Niet geblogd wegens tijdgebrek maar wel m'n opdrachten vervuld. Het was enkel nog wat schrijven, nog wat uitgaan en nog wat rebounden. Schrijven heb ik meer dan een klein beetje gedaan. Gisteren twee verjaardagen gevierd met het bijhorende dansje. En rebounden doe ik met Willy Cartier. I wish. Laat ik het maar hebben over Willy Cartier.
Introducing Willy Cartier.
Dit onwijs mooie Franse model staat in m'n top van mooiste mannen ooit aangeschouwd. Stel je voor dat je hem zomaar op straat zou ontmoeten. Ik zou over m'n woorden struikelen en hem onbeschoft nastaren. 'k Heb de vervelende eigenschap dat ik knappe mannen onbewust lig aan te staren. It's only nature, you know. Eigenlijk weet ik niet meer dan dat hij Senegalees is, Frans en Vietnamees. En een danser, acteur, model. En gay.
Eigenlijk valt het me wel wel op, zeer recent, dat ik best een type heb. Momenteel ben ik een beetje pissig op Johnny, Johnny Depp (wat hij gedaan heeft met Vanessa kan echt niet) maar Johnny is wel m'n type. Of Lenny. Kravitz. Ik val doorgaans op Zuiderse mixed people met een edgy kantje, mooie ogen en een bijzondere aparte uitstraling. Brad Pitt vind ik zo'n mooie vent maar hij is dus niet mijn type.
Als ik op blond val is het een George Michael kloon of het type Australische surfboy. Jaren geleden, tijdens m'n tienerjaren was ik helemaal gek op Christophe. Da's ook weer een bijzonder verhaal. Ik zag hem voor het eerst op een Steinerse kerstbeurs, hij ging toen met Marieke, en 'k was meteen verkocht. Hij had blond krullend haar en een stel grote sprekende ogen. Ik had hem al van ver gespot maar toen kende ik hem niet eens, die knappe kerel. Een tijdje later belandde ik zowaar bij hem aan tafel: klasvriendinnetjes van me kenden Marieke met wie ze in de lagere school zaten. Of all the people van de hele kerstbeurs in de vroegere gigantische handelsbeurs kenden ze net Marieke. Toevallig. Maar het maakte wel dat ik subtiel kon kijken en het viel me op dat het jonge koppel niks zei en vooral verveeld voor zich zat uit te staren. Waarschijnlijk wilden ze vooral daar niet zijn.
Twee jaar later ging ik met een vriendin naar Werchter en het toeval wil dat Christophe er ook was met z'n zus, we hebben dezelfde naam, z'n beste vriend en nog wat volk. Ja, natuurlijk want geen enkele alternatieve jongere ging toen naar Werchter maar het was wel toeval nummer twee aangezien ik en die vriendin van me een dagje met z'n tweetjes naar Werchter gingen. Wisten we veel of we iemand er zouden ontmoeten. Het was nog het tijdperk voor de mobiele telefoon de wereld overnam. Je kan je al voorstellen hoe ik me daarbij voelde toen ik die leuke jongen van de kerstbeurs weer zag, natuurlijk had ik hem herkend. Die ogen van hem. Mijn vriendin en z'n zus zijn jeugdvrienden dus ja, ditmaal leerde ik hem kennen maar dierf niks tegen hem te zeggen. Bovendien zat hij met m'n vriendin te flirten. Uit alle macht probeerde ik m'n jaloezie, teleurstelling, verdriet te verbergen en dacht: die zien we nooit meer terug. Dacht ik toen.
Enter het Bananenrepubliek, dat najaar. Het Bananenrepubliek was een populair café in Antwerpen door en voor jongeren. Een soort jeugdhuis voor kinderen van 't stad. Christophe z'n zus werkte in het Bananenrepubliek alsook z'n beste vriend. Het was echt zo'n café waar je altijd dezelfde mensen zag, ik kan me herinneren dat je er een kerel altijd zag. Echt altijd. Altijd. Maakte niet uit om hoe laat je er binnen stapte, die jongen zat er. Tijdens de zomermaanden had ik een boel Antwerpse jongeren leren kennen en een meisje nam me mee op sleeptouw, we zaten in de Spaghettiworld of het Bananenrepubliek of op de route op weg naar een van de twee cafés: Oude Korenmarkt, Kammenstraat, Vleminckveld. Gesprekken in het Bananenrepubliek gingen zo: "Heb je Catherine gezien?" "Ja, die zit met Lange Jan in de Spaghettiworld." "Oh, Lange Jan. Gaan we straks effe goeiendag zeggen?" "Ja, da's goed. Daarna komen we wel effe terug naar hier want Muriel komt zo."
Christophe zat dus ook geregeld in het Bananenrepubliek en toen leerde ik hem écht kennen. En werd dolverliefd op hem. Van het soort dat je niet zomaar uit je hoofd kan zetten. Als we effe astrologie voor waar aannemen: doorgaans heb ik een zwak voor Watermannen en Leeuwen maar Christophe is een Tweelingen. Die hebben ondertussen ook een felle hap van de amoureuze boterham gekregen. Tweelingen. Zucht.
Ik ben een jaar lang zwaar verliefd op Christophe geweest. Tijdens de middagpauze gingen ik en klasvriendin speciaal naar het Bananenrepubliek voor hém. We hadden zo'n tweehonderd cafés op vijf minuten stappen van de school maar het Bananenrepubliek it is. Klasgenoten lachten ons uit: "Gaan jullie alweer naar het Bananenrepubliek?" of geërgerd "Jullie en jullie Bananenrepubliek!". En het draaide allemaal om Christophe. Al is het wel bijzonder dat hij er zat aangezien zijn school nog veel verder lag dan de onze. Hij was altijd de vriendelijkheid zelve, z'n ogen waren heel expressief en hij kon lachen met z'n ogen, wat hij vaak deed. Dat trok me zo hard aan bij hem: de manier waarop hij je begroette met die lachende ogen. Een jaar lang zwaar onbeantwoord verliefd. Toen ik me realiseerde dat hij nooit op mij zou vallen heb ik volledig gekapt met het Bananenrepubliek, Spaghettiworld en Surplus (toen een populaire dancing waar ook echt iedereen naartoe ging) en ging als een dwaas naar musea, theater, alles met Cultuur. Zo ben ik hem stilletjesaan vergeten maar nooit echt natuurlijk. Anders zou ik nu niet over hem bloggen, hij was de eerste kerel van wie ik het zo zwaar te pakken had en die eerste keer vergeet je nooit meer. Bloed, zweet en tranen heeft het gekost en vele middagen en avonden in de Singel. Inmiddels heeft hij een vrouwtje, is al op vrij jonge leeftijd aan kinderen begonnen en doet met z'n beste vriend aan muurklimmen. Dat weet ik allemaal van horen zeggen want ik heb hem nooit meer gezien. Bijna iedereen van het toenmalige Antwerpse jongerenmilieu kom ik zo nu en dan nog es tegen alleen hem niet. Misschien maar goed voor m'n gemoed.
En Willy Cartier dus. Willy in een clip.
