Katie en ik

Als vrouwelijke nerd spendeer ik best wel wat tijd op gewichtige internetfora. Ik zou mezelf geen nerd noemen als die activiteit zou ontbreken (internetfora zitten vol nerds, je moet gewoon maar es naar de fotogallerij kijken, waar de mijne dus tussen staat!). Dat gaat van politics.be doorlezen (en niets durven posten omwille van een gebrek aan zelfvertrouwen) tot en met op mijn eerste forum MovieMeter diepgaande gesprekken typen over het gebruik van een vallende fles in een Tarkovsky. Om maar een voorbeeld te noemen want eigenlijk ging het om een brekend ei in Rosetta. Het was echt interessant. Nee, ik hou ontzettend veel van MovieMeter: het is net als thuiskomen met al je moviemaatjes. J

Nu krijg ik soms wel es de vraag op die fora “Zie jij er zo uit?” of ze gaan extra vriendelijk tegen me doen omdat ze denken dat ik zo’n blonde stoot ben... Ik ben Katie niet. Ik ben niet blond, ik heb geen lang sluik haar, ik ben niet eens blank. Ik ben gewoon Stefanie, een klein uigevallen opdondertje uit Rwanda dat soms wel es te hard kan lachen en nog altijd worstelt met de tongpunt R. 

Hello!

U ziet, tussen Katie en mij ligt een wereld van verschil. Ten eerste kan zij beter onschuldig uit haar perfect opgemaakte ogen kijken. Moet je mij daar maar es richtingsloos uit m’n ogen zien staren. ‘Ik weet niet waar ik kijken moet dus doe ik maar net alsof  ik gefocused in de lens kijk.’ En zo richt ik de aandacht op de mascaraklodder in m’n linkeroog. Da’s zo’n killer, man! Wenkbrauwen, vals haar, ruwe droge lippen smeken om getemd te worden: “Alsjeblieft, verzorg me!” Daar heeft Katie met de poppenogen allemaal geen last van. Ze is een plaatje: lief, onschuldig, wekt louter prettige gevoelens op en daarom is ze zo handig om naar voren te schuiven. Mijn Katie.