In m'n studentenjaren en nog wat jaren later kreeg ik ook de stempel van een eetstoornis opgeplakt: ik ging van overgewicht naar ondergewicht dus het kon niet dat ik at. Rond m'n twintigste viel ik heel veel af en toen ik een schamele 38 kilo woog vond ik dat aanvankelijk wel leuk en probeerde m'n foodintake zo te coördineren dat ik niet meer over dat gewicht ging. Twee jaar later zag ik er de onozeliteit van in en deed niks meer bijzonder om dun te blijven. Maar ik bleef het wel. En kreeg commentaar genoeg. En daarnaast ook altijd het gevoel dat ik moest bewijzen dat ik wel degelijk at.
Sinds twee jaar ben ik wat gevulder, kom ik sneller bij en voel ik ook niet meer de behoefte om te bewijzen dat ik eet. Bijgevolg heb ik nog steeds die reputatie van 'Katie die niks eet' maar ik trek me er niks meer van aan. Overigens ben ik verre van eetstoornismager, verre van, niet natuurlijk mager en ook een pak 'dikker' dan de meeste mensen denken: mijn gewicht zit geconcentreerd op m'n heupen, billen en een stuk van m'n bovendijen. Ik heb net geen saddlebags ofzo. Ik ben zo'n heupgainer: tegenover m'n studentenjaren is m'n heupomtrek met 9 (!) centimeter toegenomen terwijl de rest hooguit drie centimeter uitdijnde. Geconcentreerd bijkomen, zeg maar. Niet alleen qua lengte maar ook qua bodytype pas ik in het Kylie Minogueplaatje en ik kan dat echt niet erg vinden. Ik denk dan gewoon dat ik wat vrouwelijker ben geworden, ja toch? Maar dus natuurlijk magere mensen, treat them like their fat: don't mention their weight.
Kylie Minogue - In My Arms
Geüpload door EMI_Music. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.
3 opmerkingen:
Ja. :)
Kylie is inderdaad ja. Als je dat bedoelde. :-)
Ik vind Kylie eerder nee... ;-)
Een reactie posten