the project to get over someone. Dag 2.

Dag 2 in m'n waanzinnig project: ice, ice, baby. Ice, ice, baby. Dat wordt pas een gigantische uitdaging van heb je het me daar aangezien ik niet gek ben op ijs. Ik eet het eigenlijk nooit. Maar aangezien ijs cruciaal blijkt te zijn in het verwerkingsproces van treuren om een, in mijn geval, wonderboy, moet ik eraan geloven. Weet je, iedereen eet dan ijs.

Ik heb een sofa, ik heb een lepel en 'k heb ijs. Let's roll!

Het bewijs: ik heb ijs gegeten:

Mmm man, wat was dat lekker! En waarom eet ik eigenlijk al jaren geen ijs meer? Oh, waarom toch? I must have been outta my mind.
Maar helpt het bij het treuren? Ja, wees maar zeker, tenminste als je het goedje blijft eten. Zodra die overheerlijke smaak verdwenen is hou je er alleen maar barstensveel calorieën aan over. Dus als je dat oké vindt en je blijft het eten om het verdriet tegen te gaan kan je na weken niet meer door de deur. Als u dat allemaal oké vindt dan hebben we hier een effectiever middel gevonden dan die love songs van gisteren. Let's cool the sadness down with a spoonful of ice cream! Mmm... ice cream.
En blijven eten die hap - bijt u doorheen de misselijkheid - want de droevenis komt razendsnel terug.