gevlucht voor een kerel in Rio de Janeiro, in Seoul bijna alles verloren. In Tanzania gehuild: « Mama, papa, ik raak niet meer in Zanzibar! »
Het vormt je wel: als je alleen op jezelf bent aangewezen. Snel denken: hoe kom ik uit deze situatie? De moeder van de psychopaat zei dat ik die reizen deed om me te bewijzen. I beg you pardon? Ik WOU die landen, die steden zien.
Op mijn verdere lijstje staat Noord-Korea en Hong Kong. De rossige Afrikaanse underdog in Oost-Azië.
En deze foto: Halloween in Tokio, it’s tha best!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten