Prince was voor mij meer dan alleen zijn muziek: hij was een belangrijk deel van m'n leven, m'n persoonlijkheid, wie ik ben, hoe ik dacht, wat me kinderlijk opgewonden deed raken. M'n grootste muzikale HELD. En aangezien muziek voor mij zo ontzettend belangrijk is, lees maar: HELD. En die held ben ik kwijt. Ja, ik heb nog z'n muziek, z'n video's, er zal best veel unreleased stuff naar buiten komen,.. De muziek, die hebben we, z'n teksten, die hebben we, de video's, die hebben we. Maar onze Purperen Held niet meer.
De rush, de kick, de euforie, de high, het alom gelukzalig gevoel, tot tranen toe bewogen worden door vreugde voor en na en tijdens z'n concerten, dat behoort tot het verleden. Blij dat ik het meermaals mocht beleven, dat wel.
Ik was 20 toen hij m'n grote Held werd, het moment kan ik me zelfs nog goed herinneren; dat was op m'n verjaardag, de eerste tonen van Dirty Mind. Like a flash light. Something struck me so deeply. En dat was hij. Ik weet nog precies waar ik zat en hoe ik zat en niet wist wat ik hoorde. 16 jaar lang is hij altijd bij me gebleven. Prince die zo ontzettend belangrijk voor me is. Afscheid zal ik nooit van hem nemen.
