‘Zo moet je het niet doen’, ik heb veel dingen gedaan waar je achteraf op terugkijkt: dit was het niet echt. Jong en zot zijn.
Een verstuikte enkel.
Op m’n hakken liep ik over straat en sloeg m’n enkel om. Lachen. De volgende dag verdween dat gelach toen bleek dat ik niet meer kon wandelen. Een stevige windel om en ik liep gedurende weken onhandig verder. Die enkel bleef zwak en pijnlijk.
« Hey een vos! » In Ukkel. Die vos zorgde ervoor dat ik een put niet zag en m’n zwakke enkel weer verzwikte. Alweer niet kunnen stappen. M’n been werd in het gips gezet en op krukken moeten lopen. Daarnaast gaf ik me elke dag een spuit toe: het werd goed opgevolgd. De betere opvolging was ondanks mij gerekend:
Het was zomer in Ukkel, m’n huisgenoten hadden een groot opblaasbaar zwembad in de tuin geïnstalleerd. M’n toenmalig contract was afgelopen. Met een plastic zak rond de gips ging ik in het zwembad. Het beste idee dat je kan verzinnen: met een gips in een zwembad.
Na een tijd heb ik die gips, ik was hem beu, er eigenhandig afgedaan. De dokter was niet eens boos (daar was ik bang voor) maar die enkel bleef zwak en pijnlijk.
Mijn werk heb ik er toen niet om gelaten: met die gips bleef ik aan de slag. Met een aanranding en huiselijk geweld ging het niet meer. En daar kan je weinig goede grappen rond vinden.
Een logeerpartij bij een vriendin, nadien onwaarschijnlijk verkeerd uit de trein stappen en alweer: die enkel verstuikt voelen. Logisch. Ditmaal deed ik het wél voorbeeldig: ik liep op krukken, werd in een rolstoel op het werk rondgedragen. En m’n enkel is weer de oude geworden.
Verzorg gewoon meteen je enkel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten