Ik hou me vaak bezig met true crime en gevangenisverhalen, dit verhaal laat me niet los sinds deze ochtend. Voor de slachtoffers is dit natuurlijk verschrikkelijk maar zelden over zo’n groot slachtoffer als de dader zelf gehoord (velen voelen zich door zijn relaas aangedaan):
Je leest het vaker: jeugdjaren vol armoede, verwaarlozing, geweld, sexueel misbruik, pesterijen. Mét een genetische aanleg voor een karakterstoornis. Niet zelden groeit men uit zo’n milieu uit tot tikkende tijdbommen. Niet altijd, doch, het zijn dé ingrediënten.
Bij Austin Harrouff ontbraken die elementen, wel hebben zijn ouders een onwaarschijnlijke grove fout gemaakt.
Hij groeide op in Palm Beach County, Florida als een alleraardigste, heel intelligente sportman. Op de universiteit liep het mis: alhoewel hij naar de buitenwereld toe ‘perfect’ leek, was zijn innerlijke wereld van een heel andere orde: eenzaamheid, depressie, nachtenlang niet slapen en drugs. Austin dacht dat hij gek werd.
Eenmaal summer break thuis in Palm Beach bleek hij het bij het rechte einde te hebben. Voor zijn familie was hij onherkenbaar: hij liep nachtenlang rond om hen te beschermen tegen demonen en in plaats van hem zo snel mogelijk naar de psychiatrische emergency te brengen (wat ieder weldenkend mens zou doen) deden ze hun slaapkamerdeur voor hem op slot.
Ook van zijn vrienden kon hij weinig verwachten: op een avond stond hij bij z’n jeugdvriend aan de deur, alleen maar om hem te vragen in welk jaar hijzelf was geboren. Het moge duidelijk zijn dat die arme kerel een zware psychotische breakdown had.
Aan z’n zus verklaarde hij zich onsterfelijk, hij zei haar dat hij half mens half hond was en om z’n onsterfelijkheid te bewijzen ging hij plots een drukke autobaan op. Net op tijd nam z’n zus hem bij de kraag. En hier ook alweer: geen ritje naar de psychiater. Nee, ze gingen eten met z’n vader.
Ook daar gedroeg hij zich wellicht heel vreemd, hij verdween zomaar even dertig minuten om bij hem thuis vinaigrette te drinken en kaas uit te smeren. Z’n moeder vond hem al drinkende van die vinaigrette en in plaats van hem naar het hospitaal te brengen, reed ze hem terug naar het restaurant. Het blijft zich maar opstapelen.
Z’n vader had hem zelfs de dag ervoor een mes en een geweer gekocht. U kan vast raden wat er gebeurt, niet zomaar schreef ik dat ze grove fouten hebben gemaakt.
En wat u dacht, gebeurde: Austin verdween alweer uit het restaurant en ditmaal eindigde het in een dubbele moord en een poging tot moord op volstrekt onbekenden. De details bespaar ik u want die zijn gruwelijk.
Hij pleegde die delicten vijf jaar geleden in een waanzinnige hardcore psychotische breakdown waarin hij dacht onoverwinnelijk, half mens half beest te zijn en de wereld te moeten redden van demonen. Not guilty by reason of insanity lijkt me hier overduidelijk op z’n plaats.
In plaats van de deur ‘s nachts op slot te doen, hem een mes te geven, etc. etc. had z’n familie hem naar de psychiatrie moeten brengen. Daar had hij behandeld kunnen worden, erna met medicatie naar huis worden gestuurd en zo had hij nog van een leuke studententijd kunnen genieten. Nu zit hij al jarenlang vast z’n proces af te wachten. De nabestaanden gaan voor de doodstraf.
Wat het nog een tikje erger maakt: z’n familie wist heel goed wat er aan de hand was: z’n vader is tandarts, z’n moeder apotheker, schizofrenie zit in de familie. En dan gewoon besluiten niks te doen.
Ik heb er geen woorden voor, zo erg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten