Ik zeg niet altijd wat ik écht denk, iets waar ik mee worstel: vooroordelen.
Dit gaat niet over mijn huidskleur: racisme ondergaan. Ruw geschat: vanaf m’n eerste leerkrachtjaren in en rond het Antwerpse. Zéker niet overal in die jaren, zéker niet overal. In Brussel niet meer.
In het Antwerpse horen: « Kunnen we geen Nederlands krijgen van een blanke? » Leuk is anders maar ik heb er geen trauma’s aan overgehouden. Een van de voorbeelden. Het zijn andere zaken die me dieper raken: vooroordelen over je achtergrond.
« Ga niet om met iemand van de Dams » Excuse me? Het is wél op die school waar ik heb geleerd geen vooroordelen te hebben. Het was vrij snob, maar welke school toenertijd niet? Een ex vertelde me dat zijn school, het Lyceum, ook snob was. De beruchte reportage van Jambers over het Antwerpse snobwezen werd in De Dams en het Lyceum gefilmd.
Jarenlang te horen krijgen op school, De Dams dus, dat je geen vooroordelen mag hebben, hakken erin. Mijn ouders hebben dit ook niet: geadopteerd, in de running voor een diversiteitsprijs (het staat in het archief van ATV): een brede kijk is er ingehakt.
Zaken die ik leuk vind hebben weinig tot niks te maken met vooroordelen. En ja, het is iets dat heel gevoelig ligt. Vooroordelen, moet er niks van hebben. Leuk om te zien als iemand vanuit blijheid met champagne spuit, leuk om te zien als iemand in het park zit te genieten met een kinderchampagne.
Vooroordelen omwille van iemands achtergrond raken me harder dan racisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten