van veel wat

Hello!

Wees welkom op deze pagina. Hij is nog jong, hij is nog fris. Maar we gaan er keihard tegen aan! 


maandag 31 augustus 2009

over sexuele normalen

Ik zag gisteren een SM-reportage op YouTube, een met de inmiddels beruchte 'hete' Marijke die al sinds haar twaalfde met SM bezig zou zijn. Twaalf jaar. Op die leeftijd luisterde ik nog naar Kinderen Voor Kinderen. Ik weet eigenlijk niet precies of SM illegaal is aangezien destijds de SM-rechter (ten onrechte) uit z'n ambt werd gezet en je er maar weinig over terugvindt op het internet.
Fetishes enzo. Je leest wel vaak dat mensen lachen om de gekste dingen, plasseks bijvoorbeeld of seks met dieren (koeien kunnen best opwindende beesten zijn, u gaat me daarin toch niet tegenspreken?) maar uiteindelijk, je bent wie je bent en daar moet je het maar mee doen. Ik ga ook niet akkoord als pedofielen zich vergrijpen aan jonge kinderen maar zolang die fantasie in hun hoofd blijft zie ik het probleem niet. Uiteindelijk hebben ze er ook niet voor gekozen om pedofiel te zijn. Ik bedoel, wie kiest daar nu voor?
Een voeten-, billen-, borsten-, naaldhakken-, laarzenfetish wordt heel normaal gevonden maar daarentegen is een, ik schrijf maar wat op, neusfetish bizar. Wie bepaalt wat? Stomme normen.

zondag 30 augustus 2009

lijsje favoriete acteurs

Lijstjes maken is zowat het toppunt van het nerdydom dus het past wel bij me. Elk zichzelf respecterende nerd heeft ooit wel es een ontzettend belangrijk lijstje gemaakt, ik velen. Hier volgt m'n lijstje van favoriete (niet-Nederlandstalige acteurs. (Ik heb er een paar onder voorbehoud tussen gezet omdat ik nog te weinig films met ze heb gezien). Joepsie!


No one can beat this Marlon. Is er een acteur met meer iconische rollen onder zijn naam staan? I don't think so, mister. Marlon, is the one. And the only one. En ook nog es magnetisch knap: toen ik hem voor het eerst zag in A Streetcar Named Desire viel m'n mond bijna open. Bijna want m'n toenmalige verkering zat naast me. In the Wild One werd ik heerlijk verliefd op hem. Marlon is my man and I will stand by my man!


Ja, dat kon natuurlijk niet anders, hé! Je moet al een oen zijn om De Niro een slecht acteur te vinden. Ik ken geen enkele acteur met zo'n grote range als hem. Sommigen verwijten hem dat hij enkel maffia- en gangsterrollen zou spelen. Ga es Stanley and Iris zien dan. En vlug. Yeah, I'm talking to you! (de eerste film die mij overtuigde van z'n fenomenale range. Pas later zag ik the Deer Hunter en Awakenings enzo).

3. Bette Davis (onder voorbehoud)

Er is geen enkele actrice die me zo heeft kunnen wegblazen als Bette deed in All About Eve. En ik heb die film vaker dan eens gezien. Ik hou van acteurs die je zodanig naar het scherm zuigen dat je bijna vergeet te ademen. Bette Davis dus. Laat ik maar es in plaats van All About Eve voor de zoveelste keer maar es een andere briljante films met haar in een briljante rol bekijken. Ja, oké.


Sexy en super en Sean. Yeah, I love Sean. In de jaren '80 was ik verliefd op Sean (Colors! Met de kam!) en later, eenmaal de kinderjaren uitgegroeid zag ik pas wat voor een geweldige acteur hij is. Ook Sean weet je naar het scherm te zuigen, opmerken dat hij intens staat te acteren is een understatement. Ik hou van al z'n rollen die ik tot nu toe zag maar nog het meest van Emmet Ray in Woody Allens Sweet and Lowdown. Virtuoze prestatie, virtuoos.

5. Katherine Hepburn (onder voorbehoud)

Voor de actrice die bekend staat als de beste actrice die ooit het grote doek mocht sieren is het vast een belediging, die onder voorbehoud. En daarom moet ik ook nog wat films van haar bekijken. Anyway, ik vind in wat ik van haar zag Katherine een kanjer. Gewoon een kanjervrouw. Alle, alle emoties kan ze zo subtiel, zo geloofwaardig en zo geniaal overbrengen. Je staat erbij, kijkt ernaar en je denkt: "Is this real?". En met haar kan ik lachen, en ook met Bette Davis, en ook met Annet Malherbe. Kortom: Katherine, ik wil nog meer van je zien!


Er is niemand, niemand, niemand die een rol grappiger neerzet dan Peter Sellers. Virtuoos grappig. Ik weet niet wat u ervan vindt maar in elke film waarin ik hem zag zette hij een iconische rol neer, van inspector Clouseau tot Dr Strangelove. Peter maakt een keigoeie film nog beter. No wonder dat de perfectionistische Kubrick met hem twee films wou maken, dat deed hij daarvoor alleen met Kirk Douglas. Ook nog zo'n goeie acteur. Peter Sellers, in elke rol onvergetelijk.


Als Jack lacht, lach je mee, als Jack boos wordt, loop je weg, als Jack flirt, grinnik je en als Jack zwijgt, voel je je ongemakkelijk. Dankzij hem werd de op zich vrij eenvoudige '"I want the truth!" "You can't handle the truth"!'-quote legendarisch. En diegenen die hem verwijten altijd dezelfde persoon te spelen: ga es de Shining bekijken, daar speelt hij twee totaal verschillende persoonlijkheden in een man, in een film.


Raspy voice, grote ogen, grootse acteur. Hij zit in de enige bekijkenswaardige scene van Gigli. Bekijkenswaardig dankzij hem. Zijn rol in Scent of a Woman zal me wellicht nooit kunnen loslaten, ik zie hem nog altijd als blinde man die auto liggen besturen. En Tony 'Say hello to my little friend' Montana natuurlijk. Een van z'n zovele opera magna.


Meryl is een instituut. Een oscarinstituut, en terecht. Staat bekend om haar range (incl. accenten). Meryl overtuigt altijd, in elke rol. Zelfs een actieheldin gaat haar goed af. Is er iets dat Meryl niet kan?


Nog een intense acteur. Alain Delon speelt het klaar om zonder acteeropleiding tiende op m'n lijstje van de beste acteurs ever te staan. Ja, ik vind hem, samen met Johnny Depp, de knapste man die ik ooit mocht zien, maar daarnaast is Alain ook een geniale acteur (niet dat Johnny niet goed is), een echt natuurtalent. Hij is natuurlijk legendarisch in de rol van de angelieke mooie schurk maar het liefst zie ik hem als de angelieke mooie onschuld zelve. Zoals in Rocco E Suoi Fratelli. Rocco Parondi ben ik trouwens vergeten in m'n lijstje van m'n favoriete fictieve personages. En bij dit neer te typen heb ik zo'n zin om die film weer te bekijken, wat een geluk dat ik hem heb liggen.


Jessica is als een wijn die tijd nodig heeft om te rijpen. Ze is vrij onbenullig begonnen met King Kong maar werd met de jaren ijzersterk. Haar toppunt lag in de jaren '80 en '90. Nooit zal ik haar vergeten als kokette manisch depressieve belle die haar geduldige partner (Tommy Lee Jones) in Blue Skye bijna tot wanhoop drijft. Een tour de force van een acteerprestatie. Waar ze terecht een oscar voor kreeg.

12. Edward Norton (spoiler)

De man die meteen in de roos schoot met z'n eerste rol, Primal Fear. Meteen wist je dat je met een geniale acteur te maken had. En daarna volgden bijna alleen knappe prestaties. Alhoewel ik American X niet zo goed vind als alle andere mensen (ik vind hem wel goed maar) ben ik het ermee eens dat Norton met deze rol pijlen in de lucht schoot en wolken raakte (wat een slechte zelfverzonnen uitdrukking zeg). Geef die man nog maar wat karakterrollen.


Ja, ik was een fanatieke Leofan in de jaren '90. Ja, ik had een crush op Leo in de jaren '90. Ja, ik kon uren over hem doorbomen in de jaren '90. Ja, ja, ja. Ja. Oke, ja. Maar ik heb altijd wel ingezien dat hij een geweldige acteur is. Na Growing Pains (cute little Leo) zag ik hem in This Boy's Life waarin hij niet verbleekte naast niemand minder dan De Niro. Dan weet je dat je met een geweldige acteur hebt te maken (het is trouwens De Niro geweest die Scorcese op het talent van Leo wees, met het bekende gevolg.). Ik moet natuurlijk zeggen dat hij in What's Eating Gilbert Grape zijn meest viruoze prestatie neerzette. Maar dat wil niks zeggen, da's een prestatie die thuishoort in het rijtje van Rainman, bijna onklopbaar dus.


Ook een acteur met een ongelooflijke grote range, die je naar het scherm zuigt. Als Phillip zielig is kan je niemand bedenken die nog zieliger is dan hij, als hij een pig speelt is hij het grootste varken ter wereld, speelt hij een onderkruiper dan zie je het slijm bijna uit z'n voetzolen komen en denk je aldoor "Bah. Bah. Bah.". Een acteur die dus overtuigt, zachtjes uitgedrukt. En een plezier om naar te kijken, zachtjes uitgedrukt.


In m'n jongere jaren had je Dustin, Al en De Niro en verder niemand, bij wijze van spreken. Zij waren de beste acteurs en niemand kon precies zeggen wie er beter was dan de andere. Om maar te zeggen, Dustin is een acteur die staat als een huis. Ik denk dat hij wat lager dan de rest is gekomen omdat ik Outbreak heb gezien ofzo, op groot scherm. En ondanks alle actie bijna in slaap viel (is me ook overkomen bij de voorlaatste Star Wars in de cinema, alleen ben ik toen echt in slaap gevallen).
De Niro mag dan naar 't schijnt in mindere films spelen nu, zelfs in dingen als Meet The Fockers blijft hij een plezier om naar te kijken (naar Dustin ook hoor, in die film) en dat kon ik van Dustin dus niet zeggen in Outbreak. Maar, niettemin Dustin Hoffman is gewoonlijk een geniale acteur. Ik bedoel maar, the Rainman. Die ook nog es grappig is. Ik bedoel maar, Tootsie. En Midnight Cowboy! Iedereen zou Midnight Cowboy moeten hebben gezien.

16. Cate Blanchett (onder voorbehoud)

Het Australische acteermachine, en dat is een compliment. Ik kan haar best zien als een soort Meryl Streep, de klassiek geschoolde fenomenale karakteractrice, waar iedereen respect voor heeft. Katie gaat van Cate dus nog wat meer moeten bekijken.

17. Humphrey Bogart (spoiler)

The coolest of the cool: mister Cool. Humphrey is sexy, fascinerend en geweldig net vanwege die coole air, zijn droog gevoel voor humor, en dan die onverwachtse pit. Hij is de acteur van de ingehouden emoties, die je niettemin toch duidelijk kan zien. Oh, wat is die cool, mister cool.


Ik heb haar een beetje liggen volgen in de jaren '90 (niet letterlijk, ho ho) omdat alles wat van je haar toen te zien kreeg de moeite was. Ik vond haar een geweldige actrice, het is een beetje jammer dat ze nu naar de achtergrond verdwenen is. Ze specialiseerde zich wel in kinky vrij donkere rollen (zegt dat iets over mij?), al vond ik haar wel het leukst in the Hudsucker Proxy, zelden iemand zo snel zien praten.


Just a spoon full of sugar enz., al zie ik haar niet zo graag in mierzoete rollen. Ik zag haar voor het eerst in haar debuutrol, The Man in the Moon (heel mooie film trouwens) en net als bij Edward Nortons debuut wist je dat je naar een uitzonderlijk talent aan het kijken was. Reese was ook zo'n actrice die de moeite waard was om te volgen, maar dan verkoos ze plots het pad van de America's Sweetheart-rollen en dan ben ik afgehaakt. Haar acteerprestaties werden ook plots bijzonder eendimensionaal: een lip die pruilt of niet pruilt. Niet echt boeiend meer om naar te kijken. Maar dan kwam ze ijzersterk terug met Walk the Line. Reese, ga nooit meer weg, alsjeblieft. Verder is ze onvergetelijk (grappig) als overachiever Tracy Flick in Election. Daar had ze ook gerust een oscar voor mogen krijgen.


Misschien vreemd aangezien hij maar drie films heeft gemaakt, maar Rimbaud heeft ook niet al te veel dichtbundels geschreven en wordt toch ook beschouwd als een van de beste poëten ooit. Dus Dean mag. Ik heb twee van z'n drie films gezien waarin hij in alletwee een uitzonderlijke knappe prestatie neerzet. James Dean is mooi, ja dat weten we wel, maar hij slaagt er toch in om ons naast de enorm magnetische pretty boy te laten kijken zodat we ook kunnen zien dat die enorme pretty boy ook heel goed staat te acteren. Voor mij is zijn film Rebel Without a Cause, ik werd verliefd op Dean in die film (doe ik wel vaker blijkbaar). En ik vind het niet erg om er vaker naar te kijken. Dat doe ik zelfs geheel vrijwillig.

En ik weet wel: Kathy Bates, Anthony Hopkins en Denzel Washington horen ook thuis in het lijstje van de alltime greatests maar dan zou ik er een top 30 van moeten maken. En alweer een paar acteurs vergeten.

is Meggie the new Angie?

The battle of the babes: Megan Fox wordt de laatste tijd zo vaak met Angelina Jolie vergeleken dat het tijd wordt voor een reflectie hierover. Is Megan Fox de nieuwe Angelina Jolie?



Ja, want:

- Ze staan beiden bekend als actieheldinnen. Niet veel vrouwen kunnen overtuigend hun acteerding doen in een masculiene testoronfilm, and yes, they can.
- Beiden zijn beeldschone vrouwen. Bijna abnormaal beeldschone vrouwen met dezelfde volle donkere haren en dezelfde amandel- bijna katachtige prachtige blauwe ogen. Ja, dat is zo. Amandelogen rulezz!
-Getattoeëerde ladies. Ladies die hun tattoos met klasse dragen. Zij maakten het voor ons oké om als vrouw multigetatoeëerd rond te lopen. And as for as I know, neemt Angelina er elk jaar een nieuwe. Yeah!
- Very, very outspoken. Niemand zal ze zeggen wat zij moeten doen. Fox heeft een relatie waarin zij wel en hij niet mag. Naar de tandarts gaan. In een interview geeft ze toe preuts te zijn maar voegt daaraan toe: "Als ik me thuis wil ontspannen en me zeker wil voelen steek ik een joint op.". Gewoon eerlijk, recht voor de raap. Waarom liegen?
-Bisexualiteit. Zodra je kennis had gemaakt met Angelina wist je dat ze bi was. Megan is ook al heel snel uit de kast gerold, zonder het genante 'Don't know.'-spel van Lindsay Lohan te spelen terwijl er foto's van haar en Samantha de wereld rondgingen. Oké, het is onze zaak niet. Maar jonge regenboogkleurige geaarden hebben ook hun rolmodellen nodig. Vandaar.


Nee, want:

-Angelina is een veel betere actrice. Ging op jonge leeftijd al met een oscar naar huis, speelt overtuigend karakterrollen. Zij is zoveel meer dan een actieheldin, and she knows it.
-Angelina is volgens mij intelligenter. Niet veel mensen weten dat ze al op zestienjarige leeftijd rijp was voor de universiteit, ze zou volgens belangrijke maatschappelijke en politieke leiders over een enorme dossierkennis beschikken en Angelina regelt haar marketing en carrière zelf. Megan Fox daarentegen is gewoon een knappe vrouw met een grote bek.
-Meningen kunnen hierover verdeeld zijn, bij mijn weten niet, maar persoonlijk vind ik Angelina knapper. Naast de jonge Brigitte Bradot is Angelina de enige vrouw bij wie ik ga twijfelen aan m'n eigen geaardheid, bij Megan Fox dus net niet.
-En het prijsbeest: Angelina is een do-gooder. Al haar humanitarian werk kan hier wel voor driedubbel in rekening gebracht worden zodat ze de battle met twee vingers in de neus mag winnen. Af en toe hoor ik hier en daar negatieve commentaar opduiken als: "Da's enkel om haar imago op te krikken nadat ze met Brad aan het overspel ging.". People, get your facts right: dit was allemaal lang voor er sprake was van Brad.
Toen ze voor de opname voor Lara Croft in Cambodia zat kwam ze voor het eerst fysiek in contact met allerlei wantoestanden en dat had een diep effect op haar. Het begon ermee dat ze een derde van haar salaris afstond aan het goede doel (pas toen ik dat bericht las, kreeg ik interesse in haar. Ik en do-gooders) en daar haar eerste kind adopteerde. Via die weg is ze zich alsmaar meer en meer gaan inzetten als vrijwilliger.
Angelina is gewoon de meest geëngageerde vrouw in Hollywood, Megan Fox doesn't even come close. En ze is very outspoken maar er komt wel iets zinnigs uit. En dat kan van Megan Fox ('t zal vast wel de leeftijd zijn) niet altijd gezegd worden.

Daarom is Megan Fox absoluut niet de nieuwe Angelina Jolie. Want er is maar een, en dat is Angelina Jolie zelf. Zoals zij is er maar een, jammer, want 'k zou het niet erg vinden, allemaal Angelina Jolies rond mij heen.

vrijdag 28 augustus 2009

best hunks forever

Rond m'n twaalfde had ik slechts twee best hunks forever: Lenny en Johnny. Lenny Kravitz en Johnny Depp. Lenny Kravitz mocht want Lenny was stoer, Lenny maakte rock en Lenny had dreadlocks. Ik denkt dat ik voor z'n dreads ging en z'n onvoorstelbaar mooi figuur. Nu heeft Lenny een iets te uitgesproken bovenlijf voor z'n frêle onderlijf maar toen, in de 90's, was Lenny perfect in verhouding met gewéldige stevige borstkas. Z'n muziek kwam voor mij allicht op de tweede plaats.
Johnny Depp daarentegen kon toen helemaal niet. De jongens omschreven hem steevast als deb (afkorting van debiel) en slechts een handvol meisjes gaven alleen stiekem toe dat ze hem wel leuk vonden. Ja, ik keek ook wel naar 21 Jump Street maar voor mij was hij voornamelijk de coole gast die in coole films speelde dus ik begreep niet waarom schijnbaar niemand hem leuk vond. Bij Johnny ging ik vooral voor z'n mooie haar en z'n angelieke mooie gezicht met onschuldige grote expressieve ogen (ik heb een zwak voor grote expressieve ogen). Z'n films, hoe goed ook, kwamen allicht op de tweede plaats.


Nu, bijna twee decennia later, zijn de dingen veranderd . Mijn best twee hunks forever zijn gebleven en kregen het gezelschap van Alain Delon en Jude Law (ik heb maandenlang elke dag naar the Talented Mr Ripley gekeken. Nee, de ironie ontgaat me niet dat Delon in Plein Solein, Franse Ripley, toevallig ook een van zijn jeugdige filmrollen speelt). En de publieke opinie is drastisch gekeerd: Lenny mag nog steeds, er zijn weinig populaire (hitparade)sterren die zo cool zijn en blijven als Lenny, en ook Johnny mag nu. Meer zelfs: Johnny moet nu, als je niet van Depp houdt word je gewoon met de nek aangekeken, Johnny is een instituut geworden. En waar schijnbaar alleen ik hem vroeger aantrekkelijk vond schijnt hij nu uit bepaalde onderzoeken appealing te zijn voor zowel vrouwen én mannen. Net als Angelina Jolie.
Ik zal Johnny Depp nooit moe worden alleen die houding tegenover hem verveelt me wel. Eerst wordt hij jarenlang uitgespuwd en nu kan je je kont niet keren of je komt wel een Deppvolgeling tegen. Ik denk niet dat hij dat zo wil, het verfrissende aan hem is dat hij altijd alleen maar goede fims heeft willen maken en de rest kon hem worst wezen. En bovendien, kers op de taart, heeft hij z'n wilde jaren afgeschud en is nu zowat (samen met Angelina Jolie, natuurlijk) de aardigste en gulste Hollywoodster ook maar ergens te vinden. Johnny.

into oldies

Ik heb veel muziekperiodes gekend, en dus ook een oldies periode. Mijn faves (de laatste song is wel geen echte heel oldie maar klinkt wel zo):






donderdag 27 augustus 2009

Ellie Greenwich

I think we have to thank you for all this, and more.





woensdag 26 augustus 2009

Madge gets serious

Lang geleden bewerkt en upgeload op GoogleVideo alwaar het niet lang daarna verwijderd werd. Elk muziekje van Gwen wordt namelijk verwijderd en da's geen blasfemie.

dinsdag 25 augustus 2009

fictieve figuren waar ik veel mee heb

1. Alessi

U weet absoluut niet wie hij is maar het toeval wil dat hij al zo'n jaar of twintig een grote rol speelt in mijn leven. Ja, ik schrijf verhaaltjes. En ja, hij is mijn hoofdpersonage. Een beetje zoals Guus Kuijers Madelief altijd dezelfde protagonist. Alleen is hij een pak minder stoer. En mooier.

2. Aleksej Karamazow, de beste uitvinding sinds de ontdekking van het wiel.

Hij is de reden waarom ik door het dikke Gebroeders Karamazow vloog. Nu ook niet helemaal want: ik had precies drie dagen om het boek te lezen en te bespreken voor een examen Geschiedenis van de Voornaamste Moderne (Westerse) Literatuur. Ik heb dat op drie dagen gedaan. Niet lang daarna ben ik zowat alles uit het boek vergeten (dat bekende verhaal van de Grootinquisiteur van Sevilla natuurlijk niet, maar dat kende ik al jaren van tevoren.) alleen Alyosha heeft me nooit meer losgelaten. Nu zou Dostojewski hem gebaseerd hebben op een vriend van hem. Zowel de filosofische Ivan als de ethische Alyosha gaan terug op een figuur: Vlamidir Solovyov, een Russische filosoof die gaf wat hij had. Ivan en Alyosha dus.
Ik weiger filmadaptaties van het boek te zien, het zou mijn beeld van hem alleen maar verpesten.

3. Rémi, de zieligste vriendelijkste vriend

Al heel snel in het boek, Alleen op de Wereld, krijg je medelijden met hem omdat hij niemand heeft. Rémi heeft echt niemand en wordt niet overal even goed ontvangen. Ondanks zijn vriendelijkheid. Ondanks zijn buitengewone vriendelijkheid. Men kan hem verrot schoppen Rémi blijft vriendelijk. Altijd. Wow. Als ik later een jongetje zou hebben zal hij Rémi heten, niet moeilijk om achter te halen waarom.


4. Quinten, het superkind

Quinten verschijnt ongeveer in de tweede helft van De Ontdekking van de Hemel en zorgde ervoor dat mijn leesplezier ongeziene hoge toppen scheerde. Want wat is Quinten niet? Geniaal superslim, rustig, keimooi en zo vriendelijk als een Alyosha en Rémi. Het enige wat hem voor mij minder ideaal maakt dan Alyosha en Rémi is dat hij ietwat afstandelijk, gesloten en koel is. Maar waar zeuren we over als we al de rest wel hebben?

5. Yuki Sohma, Prince Yuki

De reden waarom ik verslaafd was aan Fruits Basket. Van alle fictieve personages lijkt hij nog het meest op de Alessi die ik zelf heb gecreëerd. Yuki is een personage wiens schoonheid geen grenzen kent, zowel innerlijk als uiterlijk (ik bedoel maar: hij heeft z'n eigen fanclub, welke onbekende jongen kan zeggen een eigen fanclub te hebben?). Hij is rustig, zal nooit uitvliegen of een ander uitlachen, de enige twee personages waar hij issues mee heeft hebben hem in het verleden dan ook zwaar zwaar leed berokkend (en dat is eigenlijk het enige punt waarin Yuki verschilt van m'n eigen hoofdpersonage, die zou dat gewoon achter zich kunnen laten. Oh, en mijn hoofdpersonage lacht ook vaker).
Wat ik zo mooi vind aan hem is dat zijn eindeloze vriendelijkheid en zijn kwetsbaarheid hem net zo mysterieus maken. Want in het echt zie je dat niet zo gauw. Zelden eigenlijk.
Bij het nalezen van het Wikipedia-artikel zie ik dat Wikipedia over hem schrijft dat hij het net wel moeilijk vindt om vriendelijk te zijn. Dat is absoluut bull. Het klopt wel dat hij problemen heeft om vrienden te maken maar dat komt door het feit dat z'n schoonheid hem isoleert: iedereen verafgoodt hem en niemand durft eigenlijk werkelijk met hem te praten. Da's toch een cruciale nuancering. En iets verderop in het artikel kan je lezen: 'as his personality was shaped to please others and conform to society, which he incidentally excels at.'. Niet bepaald de omschrijving van een onvriendelijk persoon. Eufemistisch uitgedrukt.

maandag 24 augustus 2009

de beste rare grooves

Een van de leukere dingen om te ontdekken, het gaat hier alweer over muziek, zijn de rare grooves. U weet misschien wel (of niet), die oude minder bekende funk- of discotunes die massaal geplunderd worden door hiphop- en danceartiesten. De rare groovetrend begon met de geweldige soundtrack van Jackie Brown, de Pulp Fusion reeks en het platenlabel Harmless. Op m'n YouTube account heb ik er trouwens ook drie gepost (the Chase, Have a Nice Day en Just as Long as I Got You). Ooit was er een tijd waarin ik heel actief op zoek ging naar rare grooves in alternatievere platenzaken met een goeie funkafdeling. De Popkelder onder de Bilbo was er zo een en in Gent Music Mania maar de Popkelder bestaat niet meer, helaas. Al is het nu wel makkelijker om op YouTube of via Google, Wikipedia rare grooves op het spoor te komen.
Ik heb een lijstje gemaakt met m'n favorieten:


Dit is een van m'n favoriete tracks, ik wist niet waar ik had toen ik het voor de eerste maal hoorde. AllMusic omschreef deze song als waarschijnlijk de beste discosong ever. Ik geef ze geen ongelijk.


Gesampled door Armand Van Helden in You Don't Even know me. Heel erg fijne track. Staat steevast op elke best of rare grooves verzamelaar. De rare grooveklassieker.


Ik was de eerste die hem uploadde op YouTube en er zijn daar mensen die omwille van die song m'n blog bezoeken! Je kan je dus voorstellen hoe goed het wel is. Nummer met een heel erg verslavende beat.


Dromerige strandmuziek, heel sfeervol.


Naar mijn bescheiden mening is Sylvester na Chic de beste discoact (of staat misschien op gelijke tred met Earth Wind & Fire). I Need You vond ik niet terug maar wel een mix van I Need You en het fantastische Over And Over, een song in samenwerking met Ashford And Simpson. Ja, dat geniale duo.


Ik schrik er eigenlijk van dat dit nummer niet bekender is. Want het is beter dan hun (ook goeie) Do It Anyway You Wanna-hit.


Ik weet niet of je dit nummer als een rare groove kan omschrijven, in elk geval is het minder bekend dan Quincy's andere songs. Een andere criticus op AllMusic vond dit dan weer de beste discosong ever. Ja, als je die drie songwriters bij elkaar zet dan komt er gewoon iets fantastisch uit. En Chaka's vocals zijn superb as usual.


Een song van het geniale Chic songwritersduo Edwards and Rodgers. Mika en Alcazar wisten het ook.


Om in Frankrijk te blijven dus. Kan je dit nummer gewoon niet goed vinden?


Ooit kreeg ik iemands funkcollectie op mp3 cadeau. Dit zat er tussen en van al die honderden nummers vond ik dit het allerbeste.

zondag 23 augustus 2009

en hier zijn mijn artiesten

Ik heb al opgemerkt, af en toe moeten we dingen opmerken want zo kunnen we nieuwe dingen uitvinden, dat muziek een grote rol speelt op m'n blog. Sinds m'n jongste jaren ging ik helemaal voor muziek en een van mijn prilste jeugdherinneringen is dat ik met een koptelefoon op naar 'Peter en de Wolf' lig te luisteren. Spannnend. Ja, dat is best wel spannend voor een peuter.
Ik ben altijd al heel fanatiek geweest op het gebied van muziek en in al die fanatieke muziekjaren heb ik twee artiesten ontdekt die gewoon echt heel voor mij betekenen: Prince en de P-Funk van Funkadelic en Parliament. Toevalligerwijze ook de artiesten die zo internetsavvy zijn dat je er nauwelijks iets van terugvindt op YouTube en dies meer. Maar toch: ze weten niet alles!



zaterdag 22 augustus 2009

de wet der allen

Hoi. Ik ben me er zeer bewust van dat ik sinds het 'Lekker Slim'-berichtje alsmaar 'intelligentere' posts hier neerpost. Ik heb er absoluut geen behoefte aan om me als 'denkende vrouw' te willen profileren dus laten we dat maar als een speling van het lot zien. Maar en toch, hier alweer een intelligentere post van me dat gaat over meer dan alleen maar een krantenberichtje dat ik ooit opving. Dit gaat over een pure gedachte van me (normaliter hou ik m'n pure gedachtes voor me, net omdat ze gapen bevatten.).
Zo'n ongeveer vijtftal jaar geleden ben ik tot het idee gekomen dat de mens alsmaar menselijker wordt. En daarbij bedoel ik dus naar een alsmaar 'geestelijker' niveau zal evolueren. Ik ben een Darwinist en er dus van overtuigd dat wij dieren zijn. Kan er iemand dit ooit tegenpreken? Mensen zijn geen dieren. Nee? Niet dus.
Als menselijk dier ageren we volgens ons instinct: vreemdelingenhaat, wet van de oppersterkste, handelen naar vrij discriminerende intstinctieve wetmatigheden (dikke mensen zijn, beuh!) die ons gedrag bepalen. Dat allemaal is ons ding. Zonder mezelf te willen bewieroken: ik doe dat niet, ik ken dat amper en ik wil dat niet. Wat voor mij telt is de persoonlijkheid en de rest zie ik bijna nooit. En ik meen dat die visie alsmaar gangbaarder zal worden naarmate de mens evolueert. Of blijven wij echter 'instinct is alles'-apen jegens de andere 'instinct is alles' soort apen? Geen probleem, maar echt?

Laten we ons intussentijd scheren met een keukenmes. :-)

ev'rybody nose google nose

Wat ooit begon als een knappe zoekmachine die 100% van het www wou dekken, we hebben het over Google, heeft nu als doel alle informatie ter wereld bij een bedrijf, Google genaamd, onder te brengen. Is dat zo gevaarlijk? Als Google een non profit onafhankelijke vereniging was die louter een soort van kennisdata zou aanleggen niet, nee. Een kennisdata die vervolgens ook de privacy van haar gebruikers zou beschermen. Dan niet, nee. Maar we weten allemaal dat Google verre van een non profit organisatie is (kijk maar naar de advertenties op YouTube die er voorheen niet waren) en in het verleden heeft ze al gebruikersgegevens doorgespeeld aan de Amerikaanse overheid, bedrijven.
Wat totaal tegen mijn principe indruist is dat Google je private e-mails doorneemt op Gmail, met het oog op het gebruikersgemak. Sorry, niemand buiten ik en mijn contactpersoon hoeft mijn e-mail door te nemen, daarvoor wil ik het gebruikersgemak gerust laten. Momenteel zie ik in Google nog niet echt een gevaar omdat ik zo weinig mogelijk gegevens aan hen probeer vrij te geven want nu kunnen we nog kiezen in hoeverre mate we Google in onze huiskamer binnenlaten. Maar als Google straks het monopolie heeft op alle internetdiensten hebben we misschien geen keuze dan onze persoonlijke gegevens te grabbel te gooien. In de hoop dan maar dat ze veilig zijn. Bij Google.


vrijdag 21 augustus 2009

zelfopoffering is het mooiste wat er bestaat

Serieus. En dat schrijf ik niet omdat ik naar een katholieke school ben gegaan. Natuurlijk is dat louter mijn visie. Misschien vindt een ander wel wafels bakken het mooiste wat er bestaat, weet ik veel.
Kijk, ik heb me sinds vorig jaar september de laatste tijd weer helemaal opnieuw verdiept in de door Carl Jung beïnvloedde BMTI-typologieën en Keirsey Temperament Sorter (guardians, artisans, idealisten en rationalisten, ik weet echt niet hoe ik die eerste twee niet al te belachelijk kan vertalen), en ook al las ik dat de BMTI geen wetenschappelijke grond heeft (KTS weet ik niet maar ik vermoed net wel), ik kan me er niettemin heel erg in vinden. Ik ben een rationalist, de geek achter de computer zeg maar, en zou complementair zijn met een idealist, de Aljosja Karamazowen, de Rémi's die alleen zijn op de wereld. Niet toevalligerwijs mijn favoriete romanfiguren (naast Quinten uit De Ontdekking van de Hemel, die een idealistische rationalist is ofzo, of omgekeerd ofzo).
Ongeveer de helft van de bevolking zouden guardians zijn, artisans komen ook vrij vaak voor, idealisten en rationalisten zelden. En worden dus bijgevolg ook zelden begrepen. Niet dat ik dat nu erg vind, straks misschien weer wel. Erger vind ik dat het aantal idealisten zo klein is want ik heb gewoon een zwak voor ze. Wat me zo aantrekt aan hen is dat ze zichzelf helemaal kunnen wegcijferen, er gewoon echt zijn voor anderen. Hun ego aan de kant zetten en zich zelfs onbaatzuchtig helemaal geven voor anderen. Ik heb in m'n leven nog niet veel idealisten ontmoet, but man, I fell madly in love with them. En voor minder dan een idealist zou ik zelfs niet willen gaan (ik heb zelf een machtig groot ego dus moet ik wel. Grapje).

Indien interesse, van alle testen die ik gemaakt heb vind ik diegene op de officiële website wel de beste. Ik weet niet meer of je d'r ook gratis je subtype te weten kan komen (is al zo lang geleden) maar daarvoor zijn er wel andere gratis en uitgebreide testen op het internet te vinden (waaronder hier).



Even los van dit bericht: ik merk dat er zich ogenschijnlijke tegenstrijdigheden voordoen op m'n blog (er is er me eentje in het oog gesprongen maar er zullen er vast nog wel meer te vinden zijn) namelijk, dat ik enerzijds een hekel heb aan shoppen maar anderzijds me wel als fashionista uit die moeite doet met haar kleren. Allemaal waar: ik zal nooit zomaar klakkeloos winkels binnen en buiten gaan lopen. Ik zal zelden zomaar klakkeloos een parfumerie binnenstappen en om een lipgloss vragen. Nee, daarvoor ga ik eerst (Soms urenlang! Ik weet het) surfen op het internet op zoek naar welke lipgloss een prestigieuze award heeft gewonnen of de favoriet is van de make up artiesten. En dan stel ik een top drie samen waarmee ik naar de parfumerie trek en daar heel snel weer buiten ben. Op die manier dus.

donderdag 20 augustus 2009

over vrouwen en pashokjes

Ik ga me weer schuldig maken aan de eeuwenoude kruistocht der Vrouwen tegen de sexistische vooroordelen. Het zij zo. Maar om nog even verder te borduren op m'n vorige berichtje: niet alle vrouwen gaan met plezier shoppen. En dat weet ik omdat ik zo'n vrouw ben. Al volg ik de modewereld wel op de voet, ik heb een bloedhekel aan urenlang kledingwinkel in kledingwinkel uit te lopen, voel me ongemakkelijk in parfumeries, loop zonder aarzelen sieradenwinkels voorbij. Hooguit heb ik ooit twee shopping(namid)dagen meegemaakt, omdat anderen me meevroegen. En die twee keer heb ik me dan ook behoorlijk liggen vervelen tot ik er zelfs lastig van werd. Ik shop natuurlijk ook kledij maar wens dat efficiënt te doen: ik heb een vaste winkel waar ik een keer maand hoogstens drie kwartiers rondhang, inclusief babbel. Dan zijn er verder nog twee winkels waar ik heel sporadisch wel es durf binnen te stappen en daar houdt het bij op. 3 winkels in heel Anwerpen. Ik ben dus echt niet van het shoppen. En ik heb ook geen schoenentic.

Het grappige is dat andere mensen juist wel denken dat ik een shopfreak ben en in mij dan een bondgenoot zien. Ik ga dat niet weerleggen, (bijna) alles is persoonlijke perceptie dus laat ik ze maar denken wat ze zien en soms ook niet zien: tot voor kort kon je me behoorlijk dun noemen maar at toch elke dag, net als m'n toenmalige collega's, een broodje onder de middag ('s avond at ik natuurlijk helemaal niets en ging naar de sportschool om dat broodje weer weg te sporten. Grapje.). Eén keer, een paar jaar geleden, lukte dat niet omdat ik het druk had en kreeg ik achter me te horen "Niet moeilijk dat ze zo dun is als ze alleen maar een banaan eet." Tja. Dan zwijg ik, glimlach en denk bij mezelf "Wow!". Op sommige opmerkingen kan men beter niet reageren wil men zijn eigenwaarde blijven behouden.
Maar ik hou wel van een ander soort shoppen wat doorgaans niet onder die noemer valt maar het evengoed ook is: boekenwinkels, muziekwinkels, stripwinkels afstruinen,... Dat is mijn soort shoppen, de Fnac is mijn pretpark. Voor sommigen ben ik aldus een wandelend dieet op shoppingsport door Antwerpen, voor anderen dan weer een nachtvlinder (qué?), terwijl ik in werkelijkheid gewoon een volwaardige rasechte zuivere geek ben (een echte INTP! In zoverre mate dat die typologie naar 't schijnt niet-wetenschappelijk is, slaat weer heerlijk nergens op) en altijd al een geek ben geweest.


En om even mijn geeklusten bot te vieren: ik sta werkelijk nog steeds in opperste verbazing dat men strips nog altijd niet als een volwaardig belangrijk kunstmedium beschouwt. Of het toch, althans, als minder beschouwt. Ik ga hier een statement maken die bijna niemand graag zal lezen (tenzij m'n medegeeken) maar voor mij zijn strips en literatuur evenwaardig. Ik kan niet zeggen dat ik Persepolis (Satrapi) minder vind dan het Parfum (Süskind). Natuurlijk heb je ook pulp binnen het stripgenre, net als binnen de literatuur, net als binnen de film, alleen maakt men voor strips nog niet dat onderscheid. In Humo heette het dan 'De Andere Strip', terwijl het in wezen om graphic novels ging, literaire strips, die al sinds eind jaren '70 bestaan (al ben ik wel heel blij met het Humoinitiatief).
Waarmee ik absoluut niet wil pretenderen dat ik alleen het serieuzere stripwerk à la Tardi en Moebius zou lezen: ik verslind alles van Suske en Wiske tot Thorgal tot graphic novels tot de literaire en minder literaire manga. Enkel het Amerikaanse superheldenverhaal wil niet zo lukken, maar ik hoop dat die barrière met Watchmen wegvalt. Net omdat het antihero's zijn.

woensdag 19 augustus 2009

Lekker Slim

Via facebook kwam ik het programma 'Lekker Slim' op het spoor, een quiz die wordt voorgesteld als hét verschil tussen het mannelijke en het vrouwelijke brein. Sorry? De dames, de onderlaag van The Beauty & The Nerd ("Nelson Mandela, de seriemoordenaar". Really?), moesten heel normale vragen beantwoorden die ze tot vrolijk jolijt van het publiek en de kijkers thuis natuurlijk niet wisten en de meest domme antwoorden kregen de meest domme redeneringen ("the Two Towers in plaats van the Twin Towers want die heten ook zo in Lord of the Rings"). Dan vraag je je af, kom je op tv om je belachelijk te maken? Of is het gewoon opgezet spel (dus kom je ook op tv om je belachelijk te maken, in dit geval)? Wie wil er nu als een nitwit door het leven gaan? Je moet wel heel weinig om kennis geven om je gebrek aan voor duizenden en duizenden mensen met een glaasje champagne in de hand vrijwillig te willen etaleren.
Maar wat ik erger vind is dat de dames werden gepresenteerd als 'het vrouwelijk brein', dat dus alleen van shoppen houdt. Ja, wij zijn zo, tuurlijk: we are women, we know nothing (variatie op Fawlty Towers). En Bridget Maasland, de presentatrice, (ja, ook een vrouw) doet daar vrolijk aan mee. Ik veronderstel dat iedereen op deze wereld wel intelligent genoeg is om te beseffen dat er wel vrouwen zijn die weten wie Nelson Mandela is. En wat de eerste zes letters zijn op een Qwerty. Ik bedoel maar, ook al weet ik dat het met een vette knipoog bedoeld is, stel de dames voor als het Grote Niks ofzo (heb ik van Humo) maar niet als dé Vrouw. Sexisme op de televisie, so not done.

maandag 17 augustus 2009

dogs are a gift to mankind

Onlangs stootte ik op een website waarvan de maker zich afvraagt wie er het meest irritant zijn: hondenmensen of kattenmensen. Slik. Dat kattenmensen als licht (tot zwaar tot zelfs hekserig) excentriek werden beschouwd, daarvan was ik op de hoogte maar hondenmensen...? Ik ben een hondenmens en als je eenmaal de liefde van een hond hebt ervaren kan je je niet anders dan bekeren tot het hondendom. Zoniet, heb je geen hart. Echt waar.
Wie kan er nu aan een beest weerstaan dat gewoon superblij is je telkens weer te zien? Dat gewoon door het dolle heen is als je met hem uit wandelen gaat? Dat om kusjes, strelingen bedelt. Dat je trouw blijft volgen. En da's niet omdat ze dom zijn. En honden (mits normaal verzorgd) stinken niet. Ik ben opgegroeid met honden en zou me later ook een hond willen nemen, alleen ben ik allergisch.



zondag 16 augustus 2009

that sweet soul music



twintiger in disguise

Als je mijn blog overleest (ik vraag niemand om dat te doen want ondertussen heb ik toch al een hoop gepost) en niks van me afweet zou je misschien wel kunnen vermoeden dat ik een tiener ben: ik zit hier vollen bak Ciara te posten en schrijf over tienerseries als NYC Prep en Gossip Girl. Niet bepaald de leefwereld van een late twintiger.
De waarheid is gewoon dat ik altijd een ziekelijke drang heb gehad om bij te blijven. Sommige gebieden heb ik wel opgegeven omdat je nu eenmaal niet van alles op de hoogte kan zijn maar ik wil gewoon geen ouwelijke twintiger zijn. Vandaar die interesse in jongerencultuur. Ooit wou ik trendwatcher worden. Dat zegt veel.

Ondertussen al misschien passé maar:

zaterdag 15 augustus 2009

liever gossip girl xoxo

Net omdat ik er wel plezier uit put om op m'n aladomuch aksent over de (New Yorkse) rich and famous fictief te bloggen tunede ik zonet in op NYC Prep, een reality serie over New Yorkse prepschoolkinderen die voornamelijk in de Upper East Side resideren. De fictie blijkt leuker dan de realiteit te zijn: zelden zoveel oppervlakkigheid, eentonigheid en wedijver gezien. Wat je te zien krijgt is iets meer dan een halfuur lang geblaat van de meest boring annoying tieners sinds Ally Hilfiger met haar vriendin Jaime Gleicher iets heel oninteressants op MTV kwam doen. Het is werkelijk de eerste maal dat ik agressief werd van een televisieprogramma en er dus niet meer aardig over kan zijn. Geloof me, als je dàt ziet ben je iedereen dankbaar in een van de lage landen te zijn opgegroeid en niet die overdreven sociale druk te hebben gekend. Het leek wel verstikkende royalty. Zonder de noblesse oblige uiteraard. En dan heb ik eerlijk gezegd nog liever een geheel ondiplomatische Luke Weil die de ene na de andere beledigende supergrove opmerking maakt (en dat niet eens doorheeft) dan zo'n bende Valleyachtige (inclusief Californisch accent, aan de East Coast! :-O) New Yorkse brats.
Blij dat ik alternatief ben (ook al word ik er niet helemaal aanvaard).

nyc prep parodie:

vrijdag 14 augustus 2009

allmusic

AllMusic is en blijft mijn number one source when it comes to music, in het algemeen vind ik hen lekker onbevooroordeeld: Aaliyah en TLC krijgen er de appreciatie die ze verdienen en toch, soms wilt die innige relatie niet altijd lukken. Christina Aguilera's Stripped, Justin Timberlakes Justified en N*E*R*D's In Search Of... werden er niet bepaald goed onthaald terwijl het toch wel om moderne klassiekers gaat binnen hun genre (nu lees ik dat N*E*R*D een positieve review krijgt maar dat was lange tijd anders). Dan vraag ik me af, wie schrijft toch die recensies? Dan lees je dat een album met de grond gelijk wordt gemaakt en toch vier sterren krijgt. Omgekeerd gebeurt ook. Maar anyway, op muzikaal vlak is er weinig zo goed en onbevooroordeeld te vinden. Al wacht ik er wel op een goede K-Popsectie.



ciara

Sinds haar beginjaren is Ciara ultracool. And the best was yet too come! My tribute:



donderdag 13 augustus 2009

mijn heel persoonlijke top 10 videos


Ik was zo baby toen ik dit zag. Niet zo lang geleden las ik dat deze clip elk kwartier op MTV passeerde maarreuh, dat kan ik mij toch niet herinneren. Mijn tolerantiegrens zou anders ver overschreden zijn geweest, en dat was zeker niet het geval met Thriller. Wij gingen op dansles vanwege die clip dus, geen sprake van een overkill dan. En er was verder toen ook nog geen sprake van MTV Europe, wij keken naar Veronica's Top 40 en the Countdown (Europes The Final Countdown was vrij disturbing voor me. Ik dacht echt dat het programma op z'n einde liep).
Beat It vond ik anders ook wel cool, omwille van de samendans. Nu gebeurt dit overal maar Michael was toen de eerste om dit te doen en dus werd Beat It even the hottest talk of the town. Tot hij met Thriller afkwam en bovennatuurlijk werd. En dat vonden we zo enorm cool: wij keken ernaar en wilden hem zijn, hij was in onze ogen niets minder dan een Superman. In mijn prille kinderjaren was er niks cooler dan Michael Jackson. En daarna kwam Madonna.






woensdag 12 augustus 2009

arty farty worthy

jaloersmakend talent

This is an example of a photo you regularly see when you have talented friends. They just do it. If only I knew how.


dinsdag 11 augustus 2009

la douce zoute

Vandaag sinds zeven jaar weer Knokke bezocht. Daarvoor zal het ook wel weer zo'n zeven jaar geleden zijn, noem het gerust de seven year itch. Ik kreeg een buitenkansje om een paar daagjes uit te waaien in Middelkerke en als ik eenmaal aan de Belgische kust ben (iets dat niet meer al te vaak gebeurt) moet ik ook naar Knokke heen. Noem het gerust een soort drang. Het was vrij voorspelbaar dat ik weer week werd van nostalgie bij het aanschouwen van al die bekende plekjes, dat was ook de reden waarom ik er heen wilde, als bij het doorbladeren van een fotoalbum, maar wat ik niet kon voorspellen was de cultuurshock die ik er nu voor het eerst ervaarde. Don't get me wrong: ik blijf bij het feit dat Knokke de mooiste badstad is. Sommigen durven mij hierin tegen te spreken en vele argumenten zullen mijn mening hierover nog niet veranderen. Het is er prachtig, alleen... Die winkels, die mensen. Hoeft het nu echt zò kak te zijn (ik schrijf het Nederlandse kak omdat ik het een leuker woord vind dan het Amerikaanse prep of het Vlaamse snob, dus zonder enige bijbetekenis)?
Knokke is een reservaat. Punt. Van kakkers met hun kleine kakkertjes. Gedurende die hele dag daar, in het Zoute, heb ik geen enkele niet-kakker gezien. Geen enkele! Geen en-ke-le! Of toch: mezelf in een spiegelraam. Ook de kakkineuze winkels zijn er natuurlijk heel erg overvloedig aanwezig. En om net daarom Knokke als een Petit Paris te beschouwen vind ik een beetje te veel eer: anders dan in Parijs zijn hippe winkels er totaal afwezig.
Omringd door kakkertjes voel ik me nooit echt op m'n gemak. Tot m'n twaalfde liep ik waarschijnlijk zelf wel zo rond dankzij het aannemelijke eightiesexcuus: BCBG was toen hip en Dujardin was dé Antwerpse kinderwinkel. Zulke modetrends evolueren nu eenmaal maar kakkertjes blijven nog steeds tot op vandaag de dag in hun eightiesuniform lopen: polo en jeans. En net daarom heb ik het er zo moeilijk mee: het is een uniform. Een oude uniform die ooit hip was. Knap of origineel kan je het niet meer noemen, individualiteit is dé ontbrekende factor. Ik zou het niet kunnen, hoor, me kleden zoals de massa om er toch maar bij te horen (wonder boven wonder word ik wel aanvaard door kakkers, het zijn vooral de alternatievelingen die me niet moeten, dat terwijl ik mezelf als vrij alternatief beschouw. Misschien ben ik het dus niet). Dat is dus mijn probleem met kakkers: die zogenaamde verdwenen individualiteit in hun kleedgedrag. Ook in m'n lagere middelbare schooljaren, toen ik op een strenge kakschool met strenge uniform voor meisjes schoolliep, kon ik echt niet begrijpen dat al die meiden er op uniformloze dagen er bijna allemaal hetzelfde bijliepen.
Maar anders dan de meeste mensen zullen beweren vind ik ze best wel aardig. Zodra men buiten de kakkringen hoort dat je ooit een leerling bent geweest op een kakschool moet je al veel moeite doen om aanvaard te worden (om die reden ken ik er velen die het zelfs verzwijgen), terwijl op die kakschool ook de alto's aanvaard werden. Je kan iets tegen hun kleedgedrag hebben maar niet tegen hun persoonlijkheid. Uit ervaring kan ik met reden zeggen dat alto's je met meer vooroordelen zullen neersabelen dan kakkers doen. En vervolgens doen alsof je lucht bent. En vervolgens beweren dat ze zo open minded zijn. Een alto zal makkelijk een afkeer hebben van Knokke zonder daar ooit te zijn geweest, terwijl ik toch al wat kakkertjes heb zien opduiken in alternatievere cafés. Het is hun reputatie die hen niet meezit. Net als bij de Antwerpenaars. En hun kledij, natuurlijk.

zaterdag 8 augustus 2009

Mink DeVille

Mink DeVille, zalige muzikant, te vroeg weg. Ik heb nooit echt goed begrepen waarom hij in Europa populairder was dan in z'n eigen V.S., hopelijk wordt hij daar nu ook ontdekt.