Me too #

‘If all the women who have been sexually harassed or assaulted wrote "Me too." as a status, we might give people a sense of the magnitude of the problem. Copy and paste’ You, Me too. Net als zoveel vrouwen, die nu naar buiten komen met hun verhaal over sexual harassement/assault, ben ik ook een slachtoffer. En net als bij zovele vrouwen is dat helaas bij mij ook niet bij een keer gebleven. De minder ‘ergere’ zaken schud je van je af, « Ach, dat hoort er nu eenmaal bij. » of « Zo erg is het nu ook weer niet. » Terwijl òòk die keren over grensoverschreidend gedrag gaan waarin je in je waarde en respect wordt aangetast. Op den duur leer je dat je herhaaldelijke ‘nee’ voor sommigen niks waard is. Al die keren waarin men over mijn grenzen is heengestapt is een te lange waslijst om op te noemen. Daarom beperk ik me tot de twee meest traumatiserende: stalking en sexuele aanranding. Zo’n 8 jaar geleden ben ik maandenlang gestalkt geweest. Door een lesbische psychotische onderbuurvrouw die ‘dacht’ verliefd te zijn. En ja, dat gestalkt worden kreeg ook een sexueel tintje. Het was geen pretje, eerder een nachtmerrie. Op den duur voelde ik me nergens meer veilig. Pas nadat ik verhuisd was begon ik me na een half jaar weer veilig te voelen in m’n omgeving. En ook al is het nu acht jaar geleden, ik draag die gevolgen nog steeds: de pijn van niet serieus genomen te worden, een bepaalde angst en voorzichtigheid. Waarlijk, gestalkt worden wens ik echt niemand toe. Dat was voor mij het meest ingrijpende, omdat die maanden een nachtmerrie waren. Horror. Vorig jaar kreeg ik weer met ingrijpend ongewenst sexueel gedrag te maken. Een huisgenoot die me probeerde aan te randen. Ik deelde al anderhalf jaar hetzelfde appartement met hem waarin het van kwaad naar erger ging. Psycholologische terreur. Ik haate hem en voelde me tegelijkertijd onveilig. Maar ik had nooit gedacht dat hij zoner zou gaan om me ook sexueel te willen aanranden. Op een nacht deed hij dus zo’n poging en dankzij m’n snelle krachtige reflexen is het niet zover gekomen dat ik in contact kwam met z’n geslachtsdeel. Want als ik daar aan denk, die kerel die ik zo hartgrondig haatte, die vieze inslechte gluiperd. Na zijn mislukte poging ben ik uit het appartement gerend en op de vlucht geslagen. ‘s Nachts. Ook verhuisd. En daarna kreeg ik m’n psychologische klop. Ondanks het feit dat sexueel misbruik op zo’n grote schaal gebeurt, is het jammer dat dit nog te weinig naar buiten komen. Ook ik, hoor. Toen ik gestalkt werd, heb ik dit wel naar buiten gebracht. De gebeurtenis van vorig jaar niet. Zoveel verhalen hoor ik van vriendinnen, kennissen. En natuurlijk ook het: het wordt toch niet serieus genomen. Misschien is in de openbaarheid treden al een eerste poging tot.

This Brilliant Comic Strip On Rich Vs Poor Upbringing Will Humble You

Geprivilegieerd. Onlangs stootte ik op een cartoon waarin privilege heel eenvoudig maar ook heel krachtig werd uitgelegd. Want wat is privilege: het is het opgroeien in een stimulerende omgeving waarin je meer kansen krijgt aangeboden om een ´hogere sociale status' te bereiken. Velen, de meeste geprivilegieerden beseffen niet eens hoe geprivilegieerd ze wel zijn want ze vinden dat ´normaal'. 99% van m'n vrienden- en kennissenkring ìs geprivilegieerd. Weinigen onder hen die dat doorhebben. We komen bijna allemaal uit middenklassegezinnen, hielden en houden ons bezig met middenklassevrijetijdsbestedingen en 99% van ons is hoogopgeleid. Waarvan minstens 80% een of meerdere masters op zak heeft. Ik heb dat heel lang normaal gevonden. Tot ik ging werken. Natuurlijk kreeg ik vroeger les over het determinisme maar dat was slechts een abstract begrip. Via m'n werk werd het concreter: ik kom via m'n werk met meerdere milieu's in contact en da's, vind ik, oh zo boeiend. Je wereldbeeld gaat totaal onderuit. Zaken die je voorheen 'for granted want dat is toch normaal?' nam, blijken plots niet meer zo evident te zijn. En eerlijk, ik krijg het steeds moeilijker met het zogenaamde diplomasnobisme (of nog erger: het 'aan welke universiteit je je diploma hebt behaald' snobisme) of het materiële snobisme. Dat soort snobisme is écht een soort snobisme dat alleen de middenklasse en hogere klasse zich kan permitteren. En waar gaat dat eigenlijk over? Al is enig snobisme mij niet vreemd: ik ben een culinaire en culturele snob. Al zie ik dat zelf niet zo, er zijn wel mensen die me ervan betichten. En net daarom zet ik dat dan soms nog wat éxtra in de verf als soort van 'geuzenattitude'. M'n neus ophalen voor K3 en dat soort toestanden. Misschien dat dat ik dat ooit es achterwege kan laten, net zoals ik het materiële snobisme door de jaren heen heb afgeleerd. Beroepssnobisme is me, denk ik, altijd vreemd geweest: als studentje in Gent shockeerde het me dat een van de verzorgsters in het bejaardentehuis tegen ons jobstudenten die tijdens de vakantie kwamen schoonmaken zei dat ze niet met de vaste schoonmaaksters wou en kon praten. Da's me altijd bijgebleven dat 'met jullie kan ik wel praten, jullie zijn anders'. Mede net daarom maak ik er een punt van geen onderscheid te maken; ik wil hààr niet zijn. Misschien, misschien zou het mooi zijn als de geprivilegieerde klasse es meer zou beseffen hoe geprivilegieerd ze wel zijn (opgegroeid). En zo wat meer dankbaarheid en vooral meer begrip kunnen tonen voor die ander, die niet zo geprivilegieerd is en die ze niet zo goed of juist helemaal niet kennen. En ik besef goed genoeg hoe naïef ik eigenlijk wel klink. This Brilliant Comic Strip On Rich Vs Poor Upbringing Will Humble You: Auckland-based illustrator Toby Morris reminds us that not everyone gets the same privileges in life, with this brilliant comic titled “On a Plate”. The illustrations depict the story of two individuals born into different households and how their backgrounds and families play a huge role in the kind of opportunities they get in life. Check […]