M’n voorbije reis in Afrika was bijzonder voor me, een reis waarin ik sommige angsten heb overwonnen. In een tent in een safaripark slapen temidden van wilde dieren klinkt sowieso beangstigend maar eigenlijk probeer je daar dan zo weinig mogelijk bij stil te staan. En zoals een van onze safarigidsen zei: “Wij zijn te gast op hun terrein. Wij dienen ons te gedragen en op onze plek te blijven. Stap je daarbuiten: you’re on your own.”
Een bijzonder avontuur was de Devil’s Pool. Heel confronterend. Je zwemt letterlijk bovenop aan de rand van een van de grootste, hoogste watervallen ter wereld, het idee alleen al is crazy. En aanvankelijk wou ik me helemaal niet moedig tonen: ik zat zelfs lachend en haast overenthousiast aan het ontbijt. Het ware besef en de angst kwam pas met een dreun binnen toen we in de shuttlebus erheen zaten. Ik niet alleen, hoor: iedereen deed het bijna in z’n broek van de angst.
(eigen video)
Online lees ik soms commentaren, van mensen die het nooit hebben gedaan, gaande van: ‘Het stelt niks voor want het water is er lekker warm en de stroming voel je haast niet’ tot ‘Nooit doen: het is onverantwoord en veel te gevaarlijk!’. Onzin: ten eerste is het bijna 100% veilig als je de aanwijzingen van de gids nauwgezet opvolgt. Er is een koord die je dient vast te nemen mocht je onzeker zijn en ik denk dat er vrijwel niemand de behoefte voelt aan de verkeerde kant van het koord te gaan zwemmen want ja, dan wordt het wel écht levensgevaarlijk.
Op de hele wandel-, zwemroute op weg naar de rand van de Devil’s Pool word je fantastisch goed begeleid, gerustgesteld, gesteund. Het mooie is dat je ook elkanders hand vasthoudt in de moeilijke stukken: “You can do it! You can do it! You can do it!” Een groepssteun.
Dat het niks zou voorstellen is ook een fabel: het water is wél echt koud, je voelt de stroming (dat vond ikzelf nog het allerengste, ik had -domweg - de sterke stroming niet verwacht), onderweg moet je opletten voor allerlei onverwachtse stenen/rotsen in het water en je beseft heus wel dat je je aan de rand van een gigawaterval begeeft.
Toch is het fenomenaal: of je nu op een rots bovenop blijft en het water niet ingaat (niémand verplicht je) of die wonderlijke pool inzwemt, het is fenomenaal. Een van de zeven natuurwonderen zo te mogen aanschouwen.
In de Devil’s Pool voelde ik een onbeschrijfelijke angst, een onbeschrijfelijke vreugde en een overweldigende ontroering. Allemaal in een keer.
(eigen foto)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten