1. Funkadelic - One Nation Under a Groove (1978)
Let the Funk be P-Funk! Wat zal ik zeggen? P-Funk is mijn dada. Ik heb mijn Gentse studentenjaren grotendeels doorgebracht met het luisteren naar Prince en P-Funk, wich stands for Parliament en Funkadelic as you should know, de groepen van bezieler George Clinton. My kinda Funk.
Over dit album: een gigantische psychdelische variabele trip in Wonderland, waar iedereen op dat moment geniale Funk speelt. Het titelnummer is een danceklassieker, Lunchmeataphobia (Think, it ain't illegal yet) een vette groovy gitaarrif song, Into You, een nice soulful ballad, Who Says a Funk Band Can't Play Rock de perfecte symbiose tussen Funk en Rock. Echt, dit album is fantastisch. Geen een zwak doorspoelmoment.
2. Jimi Hendrix - The Ultimate Experience (compilatie, 1993)
Je kan wel zeggen, dit is niet eerlijk, het is een compilatie, zo kunnen wij het ook. Wel, doe het dan. Bewijs maar es dat je beter kan dan Jimi Hendrix. Daarnaast gaat het over mijn top 10 en daar horen nu ook eenmaal compilaties bij. Jimi is gewoon de beste gitarist EVER. Dat dit eigenlijk ook maar ter discussie kan staan. Z'n songs zijn zwoel, opzwepend met altijd, dat geniale gitaarspel. Dit is een compilatie van z'n werk eind jaren '60 en yes, een ultimate experience dit aan te horen. Van het prettige soort dan.
3. Prince - 1999 (1982)
Haha, ik weet wel dat vele Princeliefhebbers eerder voor Purple Rain zullen gaan, of voor Sign O'the Times of voor Parade. Sommigen ook voor Dirty Mind. Ik ga dus gewoon volledig (watch me!) voor 1999. Waarom: ik hou gewoon van het broeierige sfeertje. Volgens mij was het ook het eerste conceptalbum van onze Paarse held. Het is een paarse broeierige sexy funky sfeer. Let's Pretend We're Married, dat soort fratsen. Ik zou hem graag es All The Critics Love U in New York live zien performen. Hij heeft dat al talloze keren gedaan, maar nooit waar ik bij was! Later las ik dat een van m'n favoriete Prince Bootlegs, Purple Music, eigenlijk bedoeld was voor dit album. Ja, natuurlijk. Net zoals Electric Intercourse als laatste afviel voor Purple Rain. Maar dan heb ik het weer over een ander album.
4. Björk - Homogenic (1997)
Björk! Björk brengt een brok volle emotie op compositorische pareltjes. Altijd verrassend, heel vaak ontroerend, het doet gewoon wat met je. Homogenic is Björk op z'n best. Zonder te verpinken valt dit onder de noemer Grote Kunst (en nu zie ik Björk al verlegen gniffelen: "I just trrry to brrring music with the things I feel. Like sadness and happiness.") Jòga staat in m'n top 5 van favoriete songs ever en verder kan je hier vooral verdwalen van het ene wondermooie moment in het andere. Tot Pluto, dan schrik je wakker. Hoe? Beluister hem maar, album is werkelijk de moeite. Tevens vind ik de albumversies van de songs van een nog grotere schoonheid getuigen dan wat er in de clips werd gebracht. Al valt die schade absolutig mee: het is niet vergelijkbaar met wat ze later met The Temple of Love van the Sisters of Mercy gedaan hebben. Namelijk een goeie song totaal verneuken in naam van de commercie.
5. Stevie Wonder - Songs in the Key of Life (1976)
Unbelievable, ik hoorde de eerste tonen en ik wist dat het om een geniaal album ging, echt waar. En ik kreeg gelijk. Songs in the Key of Life is de tour de force van Stevie Wonder die voorheen al jarenlang een force of nature genoemd kon worden. Als je maar een album van deze beste man wil aanschaffen, haal dan deze in huis. Hij is zo goed als any other compilatie van hem. Tenzij je het over At the Close of a Century hebt, die met z'n vier discs zelfs nog geen volledige compilatie is. Waarom ik dit album zo goed vind? Sir Duke en een van de mooiste liefdesliedjes Knocks Me off My Feet. Nee hoor, just kidding, er is zoveel, echt zoveel meer te ontdekken op dit album.
6. The Rolling Stones - Singles Collection: The London Years (compilatie cd, 1989)
Het verzamelde werk van de jaren '60 zeg maar, grof samengevat. Hier staat op hoe het allemaal is begonnen, met goedgemaakte covers van bluesgrootheden: Jagger en Richards waren als jonge kerels bluesfanaten, dat schiep een band en zo dachten ze: we hebben al een band, laten we dan ook maar meteen muziek maken. Goeie keuze. Dus van covers tot algauw het eigen fantastische werk met als achtergrond Swinging London uit de '60. Marianne Faithfull, Jean Shrimpton, waren allemaal vriendinnen. Vast wel.
7. Parliament - The Mothership Connection (1975)
And we do the P-Funk again! Dit is zuivere Funk, zonder enige fusionvorm. No reggae, no rock, just Funk. 'I want my Funk uncut.' ze zingen het zelf. De Mothership connection is natuurlijk een ànthem. Laten we even een stap zetten in het universum van George Clinton: hij bedacht een geheel nieuw universum waarin een spaceship genaamd de Mothership zou neerdalen en ons allen zou verenigen onder de Funk. Geweldig toch. Zijn universum werd bevolkt door figuren als sir Nose (d-void of Funk) en klonen van dr. Funkenstein himself, George Clinton. Fantastisch. De kracht van dit album zit erin dat ze naast geniale grooves, rythms, grappige woordspelingen, verrassende composities, ze je echt doen geloven in de power of the Funk. Maar ja, dat doen ze eigenlijk in elk album. 'You got the groove and we want some'
8. Daft Punk - Random Access Memories (2013)
Zo jong en al in m'n top 10. Ja, welverdiend, hé. De mannen van Daft Punk zijn genieën. Net wanneer je denkt dat ze hun hoogtepunt bereikt hebben doen ze het (afgezien van Human After All, die later alleen maar goed bleek te zijn om Brainwasher en om verder in de mix te draaien), wanneer je dus denkt dat ze hun hoogtepunt bereikt hebben doen ze het bij het volgende album nòg beter. Ze deden zomaar effe de wereld daveren, en vooral de dansvloer met NuHouse ofte Franse Disco, om dan met dit album dat geluid achterwege te laten en te komen met een virtuoze popplaat waarin ze samenwerkten met de meest uiteenlopende artiesten. Chapeau. En ja, dit album is zo veel meer dan alleen de song Lucky! Bij elke beluistering wordt hij beter, ontdek je meer en meer verrassende
pareltjes. En ze hebben met Nile Rodgers samengewerkt. Bij deze is alles gezegd.
9. Chet Baker - The Best of Chet Baker Sings: Let's Get Lost (compilatie cd, 1989)
Chet Baker was als een Hollywoodjongen zo mooi. Dé stem, dat haar, die blik! Chet Baker was naast mooie jongen ook een geweldige crooner en trompetspeler, all round jazzmuzikant. Deze plaat heb ik grijsgedraaid, er was een tijd waarin ik en een paar vrienden welhaast leken te leuren met Chet Baker: "Chet Baker.." "Wel, Chet Baker..." "En Chet Baker.." "Dus Chet Baker..." "Ok, laten we Chet Baker opzetten." Maar we dienden niemand te overtuigen want iedereen hield van Chet Baker. Ik kan My Funny Valentine helemaal meezingen en ben daar trots op. Chet Baker heeft een zachte jongensachtige stem die fleemt en waarmee hij je zo kan raken. Da's wat anders dan Metallica. Niet dat ik hen niet goed zou vinden, het is gewoon... anders.
10. Sly &The Family Stone - The Essential (compilatie cd, 2003)
Hiermee begon mijn Grote Liefde voor Funk. Nee, om helemaal eerlijk te zijn begon dat met de rare grooves compilaties van het label Harmless maar dat vergeten we gemakshalve. Ondankbare ik. Laten we zeggen dat het de eerste Funk act is die ik bewust ging beluisteren en wat ik hoorde beviel me. Ik was zodanig in de ban van Sly & The Family Stone dat ik meer wilde en vervolgens Parliament en Funkadelic ging checken en dan Prince! Haha, ben er wel in blijven hangen.
Sly & The Family Stone brengen wondermooie melodieën, oké ze funken er ook op los, maar toch die melodieën. Het begin van If You Want Me To Stay mogen ze gerust van mij 10 minuten lang rekken. Sommige nummers van hen zijn zo wondermooi dat ze gewoon echt te kort zijn. Gelukkig bestaat er een repeatknop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten