‘Ikken en den dikken en de rest kan stikke!´, geen idee of het wijdverbreid is, op Antwerpse speelplaatsen in lagere scholen kon men dit wel es horen. Geen idee overigens wat ‘den dikke’ hiermee te maken heeft (‘ikken en ne kikken en de rest kan stikke’, zou passender zijn). Juffen zeiden dit om je terecht te wijzen, uit kindermonden was het meer een vorm van jeugdige opstandigheid. Dit blogbericht gaat dus over het: ‘Ik denk in de eerste plaats alleen mezelf’
Hoe ouder ik word, hoe moeilijker ik deze mentaliteit kan verdragen. Putin, Trump zijn extreme voorbeelden hiervan, die Eikel van Brazilië ook. Ondertussen, al meer dan vier jaar, weiger ik z’n correcte naam te onthouden, absolute weigering (ondertussen weet ik het wel omdat mensen me het telkens blijven zeggen maar daarom hoef ik het nog niet te kunnen schrijven).
In m’n kinderjaren was ik ook een ‘ikke’-persoon, dat heeft eigenlijk vrij lang geduurd, tot halverwege m’n studentenjaren, ondanks een doorgedreven rechtvaardigheidsgevoel was het toch vooral het egoïsme en egocentrisme dat bij mij de toon aanvoerde. Ik schaam me er niet meer voor, het was een jeugdfase.
Onder positieve invloed ben ik 180 graden gedraaid: schoot door in mezelf weg te cijferen. Dit heb ik te lang gedaan en noem het gerust òòk een fase. Weliswaar een fase waar jarenlang therapie voor nodig is geweest om naar een ‘gezonder’ evenwicht te komen.
Heeft het te maken met respect (voor jezelf en een ander), of met empathie? In m’n vroege studentenjaren scoorde ik laag qua EQ (empathie) en later, niet verbazingwekkend dan, veel hoger.
Geen rekening houden met een ander of je eigen behoeftes, ideeën doordrijven of enkel oog hebben voor je eigenbelang: nee, nee, nee. Ik zeg: nee. Maar je mag jezelf niet uit het oog verliezen en dàt vind ik een moeilijk evenwicht.
Songs in the Key of Life - Stevie Wonder
Great Album
Geen opmerkingen:
Een reactie posten