Maar nu is al die tijdverspilling helemaal voor niets gew
eest als ik die creditkaart niet trek. Second Life is dus een spelletje waarvan iemand zo rijk wil worden dat hij/zij z'n spelers pas na weken van verslaving verplicht te betalen. Want wie wil nu z'n inspanningen verliezen? Als een Linden Dollar eigenlijk bijna niets waard is in de realiteit? Als je al een huis kan kopen vanaf een euro? Wie wil nu het resultaat van een inspanning kwijtspelen voor slechts 1 euro'tje minder?
Een virtueel huis kopen voor dat euro'tje is zowat een van de stomste en meest waanzinnige dingen die iemand kan doen. Een virtueel huis kopen dat je niet eens droog en warm houdt. Dat je niet eens droog en warm houdt en dat nooit zal doen. Kan je net zo goed je geld door de pot spoelen. Of het in de vijver van de krokodillen in de Zo
o werpen. Of het gewoon in de lucht gooien en dan heel snel wegrennen. En toch gebeurt het. Meer dan een miljoen mensen kopen zich virtuele huizen. Hoe ver zijn we dan gekomen, als maatschappij? Als mensen virtuele huizen gaan kopen? En het gaat hier niet eens om geld spenderen in de hoop iets te winnen. Nee, helaas, gewoon iets kopen waar je niets aan hebt, waar je niets mee kan, dat je niet eens kan vastnemen. Second Life. Kapitalisme in een zeer enge vorm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten