Laten we ons hier toespitsen op het echte slechte werk. Van tijd tot tijd kan het best hilarisch zijn een meesterwerk der mislukkingen aan te schouwen. Inderdaad, van The Room en Manos the Hand of Fate heb ik genòòòten, je weet je niet wat je te zien en te horen krijgt, onnavolgbaar slecht.
Omdat het 1 september is geef ik de bedenkelijke eer aan drie echte slechte high school movies.
We beginnen ‘kalm’ met High School Musical.
Hij is nét iets te goed om hilarisch slecht te worden, de eerste minuut begin je je al te ergeren. Het wordt er alleen maar triester op. Van het oervoorspelbare koppel to be, Efron en Hudgens, ging ik zodanig over m’n nek dat het me moeite kostte om dit sentimentele stroopzoete irritantromantische gejengel langer dan een half uur te blijven volgen. Ik heb het niet volgehouden. Vertel me niet dat er daarna plots een meesterwerk ontspon. Trouwens. Vreselijke song hieronder.
Nu de non-film: You Got Served.
Verplicht heb ik You Got Served uitgezeten en verbaasde me er na iedere voortkruipende nietszeggende scene over: is die film nu nog niet gedaan? Ik kan jullie gerust vertellen dat hij voor mij kwalitatief gezien meermaals ongekende dieptepunten wist te bereiken. Zodra je kennis had gemaakt met de hoofdpersonages wist je meteen hoe de standaardverhaallijn zou verlopen, en, hoe standaard die ook mocht zijn, hij was niet eens goed uitgewerkt! Het verhaal: de ultieme dance battle.
De dance battles waren de enige momenten waarin ik me niet ergerde. Kan je net zo goed naar een muziekvideo kijken.
De so bad it’s good film: The Cool and the Crazy
Zelden dat ik niet in de mood ben voor een so bad it’s good film. Inmiddels na meer dan 20 jaar zoekwerk ken ik m’n bad classics, de titels alleen al zijn de moeite om nooit vergeten te mogen worden: ‘Santa Claus Conquers the Martians’ of nog bizarder ‘The Incredibly Strange Creatures who Stopped Living and Became Mixed-Up Zombies!!?’
The Cool and the Crazy is een minder bekende bad classic over de gevaren van softdrugs. De high school studenten zijn er overduidelijke dertigers in veel te krappe schoolbanken. De stepping stone theorie in topsnelheid in beeld gebracht: na een allereerste blowfeest beginnen ze als een bende maniakken overgewelddadig deliquent gedrag te vertonen. Tjonge, jonge, jonge. Én de noodzakelijke overacting natuurlijk. Gewéldige film!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten