Voor 99% krijg ik te horen dat mensen op me vallen voor m’n ogen en m’n kont. Ik hoef het bijna niet te vragen, ik weet het antwoord al. Mijn ex reageerde verrassend: « Het is jouw ontwapende eerlijkheid. » « Niet m’n ogen en m’n kont? » « Je hebt prachtige ogen en een geweldige kont maar voor mij is het toch jouw eerlijkheid. »
Ikzelf ben oppervlakkiger: het zijn z’n ogen. De meest sprekende ogen die je je maar kan voorstellen! Ja, zelfs van kleur veranderen. Dan zei hij: « Ik heb de ogen van m’n moeder. » Ik reageerde daar zelfs niet op, alle ogen lijken flets in vergelijking met die van hem. De combinatie van zijn ogen en z’n haar. Wow.
Een vrouwenmagneet. Ook homo’s zijn niet ongevoelig voor hem. Meestal was ik trots maar soms vond ik dit lastig en boers gedrag: vrouwen die mij negeerden terwijl ik naast hem stond. Het was wel mijn vriend! We gingen op restaurant en een dame die tegenover haar man zat staarde non stop naar mijn vriend. Op den duur werd ik er lastig om maar hij reageerde er niet eens op. Het is zelfs op foto vastgelegd. Wie doet nu zoiets? Ik vond het redelijk onbeschoft.
Hij reageerde lichtjes jaloers als ik aandacht kreeg, omgekeerd reageerde ik ook lichtjes jaloers. En beiden ontkennen dat je jaloers bent. « Ik ben helemaal niet jaloers! » Tweelingszielen.
Wat ook is, het was alsof ik in de spiegel keek. Vanity is de grootste liefde van Prince en omgekeerd. Sean Penn de grootste liefde van Madonna en omgekeerd. Prince noemde haar Vanity omdat hij het gevoel had in de spiegel te kijken. M’n ex en ik wisten dit van elkaar, hij had dit zelfs al gezien op m’n vijftiende. Onze omgeving zag dit ook: innerlijk, uiterlijk. We leken zo hard op elkaar dat het griezelig werd. Als je voorbij het zwarte, het blanke kijkt, is dat overduidelijk. Twee handen op een buik.
Lang heb ik gedacht: maar die crazy waanzinnige woedebuien heb ik niet. Wrong, I was so wrong. Tot m’n vijfentwintigste deed ik niet onder voor hem. Anekdote: na een crazy waanzinnige woedebui op m’n studentenjob (!) zette men mij de volgende dag alleen in een kamer apart om daar op m’n eentje te werken. Dan weet je wel dat je het de dag ervoor serieus hebt uitgehangen.
Als ik m’n eerste vaste vriend en zijn beste vriend niet was tegengekomen dan was ik net zoals m’n ex gebleven. Ja, alll die eigenschappen, de goede en de slechte.
Maar ik keek dus net in de spiegel. Hij zei soms: « Het is toch zo raar dat iemand die in Rwanda is geboren zo hard op mij lijkt. In een vorig leven was je m’n tweelingzus ofzo. Het stond gewoon in de sterren geschreven. » Ik kon niks doen dan dit beamen. Iedereen zag het.
Dat was ook de reden van de heftige ruzies: twee dezelfde karakters die botsen en tegelijkertijd ook de beste vrienden waren: zonder woorden begrepen we elkaar compleet.
Als we weer aan het kibbelen waren, zei onze omgeving dit ook: « Maar jullie zijn kràk hetzelfde! » En wij beiden « Huh? ». Het kibbelen was gedaan.
Het is raar om iemand tegen te komen die zo hard op je lijkt. Heel mooi eigenlijk.
Het is zijn achtergrond die het heeft verkloot. En nog steeds volhardt in het verkloten. Ik heb twee mannen gezien: de ene was een volwassen man waar ik naar opkeek, die van z’n fouten leerde, verantwoordelijk gedrag vertoonde. Met de Jocastamoeder kwam de andere man te voorschijn: een kleuter. « Als hij dat vraagt dan moet je dat voor hem doen. », heeft ze mij letterlijk gezegd. Letterlijk. Toen hij niet wou opstaan en we dreigden te laat komen op een afspraak, liet ik hem liggen: hij moet maar leren van z’n gedrag. Daar stak de Jocastamoeder een stokje voor: ze liet hem zelfs niet van z’n fouten leren! Zo verpest je je eigen kind dat geen verantwoordelijkheid leert te nemen. Elk baldadig gedrag dekte ze toe en maakte het weer goed achter zijn rug om. Begrijpen jullie nu mijn enorme frustratie? Er was iets serieus misgelopen in de opvoeding.
Ik probeerde dat zoveel mogelijk recht te trekken (nog steeds eigenlijk vanop afstand) maar je staat machteloos als telkens je inspanningen worden teniet gedaan door een Jocastamoeder. De basisles in de opvoeding is dat een kind leert van z’n eigen fouten. Als je dat een kind niet aanleert, is het voor zijn leven lang verpest.
Maar ik mag nog zo hard hopen dat z’n achtergrond anders was, er nog zo verdrietig om zijn, oprecht verdrietig want ik zie die man zo graag! Je houdt het niet voor mogelijk hoe graag ik die man zie. Alhoewel ik het zo hard heb geprobeerd, ik kan er niks aan veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten