Ieder jaar heb ik slechts een échte culinaire ambitie: hazenrug eten. Dit kan banaal klinken en dat is het eigenlijk ook. Ik wil m’n werk heel goed doen, schrijven enzo maar een jaar zonder hazenrug is gewoon raar zolang ik geen vegetariër ben. Hazenrug is gewoon mijn favoriete kostje. Dit jaar heb ik er al een achter de kiezen: ik zag het op de kaart staan en dacht, het is te nemen of te laten.
Wat wel lief is: als ik naar m’n ouders ga rond de feestdagen eten we mijn lievelingskostje, hazenrug die minstens een week op voorhand besteld moet worden en drinken we een pinot noir van de Bourgognestreek.
Lekker eten, lekker drinken.
In België kijk ik uit naar streekgerechten uit Frankrijk. Dat doe ik dus.
Voor nieuwjaar heb ik mezelf een meergangenmenu gekocht en ja, ik ga het zelf bereiden. Alles heb ik vandaag in huis gehaald en het wordt een zevengangenmenu. Voor mij alleen en ik heb genoeg voor drie personen. Daar ga ik dus drie dagen lang van smullen. Alles bij elkaar valt het wel mee als je weet dat ik er drie dagen zoet mee ben.
Ik had m’n gedachten op tarbot gezet! Ik werd wakker met het idee: morgen wil ik tarbot eten. Dit heeft een sentimentele waarde: met m’n broer ging ik ooit eten in Dôme Sur Mère en ik bestelde er tarbot. Wist ik veel dat het de duurste vis is, ik ben daar niet echt mee bezig, ik weet amper prijzen, de prijs van een brood weet ik niet eens en dat is de basis. 😆 Ik vergeet dat gewoon. Ik vergelijk best wel in de winkel maar eenmaal thuis weet ik het gewoon niet meer. Als men mij een prijs zegt, weet ik dus niet of het goedkoop is of duur. Ik heb geen enkel referentiekader.
Ik hou zowel van frieten met veel mayonaise en een bickyburger als van pata negra. In Ukkel woonde ik samen met een Bourgondische Nederlandse. Superkritisch is ze. In die periode ging ik vaak naar Amsterdam en ze raadde me de beste tentjes aan. Pata Negra heb ik via haar leren kennen, ben ik haar nog altijd dankbaar voor. Ze raadde me eetgelegenheden aan en in een daarvan serveerden ze pata negra. « Wat is dat? » « Het is een ham die smelt op de tong. » It is.
Ik ben een kleine eter maar kan er zo ontzettend van genieten. Mijn beste eetervaring: The Jane in Antwerpen met m’n broer, the Battle of the Sommeliers. De slechtste: een restaurant in Knokke met m’n bomma, zowel m’n bomma als ik waren er niet over te spreken. Paling in’t groen, sindsdien nooit meer gegeten.
Morgen ga ik dus zelf een meergangenmenu voor mezelf preparen. De tarbot kan niet mislukken zei de man van de viswinkel me. Ik wou hem graag geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten