In plaats van weer te bloggen over de uitwasemen van de wilde Leojaren '90 leek het me ook es interessant om stil te staan bij het Waarom? Waarom kwam er zo'n Leo-mania op gang?
Anders dan de media schrijft kwam het succes niet plots op gang na de Titanic. De eerste kiemen van wat ooit iets groots werd begonnen na de release van the Basketball Diaries en hij ineens de new handsome kid in town was. En ik kan het weten, want ik was toen zelf een teenager. Na the Basketball Diaries werd hij gevolgd door een klein groepje hardcore (je zou bijna zeggen avant garde) fans, waaronder ik dus. Het was cool als je 'm kende: de reden waarom we van hem hielden was zijn acteertalent, zijn edgy filmkeuze en z'n good looks. Verder zag Leo er niet ouder uit dan wij dus leek hij, ondanks het andere continent, niet onbereikbaar.
Enter Romeo + Juliet. Misschien bracht hij toen nog niet de massale hysterie van de Titanic op gang maar ik weet niet anders dan dat wij, en nu alle meisjesteenagers onder elkaar, vanaf dat moment Leo devoted werden. En ik denk dat ik wel weet waarom. Leo is cute, ik bedoel niet zoals Johnny Depp cute is. Leo is cute omdat hij een onschuldige uitstraling heeft, een hoge knuffelheidsfactor, een beetje zoals je Tom Hanks een grote teddybeer kan noemen. Alleen is Leo knapper. Die combinatie maakte hem onweerstaanbaar voor meiden. Je zat niet zomaar naar een hunk te kijken maar naar een lieve hunk, dachten we.
Wetenschappelijk kan je er ook een verklaring aan geven: mannen met vrouwelijke trekken (ronde zachte kaken, grote ogen. Jude Law en Johnny Depp dus) worden door vrouwen aantrekkelijker gevonden dan de masculiene mannen. De jonge Leonardo DiCaprio, die ik ooit omschreven hebben gezien met de woorden 'Waarom vallen vrouwen voor zo'n vent die eruit ziet als een twaalfjarig meisje?', beantwoordde perfect aan dat ideaalbeeld. Hij was de verpersoonlijking van de feminiene man, en net daarom in staat een massahysterie los te ketenen. Zijn twee rollen van de romantische lover deden dit dan ook gebeuren.
Ik denk niet dat wat er toen gebeurde nog herhaald kan worden: het medialandschap is nu meer versnipperd, bioscopen zijn niet meer zo populair omdat je alles al heel snel van het net kan plukken. Niemand zal het nog in z'n hoofd halen twintig keer naar dezelfde film te gaan kijken. Ook de tienerbladen hebben dankzij de populariteit van het internet een minder groot aandeel: waarom kopen als je 't allemaal gratis kan vinden? De laatste mediahype die ik me kan herinneren stemt van eind jaren '90, en dat was Leo.
En ik kan verkeerd zijn maar jonge meisjes lijken zich op dat punt nu net iets civieler te gedragen dan voorgaande generaties. De Zac Efrons en de Robert Pattinsons van vandaag kunnen gerust over straat lopen terwijl de Luke Perry's en de Jason Priestley's van de jaren '90 nog op de vlucht moesten voor al die geobsedeerde razende hysterisch krijsende tieners (gewoon al het feit dat een van de belangrijkste jaren '90-vragen 'Brandon of Dylan?' is zegt al heel veel over de omvang). Niet elke jongere zal naar Twilight en High School Musical kijken terwijl we vroeger wel allemaal op BH 90210 afstemden. Verder zijn de zogenaamde idolen ook meer bereikbaar geworden dankzij Twitter, MySpace, Facebook. En dat maakt ze menselijker.
Al bij al heb ik me echt wel vermaakt in die periode. Blijkbaar was ik erg gevoelig voor celebrity crushes en Leo was samen met Robbie Williams het heftigste. Als ik nu die domme fratsen en totaal bevremende antwoorden van de bakvissen van weleer bekijk - No way dat ze ook maar ergens over nadenken! - moet ik er toch wel om lachen. Nostalgie. Ooit heb ik een hele avond lang met een vriendin een Leofilm 'Total Eclipse' zitten doorspoelen en terugspoelen en op pauze zetten en vertragen. Dat was fun. Van het werkelijke verhaal hadden we natuurlijk niks mee (al ken ik het verhaal van Rimbaud en Verlaine wel).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten