Ik weet niet hoe ze het doen, sommigen van mijn vriendinnen. Die hoppen van de ene kerel naar de andere, soms drie tegelijkertijd, alsof het niks is. Laten we aldus bevestigen dat ik daar het absolute tegenovergestelde van ben. Ja, ik ben ook wel met kerels naar huis gegaan of zij met mij na een avondje geflirt, maar dat was verder of no betekenis want verder dan wat geflirt kwam het niet. In sommige gevallen werden het zelfs vrienden.
Dus ik kan je niet onderhouden met verschillende verhalen over verschillende jongens waarbij je het wie-is-wie-spoor helemaal kwijtraakt. Want dat doe ik, als ik naar die verhalen luister. En om eerlijk te zijn, op den duur luister ik ook maar met een half oor omdat al die verhalen zo vluchtig zijn. Tegelijkertijd vraag ik me ook af, hoe doe je dat?
Als ik terugga in de tijd, jaren terug in Antwerpen, heb ik dat zelf ook es gedaan. Ik datete toen twee kerels tegelijkertijd (al m'n vrienden die het wisten schrokken want dat was zo un-me) en dat was allemaal oké. We hadden eigenlijk niks. Ik kan niet echt zeggen dat ik me zo hard heb geamuseerd ´playing the field'. Het was dan ook snel gedaan, met beiden. I'm not there to play the field. Ik wou me gewoon wat soepeler opstellen maar helaas, ik ben niet soepel.
Ook al kan het gigantisch pijn doen, ik ga toch liever voor die diepgaande alles omvattende liefde: iemand die je kan doen huilen, je de adem afsnijdt, bij hem zijn is alsof de hele wereld verdwijnt, iemand die je zo weak in de knees maakt dat je met blikken en blozen moes bent in z'n handen en iemand die je een warm gelukzalig kan geven. Zucht, dat is het waar ik voor ga.
Overkomt je zelden maar als je het eenmaal hebt laat je het niet los. Al duurt het jaren. En jaren.
View on YouTube
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten