beroemdheden zien

Veel mensen kicken op beroemdheden. Als je op een terras zit en een bekende Vlaming passeert hoor je altijd fluisteren: "Kijk daar loopt Marcel Vanthilt." Ik schrijf Marcel Vanthilt omdat je al veel moeite moet doen om Marcel Vanthilt niet tegen te komen. Maakt niet uit op welke plek je bent, Marcel Vanthilt is altijd overal. Net zoals Jo De Poorter altijd overal is.

Ik kick niet echt op bekende Vlamingen. Hier in Antwerpen kom je dagelijks minstens drie bekende Vlamingen tegen: Marcel Vanthilt, Jo De Poorter en nog een BV dus dat zou betekenen dat ik elke dag zou kicken, en weet je, ik ben niet echt fan van kicken. Wel kick ik gaarne als ik een van m'n idolen mag ontmoeten. De allereerste die ik mocht ontmoeten was Paul Mennes op de boekenbeurs. Ik was een tiener en vroeg om een handtekening in z'n tweede roman, Soap. Daarna zei ik iets in de trant van "Ik vond uw eerste boek Tox echt heel goed." En dan begon hij een hele uitleg te doen over de pers en ontvangst, hij bleef maar doorpraten over iets wat ik toen niet echt interessant vond en ik zat daar maar te knikken en te denken 'Wat zegt hij eigenlijk allemaal?'

Het jaar daarna was Herman Brusselmans aan de beurt. Ook op de boekenbeurs. Hij vroeg m'n naam, ik had hem niet begrepen en zei in m'n allerslechtste allerzwaarste Antwerps: "Wàtte?" Daarna dacht ik: 'Ik had het misschien wel anders kunnen vragen. Iets beleefder.' Het volgende idool dat door mij geschoffeerd mocht worden was Annet Malherbe. Ik zat in de Duifkes, de alternatieve Hopper zeg maar, en Annet Malherbe stapte binnen. Voor m'n gezelschap was ik toen geen goede gesprekspartner meer. Het enige wat ik toen kon zeggen was: "Zou ik haar aanspreken? Zou ik haar aanspreken?" Minutenlang ging het zo door. U moet weten dat ik een paar weken ervoor een fanpage over haar had aangemaakt, op facebook jawel. Zo'n fan ben ik dus van haar. Uiteindelijk raapte ik m'n moed bij elkaar en stapte op haar af. "Excuseert u mij maar ik vind u geweldig." Daar kwam het ongeveer op neer wat ik tegen haar zei. Ze was heel vriendelijk, vroeg zelfs m'n naam en knoopte een kort gesprek met me aan. Nee, eigenlijk heb ik haar helemaal niet geschoffeerd. Toen ik die avond thuiskwam heb ik meteen m'n status op facebook aangepast. 'Annet Malherbe ontmoet. Wooààà!', zoiets ongeveer.

Het jaar daarop, of hetzelfde jaar nog, was het de beurt aan Remco Campert. Remco Campert heeft een van de mooiste dingen uit de Nederlandse literatuur geschreven: "haar heupwiegende heup' en dat vertel ik wel es te pas en te onpas. Ik ben fan. Ik werkte vrijwillig op Zuiderzinnen en had gevraagd of het oké was dat ik m'n plaats even verliet om Remco Campert te ontmoeten, in het Zuiderpershuis. Een groep hele lieve bekende schrijvers lieten me bij hen aan tafel zitten om op Remco te wachten. Ik kwam naast Abdelkader Benali te zitten en het klikte gewoon tussen ons twee. Even dacht ik: 'Hij is voor me de perfecte man, laat ik maar verliefd worden.' en dan lees je de volgende dag dat hij verloofd is. Ik lees altijd de volgende dag dat 'mijn mannen' al verloofd zijn. Gène Bervoets kwam ook even meepraten en later op de afterparty groette hij me, hij dacht vast dat ik ook boeken schreef. Na lang wachten arriveerde Remco Campert, hij leek een beetje geïntimdeerd door me en natuurlijk zei ik weer iets over die 'heupwiegende heup'. We hadden een kort gesprek, gingen samen op de foto en ik nam afscheid van de groep hele lieve bekende schrijvers. Ze vroegen me nog te blijven want Gerrit Komrij zou zo komen, zijn vriend zat ook aan de tafel, maar I was like: "Who?". Nee hoor, ik ken Gerrit Komrij wel. Maar ik moest echt wel werken en had een paar jaar eerder in Brussel al een lezing van hem bijgewoond.

De next idol was Sien Eggers. Sien Eggers is zowat het idool van iedereen. Ik ging naar de première van een monoloog van Steph Goossens, de halve cast van Thuis was ook aanwezig. Ik kijk niet naar Thuis maar ik wist dat ze er waren omdat ik Leah Thys had herkend. Sien Eggers had het stuk geregisseerd dus vanzelfsprekend was ze ook op de première, alleen arriveerde ze vele vele later omdat ze zonet zelf nog had gespeeld in de verste uithoek van de wereld, Limburg. Nee, sorry Limburgers, ik vind jullie allemaal heel lieve mensen, zaterdagnamiddag werd ik nog bediend door een lieve Limburger en ik was weer voor 10 minuten verliefd. Dus Sien Eggers arriveerde later, ik liet haar eerst nog wat keuvelen met vrienden en dan: ten aanval. "Sien Eggers, ik vind u geweldig." Ook met Sien Eggers ging ik weer op de foto en eenmaal thuis dus weer m'n facebook status aangepast. 'Sien Eggers ontmoet. Wooààà!'.

Ik kick niet echt op bekende Vlamingen maar ik geef toe ik dat ik me nooit echt goed weet te gedragen als ik met hen moet praten. Je probeert altijd te doen alsof het je niks kan schelen dat ze zo ontzettend beroemd zijn en dat maakt het altijd wat geforceerd. Maar ik vind ze doorgaans altijd wel aardig.

Het grappigste en meest bijzondere wat ik heb meegemaakt met een beroemdheid was met Axelle Red. Ik weet niet of het goed is voor haar imago dat ik dit hier ga neerschrijven maar ik ga het toch maar doen, want het is gewoon grappig en zegt iets over haar 'totaal geen sterallures hebben'. Sympathieke Axelle Red. Ik was in een pashokje, het was heel druk in de winkel, m'n pashokje ging plots open en iemand vroeg: "Is het oké dat ik er even bijkom want het is druk?" Axelle Red. Voor ik iets kon uitstamelen stond ze al in haar onderbroek. Ik stond dus gewoon in m'n onderbroek naast Axelle Red in haar onderbroek. De verkoopster die voorbijkwam keek even met een blik van 'wat raar'. Eigenlijk vond ik het super. Later stonden we weer zij aan zij toen haar vriendin een lang gesprek voerde met de verkoopsters en de eigenares. Ik stond ernaast want ik ken de verkoopsters ook. Axelle Red stond voornamelijk stilletjes te luisteren, ze leek tamelijk verlegen maar zo ontzettend lief.

Soms lees je van die negatieve dingen over de aardige beroemdheden die je zelf es ontmoet hebt en dat vind ik altijd vreselijk. Tegenwoordig kijk ik eigenlijk nooit TV en dan heb ik wel es van die hele beroemde Vlamingen beledigd omdat ik dan de enige ben in heel Vlaanderen die hen niet herkent. Maar ze blijven altijd vriendelijk, kijken nooit beledigd. Wel verrast maar niet beledigd. Ik vind het dus ook vreselijk dat mensen het nodig vinden om hen op het internet te beledigen. Terwijl ze hen niet eens persoonlijk kennen. Wat is het nut ervan? Ik ken jou niet, ik heb nog nooit met je gesproken maar ik vind je een eikel. Proficiat.