A sex symbol becomes a thing. I just hate to be a thing.
Er is al zoveel over haar geschreven, vanuit verschillende oogpunten, invalshoeken en kikkerperspectieven. Mijn schrijfsel zal waarschijnlijk niets toevoegen. Helemaal niks. Net als zoveel andere schrijfsels dus ik zit er ni zo mee. Marilyn Monroe, het blonde icoon, de reden waarom Hugh Hefner Playboy startte, sinds m'n tiende ongeveer heb ik een gezonde fascinatie voor haar. Die voor Alain Delon daarentegen kan ik helemaal niet meer gezond noemen. Maar laat ik het nu gewoon bij Marilyn Monroe proberen te houden.
Ik was tien en las een jeugdboek over haar leven. Marilyn heette het boek, een biografie geschreven door Gaston Van Camp met op de kaft een tekening van haar uit The Seven Year Itch: de opwaaiende zomerjurk. Het beginpunt van de fascinatie. Dit gaat echter niet over haar films: 't is niet dat ik Marilyn een ongelooflijke mooie dame vind (dat is ze natuurlijk wel) en naar al haar films wil kijken of haar een geniale actrice vind en haar volledige oeuvre heb staan. Niet dus. M'n fascinatie heeft te maken met de persoon Marilyn, de fascinerende persoon Marilyn.
Allereerst heette ze niet Marilyn Monroe. Ze werd geboren als Norma Jean Mortenson (gedoopt als Norma Jean Baker) in Los Angeles en haar jeugd kan je omschrijven als niet bepaald conventioneel, ook niet echt gelukkig. Met haar vader had ze geen contact en haar moeder zat heel erg vaak in een psychiatrische instelling. Zodoende verhuisde ze van pleeggezin naar pleeggezin tot ze op minderjarige leeftijd in het huwelijksbootje stapte met een marinier, James Dougherty, en alles leek erop dat ze als laaggeschoolde jonggetrouwde vrouw snel baby's zou krijgen en een vrouw aan de haard en in 't fabriek zou worden.
Thanks to the fabriek werd ze daar opgemerkt door een fotograaf, want fotografen komen altijd in fabrieken zoeken naar jonge modellen, en dat was het beginpunt van haar modellencarrière. En haar naaktmodellencarrière. En het eindpunt van het huwelijk met haar marinier want die vond dat niets voor deftige vrouwen. Ze verfde haar haren blond, kreeg nog meer modellenwerk, scheidde van Dougherty, ging naar Hollywood en wat er volgde was een leven in de schijnwerpers. Vele filmrollen, vele mannen en een pillenverslaving. Marilyn Monroe is een van de meest tragische Hollywooddames, hoe bekender ze werd, hoe ongelukkiger ze werd. En dat had voornamelijk te maken met een ding: het feit dat haar imago het tegenovergestelde was van wie ze werkelijk was.
(haar eerste filmrol in Love Happy van The Marx Brothers)
Marilyn Monroe, het iconisch domme blondje, was eigenlijk een hoogintelligente dame. Volgens sommige bronnen zelfs hoogbegaafd. Ze heeft meer belangrijke klassieke literatuurwerken gelezen dan de meeste mensen ooit zelfs maar zouden willen vastnemen en zulke boeken las ze al op jonge leeftijd. Marilyn Monroe las. In Hollywood werd ze zelfs uitgelachen toen ze de enige bleek te zijn die het klassieke werk of (ik wil het kwijt want ik ben het kwijt) het volledige script had gelezen. Nice working with that kinda people. "Ik lees." "Haha! Funny."
Maar zoals dat veelal gaat in Hollywood: mensen nemen een populair ietwat simpel imago aan waar ze beroemd mee worden en daarna willen ze serieus genomen worden. Als ze enige serieux bezitten tenminste. Alleen lukt dat niet altijd want ja, het publiek houdt inmiddels van hen en wil niet altijd meegroeien. En bij Marilyn Monroe, de grootste sexbom allertijden, is het best wel begrijpelijk dat het publiek daar geen afstand van wou nemen. Want sexbommen denken niet, hé.
Marilyn Monroe - I Wanna Be Loved By You
Geüpload door brainstorm. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.
Ik kan me best wel voorstellen dat het als hoogintelligente vrouw met een grote culturele bagage (Marilyn studeerde kunst en literatuur aan de UCLA en was daarnaast ook autodidact) het enorm frustrerend moet zijn dat je wanneer je je mond open wil doen om iets zinnigs te zeggen het publiek alleen: "Tieten! Dikke tieten!" roept. En dat blijft roepen. Bah. Een van haar grootste liefdes, de man bij wie ze eigenlijk had moeten blijven, baseball ster Joe DiMaggio begreep Marilyn als geen ander. Marilyn en Joe, het verhaal van een dramatische liefde.
Net zoals Romy Schneider Alain Delon te graag zag om in woorden te kunnen vatten hield Joe DiMaggio te veel van Marilyn Monroe om dit zomaar even treffend neer te kunnen schrijven. Dé grote liefde. Hij wou haar gelukkig zien en het deed hem pijn dat ze telkens weer zwichtte voor dat sexbomimago. Een van de meest iconische scenes uit haar filmcarrière, de opwaaiende zomerjurk uit The Seven Year Itch, is tegelijkertijd ook een van de meest tragische: Joe DiMaggio zat toe te kijken. Hij wou niet dat ze die scene deed omdat hij wist dat ze net van zulke dingen afstand wou nemen. Maar Marilyn deed de scene en Joe DiMaggio keek toe. Huilend.
I want to grow and develop and play serious dramatic parts. My dramatic coach, Natacha Lytess, tells everybody that I have a great soul, but so far nobody's interested in it.
Of ze nu werd vermoord of een overdosis nam zal altijd een raadsel blijven. Tenzij er geheime documenten vrijkomen zoals die van de Kennedy's nog moeten vrijkomen. En eigenlijk doet het er bitter weinig toe: op het einde was Marilyn zo ontzettend ongelukkig. Ze had na haar scheiding van Arthur Miller weer contact met die ene man die zo zielsveel van haar hield, Joe DiMaggio, die opnieuw met haar wou trouwen. Haar laatste telefoontje was met z'n zoon. Daarna was het gedaan.
20 jaar lang liet Joe DiMaggio drie maal per week een half dozijn rode rozen op haar graf leggen. Hij hertrouwde nimmer en weigerde publiekelijk over hun relatie te praten. Because he never stopped really really loving her.
I am good, but not an angel. I do sin, but I am not the devil. I am just a small girl in a big world trying to find someone to love.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten