Tijdens een helse periode waar ik uitkom, vergeet je snel wat je mist: gaan werken. Ik werk graag. Blij toe dat het weekend is MAAR ik werk ook graag. Mijn leerlingen geven me energie, mijn collega’s ook.
Bijna 10 jaar geleden begon ik voor de Brusselse instelling. Al heel snel had ik door: hier wil ik langer blijven. Later woon je samen met een narcist die je de dieperik in tuimelt, jaren later met iemand die je mishandelt (sorry, ik kan het niet anders zeggen en eigenlijk heb ik geen zin meer om dat abuse hier nog te vernoemen. De goeie momenten waren de beste haast ooit, de slechte verschrikkelijk) en dan wordt je geliefde werk je te zwaar.
Toen ik terugkwam, wist ik het weer: ik miste mijn collega’s, mijn leerlingen. Ik HOU van kennis overbrengen, de leerkracht zijn die ikzelf wou hebben. Kennis overdragen mét oog voor ieders persoonlijkheid.
In mijn beginjaren was ik een push-over, ondertussen is dat geminderd. Ik hou ervan mijn leerlingen te boeien met wat ik te vertellen heb en hen vooràl inzicht te doen krijgen in taal. Ik daag mezelf soms uit, dat zijn de leukste wedstrijden: wedstrijden met mezelf. Hoe kan ik m’n lessen verbeteren? Op zo’n korte mogelijke wijze zoveel mogelijk kennis overdragen dat blijft hangen en waarbij ze niet het gevoel hebben dat ze aan het leren zijn, zich amuseren met andere woorden. Horen: « Is de les nu al gedaan? » Dààr ga ik voor.
Eigenlijk ben ik een leerkracht pur sang, maar dat heb ik lang niet geweten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten