Ik lieg er niet om, de titel dèkt de lading.
Ondertussen zit ik aan m’n vijfde iPhone, waar ik helemaal hàppy mee ben. Mijn eerste was een 3G, mijn wéreld ging open. Meteen ging ik op Instragram (dat kon toen nog enkel met iPhones) en postte een video en een foto van een kat in Amsterdam. Lillith, heet ze, mijn vriendin.
Na m’n prachtexemplaar te hebben verloren stapte ik over op een ander merk. Had ik nooit mogen doen. Het zegt genoeg als iemand blij is dat zijn smartphone gestolen werd opdat hij weer naar een iPhone kan gaan. Ik ben die persoon. “Hallo, 4S.”
Later kwam de 7, dan XR en nu heb ik een 12.
Als iemand zegt: “Jii hebt enkel een iPhone om te pochen”, dan moet je dit vooral beamen. “Ja, je hebt me helemaal door. Ik heb deze zelfs meer betaald dan de winkelwaarde. Ik vind het vooral belangrijk dat iedereen ziet dat ik een appeltje aan de achterkant heb. Kijk es, is die appel goed zichbaar? Mooi zo.” Ga es weg.
Ik vind het een gewéldig product. Mag dit ook es?
