over de gekleurde werkelijkheid

Facebook vertelt maar de helft van een verhaal. Als je mijn foto's ziet zie je mij een en al plezier hebben, dingen ondernemen, tripje hier, tripje daar. De waarheid is dat ik me een jaar lang élléndig heb gevoeld, omdat ik m'n wonderboy zo ontzettend hard mis. Je ziet dan die foto's van Berlijn, lachende vrolijke foto's, 'Proost!' maar ik was miserabel in Berlijn. Dan die Ice Bucket Challenge, Stefanie doet het duidelijk met plezier en voor het goeie doel, de waarheid is dat ik een uurtje ervoor compleet radeloos was omdat ik niet wist hoe ik die pijn moest dragen. Raar, hé, facebook. Het geeft zo'n vertekend beeld van de werkelijkheid. Maar ik doe er zelf ook keihard aan mee. Ik ben bijna altijd vrolijk, lachend, dat had ik als peuter al, ik lach als ik onder de mensen kom. Daarom noemen mensen me: "Het zonnetje in huis."
Ik weet nog altijd niet hoe ik die pijn moet dragen. Het is niet alleen een psychische pijn maar ook een fysieke, alsof je keel gewoon dichtgeknepen wordt, een stekende pijn. Gelukkig kan ik bij sommige mensen wel terecht en dat moet wel want het gaat dan gewoon niet meer. En ik heb mijn blog. Schrijven is mijn uitlaatklep, mijn troost. Altijd zo geweest.
Ik heb nog nooit zolang zoveel pijn gehad. Met mijn oma zit ik er zwaar onder, gedurende drie maanden was ik compleet van de kaart en deed het zoveel pijn. Maar dit gemis duurt gewoon nog langer. :-o
Trouwens, over mijn oma, een mooi verhaal: de dag nadat ze gestorven was was ik de droevigste mens ter wereld, niemand, niemand kon mij aan het lachen brengen, zelfs geen glimlach. Alleen mijn wonderboy wel. Ik zei met bijna tranen in de ogen, bibberende stem, de pijn op het gelaat dat m'n oma de dag ervoor overleden was, hij zei iets heel spontaan en ik schoot in de lach. Dat vind ik wel mooi. En net daarom is hij mijn wonderboy.