Ik ga nu een bekentenis doen waardoor de aarde zal beven, de zon zal zakken in de zee maar ik moet het kwijt. Het moet, zoniet is een deel van m’n bestaan een leugen. Maar... ik hou niet van Rock. Oké, ik hou wel van The Rolling Stones, The Beatles, Jimi Hendrix, Rock van de jaren ’60, ’70, ’80, ’90 maar de Rock anno nu. Nee. Het ligt niet aan de muziek, het ligt aan mij: ik ben eenvoudigweg niet geïnteresseerd. Het doet me te veel denken aan m’n puberjaren: stoer doen op Pukkelpop met vies bier uit plastieken bekertjes en overal drets van platgetrappen friet. Toen cool, nu: oh zo nee!
Als Humo weer wild komt doen over het nieuwste rockgroepje dat volgens hen het beste is wat het jaar heeft voortgebracht denk ik: ik laat hen nu es lekker aan me voorbijgaan. Per toeval wil ik zo es een van die groepjes ontdekken (als MTV opstaat en ik hen niet tijdig heb kunnen wegzappen) en dan durf ik wel es uit tevredenheid wat downloaden (The White Stripes, Kaiser Chiefs,...) maar u begrijpt met die houding ontdek ik nauwelijks nog Rock.
Misschien is het iets van altijd geweest: alhoewel ik in volle Grungetijd natuurlijk ook, net als iedereen, Rockgericht was (Afrekening op cassetjes) kocht ik in die hele periode slechts 4 Rockalbums. Verbazingwekkend als je weet dat ik zo ongeveer elke week wel een CD’tje kocht...
En het gaat zelfs niet alleen over Rock ... Bij uitbreiding Folk (vind ik werkelijk verschrikkelijk). Ik moet het niet en dat ligt nogmaals niet aan de muziek maar aan mij. Vind het gewoon niet boeiend. En het ergert me dat in muziekbladen nog steeds de volle aandacht naar Rock gaat terwijl Electronica, Soul en Hiphop daar nog altijd als tweederangsgenres beschouwd worden. We leven in de jaren 2000. Niet 30 jaar geleden...
... een klassieker uit de jaren '90
Geen opmerkingen:
Een reactie posten