Niet dat het me stoort, de emmers stront die Coldplay over zich heen krijgt. Het is een band die me zo weinig zegt dat dit me zelfs niet eens was opgevallen. Over de legendarische haat voor Nickelback had ik wel al gehoord, waarschijnlijk de meest gehate band in de geschiedenis van de rockmuziek. Daarvan was ik wel op de hoogte, een band waarvan ik geen enkel woord, geen enkele melodie, laat staan een refrein kan meezingen. Eerlijk, ik dacht dat Coldplay net vooral geliefd was.
We spoelen terug 2005-2007. Ik zat op een muziekforum waar je geen verkeerd woord over Coldplay mocht neerschrijven of je werd er door het grote leger van Coldplayfans woordelijk afgemaakt. Mij heeft Coldplay nooit wat gezegd, ik vond het een flauw afkooksel van Radiohead (die ik juist wel heel goed vind). Op den duur werd ik het ophemelen beu en waagde me aan enige kritiek. Oh, oh, oh. Mijn muzieksmaak werd meteen in twijfel getrokken door niet een user maar - ik overdrijf - tientallen users. Ik had gevloekt in de kerk.
‘Ok,’ schreef ik ‘laat me dan es iets horen wat jullie goed vinden.’ Het nummer dat me werd doorgestuurd was een in mijn oren flauw afkooksel, ditmaal niet van Radiohead maar van Kate Bush. Sterker nog: het rook naar regelrechte plagiaat. Ook dat schreef ik op. Oh, oh, oh. Daar was niets van aan en ik kreeg het gevoel als ik op dat moment toch door had gebeten, ik op dat forum persona non grata zou worden verklaard. En toch had ik gelijk, wist ik.
Maanden later kreeg ik ook gelijk: Coldplay moest toegeven dat ze wel heel vaak naar Running up that Hill van Kate Bush hadden geluisterd alvorens Speed of Sound te componeren. Geen reactie toen ik dit op het forum meldde. Het maakte m’n liefde voor die band er niet groter op maar wat ik begrepen had: daar zwijg je over.
Zelfde periode, m’n bazin voor wie ik bijkluste is een enorme Coldplayfan. Voor haar is Chris Martin mijn Prince. Toffe, coole, lieve madam dus ik wou haar absoluut niet voor het hoofd stoten door haar te vertellen hoe ik echt over die band denk.
Kortom, ik heb vooral leren zwijgen over Coldplay. Heel soms durfde ik wel es voorzichtig zeggen: “Nee, ik vind het eigenlijk niks.”, daarbij angstvallig kijkende naar de reactie van m’n gesprekpartner.
Coldplay stopt in 2025. Ik had verwacht vele huilemoticons te zien onder dit nieuwsbericht, emoticons die medeleven uitdrukken. In de plaats daarvan zag ik voornamelijk vreugdevolle smileys, thumbs ups, vrolijke lachende gezichtjes en een hele resem sarcastische grappige reacties. Huh? Was dat effe schrikken. Jaren, jaren dacht ik alleen te staan hierin. Met terugwerkende kracht heb ik ontdekt dat dit absoluut niet het geval was. Wat een openbaring! Met terugwerkende kracht ook artikels gelezen in The New York Times, the New Yorker, the Guardian die niet bepaald flatterend zijn voor hen. Waarom ontdek ik dit nu pas na meer dan tien jaar erover te zwijgen?
Chris Martin vroeg zich blijkbaar af waaraan hij al die vernietigende reacties te danken heeft. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, voor mij klinkt het als ongeïnspireerde muziek. Maar da’s een kwestie van smaak en dat hij maar kijkt naar al z’n fans die wel van z’n muziek genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten