Iets waar ik dankbaar voor mag zijn maar niet altijd even prettig vind, is een goed geheugen te hebben. Dat is zoals schoonheid, je mag blij zijn er goed uit te zien maar het geeft ook veel miserie.
Over mijn eerste herinnering zegt bijna iedereen: « Dat kan niet! », mijn eerste herinnering was toen ik 1,5 jaar was, mijn eerste dag in België, Wilrijk. Mijn broer gaf me een snee brood, ik had nog nooit brood gezien (achteraf bleek dit te kloppen, in Zwart Afrika eten ze geen brood) en dacht: ik zal hem maar vertrouwen. Da’s mijn eerste herinnering.
Ook leren lopen: ik kroop liever (sportief ben ik nooit geweest) en we waren in het zwembad, in Hoboken. Mijn moeder riep: « Kom Stefanie, lopen! » Ik deed dat echt niet graag maar dacht: ik zal het toch maar doen, en mijn moeder heel trots.
Go ja, de peuterteun die ik niet leuk vond, de eerste kleuterklas. Ik weet dat allemaal nog. Platen die ik alleen mocht draaien. De eerste pestkop in de eerste kleuterklas.
Enerzijds is het leuk, dit geheugen: op die manier heb ik mijn universitair diploma behaald. Geheugen en redeneren. Andersijds word je soms geconfronteerd dat het raar is om bepaalde zaken te herinneren. Onlangs, vandaag nog poste ik een foto in een groepschat. Een foto van lang geleden. « Waar komt die foto ineens vandaan? » Dan weet je weer. Oh. Dat het apart is.
Over schoonheid. Ja, ik ben blij dat ik er goed uitzie. Soms zou ik me wel willen verbergen. Ook vandaag werd het duidelijk dat ik rare dingen meemaak, ik dacht dat elke vrouw van die rare dingen meemaakt. Niet dus. In het verleden is me al wel verteld: « Stefanie, dat is niet normaal! » Van die verhalen en mails dat je blij mag zijn dat ze je niet weten te wonen. Het ergste vind ik dat je soms de zelf de schuld krijgt: « Je zal het hebben uitgelokt. » Pardon? Hoe kon ik van een Amerikaanse militair een ellenlange liefdesbrief hebben uitgelokt? Ik wist niet wat ik las. Daar sta je dan in een Brusselse supermarkt met zo’n mail en je denkt: « Goed dat ik in België woon. »
Anyways, dit zijn zaken waar ik niet zo graag over vertel. Omdat het gewoon niet leuk is. Het gebeurt élke dag, is het niet bij mij, dan bij iemand anders.
Ondertussen weet ik wel mijn hagje te redden, bepaalde zaken af te blokken. Soms denk ik eraan een groep op te starten, mijn lessen door te geven.
Er zijn bepaalde zaken die ik echt heb geleerd, bijvoorbeeld hoe een psychopaat zich ontwikkelt. Dat is een proces dat zelfs psychiaters niet weten omdat psychopaten LIEGEN. Zeker tegenover psychologen en psychiaters. Psychopathie is de moeilijkste karakterstoornis om uit te puzzelen. Op zeldzame momenten was de psychopaat eerlijk tegenover me. Op die manier kon ik puzzelen, hoe psychopathie zich ontwikkelt (hij had er geen flauw benul van dat ik aan het puzzelen was 😆)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten