Prince in het Sportpaleis 2010

Gisteren was ik getuige van m'n beste Princeconcert tot dusverre. De pré-show in Brussel heb ik gemist, achteraf balen als je ziet dat mensen op nog geen vijf voet van hem stonden te shaken, maar het optreden van gisteren maakte dat nare gevoel echt wel goed. Echt wel. Op de derde rij stond ik, akelig dicht en hoefde niet eens op het grote scherm te kijken. Ik zag hem helemaal en kon bij wijze van spreken z'n rimpels tellen. Niet dat hij er afgeleefd uitziet. Oh nee. Prince is en blijft een blok energie. Net voor de show maakte ik kennis met een Princevolger: sommige fans reizen namelijk de wereld af om hem te zien. Hij kwam net terug uit Milaan en Rome en straks ging hij naar Arnhem. Hij beschouwt dat als zijn vakantie. Naast hem stond een meisje met Prince T-shirt, Princehalsketting en op haar gsm een Princesticker. Ik stond dus bij de harde kern. De man zei: "Als je hem eenmaal live hebt gezien dan blijf je gewoon naar z'n concerten gaan." Een volmondige "Ja!" van mijn kant. En nu over het Princeconcert.

Ik zag hem in het Sportpaleis, acht jaar geleden, op Werchter deze zomer en ik kan eigenlijk wel zeggen dat dit concert de perfecte symbiose van die twee vormde: Sportpaleis acht jaar terug was een intieme funk-, jamsessie met af en toe gevoelige momenten op de piano terwijl Werchter een wervelende funkparty was: funkjams en hits. Dit Sportpaleisconcert had het allemaal: de jams, de hits, de intieme momenten. Het enige wat hij niet had gedaan was op die piano spelen maar zo kan je blijven zeuren.

Mijn persoonlijke hoogtepunten:

- Shelby Johnson. Wat een dàme! Wat een stem! Wat een présence! Op Werchter kwam ze niet geheel uit de verf maar hier, ik was meteen fan. Eigenlijk waren al z'n achtergrondzangeressen en muzikanten geniaal. Als je met Prince màg werken moet je wel dat ietsje meer hebben.

- Uptown: wat wil je. Uptown is mijn favoriete Princenummer ever, niet moeilijk dat ik helemaal gek werd toen hij het inzette.

- Free gezongen door de achtergrondzangeressen: ontzettend mooi nummer, prachtig gezongen en het stoorde mij geeneens dat Prince het zelf niet bracht. Komt van mijn favoriete 1999 CD.

- A Love Bizarre: ik denk dat dit voor velen een hoogtepunt was. Eindeloos uitgerekt en het publiek mocht mee op het podium dansen.

- Baby, I'm A Star: zo'n nummer dat ik in een studioversie al enorm opzwepend vind. En dan hoor je het hem live doen. Ik sprong zowaar meermaals de lucht in.

Prince speelde bijna drie uur lang het dak van het Sportpaleis. Het was de moeite.