Na een dagje safari in Tanzania, Serengeti zonder de drukte, waarin m’n prachtige wondermooie lief en ik the big five hebben gezien (olifanten, leeuwen, luipaarden, de zwarte buffel en de neushoorn) komen we euforisch en voldaan aan in de lodge. “Tjonge, we hebben zoveel krokodillen gezien en zelfs wilde honden. Die zijn zo zeldzaam!” roep ik enthousiast. Voor hem ben ik ook zo ontzettend blij dat we zoveel vogels zagen, daar houdt hij namelijk heel erg van. Snel opkleden en een aperitiefje.
Stiekem sniffel ik in z’n nek. Weet je wat verliefde mensen doen? Aan elkaar sniffelen. Hij heeft de beste meest krachtige geur die ik ooit heb geroken, eigenlijk hoeft hij geen parfum te dragen.
“Surprise!!!” Wtf? M’n beste vrienden en familie verschijnen “Happy birthday!!!” Ik kan het amper geloven, zijn ze speciaal voor mij naar Afrika gekomen? M’n lief glundert, wat heel mooi aan hem is, is dat hij zo expressief is dat je elke emotie van hem kan aflezen. Het liefst zie ik hem glunderen met die schitterende stralende ogen van hem. “Heb jij dat geregeld?” “Geen idee.” antwoordt hij geheimzinnig. Wat een topkerel, ik had het niet beter kunnen treffen. En yes, z’n moeder is er niet bij want dat had m’n verjaardag verpest. Stiekem moet ik lachen om het feit dat ondanks verwoede pogingen het haar niet is gelukt m’n lief en ik uit elkaar te drijven. Dat had ik haar (en heel terecht) nooit vergeven. M’n lief heeft het nobelste karakter en had al sneller begrepen dan ik wat er aan de hand was.
Er wordt gegeten en gedronken: Rwandese, Tanzaniaanse, Franse, Italiaanse en Belgische keuken. Een waanzinnig uitgebreid buffet. Hier en daar wat Marokkaanse gerechten. Zowel witte truffels als bickyburgers, voor iedereen wat. Ice tea, wijn, champagne, veel, veel flessen San Pellegrino. Groene thee met citroen, gemberthee met citroen en voor m’n lief veel koffie met gemalen bonen. Ik kwak schandalig veel mayonaise op m’n kroketten. Normaal zou m’n lief er wat van zeggen maar vandaag mag het omdat het m’n verjaardag is. Ik eet belachelijk veel oesters en coquilles en spoel dit door met veel champagne. Straks kaas.
“Happy Birthday, Stef!” m’n mond valt letterlijk open als ik Lenny Kravitz en Johnny Depp ontwaar in het feestgedruis. Bijna val ik flauw. “Your boyfriend saw us and asked us to say “Hi.” And here we are.” Nu mag ik zeker niet vergeten hem UITGEBREID te bedanken. Ik krijg drie dikke smakkerds van hen. “Here, this is from one of my best friends, you know him.” “Wow! Een gesigneerde gitaar van Prince!!!”, ik kan m’n ogen amper geloven wat Lenny Kravitz zomaar in m’n handen drukt. Maar dan kijk ik naar m’n vriend die natuurlijk heel blij voor me is. Zelfs geen lichte aarzeling mijnentwege: “Hier die is voor jou.” zeg ik hem terwijl ik hem de gitaar overhandig. Hij verdient dat en mijn allermooiste cadeau is hem te zien stralen van vreugde.
“Let’s keep in touch.” krijg ik te horen van Lenny en Johnny, een droom die werkelijkheid wordt.
Tafels en stoelen gaan opzij en iedereen springt op de dansvloer. Funk, funk, funk. Het voelt net alsof Prince aanwezig is. En dan hoor ik Stevie Wonder zingen: “Isn’t she loooovely?” Alleen, hij staat er echt. “Verrassing, we hebben allemaal bijgelegd. We weten hoeveel je van Stevie houdt.” weet een van m’n beste vrienden me te vertellen. En of ik van Stevie hou! We krijgen een miniconcert van hem en m’n boyfriend jamt mee. Jamming on the one. M’n vrienden en ik dansen en zingen uitgelaten mee op het podium en alles wordt gefilmd. Een privéconcert van Stevie Wonder, wat een herinneringen hebben we al gemaakt op onze trip: in Rwanda de gorilla’s, in Tanzania de safari, Johnny Depp, Lenny Kravitz, een gitaar van Prince en nu staat Stevie Wonder voor me te zingen.
Tot in de vroege uurtjes wordt er gedanst, meermaals weerklinkt ook een live set van Daft Punk.
Na een uitgebreid afscheid moeten we toch richting suite in onze lodge. “Vond je het leuk?” vraagt m’n vriend me. Uit verbazing sta ik meteen stil. “Dat jij dit nog kan vragen!?” roep ik verwonderd “Dit was de beste verjaardag EVER. Dit komt in de hall of fame van memorabele verjaardagen.” En ja, het wordt zelfs nog beter als ik in slaap mag vallen op z’n zachte warme borst. Z’n hartslag als de allerbeste, allermooiste muziek in m’n oor. Temidden van de Afrikaanse savanne voel ik me zo beschermd bij hem, alsof hij me tegen alle ellende verdedigt. Ik mag weer het kleine meisje zijn dat beschermt wilt worden door haar man. Van tijd of ruimte heb ik geen idee meer alsof ik op een prachtige reis ben in hem. Zo dommel ik zachtjes in.
De volgende dag word ik wakker precies op dezelfde plek. Normaal doe ik alsof ik slaap. “Doe maar niet alsof je nog slaapt, het is goed, hoor, je mag blijven liggen.” hoor ik hem zachtjes zeggen. Ik schrik en schiet in een nerveuze giechel. Als ik rood kon worden was ik nu een tomaat, ik voel m’n wangen gloeien. Betrapt. Maar wat een naverjaardag! En het wordt nog beter!
Hij neemt me stevig vast en verlegt m’n hoofd precies op de plek waar z’n hart het best te horen is (dit is nu even geen fictie: dat is werkelijk een paar keer gebeurd. Jammer dat ik hem nooit heb kunnen vragen hoe hij dat zo goed weet. Best apart want de meeste mensen weten amper hun hart te liggen, laat staan waar dit het luidste weerklinkt. Maar zelfs als ik het had gevraagd, ik betwijfel of ik er een antwoord op had gekregen. Een ochtend zei ik hem KEIHARD geschrokken “Ik was zo dicht bij je dat ik zelfs kon horen wat er zich in jouw hart afspeelt. Dit heb ik nog nooit meegemaakt!!!” Ik kreeg er zelfs geen antwoord op, alleen een mysterieuze glimlach. Ik was er werkelijk de hele dag niet goed van maar tegelijkertijd vond ik dat stilzwijgen ook net weer heel mooi.) Ik word helemaal warm vanbinnen en wil eigenlijk nooit meer van die plek vandaan. Laat de brunch maar wachten.
“Surprise!” champagnebrunch op bed. Iedere ochtend hetzelfde ritueel: uit alle macht moet m’n vriend me weer van zich aftrekken, uit alle macht spartel ik tegen “Nee! Nee! Nee!” waar hij het geduld en de energie vandaan haalt, ik weet het niet. Hij kan gemakkelijk zeggen: “Stel je niet aan, doe niet zo flauw. Gedraag je es naar je leeftijd.” maar dat zegt hij nooit. “Kijk es hoeveel roerei er is.” probeert hij “Kan me ni bommen!” roep ik. Dan weet je dat het erg is.
Maar natuurlijk slaagt hij er iedere keer in me van zich af te trekken, beetje kwaad en beteuterd kijk ik naar de brunch. Misschien overdrijf ik wanneer ik dit schrijf, ik heb het idee dat het lijkt op de geboorte van een baby die uit de warme beschermende buik wordt verdrongen, met een oerkracht klamp ik me dan vast aan hem, al weet ik dat ik moet lossen, ik wil het gewoon echt niet, echt niet. Roerei als troost dus. “Dit is echt heel veel roerei”, zelden heb ik zoveel roerei bij elkaar gezien. “Ik zei het je toch?” zegt hij. Gespeeld kwaad haal ik m’n schouders op, alsof het me niks kan schelen, alleen kinderen kunnen zo’n gedrag vertonen, ik dus ook. Toch haalt de smulpaap de bovenhand: “Watch me, nu ga ik me dik eten.”
‘s Middags hangen we wat rond het zwembad met een cocktail. Ondertussen zijn m’n vrienden en familie vertrokken. Eerlijk, ik vind het altijd leuk hen te zien maar het alleràllerALLERliefste ben ik alleen met m’n prachtige lief. Praten of gewoon stil genieten, je zou willen dat de dagen langer zijn. En soms verval ik weer in m’n hondjesgedrag, dan loop ik achter hem aan als een puppy. M’n totem is Lynx maar bij hem word ik net een kleine pup. Heel raar maar ergens ook mooi.
“Vandaag gaan we gewoon luieren. Da’s het best want we hebben nog een lange vlucht naar Tokio voor de kiezen.” zegt hij. We vliegen rechtstreeks met Nippon Air, een van de weinige vijfsterren maatschappijen waar ik nog niet mee heb gevlogen. Naar Afrika vlogen we met Quatar. Om eerlijk te zijn vind ik Singapore Airlines beter. Wat ik wel spannend vind, is dat we landen in Tokio Haneda. De meeste vluchten komen aan in Narita in Chiba, dus niet in Tokio. “Mmm.” met een verrekijker tuur ik naar de olifanten in de verte “Je zegt precies wat ik denk.” zo gaat dat akelig vaak bij ons, de een zegt wat de ander denkt.
Heerlijk toch, twee maanden alleen zijn met hem, maandje Afrika, maandje Japan. Bijna moet ik huilen omdat ik besef dat van onze reis al een maand voorbij is. Even niet aan denken, gewoon genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten