Aanvankelijk wou ik John Miles' Music posten als opener omdat het gewoon een prachtig nummer is. Het enige wat me ervan weerhield was dat Scala-achtige koor op de achtergrond bij een liveuitvoering. Dat ging erover. Niks tegen Scala, niks tegen koren maar bij een nummer als Music wordt het al snel kitsch. Geen camp, kitsch. Andere opener dus en zeker zo goed: Ella, Eélla! ("What's the next chorus to this song now? This is the one now, I don't know!" Marvellous. En de Louis Armstrong imitatie. Marvellous)
Bij het bekijken van een live optreden van Funkadelics One Nation Under A Groove werd ik even emotioneel. Omdat ik het simpelweg thàt good vind. En tegelijkertijd vroeg ik me af waarom sommige mensen zo fanatiek kunnen zijn als het op muziek aankomt en het anderen gewoon koud laat. Eergisteren sprak ik met een andere Princefan en we moesten allebei toegeven dat we ooit tranen met tuiten hebben gehuild bij z'n optreden. Ook zij is een fanatieke muziekfreak maar in het algemeen zie je die eigenschap eerder bij mannen opduiken, dat overweldigende muziekliefhebberij. Ze nodigen je uit en dan moet je naar dit luisteren en dan weer naar dat. Of blijf effe want ik wil dat nog opzetten. Iedereen kent wel zo iemand. Ik ben ook zo.
Iedereen kent wel zo iemand maar de meeste mensen zijn anders, gaan gewoon gezellig praten op een etentje in plaats van de gasten lastig te vallen met wat ze beslist moeten horen. Doch, als muziekliefhebber heb je niet eens door hoe asociaal dat eigenlijk is want jijzelf apprecieert het net als anderen dat ook doen want je bestaan is een voortdurende zoektocht naar goede muziek en al wat je daar bij kan helpen is goed. Als je bij iemand op bezoek komt duik je meteen in z'n of haar muziekcollectie en knikt goedkeurend als er iets is dat je aanstaat (ik duik in de boeken-, muziek- en filmcollectie. "Mag ik even naar uw boeken kijken?" Het ware windowshoppen want overkopen doe je niet.)
GUNS N ROSES - Patience
Geüpload door GunsnRoses. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.
Eigenlijk begrijp ik niet dat voor sommigen muziek niet zo belangrijk is, dat ze je vragen (net als een song tot een hoogtepunt komt) om de muziek wat zachter te zetten want ze willen net iets vertellen. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik helemaal opging in muziek, meestal had ik op school een bondgenoot (één bondgenoot!) en anderen kloegen dan: "Jullie kunnen alleen maar over muziek praten."of "Praten jullie alweer over muziek?". Best gewoon negeren en "So what?" denken. Ieder dier zijn plezier, respect voor iedereen.
Muziekliefhebberij is een schone zaak maar het mag je ook niet te ver drijven, zoals sommigen zich niet kunnen voorstellen dat ze iemand daten met een (pas op, kijk uit!) andere muzieksmaak. Vind ik behoorlijk ver gaan. Het idee dat muziek iets zegt over je persoonlijkheid lijkt me niet echt accuraat, over je intelligentie is een andere discussie maar met je persoon of hoe je in het leven staat heeft het niks te maken. Ik luister bijvoorbeeld naar N.W.A. 'k Denk niet dat het iets over mij zegt. Bovendien kijkt een echte muziekliefhebber verder dan genres, logisch want je zou maar al te veel missen omwille van een soort onnodig snobisme (rockism, ik heb het nu over u!). Je bent immers op zoek naar goede muziek, welk genre dat dan ook moge zijn. Een van de mooiste ervaringen in die zoektocht is, als je 't eenmaal hebt gevonden. Je zoekt, je zoekt en dan, dan ontdek je iets waarbij het plaatje klopt, dat helemaal jouw muziek is. Ik heb het gevonden bij Prince en Parliament/Funkadelic. Maar ook al heb je 't gevonden, de zoektocht stopt niet, d'r is altijd wel iets fantastisch te vinden dat je nog niet hebt ontdekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten