Dertig worden vond ik heel lastig: zodra ik m’n achtentwintigste vierde, keek ik met tegenzin uit naar m’n dertigste. Stom eigenlijk. M’n dertigste heb ik dan ook drie dagen lang gevierd, van ‘s morgens tot ‘s avonds en een verjaardagskus gekregen van Tom Barman op een hip Antwerps feestje.
Je zou denken dat veertig worden voor me nog erger werd, niks is minder waar. Ik stond te trappelen om eindelijk veertig te mogen zijn. Mijn ex tilde het nog naar een hoger niveau.
Er is een reden waarom ik hem mijn grootste liefde noem: ik wijt onze breuk voor de volle 100% aan omgevingsfactoren. Als je in de allerstrengste lockdown van de ochtendgloren tot het slapen gaan met z’n tweeën bent zonder omgeving én dichter naar elkaar toegroeit dan weet je wel dat je voor elkaar geboren bent.
Een vriendin van me heeft een goede intuïtie. Als ik over hem vertelde, riep ze verbaasd uit: « Stefanie, je bent precies jezelf aan het beschrijven! » Vind je het vreemd dat ik zoveel van hem hield? Een andere vriendin die ons samen zag: « Jij leken waanzinnig hard op elkaar afgestemd. » Onze omgeving zag dat, ik kreeg vaak die opmerking.
Mijn veertigste verjaardag. Ik werd wakker in m’n allerfavorietste plekje, op zijn borst en deed alsof ik sliep. Ja, een vast ochtendritueel. Nog steeds kan ik op sommige dagen doen alsof ik er nog lig, op zijn zachte borstkas. Ideaal om je er helemaal in te wentelen. Wat ik ook deed: m’n oorafdruk in z’n borstkas. « Ik hoop wel dat die weggaat. » zei hij dan bezorgd.
Na een tijdje moest ik wel wakker zijn voor de brunch met vrienden « Gelukkige verjaardag! » Het eerste wat je te horen krijgt op je special day van de persoon die je het allerliefste ziet, is gewéldig. De dag kon al niet meer stuk.
Tijdens het klaarmaken hoorde ik onwijs goede muziek, mijn ex heeft smaak. Na een tijdje drong het tot me door dat het allemaal verjaardagssongs waren. De avond ervoor kreeg ik hét cadeau van hem waarvan ik niet eens wist dat ik het miste, de dag zelf die muziek. Meermaals heb ik tijdens onze relatie gedacht: dit is dé man voor mij.
Hij was in goede doen, mijn vrienden pakte hij een voor een in op zijn charmante spontane wijze. Brunchen in de Zürich, een verjaardagsritueel. De verjaardagsbrunch is ontstaan op m’n dertigste verjaardag: ik ben een kerstkind dus het is heel moeilijk om vrienden op m’n verjaardag te krijgen. Als de ene ‘s avonds niet kan, dan kan die misschien ‘s middags wel. En zo vier ik de hele dag mijn verjaardag.
´s Avonds wou ik wel persé alleen met hem zijn. Alleen met hem zijn, vond ik het allerleukste. Zonder omgevingsfactoren die de boel saboteren. Dan voelde je ook dat we echt op elkaar waren afgestemd. Hoe is dit mogelijk?, denk je dan. Praten, praten, praten, of gewoon zonder woorden naast elkaar liggen.
We aten gastronomisch en er is een foto van me, onlangs liet ik hem zien aan collega’s, m’n ex trok die foto. Hoe verliefd kan iemand kijken? Er is een waanzinnig flirterige foto van me in Zanzibar, wat ik er ook deed, maar dat had niks te betekenen. Ook een flirterige foto met de Marokkaanse kerel, had eigenlijk ook niet veel te betekenen. De aanloop naar mijn ex. De allereerste foto waarop ik zo verliefd sta.
Ik heb véél foto’s van hem getrokken. Soms stiekem. « Ik heb een foto van je getrokken. » « Néé, niet alweer! », dan liet ik hem die foto zien. « Ah, het is eigenlijk wel een mooie foto. » Ik ben niet de beste fotograaf, hoor. Maar van hem nam ik wel mooie foto’s. De liefde als het oog van de camera. Een subject dat je zo graag ziet, daar trek je mooie foto’s van.
Na de menu speelde hij piano. In wezen is hij een heel getalenteerde muzikant, hij speelt met emoties. Da’s een talent waarmee je geboren wordt. Ook daarvan, alweer, een foto. Een sexy muzikant achter de piano, beter wordt het niet. Sean Penn zei vaak: « True blue », mijn ex regelmatig « Beter wordt het niet. » en inderdaad: beter wordt het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten